Chapter.3 นางในฝัน

ผมเดินกลับห้องพักด้วยสภาพสุดเซ็ง รู้สึกแสบตรงช่วงล่าง น้องชายของผมกับลูกสมุนทั้งสองได้รับผลกระทบจากน้ำร้อนเต็มๆ ช่วงแขนกับขาไม่เท่าไหร่ กะว่าจะกลับมาซดมาม่าร้อนๆ ให้โล่ง อยู่ๆ ก็มีผู้หญิงวิ่งมาชน ผมจำเธอได้ เพื่อนสาวสุดแปลกของภรรยาเพื่อนผม เธอดูมีความมั่นใจแปลกๆ ไม่ค่อยเหมือนชาวบ้าน

มาม่าคัพที่บรรจุน้ำร้อนเอาไว้หกรดช่วงล่างของผมเปียกเซอะไปหมด พ่วงด้วยความทรมาน ผิวหนังโดนน้ำร้อนต้องประคบเย็นเพื่อลดไม่ให้เกิดอาการพุพอง แล้วผมต้องทำยังไงในฐานะที่เป็นหมอสูติ

"หมอคะ ทำไมเดินแบบนั้น แล้วนี่ไปทำอะไรมาคะทำไมเปียกแบบนี้ ไหนบอกจะออกไปซื้อมาม่า แล้วไหนมาม่าล่ะคะ " ผมยื่นถุงให้คุณป้าพยาบาลดู ในนั้นบรรจุเส้นมาม่าที่หกลงพื้นเอาไว้ ไม่อยากให้แม่บ้านลำบากก็เลยนั่งเก็บเศษเส้นใส่ถุงเอามาทิ้งเอง

"แบบแห้งหรือคะ"

"ครับ "

"โถ ล้อเล่นค่ะ ป้ามีเหลืออยู่ที่เคาน์เตอร์เดี๋ยวป้าไปกดน้ำร้อนมาให้นะคะ " อาหารหลักของผมส่วนใหญ่คือมาม่าคัพ ที่ซื้อตุนเก็บไว้มันหมด ก็เลยต้องเดินออกไปซื้อที่ร้านสะดวกซื้อหลังโรงพยาบาล แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น

"ไม่เป็นไรครับ ผมจะขอพักสายตาสักหน่อยก่อนออกเวร "

"ฝันดีค่ะหมอ" ผมเดินเข้าห้องพักปิดประตูล็อกลูกบิด ทดสอบด้วยว่าจะไม่มีใครเปิดเข้ามาได้ จากนั้นก็ถอดกางเกงสแลคตัวนอกออก แล้วดึงกางเกงชั้นในสีขาวออกตามมาติดๆ ส่วนที่เคยขาวกลายเป็นสีแดงเพราะถูกน้ำร้อนเล่นงาน ผมเดินไปเปิดตู้เย็นกวาดน้ำแข็งในช่องฟีดออกมาจนหมด ผ้าขนหนูสีขาวสะอาดถูกใช้เป็นเครื่องมือการห่อน้ำแข็ง จากนั้นผมก็นอนพิงกับโซฟาใช้ผ้าขนหนูห่อน้ำแข็งโปะลงไปที่ส่วนล่างอย่างสบายใจ

"อ่า แบบนี้ค่อยยังชั่ว ทนหน่อยนะไอ้หนูลูกพ่อ " นึกแล้วก็โมโห แต่จะโทษเธอก็ไม่ถูก เพราะช่วงทางเดินตรงนั้นค่อนข้างมืด เธออาจจะรีบจนมองไม่เห็น แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้าง น้องชายของผมถูกเพศตรงข้ามสัมผัสในรอบหลายปีเลยก็ว่าได้ แอบหวงอยู่หน่อยๆ เพียงปลายนิ้วสัมผัสผ่านชั้นนอกของกางเกงก็รับรู้ได้ถึงความนุ่มละมุนของผิวกายเธอ ละเมอคิดฝันไปไกลว่ามือนุ่มๆ ของเธอกำลังนวดเฟ้นอยู่บริเวณสมุนทั้งสองของผมอย่างเบามือ

"อ่า มือนุ่มจังเลย " ผมหลับตาพริ้มให้กับรสสัมผัสที่วาบหวามเบาสบายเหมือนนอนอยู่บนปุยเมฆที่กำลังล่องลอยไปบนท้องฟ้าอย่างช้าๆ อยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้

"ลามกที่สุด"

"ฝันไปเหรอวะ เชี้ยแล้ว น้่ำแข็งละลาย หมด นี่มันวันอะไรวะ " เผลองีบไปแป๊บเดียว หมดเลยน้ำแข็งในผ้าละลายเปียกทั้งโซฟา ส่งท้ายวันแห่งความซวย ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู จะแปดโมงแล้วไม่ใช่แค่งีบหลับ แต่คือการหลับลึกฝันเป็นตุเป็นตะ ผู้หญิงคนนั้นตามมาหลอกหลอนผมถึงในฝัน แล้วก็เป็นฝันที่ทำให้ผมมีความสุขด้วย

...

