อับอาย

สุ่ยปิงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพบว่านางถูกจับมาขังไว้ในตำหนักหลันฮวาทำมั้ยนางถึงรู้ก็เพราะไม่ว่าจะกี่สิบร้อยตารางเมตรนางไปสำรวจมาหมดทุกที่แล้วไม่งั้นคงไม่รู้ว่าตัวเองมีพี่น้องกี่คนพี่ชายหกคนน้องชายอีกแปดถ้านางเป็นชายก็คงเป็นลูกคนที่เจ็ดแต่เพราะเป็นหญิงจึงต้องใช้ในนามองค์หญิงสอง

"เชือกกระจอกๆแค่นี้นึกว่าข้าจะหลุดไปไม่ได้หรือไง"เป็นถึงฮองเต้แต่ใช้แผนไม่ฉลาดสมกับตำแหน่งสักเท่าไร นึกว่าจับฉลากได้มาขืนฮองเต้ใช้แผนลูกไม้แบบนี้มีหวังชาวบ้านล้มตายแง้ ๆ

"ก็แค่ดอกไม้นิทรา!"นางรู้แผนของคนพวกนี้อยู่แล้วก็แค่แกล้งตบตาว่าเอาตัวข้ามานั้นช่างแสนง่ายด้ายยิ่งนักแต่สิ่งที่พวกเขาจะได้ตอบแทนคือความอับอายที่ข้าจะมอบให้ต่างหาก

ของที่สุ่ยปิงเตรียมมาก็คือหนอนนางไปแอบรู้มาว่าฮ่องเต้ที่ทุกคนนับหน้าถือตาเป็นบุรุษผู้สง่าเต็มเปี่ยมไปด้วยความกล้าหาญมีความลับที่บอกใครไม่ได้อยู่นั้นก็คือพระองค์ทรงกลัวหนอน แล้วนางไปรู้มาได้อย่างไรกันนั้นง่ายมากก็วันที่ฝนตกหนักสุ่ยปิงปลอมตัวเป็นขันทีน้อยคอยตามขบวนเสด็จฮองเต้จึงได้ทราบว่าฮ่องเต้ทรงกลัวหนอนมากเพียงใดต่อให้อยู่ต่อหน้าฝูงชนเมื่อเจอหนอนยักษ์เข้าไปก็ต้องมีเสียอาการ จนต้องร้องไห้ออกมาคิดจะจับนางเข้าพิธีรับตำแหน่งองค์หญิงที่นางก็ไม่ต้องการมันก็ต้องโดนแบบนี้

"องค์หญิงพระองค์..."

"จับข้าด้วยวิธีสกปรกเสียจริงงั้นคงต้องเอาคืนพวกท่านบ้าง"

ผ่านไปครึ่งชั่วยามเหล่าองครักษ์เงาถูกจับแก้ผ้าเหลือไว้เพียงน้อยชิ้นให้ปกปิดของต้องห้ามแถมยังถูกมัดรวมติดกันไว้กับเสาเป็นความอัปยศอดสูสิ้นดี สุ่ยปิงนั่งอ่านบทกวีอย่างสบายใจโดยไม่สนใจเสียงคล่ำครวญของเหล่าชาญชายชาตินักรบแม้แต่น้อย

"ถึงเวลาไปเล่นสนุกแล้วสิ หึ!"สุ่ยปิงแสยะยิ้มร้ายเล่นเอาผู้พบเห็นถึงกับขนลุก

ณ ห้องโถงวังหลวง

"กงกงลูกหญิงของข้าเตรียมตัวเรียบร้อยแล้วใช่หรือไม่"

"กระหม่อมส่งคนไปจัดการให้เรียบร้อยแล้วพะยะคะ"กงกงเอ่ยกระซิบหูฮองเต้

"ดีงั้นเริ่มพิธีได้!"

เหล่าองค์ชายทั้งสิบสี่พระองค์เมื่อทราบข่าวว่าตนมีพี่น้องร่วมพระบิดาขึ้นมาอีกหนึ่งคนก็รู้สึกไม่ชอบใจเพราะเท่าที่มีก็เกินพอแล้ว แต่พอรู้ว่านางเป็นหญิงก็รู้สึกดีใจที่ไม่ต้องมีศัตรูมาคอยแย่งชิงบัลลังก์กับพวกตนอีกแถมพวกเขาก็อยากมีน้องสาวพี่สาวกันอยู่แล้วหลังจากที่องค์หญิงใหญ่เสียไปพวกเขาต่างก็ไม่ค่อยลงรอยกันสักเท่าไร

"พี่ใหญ่คิดว่านางจะอัปลักษณ์อย่างที่เสด็จแม่กล่าวมามั้ยขอรับ"องค์ชายสี่น้องร่วมพระมารดาเดียวกันกับองค์ชายใหญ่พูดถึงรูปลักษณ์หน้าตาของสุ่ยปิงว่าจะงามหรือไม่

"น้องสี่เสด็จแม่กล่าวความเท็จอย่าเที่ยวพูดจาเหลวไหล"องค์ชายใหญ่กล่าวตักเตือนน้องชายของตน

