ตอนที่ 4 ข้าไม่มีวันให้อภัยเจ้า!

เพราะต้องแสงจันทร์โดดเด่นในคืนเดือนเพ็ญค่ำคืนนั้น ราตรีแม้สลัวราง ทว่าเบื้องล่างที่ปกคลุมด้วยพื้นหญ้าอ่อนนุ่มกลับสว่างไสว

กลางหุบเขาเดือนดาว ลานกว้างราบลุ่ม ฟ้าปกดิน ข้างกายหลิวไท่หยางเห็นแม่นางโม่ซิงเยว่ในอาภรณ์สีแดง ผ้าคลุมหน้าสีแดง รอบกายกำจายกลิ่นอายมงคล

แม้ไร้แขกเหรื่อร่วมยินดีทว่าเพื่อค่ำคืนอันเป็นมงคล ชายหญิงอารมณ์รุ่มร้อนคลั่งใคล้ในรักคู่หนึ่งจึงไร้ซึ่งความคิดเฉกเช่นคนทั่วไป

พวกเขาเพียงต้องการเคียงคู่ยืนข้างคำนับฟ้าดิน คำนับกันและกัน

สัญญารักมั่นมิเสื่อมคลาย

เมื่อผ้าคลุมหน้าสีแดงถูกบุรุษเปิดออก สตรีแน่งน้อยจึงคลี่ยิ้มอบอุ่นกล่าววาจาเอาแต่ใจ “ต่อไปข้าเป็นของท่าน ส่วนท่านก็เป็นของข้า ร่างกายทุกส่วนล้วนเป็นของกันแล้ว ท่านจงจำไว้ห้ามลืม...”

ชายหนุ่มได้ยินเช่นนั้นยิ่งคลี่ยิ้มเปี่ยมสุข เนตรลุ่มลึกยิ่งเผยแววรักใคร่ เรียวนิ้วไล้เกลี่ยแก้มนวลก่อนเชยคางมน ก้มหน้ากระซิบเสียงทุ้มนุ่ม

“ข้าเป็นของเจ้าตลอดไป...”

จุมพิตละมุนเกิดขึ้นเนิ่นนาน ก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นเพียงนิทราหวาน มิย้อนคืน...

ยามนั้น หลิวไท่หยางตามใจซิงเยว่แค่คำนับฟ้าดิน คำนับกันและกัน

เขาเพียรกดข่มอารมณ์รุ่มร้อนของวัยหนุ่มแน่นที่มีเลือดลมพลุ่งพล่าน พยายามอดใจเอาไว้มิเข้าหอกลางป่าอย่างอุกอาจ ด้วยเกรงว่าพิธีอันเป็นมงคลยังไม่ครบถ้วน จำต้องรอเวลาอีกสักหน่อย

ทว่ากลับทำให้ซิงเยว่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“ท่านรังเกียจข้า จึงไม่ยอมมอบบุตรให้ข้าหรือ?”

นอกจากการกระทำจะเอาแต่ใจ ถ้อยวาจาของนางยังเอาแต่ใจยิ่งกว่า

“ท่านสมควรมอบบุตรให้ข้า!”

สุภาพชนผู้หนึ่งจึงรู้สึกเหมือนกำลังเผชิญกับฟ้าพิโรธยามไร้คลื่นลม

“ซิงเอ๋อร์ เจ้ารักข้าถึงเพียงนี้เชียว?”

ไม่นานหลังจากนั้น เขาจึงหอบสินสอดหลายสิบหีบไปสู่ขอนางเพื่อตบแต่งเข้าจวนอย่างสมเกียรติ

ตั้งมั่นคืนแต่งงานว่าจะให้ความสำคัญยามเข้าหอ เจ้าบ่าวที่ดีสมควรประคับประคองเจ้าสาวอย่างทะนุถนอม มอบความรักใคร่ลึกซึ้งจนล่วงพ้นราตรีทองคำ

หมายประกาศก้องเกริกไกรให้ทั่วหล้าว่านางคือภรรยาของข้าอย่างเต็มภาคภูมิ

ทว่าวันนั้น นางกลับสะบั้นเยื่อตัดใยไร้ปรานี...

