ตอนที่ 8 คนนี้เอาจริงหรือเอาเล่น

สนามบินในช่วงเที่ยงคืน ไฟท์บินขาเข้าจากต่างประเทศแลนดิ้งลงสู่ภาคพื้นดิน สุดเขตต์นั่งรอพี่ชายอยู่ในรถ โดยมีสถาเป็นคนไปรอที่ประตูฝั่งผู้โดยสารขาเข้า

“สถา ไอ้เขตล่ะ” ถามหาน้องชายที่ไม่ได้เจอกันนานแต่ไม่เห็นแม้แต่เงา

"นายสุดเขตต์ของผมรอที่รถครับ ขี้เกียจลงมา"

"ให้มันได้แบบนี้สิน้องกู" พี่ชายกลับทั้งที่แทนที่มันจะดีใจวิ่งแจ้นมารับ แต่เปล่าเลย

สถาเดินลากกระเป๋าเดินทางนำหน้าไปก่อนและอีกใบแทนคุณก็เป็นลากเดินตามไปติดๆ ก็เหมือนเดิมสุดเขตต์ยังดูดบุหรี่จัดเหมือนครั้งก่อนไปเรียนต่อ ฝ่ามือหนักตบผัวะเข้ากลางท้ายทอยคนยืนดูดบุหรี่เกือบกลิ้งลงพื้น อีกนิดเดียวสุดเขตต์จะง้างมัดต่อยคืนแต่ก็ชะงักเมื่อคนที่ตบเป็นเฮียแทนพี่ชายของเขา

“เมื่อไหร่มึงจะเลิก เดี๋ยวได้ตายก่อนมีลูกมีเมีย” เหมือนแทนคุณจะเคยขอให้น้องชายเพลาเรื่องบุหรี่ลงบ้าง ตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้กับดูดหนักขึ้นกว่าเดิม

“เฮียเลิกให้ได้ก่อนเถอะค่อยมาบอกผม” ถอยออกห่างพี่ชายและดูดมันจนหมดมวล หลังจากนั้นทั้งหมดก็ขึ้นรถมุ่งตรงไปยังกาสิโน่ทันทีโดยมีสถาเป็นคนขับรถให้ตลอดเส้นทาง พี่น้องที่ไม่ได้เจอกันนานตั้ง 3 ปี วิดีโอคอลกันบ้างปีละ 2-3 ครั้งตามประสาผู้ชายห่ามๆ บนรถก็มีแต่เสียงสองคนพี่น้องคนคุยกันถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ จนกระทั่งแทนคุณวกเข้าเรื่องเงินที่หายไปจากกาสิโน่

“ข่าวไวดี” เพียงแต่เท้าเหยียบประเทศไทยไม่กี่ชั่วโมง แทนคุณดันรู้เรื่องน้องชายจนหมดเปลือกและยังมีคำถามเดียวกันเหมือนกับสินธุเอาตัวเพียงฟ้ามาทำไมในเมื่อเธอไม่รู้เรื่องกับการยักยอกเงินของพ่อที่เป็นคนทำ

“เงินห้าสิบล้านมันก็แค่เศษเงินของมึงไหมไอ้เขตต์ คิดอะไรอยู่ถึงไปเอาลูกสาวเขามา”

“….”

“สวยไหม” สักอยากรู้ผู้หญิงคนนี้หน้าตาเป็นยังไงทำไมน้องชายถึงกล้าเอาเข้าบ้านทั้งที่แต่ก่อนไม่เคยเอาใครมาอยู่ด้วย

“ก็สวยดี” ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าเพียงฟ้าไม่สวยหรือจะจัดเป็นผู้หญิงหน้าตาในสเปกของสุดเขตต์เลยก็ว่าได้ แต่เสียอย่างเดียวทำไมต้องเป็นลูกไอ้ขี้โกงอย่างพงษ์เพชร

“คนนี้เอาจริงหรือเอาเล่นวะ”

“พูดอะไร” ตาค้อนมองพี่ชายที่ลามปามเรื่องส่วนตัวไปใหญ่ เอาจริงสุดเขตต์มีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูงและไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัวสักเท่าไหร่

“ปกติไม่เคยเอาใครเข้าบ้าน”

