Chapter.2 รูดซิป

"น่ารักที่สุดเลยลูก ดูสิ ฟางกูขอได้ไหม"

"หาผัวสิคะเพื่อนแก้ว "

"ชิ ไม่ค่ะ สมัยนี้ท้องได้โดยไม่ต้องพึ่งตัวผู้ วิวัฒนาการก้าวไกลแล้ว ขอแค่มีเงินในมือ" ผู้หญิงอย่างแก้วใจเคยแคร์เคยสนใจอะไรที่ไหน พี่ทอร์ก็ยืนหัวโด่อยู่ในห้อง ต้องมีสะดุ้งบ้างเพราะเมื่อก่อนพี่ทอร์ก็ทำตัวดีจัดจนทำให้เพื่อนฟางของฉันเกือบเป็นหม้ายผัวตายมาแล้วหลายครั้ง เกือบตายเพราะน้ำมือฉันนี่แหละ เพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่อยากมีผัว แม้แต่คนคุยก็ไม่อยากมี  จะต้องเสียตัวสักกี่ครั้งถึงจะพบรักแท้ ไร้สาระสิ้นดีทำไมต้องเอาจิ๋มของตัวเองเป็นเครื่องพิสูจณ์เรื่องราวบ้าบออะไรแบบนั้นด้วย

"ค่ะ แม่มหาเศรษฐีร้อยล้าน แม่นักประพันธ์มือทอง " เกลียดความกระแนะกระแหนของอีเฟย์ที่สุด

"แน่นอน รวยแล้วก็สวยมาก พี่ทอร์คะ ได้อุ้มตัวเล็กบ้างหรือยังคะ" อุ้มเพลินจนลืมถามคนเป็นพ่อเลยว่าได้จับลูกหรือยัง

"อุ้มแล้วครับ น้องแก้วตามสบายเลยครับ "

"อีฟางหลานชื่ออะไร ตั้งชื่อหรือยัง "

"ชื่อเล่นชื่อฟีร่า ชื่อจริง รอให้คุณปู่ตั้ง พ่อของพี่ทอร์จะบินมาถึงพรุ่งนี้เช้า "

"บินมาตั้งชื่อหลานโดยเฉพาะ ว้าว " เชื่อแล้วว่ารวยจริง บินตรงจากอังกฤษเพื่อมาตั้งชื่อหลานสาวโดยเฉพาะ ในที่สุดเพื่อนก็มีความสุขสักที  หลังจากที่ต่อสู้กับผู้ชายเจ้าชู้คนนี้มานานแสนนาน ดีใจที่เรื่องจบลงแบบนี้ แต่ว่าการมีลูกไม่ใช่ตอนจบที่สมบูรณ์ของครอบครัวหรอกนะ วันข้างหน้าต้องเจอเรื่องราวอีกมากมายมันคือบททดสอบของชีวิตคู่ ทุกช่วงเวลามีบททดสอบเข้ามาอยู่เสมอ อยู่ที่คนสองคนจะจับมือกันไว้ได้แน่นและนานแค่ไหน

"จะเช้าแล้วไม่กลับบ้านกันเหรอ" ฉันเหลือบมองนาฬิกาที่ผนังห้องก็พบว่าตอนนี้จะตีห้าอยู่แล้ว มัวอุ้มหลานเพลินไปหน่อย ไม่รู้ทำไมต้องเห่อมากขนาดนี้ด้วย

"เดี๋ยวก็กลับแล้ว เย็นๆ จะเข้ามาเยี่ยมใหม่นะ อีเฟย์ตอนเย็นจะมาอีกหรือเปล่า"

"ไม่รู้ดูงานก่อน "

"ขออนุญาตครับ " ฉันหันไปตามเสียงของคนที่เข้ามาใหม่ คงเป็นหมอทำคลอดหลานฉันแน่ๆ เลย ร่างสูงสวมเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดตาใบหน้าละอ่อนสวมแว่นสายตา ผิวขาวใสจนฉันอิจฉา แถมยังใส่เหล็กดัดฟัน เป็นหมอจบใหม่แน่ๆ เลย พี่ทอร์นึกยังไงถึงได้ไว้ใจหมอจบใหม่ให้มาทำคลอดเมียตัวเองแบบนี้ เกิดหลานเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง

"คุณหมอเชิญค่ะ "

"คุณแม่เจ็บแผลไหมครับ รู้สึกเวียนหัวอยากอาเจียนบ้างไหมครับ"

"เริ่มเวียนหัวหน่อยๆ ค่ะ "

"เป็นอาการข้างเคียงจากยาบล็อกหลังนะครับ เดี๋ยวหมอจะให้พยาบาลเอายามาให้ คุณพ่อช่วงนี้ต้องช่วยคุณแม่อุ้มตัวเล็กเข้าเต้าด้วยนะครับ "

"แอ๊ะ แอ๊ แอ๊ะ " อยู่ๆ ฟีร่าน้อยก็เริ่มมีเสียงเอ๊าะแอ๊ะออกมา สงสัยเริ่มหิวนมแล้วแน่ๆ

"หิวนมหรือคะ โอ๋ๆ " ฉันเดินมาหาแม่นมที่กำลังนอนนิ่งอยู่บนเตียงเพราะหมอสั่งห้ามขยับไปไหน

"ให้คุณพ่อช่วยดีกว่าครับ" มือของฉันหยุดชะงักขณะที่กำลังช่วยเพื่อนสาวแกะเชือกเสื้อออกเพื่อเปิดหน้าอกเอานมให้ฟีร่ากิน

"คนอื่นช่วยก็ได้นี่คะ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย"

"แก้ว กลับเหอะ "