คืนนี้ ต้องขอบคุณแจกันใบนั้นในมือของโม่ซิงเยว่ที่ทำให้หลิวไท่หยางได้สติกลับคืนมา อย่างน้อยตัวเขาก็ยังไม่พลั้งเผลอเปิดปากโพล่งความจริงออกไป

ใช่! เขาจะไม่บอกอะไรแก่นางแม้แต่คำเดียว

ยามนี้เป็นโอกาสอันดีที่เขาจะได้แก้แค้นอย่างสาสม

นางผู้เหยียบย่ำหัวใจอันรักมั่นของเขาจนแหลกเหลวไม่เหลือดี สมควรต้องจ่ายค่าตอบแทนอย่างที่สุด

ภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยไม่เผยอารมณ์ใด หลิวไท่หยางคิดในใจอย่างร้อนรุ่ม แววตาคมกริบถูกรุมเร้าด้วยเพลิงแค้นสุมทรวง

บนศีรษะของเขามีผ้าสีขาวพันแผลเอาไว้โดยรอบอย่างโดดเด่น ช่างเป็นภาพชวนบาดตาบาดใจให้แก่บ่าวไพร่ผู้ภักดีเหลือเกิน

คราวนี้พ่อบ้านเหิงกระอักเลือดออกมาจริงๆ แล้ว

ทาสสาวซิงเยว่ผู้นั้นเป็นปีศาจจากนรกขุมใดกัน!

และยามนี้ ทาสสาวจากนรกขุมลึกลับของเหิงอันกำลังถูกคุมตัวไปโบยอยู่ในป่าไผ่ของเรือนซักล้างด้านหลัง โทษทัณฑ์ข้อหาที่ทำร้ายเจ้านายเยี่ยงนั้น ...น้อยเสียที่ไหน

ใช้แจกันฟาดผู้เป็นนายจนหัวแตกเลือดอาบเลยนะ!

ซิงเยว่ถูกตีโดยคำสั่งอันเกรี้ยวกราดของเหิงอันทันที

เสียงไม้กระทบเนื้อดังลั่นไปทั่วป่าไผ่ คนโบยมิได้ออมแรงเลยสักเสี้ยว ซิงเยว่กัดปากอดทนจนเลือดซึม

แน่นอนนางเจ็บ...แต่ไม่รู้ว่าทำไมการกรีดร้องหรือแสดงความอ่อนแอออกมา มันเสมือนไม่ใช่นิสัยของนาง

หญิงสาวหลับตาครุ่นคิดลืมแรงเสียดทานกลางหลังและความเจ็บปวดที่แทรกซึมเนื้อหนังไปจนสิ้น

อาจเป็นเพราะนางเกิดมาในครอบครัวที่ยากจน ต้องอดทนทำงานหนักหนาสาหัส

กระทั่งหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตจนต้องขายตัวเป็นทาส ตามคำบอกเล่าของท่านอาซุนเทียนหัวหน้าผู้ดูแลและควบคุมแรงงานทาสที่ช่วยเหลือนางผู้นั้น

‘เฮ้อ...หนี่เอ๋อร์เอ๋ยหนี่เอ๋อร์ รอบกายเจ้าไม่เหลือใครรอดสักคน เจ้าก็ยังความจำเสื่อมเสียได้ แต่อย่ามัวโทษดินโทษฟ้าเลยเพราะมันคือชะตาชีวิตของเจ้า ข้าช่วยเยียวยารักษาร่างกายจนหายดีแล้วก็อย่าเสียเวลาตอบแทนข้าหรือมัวคิดเคียดแค้นพวกโจรถ่อยที่ปล้นชิงเลย ข้าส่งเจ้าได้แค่นี้ ต่อไปจงใช้ชีวิตอย่างมีสติใคร่ครวญให้ดี พึงระมัดระวังและอดทนให้เหมือนเดิมเถิด บิดามารดาญาติพี่น้องบนสวรรค์จะได้ตายตาหลับ’

ความปวดแสบรวดร้าวแผ่ลามไปทั่วแผ่นหลังบาง นางกำลังมึนงง สองหูอื้ออึง สมองน้อยๆ เริ่มขาวโพลนสติของซิงเยว่เริ่มเลือนรางเต็มที

กระนั้นคำกำชับยังคงดังก้องไม่มีตกหล่น คนผู้หนึ่งสำนึกรู้ว่าต้องอดทนนับแต่ลืมตาขึ้นมาพร้อมความทรงจำที่ว่างเปล่า ไหนเลยจะรู้สึกถึงความย้อนแย้งในวาจาของใคร

นางมิได้สงสัยคำพูดของพ่อค้าทาสผู้นั้นเลยสักนิด

ยามนี้ หญิงสาวได้แต่ภาวนาว่าเมื่อไหร่การโบยตีจะสิ้นสุดลงเสียที

นางผิดที่ใดกระนั้นหรือ?

