บทที่ 1 ผู้หญิงขัดดอก

กังสดาล วิเศษพล หรือ แก้ม ยืนนิ่งอึ้งตะลึงงันไปชั่วขณะ เมื่อได้ยินคำขอร้องจากบิดาบังเกิดเกล้า

" แก้ม ช่วยพ่อด้วยนะลูก พ่อไม่รู้จะทำยังไงจะหาเงินไหนมาใช้หนี้เขา ถ้าลูกไม่ยอมเข้าไปเป็นผู้หญิงของพ่อเลี้ยงเทียน มีหวังพ่อเลี้ยงต้องส่งคนมาเป่าสมองพ่อแน่เลยลูกเอ๊ย "

คุณดนัยจับไหล่บอบบางของบุตรสาวเขย่าเบาๆ ด้วยแววตาอ้อนวอน ใบหน้างามของเธอฉายแววกังวลและเหนื่อยล้ากับการกระทำของบิดา

พ่อของเธอติดการพนันจนงานการไม่ทำตั้งแต่เสียแม่ของเธอไปด้วยโรคมะเร็งร้าย เขาอ้างกับเธอว่าเวลาเข้าบ่อนแล้วมันเพลิน ไม่ต้องคิดอะไร ได้เงินมาโดยไม่ต้องเหนื่อยแรง

แต่พ่อไม่เคยเก็บเงินที่เล่นได้มาไว้ได้นาน ซ้ำร้ายกลับเล่นเสียไปซะส่วนใหญ่จนทรัพย์สินที่ดินมากมาย ถูกพ่อขายเพื่อเอาเงินไปเล่นพนันที่บ่อนจนเสียหมด

ที่หล่อนมีเงินเรียนจนจบมหาวิทยาลัยมาได้ก็เพราะเงินประกันชีวิตของแม่ที่ระบุไว้ให้เธอเพียงคนเดียว พ่อจึงไม่สามารถมายุ่งเงินในส่วนนี้ได้ แต่กระนั้นหล่อนก็ต้องใช้สอยอย่างกระเหม็ดกระแหม่เลยทีเดียว กว่าจะเรียนจบเงินเก็บนั้นก็หมดเกลี้ยงบัญชีพอดี

" พ่อเป็นหนี้เขาเท่าไหร่คะ เราไปขอร้อง ขอผ่อนผันเขาจะได้รึเปล่า แล้วบ้านเราล่ะคะเอาโฉนดไปจำนองเขาไว้ก่อนได้ไหมคะพ่อ "

แก้มพยายามหาทางทุกวิธี ที่จะไม่ต้องไปเป็นผู้หญิงของพ่อเลี้ยงเทียน ที่ขึ้นชื่อลือชาเป็นอย่างมากเรื่องความเจ้าชู้ เขาเปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น ตั้งแต่เสียภรรยาไป จนลูกชายคนเดียวของเขาเบื่อที่ต้องเห็นผู้หญิงมากหน้าหลายตาวนไปเวียนมาในบ้าน จึงหนีไปเรียนต่อที่เมืองนอกปล่อยให้พ่อเลี้ยงใช้ชีวิตอยู่กับบรรดาสาว ๆ ของเขาตามอำเภอใจ

" เอ่อ คือ พ่อเป็นหนี้พ่อเลี้ยงอยู่ ล้านหนึ่งน่ะแก้ม แล้วโฉนดบ้าน ก็ติดจำนองอยู่กับเจ้าหนี้อีกเจ้าหนึ่ง พ่อเอาไปกู้เขามาลงทุนแต่โชคไม่เข้าข้างพ่อเลย เสียหมด

แต่ไม่เป็นไรถ้าแก้มได้ไปเป็นเมียของพ่อเลี้ยง หนูจะสบายไปทั้งชาติเลยนะ แถมพ่อจะได้หมดหนี้ มีเงินทุนไม่ขาดมือแน่คราวนี้ ช่วยพ่อด้วยนะลูกรัก "

คุณดนัยอ้อนวอนลูกสาวคนเดียว เหมือนเป็นเรื่องปรกติไม่ร้ายแรงอะไร ยัดเยียดลูกสาวคนเดียวให้กับผู้ชายคราวพ่อเพื่อหวังล้างหนี้