“เยอะแยะ”

“พวกนั้นก็รู้ๆกันอยู่ เงินมางานเดินแต่กับคนนี้” กระเซ้ากึ่งเย้าหยอกสุดเขตต์ มันต้องคิดอะไรบ้างแหละไม่อย่างนั้นไม่บังคับเอาผู้หญิงคนนี้มาจนได้

“เฮียไม่ต้องยุ่ง ผมเบื่อวันไหนก็เฉดหัวออกไปเอง” น้ำเสียงกลบเกลื่อนอะไรบางอย่าง แทนคุณเค้นเสียงหัวเราะออกตามไรฟันพาลให้สุดเขตต์อารมณ์เสียไปใหญ่

“ทำไมไม่ให้กูยุ่ง” ย้อนถามอย่างรู้ทัน

“มันก็ไม่ใช่เรื่องของเฮียป่ะ” สะบัดอารมณ์เสียหน้าตาเฉยและเปิดประตูรถลงทันทีเมื่อรถจอดด้านหลังของกาสิโน สุดเขตต์เดินนำหน้าเข้าประตูด้านหลังโดยไม่สนใจคนที่กำลังเดินตามมาติดๆ ห้องทำงานส่วนตัวที่ไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาโดยพละการ ในห้องรอบล้อมไปด้วยกล้องวงจรปิดนับร้อยตัวยิ่งมองก็ยิ่งตาลาย แต่ถึงอย่างนั้นภาพในจอก็ไม่ได้กวนสายตาสุดเขตต์แม้แต่น้อยเมื่อมีระบบม่านกลั้นระหว่างโต๊ะทำงานกับจอมอนิเตอร์ที่ห่างออกไปราวๆห้าถึงสิบเมตร

“พ่อให้เปิดทั้งวันทั้งคืนเลยเหรอ” ไม่อยู่แค่สามปีทุกอย่างมันดูเปลี่ยนแปลงไปสะหมดจากที่เคยเป็นแค่บ่อนเล็กๆก็ขนาดใหญ่โตอย่างไม่น่าเชื่อ จากแต่ก่อนที่เปิดปิดเป็นเวลาก็เปิดให้นักพนันเข้ามาใช้บริการกันได้ยี่สิบสี่ชั่วโมง แม้ธุรกิจของครอบครัวสิงหบดีจะเป็นสีเทาแต่ทุกอย่างมันทำอย่างถูกต้องตามกฎหมายอีกทั้งนักพนันแต่ละคนก็ล้วนเต็มใจมาใช้บริการกันทั้งนั้น ไม่มีใครบังคับใคร

“แล้วเฮียจะกลับไปอีกไหม”

“ไปไหน” เพิ่งมาถึงจะรีบให้กลับไหน หลังจากเรียนจบก็ตั้งใจจะมาทำธุรกิจเป็นของตัวเองที่ประเทศไทย แต่ด้วยสภาวะเศรษฐกิจที่ซบเซาและสินธุยังขอร้องให้แทนคุณมาช่วยน้องดูแลกาสิโนที่เป็นมรดกตกทอดมาตั้งรุ่นปู่ ตั้งแต่เกิดเรื่องคนเป็นพ่อก็กลัวจะมีคนเอาเยี่ยงอย่างยักยอกเงินไปอีก ฉะนั้นการได้แทนคุณเข้ามาดูแลช่วยอีกสักคนก็เป็นเรื่องที่ดี

“ถ้ายังไม่ไปเฮียก็เข้ามาดูให้ผมก่อน” เป็นการวานไปในตัว ช่วงนี้สุดเขตต์เริ่มล้ากับการบริหารงานที่ไม่ค่อยได้หลับได้นอนและอยากจะมีเวลาพักผ่อนเต็มที แทนคุณไม่มีสิทธิ์แม้จะปฏิเสธเมื่อน้องชายส่งไม้ต่อให้ดูแลแทนชั่วคราวก็ต้องมารื้อวิชาการบริหารงานที่นี่กันใหม่ ซึ่งก่อนหน้าที่แทนคุณจะไปเรียนต่อเขาก็เคยทำมาบ้างดังนั้นมันไม่น่าจะยากสักเท่าไหร่กับการดูแลกาสิโนที่นี่