มิใช่ว่านายน้อยหรือที่ทำผิด?

เขาคิดจะขืนใจนางไม่ใช่หรือไร?

อ้อ...ลืมไป สาวใช้ผู้หนึ่งสมควรยินดีกับการกระทำเช่นนั้น การเป็นที่รักใคร่โปรดปรานของเจ้านายคือหนทางอยู่รอดหนึ่งเดียวของเหล่าบ่าวไพร่ เรื่องนี้ผู้คนเพียรตอกย้ำให้แก่นางที่เป็นเพียงทาสได้รับฟังจนนับครั้งไม่ถ้วน

ทว่าก่อนที่ม่านตาจะหรี่แสง ความมืดจะแผ่ขยาย อนธการย่างกราย ซิงเยว่กลับรู้สึกคล้ายเห็นบุรุษหนุ่มผู้หนึ่ง

เขาผู้นั้นสวมอาภรณ์ผ้าไหมหรูหรากำลังเดินโวยวายเข้ามาทางนาง

“ใครให้เจ้าบังอาจนำตัวนางมาโบย!?”

หลิวไท่หยางคำรามลั่นอย่างโกรธา สายตาคมกล้าบัดนี้คล้ายดาบคมกริบพร้อมปลิดชีวิตผู้คน

ท่วงท่าองอาจยังแสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยและหวงแหนต่อนางผู้ถูกโบยปานนั้น

เขาหันไปสั่งจิ้นสิง “นำตัวพ่อบ้านเหิงไปโบยให้หนักแล้วจับขังในคอกหมูหนึ่งเดือน!”

เหิงอันกระอักเลือดจนหมดตัวเนื้อหนังพลันซีดเผือด

วันนี้เป็นวันนรกแตกใช่ไหม?

และแล้วสติของซิงเยว่ก็ดำมืดดับวูบไป ท่ามกลางความกราดเกรี้ยวอันน่ากังขานั้นของหลิวไท่หยาง

หลายวันแล้ว ซิงเยว่ยังคงสลบไสลมิได้สติ

เนื่องจากนางถูกโบยไปหลายทีจนแผ่นหลังบอบบางได้แผลมีเลือดซึม ทั้งเพิ่งฟื้นคืนจากสภาพร่างกายที่เจ็บป่วยในช่วงก่อนหน้าแค่ไม่นาน

นางถูกพาตัวมารักษาในเรือนหลักทางฝั่งตะวันออกของห้องปีกข้างในเรือนพำนัก ซึ่งเป็นที่พักอาศัยแบบส่วนตัวของนายน้อยหลิว

ท่านหมอถูกเชิญตัวมาอย่างเร่งด่วน เพื่อทำการรักษาซิงเยว่ให้ทันท่วงที เรื่องนี้สร้างความตกตะลึงพรึงเพริดให้แก่เหล่าบ่าวไพร่ทั่วทั้งคฤหาสน์

สาวใช้คนงามทั้งหลายที่รอขยับขยายฐานะขึ้นเป็นสาวใช้ห้องข้าง เพื่อได้รับสิทธิ์ติดตามนายน้อยเป็นอนุภรรยาท้ายจวนคหบดีหลิวอันยิ่งใหญ่ในเมืองหลวงถึงขั้นเม้มปาก พวกนางตัวสั่นกัดฟันน้ำตาไหลพรากด้วยความริษยา

นางทาสผู้นั้นมีดีอันใด? นิสัยหรือก็หยาบกระด้าง ผิวพรรณหรือก็หยาบกร้าน ใบหน้าก็มิได้งดงามเท่าใดสายตายิ่งชั่วร้ายปานนั้น มองไม่เห็นมิตรไมตรีสักกะผีก! ไยนายน้อยถึงต้องตาต้องใจขนาดรั้งไว้ข้างกาย?