แต่มันร้ายแรงและสำคัญที่สุดในชีวิตของกังสดาล หล่อนตั้งใจเรียนจนจบมาอย่างทุลักทุเล หวังว่าเรียนจบออกมาจะหางานทำ เลี้ยงตัวเองเลี้ยงพ่อ มีแฟนและมีลูกมีครอบครัวกับคนที่เธอรัก ถึงแม้ตอนนี้หล่อนจะยังไม่มีใครก็เถอะ

แต่พ่อกลับทำความฝันของหล่อนพังทลายด้วยความเห็นแก่ตัวของตัวเอง

" เงินตั้งเป็นล้าน ! ให้ตายเถอะพ่อ ทำไมพ่อทำกับหนูอย่างนี้คะ พ่อทำได้ยังไง พ่อจะขายลูกกินงั้นรึ "

หล่อนปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะกลั้น น้ำตาแห่งความผิดหวังเสียใจในตัวของพ่อ ที่หล่อนเหลืออยู่เพียงคนเดียว ไหลออกมาเป็นทางอาบแก้มนวล

" แก้ม หยุดว่าพ่อเดี๋ยวนี้นะ พ่อหวังดีอยากให้หนูได้ผัวรวย จะได้สบายไปทั้งชาติไม่ต้องไปทำงานงก ๆ ให้เหนื่อยก็มีกินมีใช้ไปตลอดชีวิต ไม่ดีรึไง แล้วจะอกตัญญูกับพ่อรึ เลี้ยงมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก จะไม่ทดแทนบุญคุณบ้างเลยรึไง จะปล่อยให้เขามายิงพ่อให้ตายอย่างนั้นใช่ไหม "

คำพูดของคนเป็นพ่อที่พ่นออกมา เหมือนคมมีดกรีดเข้าไปในใจของเธอ กังสดาลใช้มือเรียวกรีดปาดน้ำตาออกไปจากใบหน้า แล้วเชิดใบหน้างามขึ้นอย่างถือดี

" ทดแทนบุญคุณงั้นหรือคะ ได้ค่ะพ่อ แต่พ่อต้องสัญญากับหนูก่อน ว่าจะเลิกเล่นการพนันอย่างเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นหนูจะไม่สนใจพ่ออีกต่อไป "

หล่อนยื่นคำขาดกับพ่อ คุณดนัย อึกอัก ๆ แต่ก็ยอมอ้อมแอ้ม ตอบรับคำกลับมาอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก

" ก็ได้ ๆ พ่อสัญญา ขอบใจมากนะลูกรัก พ่อมีหนูเพียงคนเดียวที่จะเป็นที่พึ่งให้พ่อได้ พ่อรักลูกนะ "

คุณดนัยเข้ามาโอบกอดร่างบางสมส่วนของลูกสาวไว้ด้วยความดีใจ ที่หล่อนรับปากจะช่วยเหลือ โดยการเข้าไปอยู่ในบ้านของพ่อเลี้ยงเทียนในฐานะ ผู้หญิงของพ่อเลี้ยงเพื่อแลกกับเงินที่พ่อเป็นหนี้อยู่ จะพูดตรง ๆ ก็คือ นางบำเรอนั่นเอง

กังสดาลยืนตัวแข็งทื่อในอ้อมกอดของบิดา น้ำตาเจ้ากรรมพาลจะไหลออกมาอีกจนหล่อนต้องกลั้นก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ในลำคอไว้ หล่อนคิดถึงแม่เหลือเกิน ถ้าแม่ยังอยู่พ่อคงไม่เปลี่ยนไปแบบนี้

" พรุ่งนี้พ่อจะพาไปบ้านพ่อเลี้ยงเทียนนะ หนูเตรียมตัวไว้ด้วยก็แล้วกัน พ่อจะขึ้นไปพักผ่อนก่อน อดนอนมาหลายวันแล้ว "

เมื่อได้ตามที่ใจต้องการคุณดนัยก็ผละจากหล่อน เดินยิ้มกริ่มขึ้นชั้นบนไปทันที ปล่อยให้กังสดาลยืนมองตามแผ่นหลังของบิดาบังเกิดเกล้าผ่านม่านน้ำตาที่หยาดหยดออกมาเป็นสาย

" นี่มันเป็นเวรกรรมอะไรของเรากันนะ แก้ม "