“เฮียอยากดูหรืออยากได้อะไรก็เรียกไอ้ถาแล้วกัน ผมขอตัวนอนก่อน ง่วง” สุดเขตต์ปลีกตัวเข้าห้องนอนส่วนตัวที่ทำไว้สำหรับพักผ่อน ในใจตอนนี้อยากกลับไปนอนที่บ้านหลังเดิมแต่เมื่อเฮียก็ยังอยู่จะรบเร้าให้รีบกลับก็ดูกระไรอยู่

ห้องนอนขนาดไม่ใหญ่มาก เสื้อผ้าชุดนอนที่แขวนไม่กี่ชุดถูกเปลี่ยนเข้าร่างโตๆ ของสุดเขตต์ แต่มันน่าแปลกที่ชายหนุ่มเผอิญนึกถึงคำถามของพ่อและพี่ชาย เอาลูกสาวเขามาทำไม เหมือนเป็นการตั้งคำถามว่าเอามาทำไม? นั้นนะสิ แล้วกูเอามันมาทำไม เอามาเป็นนางบำเรอก็ยังมียัยเด็กเปียโนอยู่ทั้งคน สุดเขตต์สะบัดใบหน้าคิดไม่ตกกับคำถามในหัวที่มันตีวนไปวนมา สุดท้ายคำตอบที่ให้กับตัวเองก็คือเอาชดใช้กับเงินที่หายไป

รุ่งสายของอีกวันหลังจากที่แยกตัวเข้ามานอนในห้องแอร์เย็นฉ่ำคนเป็นพี่กลับนอนตากยุ่งบนโซฟาด้านนอก แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับแทนคุณเขามักสละความสบายให้น้องชายมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

“เฮีย เฮีย” สะกิดหัวไหล่คนนอนให้รู้สึกตื่น แต่แทนคุณคงจะเหนื่อยจากการเดินทางมาทั้งคืนปลุกยังไงก็ไม่ลุก สุดเขตต์เลยจำเป็นต้องปล่อยให้พี่ชายได้นอนต่อไปอีกสักชั่วโมง และตอนนี้คงต้องไปล้างหน้าล้างตาสวมเสื้อผ้าตัวเก่าและออกไปจิบกาแฟให้ตาสู้แสงมากกว่านี้ก่อนจะเดินไปสั่งงานลูกน้องที่ไว้ใจว่าต่อจากนี้เฮียจะเป็นคนเข้ามาดูแลที่นี่แทนเขา

ด้านนอกของกาสิโน พื้นที่บริเวณส่วนตัวที่สุดเขตต์ใช้สำหรับสันทนาการทั่วไป ชายหนุ่มนั่งจิบกาแฟในเวลาเกือบเที่ยง ไม่ว่าจะตื่นเวลาไหนกาแฟเข้มไม่ใส่น้ำตาลจะเป็นสิ่งสำคัญของมื้อที่สุดเขตต์ต้องได้ดื่ม

"เขตต์"

"ตื่นแล้วเหรอเฮีย"

เดินหัวยุ่งเข้าหาน้องชาย แทนคุณเหนื่อยล้าจากการเดินทางมาเกือบทั้งวันพอลงจากเครื่องก็นั่งรถต่อมายังประเทศเพื่อนบ้าน แต่ใบหน้าความเหน็ดเหนื่อยไม่ได้ทำให้สุดเขตต์ล้มเลิกความคิดเดินทางกลับกรุงเทพแต่โดยเร็ว

"กลับกันเลยไหมเฮีย"

"มึงจะรีบไหน กูยังเหนื่อยอยู่เลย"

"ที่นี้ไม่มีอะไรแล้ว"

ใจจดใจจ่ออยากจะกลับกรุงเทพตั้งแต่เช้าก็ติดที่แทนคุณยังนอนไม่ตื่น เมื่อเห็นว่าน้องชายรบเร้าจะกลับก็คงต้องกลับและหอบแฟ้มเอกสารสำคัญติดไม้ติดมือไว้ดูที่กรุงเทพและหลังจากนี้งานในกาสิโนแทนคุณก็จะเป็นคนเข้ามาดูแลแทนสุดเขตต์ชั่วคราว