หรือนางมีดีเรื่องบนเตียง?

ทุกวาจาล้วนเป็นคำถามอันไร้ซึ่งคำตอบโดยสิ้นเชิง...

และหลิวไท่หยางไม่ใส่ใจใครหน้าไหนทั้งนั้น ทุกวัน ภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาสง่างามเป็นเอกของเขา มีแต่คำถามซ้ำไปซ้ำมา ถามย้ำแต่เรื่องเดิมๆ

เขาเพียรถามตัวเองตลอดเวลาว่าทั้งๆ ที่นางร้ายกาจปานนั้น เขาที่แค้นเคืองปานนี้ เกลียดชังนางเข้ากระดูกดำยากสั่นคลอน แต่กลับปรารถนาไปเฝ้าไข้นางถึงขอบเตียง อยากป้อนข้าวป้อนยา อยากดูแลนางด้วยตนเองเพื่ออันใด?

เหตุใดนางถึงชอบทำให้คนเป็นห่วงจนนอนไม่หลับ!

ภายในห้องหนังสือรโหฐานอันหรูหราแต่เรียบง่ายอวลบรรยากาศเคร่งขรึม

บุรุษหนุ่มผู้หนึ่งยังคงนั่งนิ่งคงไว้ซึ่งท่วงท่าสุภาพชนเฉกเช่นคุณชายตระกูลใหญ่ ทว่าบนใบหน้าคมคายกลับมีเรียวคิ้วที่ขมวดแน่นไร้วี่แววคลายออกเฉกนักรบคิดกลศึก

จังหวะนั้นจิ้นสิงพลันส่งเสียงนอกประตู “นายน้อย ซิงเยว่ฟื้นแล้วขอรับ”

หลิวไท่หยางยิ่งขมวดคิ้วเป็นปมแน่นกว่าเดิม ความรู้สึกสับสนหลากอารมณ์ไหลวูบผ่านม่านตาดำ

นานครู่ใหญ่ค่อยเบือนใบหน้ามาทางประตูห้องสั่งเสียงห้วน “พานางมาพบข้า!”

แม้บาดแผลจากแจกันบนศีรษะของหลิวไท่หยางจะหายดีแล้ว ทว่าเขากลับเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะหยิบผ้าขาวขึ้นมาพันเอาไว้อย่างดี ประหนึ่งมีบาดแผลฉกรรจ์ไม่หายเสียที

จากนั้นก็นั่งนิ่งๆ ด้วยท่าทางงามสง่าดุจเดิม สูดหายใจลึกๆ หลับตาอยู่นานกว่าจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง

ประตูห้องถูกเปิดออกแผ่วเบา เรือนร่างอรชรในอาภรณ์สีขุ่นค่อยๆ เดินเข้ามาปรากฏกายเบื้องหน้า

“นายน้อย...”

ซิงเยว่เอ่ยเรียกเสียงหวาน สองเนตรคมเฉี่ยวงดงามมองอย่างเทิดทูน

ตั้งแต่ก่อนสลบสิ้นสติและหลังจากตื่นลืมตาขึ้นมา นางไม่เคยลืมเสียงห้ามปรามอย่างโกรธาและท่าทางห่วงใยปานนั้นของเจ้านายเลย นางจึงตั้งมั่นจะรับใช้ปรนนิบัติเขาอย่างดีเลิศเชียวล่ะ!

ความคิดในใจของหญิงสาวผู้เป็นบ่าวรับใช้ ชายหนุ่มผู้เป็นนายไหนเลยจักล่วงรู้

เขาไม่รับรู้อะไรเลย เพราะสองตาคมที่จ้องนางมีแต่ความแค้นเคือง

หลิวไท่หยางเห็นแค่ภาพอดีตที่นางเคยย่ำยีหัวใจเขาจนแหลกสลาย...

การแก้แค้นคนผู้หนึ่งจำเป็นต้องให้อีกฝ่ายจดจำให้ดีว่าสิ่งใดที่ทำให้แค้น...

หลิวไท่หยางจึงมีความคิดว่าจะช่วยฟื้นความทรงจำให้ซิงเยว่เสียก่อน เพื่อจะได้แก้แค้นอย่างสาสมตรงประเด็น เสียงเย็นเยียบจึงดังขึ้น “เจ้าจำได้หรือไม่ว่าทำอะไรกับข้า?”