"ไปทำอะไรมาวะเป้าถึงได้เปียกขนาดนี้ อะเอาไป แล้วไม่ต้องเอามาคืน กูให้ " ผมรับกางเกงตัวใหม่มากจากหมอสิงห์ ทนใส่ตัวเก่าไม่ไหวจริงๆ ดีที่มันมีกางเกงติดมาด้วย ไม่อย่างนั้นสาวๆ ต้องมองผมไปในทางที่ไม่ดีแน่

" เดี๋ยวกูซักมาคืน ขอบใจ"

"กูเพิ่มวันลาพักร้อนให้มึงแล้วนะ เห็นสภาพมึงแล้วควรหยุดยาว เรื่องงานไม่ต้องห่วงมีหมอเข้าแทนเยอะ เลิกโหมงานแล้วหันมาดูแลตัวเองบ้าง "

"เออ ขอบใจ " ผมรีบสวมกางเกงตัวใหม่ทันที ไซต์ผมกับมันใส่ด้วยกันได้ รู้ว่ามันรู้สึกไม่ค่อยดีเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ผมเป็นคนผิดเองทั้งหมด แพรไหมไม่ผิด ผมยอมรับการตัดสินใจของเธอ ผมอยากให้เธอรู้ไว้ว่าผมไม่เคยคิดมีคนอื่น

.................................

" แก้ว แก้ว "

"อีแก้วโว้ย ถึงหน้าคอนโดมึงแล้ว "

"มึงจะตะโกนทำไมเนี่ย " ฉันสะดุ้งโหยงกับเสียงเรียกแปดหลอดของอีเฟย์

"กูเรียกมึงนานแล้ว แล้วกูถามหน่อยมือมึงอะ จะจิกตุ๊กตาหมีกูอีกนานไหม ไส้จะทะลักออกมาอยู่แล้ว " ฉันรีบปล่อยตุ๊กตาหมีทันที ก็ว่าจับเบาๆ นะ

" เออๆ ขอบใจกูลงแล้ว อะหมีมึงเอาไป "

"เดี๋ยว มึงเป็นอะไรแก้ว กูเห็นมึงนั่งเหม่อมาตั้งแต่โรงพยาบาลแล้ว"

"คิดเรื่องหลาน เรื่องงาน เรื่อยเปื่อย " เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ถ้าใครคนใดคนหนึ่งมีอาการผิดปกติทุกคนในกลุ่มจะรู้ทันที

"มึงคงไม่คิดแผนชั่วๆ ไปจัดการหมอทำคลอดของอีฟางหรอกนะ มึงอย่าทำอะไรเขาเลยนะเขาก็แค่พูดไปตามหน้าที่ของหมอ"

"เออ กูไม่เอาไม้ไปดักตีหัวเขาเลือดสาดเหมือนพี่ทอร์หรอกน่า กลับบ้านไปได้แล้ว " กว่าจะมาถึงคอนโดก็หกโมงเช้าพอดี ขอนอนยาวๆ แล้วค่อยตื่นขึ้นมาทำงานต่อ สิ้นเดือนนี้ต้องส่งต้นฉบับให้ทัน ชีวิตนักเขียนต๊อกต๋อยอย่างฉัน อาศัยเงินจากการเขียนนิยายหาเลี้ยงตัวเองเพราะไม่ชอบการเป็นนักธุรกิจเหมือนพ่อ ฉันเป็นลูกสาวคนเดียว พ่อกับแม่ทำธุรกิจอยู่ต่างประเทศ ฉันโดนพ่อตัดหางปล่อยวัดเพราะไม่ได้เรียนตามที่ท่านต้องการ แต่ฉันก็ยังมีแม่ที่คอยส่งค่าขนมให้ทุกเดือน ไม่รู้ว่าพ่อจะจับได้เมื่อไหร่ จับได้ก็คงแย่ พ่อฉันเป็นนักธุรกิจแนวหน้าของเมืองไทย ไปเติบโตอยู่เมืองนอกจนเป็นนักธุรกิจตัวท็อปของโลกไปแล้วเรียบร้อย พ่อคาดหวังในตัวฉันไว้มาก แต่ฉันไม่สามารถทำอะไรที่ท่านหวังไว้ได้เลย

"ค่อยโล่งอกหน่อย อย่าทำนะ กูไปและ" กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยหรือไง เหอะ คนเลวก็ต้องโดนแบบนั้น ส่วนหมอน่ะเหรอฉันไม่ได้คิดอะไรมากหรอกกับคำพูดแบบนั้น

"เออๆ "

..........................

อาทิตย์สิ้นเดือน อีแก้วเหมือนสิ้นใจ

" งานเขียนของคุณดูน่าสนใจ แต่สิ่งที่มันขาดก็คือ อารมณ์คล้อยตาม แก้ว พี่ช่วยเต็มที่แล้วนะ ทุกอย่างดีหมด บทดีพล็อตดี พี่แค่อยากให้เราทำให้คนอ่านรู้สึกเหมือนในบท ไม่ใช่แค่อ่านเพื่อให้มันผ่านๆ ไป "

"พี่เอื้อ แก้ว เต็มที่แล้วนะคะ "

"พักหน่อยไหม ไปหาอะไรใหม่ๆ แก้วไปได้อีกไกลนะ งานเขียนของแก้วเป็นเบสท์เซลเลอร์ติดร้านหนังสือตัวท็อปอยู่ตลอด พี่อยากให้แก้วรักษามาตรฐานของตัวเอง เข้าใจพี่นะ" ฉันเข้าใจสิ่งที่พี่เอื้อพูดทุกอย่าง คงต้องพักแล้วจริงๆ

"เข้าใจค่ะ"

.........................

"โหลมีอะไร "

"อีเฟย์ ไปเสม็ดกัน"

..............................................