องค์หญิงตัวแสบ

สุ่ยปิงคิดอยู่นานว่าจะเอาคืนฮองเต้จอมเผด็จการอย่างไรต่อ หลังจากวันที่นางทำฮ่องเต้ต้องอับอายขายหน้าต่อประชาราษฎร์ก็ยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆในวังหลวง ดั่งนั้นนางจึงคิดแผนที่จะปล้นพระคลังแบบไหนถึงจะคุ้มที่สุดสำหรับค่าปลอบขวัญของนาง

"ดีล่ะข้าจะต้องเรียกค่าปลอบขวัญจากพระองค์เสียหน่อย"เมื่อคิดได้ดั่งนั้นนางจึงเดินทางไปยังหอการค้าที่ว่าใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง

"คุณหนูท่านนี้ไม่ทราบว่าต้องการสิ่งใดเป็นพิเศษหรือไม่ขอรับ"คนของหอการค้าออกมาต้อนรับนางอย่างสุภาพเรียบร้อย

"ข้าต้องการพบนายท่านของหอการค้า"

"เชิญด้านนี้เลยขอรับ"

ภายในห้องขนาดใหญ่แบ่งมุมเป็นสัดส่วนจัดเก็บของเป็นระเบียบการตกแต่งธรรมดาแต่มองดูแล้วสบายตายิ่ง เจ้าของห้องคงเป็นคนที่มีรสนิยมคล้ายๆกับนางไม่ต้องตบแต่งหรูหราเอาแบบพอดีๆอยู่แล้วสบายใจ

"นายท่านขอรับ"

"ข้ารู้แล้วเจ้าออกไปก่อน"หนุ่มรูปงามบ้านไหนเนี่ยหล่อบาดใจนางยิ่งนักสีตาน้ำเงินทะเลเส้นผมสีดำเงาสลวยรับกับโคลงหน้ารูปไข่กล้ามเป็นมัดๆหน้าซบไหล่จังในความคิดของสุ่ยปิงดั่งภาพเพ้อฝันจนนางลืมไปสนิทว่ามาที่นี้เพื่ออะไร

"ข้าจะมาเจรจาซื้อขายหอการค้า"เมื่อสุ่ยปิงได้สติก็รีบบอกเจตนารมณ์ของนางออกไปทันที

"องค์หญิงสองพระองค์อยากได้สิ่งใดย่อมได้ผู้คนทั่วล้าล้วนรู้ดีว่าองค์หญิงคือผู้ที่ทำให้พระบิดาต้องอับอายขายหน้า"

"ท่านรู้ว่าข้าคือใคร?"

"ใบประกาศจากพระราชวังเมื่อเช้าบอกว่าองค์หญิงสองไม่ยอมเข้ารับตำแหน่งต้องการใช้ชีวิตเยี่ยงสามัญชนแล้วเหตุใดยังต้องการหอการค้าของหม่อมฉันอีก"

"จุดประสงค์ของข้าถือว่าคุ้มท่านได้เงินข้าได้ของเป็นความลงตัวที่ถือว่าคุ้มค่ายิ่งกว่าคุ้มเสียอีก"

"องค์หญิงสองหมายถึงจะให้ข้าน้อยปล้นฮ่องเต้หรือ?"สุ่ยปิงชอบยิ่งนักคนเข้าใจง่ายไม่ต้องอธิบายให้เสียเวลาค่อยคุ้มค่าต่อการเจรจาหน่อย

"ไม่เชิงว่าปล้นข้าแค่ต้องการให้ท่านเรียกเก็บเงินจ่ายค่าปลอบขวัญให้แก่ข้าแต่ต้องแลกเปลี่ยนเป็นหอการค้าก็เท่านั้น"นางเสนอความคิดออกไปเล่นเอาคนนั่งฟังยิ้มไม่หุบกับความคิดของนางช่างแสบเสียจริงดูก็รู้ว่านางคิดจะขูดรีดเงินจากผู้เป็นพ่อ

"หม่อมฉันตกลง"ช่างง่ายดีแท้งั้นต้องเรียกเก็บเงินจากฮองเต้เท่าไรดีล่ะ

"แต่ข้ามีข้อแม้ว่าเงินส่วนหนึ่งข้าต้องได้ห้าสิบเปอร์เซ็นต์จากที่ท่านเรียกเก็บเงินมาได้"