ซิงเยว่เลื่อนสายตาขึ้นมองผ้าสีขาวรอบศีรษะบุรุษ สีหน้าพลันซีดลง เกิดความรู้สึกหม่นหมองยิ่ง

“บ่าวจำได้เจ้าค่ะ บ่าวตีนายน้อยด้วยแจกัน”

“ซิงเอ๋อร์...” น้ำเสียงของหลิวไท่หยางฉายแววดุดัน วาจาคุกคาม “เรียกตัวเองว่าซิงเอ๋อร์”

นามนี้จะยิ่งตอกย้ำให้เขาจำได้แม่นยำว่านางเคยทำสิ่งเลวร้ายอันใดไว้กับเขา

“เจ้าค่ะ” ซิงเยว่ย่อมไม่รู้ความนัย นางพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง

“ซิงเอ๋อร์จำได้เจ้าค่ะ ซิงเอ๋อร์วู่วามพลั้งมือไปแล้ว ยามนั้นซิงเอ๋อร์ตกใจ ไม่นึกว่านายน้อยจะบุ่มบ่าม ทำเช่นนั้น เอ่อ...” จะพูดว่าขืนใจก็เอ่ยได้ไม่เต็มปาก

“ข้าน่ะหรือบุ่มบ่าม?” หลิวไท่หยางแค่นเสียงหยัน รู้สึกไม่สบอารมณ์ “ไยมิใช่มีเพียงเจ้าที่วู่วาม พลั้งมือ?”

ชีวิตของบ่าวรับใช้เป็นของเจ้านาย ไม่ว่าอีกฝ่ายต้องการหรือปรารถนาอันใด บ่าวไพร่ล้วนไม่อาจต่อต้านและทัดทาน

ซึ่งแน่นอนว่าเจ้านายย่อมมีสิทธิ์ทุกอย่างในเรือนร่างของสาวใช้ การทำร้ายเจ้านายเป็นเรื่องที่ไม่สมควร ไม่มีสิทธิ์กระทำเด็ดขาด

ซิงเยว่ให้รู้สึกผิดยิ่งนัก “ใช่แล้วเจ้าค่ะ เป็นซิงเอ๋อร์ที่วู่วามเกินไป ขอนายน้อยโปรดอภัย”

“อภัยหรือ?” ชายหนุ่มยิ่งแค่นเสียงเย็น สีหน้าเคร่งเครียด “ข้าไม่มีวันให้อภัยเจ้า!”

หญิงสาวได้ยินก็ตื่นตระหนก คิดในใจว่าแย่แล้ว “นายน้อยให้ซิงเอ๋อร์ทำอะไรก็ได้เจ้าค่ะ ต่อให้เป็นวัวเป็นม้า ซิงเอ๋อร์ยอมทั้งนั้น ขอแค่ท่านหายโกรธซิงเอ๋อร์”

รอยยิ้มสมใจพลันปรากฏตรงมุมปาก แววตาคมเข้มคล้ายรัตติกาลดำจัดบนใบหน้าหล่อเหลาสว่างวาบ

หลิวไท่หยางให้รู้สึกพึงพอใจอย่างมาก ประโยคนี้ล่ะที่เขาต้องการฟังมาแรมปี

ตั้งแต่วันนั้นที่นางสะบั้นรักเขา เพียงวาจานี้ก็พอแล้ว

“พูดได้ดี...” หลิวไท่หยางลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง พาร่างสง่างามโดดเด่นเดินเนิบช้ามาหยุดเบื้องหน้าซิงเยว่

ทว่าวูบหนึ่งในใจพลันลอบกระแอมไออย่างหงุดหงิด

อันที่จริงเขาควรเรียกนางให้เป็นฝ่ายเดินเข้าหาต่างหาก มิใช่เป็นฝ่ายลุกเดินมาเองเยี่ยงนี้!

หลิวไท่หยางอยากสบถออกมาดังๆ เหลือเกิน

เขายอมนางเกินไปอีกแล้ว ให้ตายเถอะ!

ซิงเยว่ยังคงไม่รู้อันใด นางเพียงแหงนหน้าขึ้นสบตาแล้วยิ้มหวาน

หวานมาก...

หลิวไท่หยางให้รู้สึกตาพร่า บ้าจริง!