"เป็นการฝึกความสัมพันธ์ในครอบครัวครับ ต่อไป คุณพ่อกับคุณแม่จะต้องช่วยกัน แต่ถ้าคุณอยากทำก็ไม่เป็นไรครับ หมอแค่อยากให้คนในครอบครัว มีส่วนร่วมมากกว่า" หมอ นี่มันคือการตบหน้ากันกลางสี่แยกไฟแดงเลยนะ แค่อยากช่วยเท่านั้นเอง เห็นว่าพี่ทอร์นั่งอยู่อีกฝั่งฉันอยู่ใกล้ที่สุดทำไมต้องให้พี่ทอร์ลำบากเดินมาด้วย

"แก้ว กลับ " อีเฟย์รู้ว่าฉันเริ่มมีอารมณ์ อารมณ์ที่ว่าคือโมโหอยากซัดหน้าหมอให้หงายผึ่ง จะว่าฉันเสือกก็พูดมาเถอะ อ้อมค้อมอยู่ได้ ต้องตระหนักเสมอว่าที่นี่คือโรงพยาบาล หลานตัวเล็กกำลังมีความสุขกับการได้ดื่มนมแม่จากเต้า เอาล่ะถือว่าให้เกียรติหมอทำคลอด อุตส่าห์ทำคลอดหลานฉันให้ออกมาลืมตาดูโลกอย่างปลอดภัย ฉันจะไม่ถือสา

"เออ กลับก็กลับ ฟีร่าจ๋า ป้าแก้วกับป้าเฟย์กลับก่อนนะลูก "

"ขอบใจมากนะพวกมึง "

"พี่ทอร์กลับก่อนนะคะ " ถึงจะเป็นผู้หญิงเถื่อนในสายตาผู้ชาย แต่ฉันก็มีมารยาทไปลามาไม่ค่อยไหว้แล้วแต่อารมณ์ พอนึกถึงภาพวันที่เพื่อนร้องห่มร้องไห้ขึ้นมาก็เกิดอารมณ์แค้น แต่ก็ต้องพยายามตั้งสติเพราะนี่คือปัจจุบัน ตอนนี้ทั้งคู่มีโซ่ทองคล้องใจคือฟีร่าน้อยผู้น่าฟัด พี่ทอร์สลัดคราบเสือทิ้งจนหมดแล้ว ฉันควรเบาใจได้สักที

"ขอบคุณมากครับสาวๆ "

..................................

"เฮ้ย เฟย์เดี๋ยวก่อน กูลืมโทรศัพท์ รอตรงนี้เดี๋ยววิ่งขึ้นไปเอาแป๊บนึง"

"เออ เร็วๆ นะง่วง" มัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ลืมโทรศัพท์จนได้ ฉันรีบวิ่งกลับไปที่ลิฟต์ทันที

ปึก

"โอ๊ะ เชี้ยเอ๊ย ร้อนๆ ๆ โอ๊ยร้อน "

"เฮ้ย " ถึงกับทำอะไรไม่ถูก ฉันวิ่งชนคนเพราะความรีบ ไม่ทันได้มอง ที่แย่ไปกว่านั้นคือเขาโดนน้ำร้อนจากถ้วยมาม่าลวกแขนลวกขาด้วย

"โอ๊ย ไข่สุก "

"เฮ้ย ขอโทษนะคะ คือ จะให้ฉันช่วยยังไง คุณอย่าร้องดังสิฉันทำอะไรไม่ถูก " จะตายหรือเปล่าก็ไม่รู้ ได้ยินเสียงอุทานแว่วๆ ว่าไข่สุก แสดงว่าต้องซึมซาบลงไปด้านในสุดของกางเกงชั้นในแน่ๆ

"ถอดกางเกง ช่วยผมถอดกางเกงหน่อย เร็วๆ โอ๊ย ร้อน ร้อน เร็วๆ "

"อะๆ " ฉันยื่นมือเข้าไปอย่างกล้ากลัวๆ ผู้ชายคนนั้นก็ก้มหน้าช่วยฉันปลดซิปกางเกงออก นึกสภาพออกไหมมือคลำๆ ไปทั่วแต่ไม่กล้ามองลงไปตรงจุดนั้น

"เจอซิปแล้ว ช่วยกันดึงสิคุณ"

"โอ๊ย หันหน้ามามองบ้างสิ "

"ก็บอกให้ช่วยกันดึงซิปลงไงล่ะ ฉันเจอซิปแล้วคุณจะอะไรอีกเล่า"

"นั่นมันน้องชายผม คุณดึงจนมันติดมือขนาดนั้นจะไม่ให้ผมร้องได้ยังไง" น้องชาย ผู้ชาย เขามักจะเรียกอะไรว่าน้องชาย โอ ไม่นะ ฉันกำลังจับน้องชายเขาอย่างฉันเหรอ ทำความเข้าใจใหม่ มันไม่ใช่ซิปอีแก้ว มึงกำลังจับจู๋เขาอยู่ แล้วตอนนี้มันก็กำลังโกรธ

"โอเคฉันปล่อยให้นะ คุณคงหายร้อนแล้วใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะ ขอโทษอีกครั้งสำหรับมาม่าที่คุณเพิ่งซื้อมา "

"เดี๋ยว ไม่ช่วยรูดซิปต่อแล้วเหรอ อีกนิดเดียวก็ถอดได้แล้วนะ"

"ลามกที่สุด " ฉันรีบลุกขึ้นแล้วเดินหนีออกมาโดยไม่ได้มองหน้าผู้ชายคนนั้น หยี กลับไปต้องเอามือลงไปต้มในน้ำร้อนฆ่าเชื้อ ผู้ชายก็คือผู้ชาย เลวเหมือนกันหมด

.....................................