"พี่ใหญ่น้องสี่อาจจะพูดถูกก็ได้"องค์ชายรองผู้เกิดจากสนมเอกอย่างจางกุ้ยเฟย มีน้องร่วมมารดาคือองค์ชายสามองค์ชายหกพูดขึ้นอย่างเห็นด้วยหากไม่ใช่เพราะพี่สาวของเขาจากไปก่อนวัยเสด็จพ่อคงไม่ต้องเปิดตัวองค์หญิงสองให้ผู้คนรับรู้โดยทั่ว

"พวกท่านทุกพระองค์คิดว่าข้าเป็นไง"

"ก็คงอัปลักษณ์ผิวคล่ำดำ"องค์ชายห้ากล่าว

"ใช่ตามที่พี่ห้าคิดนางคงจะอ้วนท่วมด้วยแค่คิดก็นึกภาพแทบไม่ออก"องค์ชายหกกล่าว

"นางคงมีแผลเป็นที่ใบหน้า"องค์ชายสิบสี่พูดขึ้นมาตามพี่ๆ

"งั้นข้าคงอัปลักษณ์มากเลยสินะโธ่น่าสงสารจัง?"สุ่ยปิงทำน้ำเสียงเศร้าใจ

"เฮ้ย!?"องค์ชายทั้งหลายต่างก็ร้องตกใจพร้อมใจกันหันมามองยังจุดๆเดียวก็เห็นเป็นเด็กสาวรูปร่างหน้าตาสะสวยรอยยิ้มอ่อนหวานที่ส่งมาให้พวกเขาแทบทำให้หัวใจละลายแต่ใครจะรู้ว่ามันคือแผนมัดใจพี่ชายน้องชายของสุ่ยปิง

"เจ้าเป็นใคร"องค์ชายรองถามนาง

"ก็คือคนที่อยู่ในหัวข้อบทสนทนาขององค์อย่างไรเล่า"

"จะ...เจ้าคือพี่หญิงหรอ"องค์ชายสิบถามเพราะจากที่ได้ฟังพี่ชายคุยกันกับสิ่งที่เห็นมันช่างแตกต่างกันยิ่งนัก

"ใช่! ข้าเอง"

"ท่านงดงามกว่าที่ข้าคิด"องค์ชายแปดกล่าว

"พวกท่านก็รู้แล้วว่าข้าคือใครงั้นข้าขอตัว"สุ่ยปิงกล่าวก่อนที่จะเดินผ่านหน้าองค์ชายทั้งหลายไปยังห้องโถงเพื่อแผนการของนางจะได้สำเร็จเสียที

"เริ่มพิธีแต่งตั้งองค์หญิงสองได้"

สุ่ยปิงนำหรอนไปไว้บนพานพระราชพิธีเมื่อฮองเต้เจอหนอนยักษ์เพียงเท่านั้นก็....

"กรี๊ด~ อ๊ากกก เอามันออกไป เอามันออกไป ย๊ากก"โอ้ย...สุ่ยปิงยืนกลั้นขำสุดชีวิตฮองเต้กรี๊ดแตกอย่างกะสตรีทำเอานางสนมทั้งหลายต่างก็ทำหน้าเหวอไหนจะเหล่าขุนนางที่พยามกลั้นขำเอาไว้

ยังไม่พอไม่รู้ว่ากลัวหนอนขนาดไหนถึงได้ฉี่รดชุดอันทรงเกียรติได้เสด็จพ่อของนางอับอายขายขี้หน้าขนาดไหนก็ต้องรีบเดินหนีกลับตำหนักเพื่อไปเย็บแผลใจใครใช่ให้มาบังคับข้าล่ะยอมรับความอับอายไปเสียเถอะ

"ฮะ ฮา ฮ่า ฮา ฮ่า"สุ่ยปิงเมื่อล้มเลิกพิธีแต่งตั้งสำเร็จก็ระเบิดเสียหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

"เจ้าแสบจริงไม่"เสียงองค์ชายใหญ่ดังขึ้น

"พวกท่านเองหรอ"

"ไยไม่เรียกเสด็จพี่"

"ไม่จำเป็นเราไม่ได้สนิทกัน"นางตัดเยื่อไยทันควันเพราะความเป็นคนพูดตรงๆมักจะกล่าวสิ่งที่คิดออกมา

"แต่เจ้าคือน้องของพวกเรา"

"ข้าไม่มีพี่ก็แค่เด็กนอกคอก! หากไม่มีอะไรแล้วงั้นข้าขอตัวก่อนทูลลาเพคะ"สุ่ยปิงก็ยังคงคือสุ่ยปิงใจยังแข็งดั่งน้ำนิ่งแม้จะมัดใจเหล่าพี่ชายน้องชายได้แต่จะให้นางยอมรับมันไม่ง่าย แผนของนางก็บรรลุสำเร็จไปด้วยดีแผนต่อไปคือยึดครองหอการค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงเพื่อตีถล่มทัพหน้าของฮองเต้จอมบงการ