"ได้ขอรับข้าน้อยยินดีทำข้อตกลงกับองค์หญิงสอง"ก็เขานั้นไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินทองหอการค้าแห่งนี้ก็เปิดเพื่อปิดบังฐานะที่แท้จริงของเขาก็เท่านั้น

"งั้นเจ้าเสนอราคาส่งไปยังวังหลวงได้เลยบอกว่าข้าองค์หญิงสองต้องการหอการค้าและได้เรียกเก็บเงินจากฮองเต้ผู้เป็นพระบิดา"

เมื่อตกลงเสร็จศัพท์นางก็เดินทางกลับไปยังกระท่อมป่ากลางสระบัวตามเดิมเพื่อเข้ามิติของนางไปตรวจสอบผลผลิตเกิดใหม่และนำส่วนหนึ่งไปทำยารักษาโรคอีกส่วนนำไปขายเอากำไร เห็นนางเป็นแบบนี้ก็งกใช่เล่นนางมีทรัพย์สินมากพอที่จะซื้อหอการค้าแต่เพราะไม่อยากเสียเงินเก็บที่สะสมมาจึงคิดวิธีให้คนอื่นจ่ายแทนและคนผู้นั้นก็คือฮองเต้เสด็จพ่อของนางนั้นเอง

"ฝ่าบาท ฝ่าบาท พะยะคะ!"

"มีอะไรกงกง"

"เกิดเรื่องอีกแล้วพะยะคะ"

"เจ้ารีบว่ามา!"

"ทูลฝ่าบาทองค์หญิงสองต้องการค่าปลอบขวัญแต่ต้องแลกเปลี่ยนเป็นหอการค้าแทน ทางหอการค้าได้ส่งใบเรียกเก็บเงินมายังวังหลวงพะย่ะคะ"

"กงกงรีบไปจัดการลูกหญิงข้าต้องการสิ่งใดก็ต้องให้นาง"ฮองเต้สั่งคนสนิทอย่างกงกงให้ไปจัดการแต่เหมือนกงกงจะคิดหนักเพราะค่าใช้จ่ายมหาศาลเหลือเกินคงต้องเปิดคลังเงินออกมาจ่ายแทน

"ทูลฝ่าบาทจำนวนเงินที่ทางนั้นต้องการคือ 50,000,000 ตำลึงทองพะย่ะคะ"

"จะ...เจ้าว่าอะไรนะ"

"50,000,000 ตำลึงทองพะย่ะคะ"

"ห๊ะ! หะ ห้าสิบล้านตำลึงทอง ขะ ข้า ต้องเสียเงินในคลังหลวงเพื่อปลอบขวัญลูกหญิง เฮ้อ! ข้าจะเป็นลม"ฮองเต้กุมขมับอย่างคิดหนักแค่ได้ยินตัวเลขที่กงกงว่ามาก็แทบจะเป็นลมลูกหญิงของเขาช่างแสบสันจริงๆ

"กงกงท่านไปจัดการตามที่นางต้องการเถิดข้าอยากพักเสียหน่อย"

"พะย่ะคะฝ่าบาท"กงกงเห็นฮองเต้คิกหนักก็คิดในใจว่า โถ่ ฝ่าบาทไม่น่าเลยองค์หญิงสองทรงคิดจะเอาคืนฝ่าบาทเป็นแน่ ต่อจากนี้วังหลวงคงไม่สงบสุขอีกต่อไปแล้ว

"ฮะ ฮ่า ข้าอยากจะเห็นสีหน้าเสด็จพ่อจริงว่าทรงเป็นอย่างไรน้องหญิงช่างสมคำล่ำลือจริงๆ"องค์ชายห้ากล่าวเพราะชาวบ้านพากันลือให้หนาหูว่านางขยันสร้างเรื่องให้เสด็จพ่อต้องอับอายไม่พอยังต้องเสียเงินอีกมากมายเพื่อนาง

"น้องห้าพี่ว่าพวกเราทั้งหมดควรไปเยี่ยมน้องหญิงพี่ก็อยากจะรู้ ว่านางเป็นคนเช่นไรดูท่าว่านางจะอยากแกล้งเสด็จพ่อ"องค์ชายใหญ่กล่าวออกมาทุกคนก็ลงความเห็นตรงกันว่าควรไปหานาง

"งั้นเราไปกันเลยดีกว่า"