ตอนที่ 7 งานใช้หนี้ (บนเตียง)

สุดเขตต์เดินตามพ่อเข้าห้องทำงานอย่างหัวเสีย และไม่รู้อะไรดลใจให้พ่อมาหาที่บ้านในเวลานี้ทั้งที่ปกติสินธุจะไม่ค่อยเข้ามายุ่งวุ่นวายกับลูกชายตัวดีเท่าไหร่ นอกจากมีธุระสำคัญหรือเรื่องคอขาดบาดตาย

“พ่อมีอะไร” อยากรู้จริงๆ มีเรื่องสำคัญอะไรถึงต้องมาหาถึงที่ดึกๆดื่นๆแต่คนเป็นพ่อก็ยังไม่เปิดปากพูด สินธุนั่งสูบบุหรี่เปิดแฟ้มเอกสารงานต่างๆ และอ่านมันแบบผิวเผิน พลางหยิบนั้นหยิบนี้กินเวลานานไปเรื่อย

“ถ้าไม่พูดผมจะขึ้นไปนอน”

“จะรีบไปเอาอีนั่นเหรอ” ไม่ตอบพ่อแต่กลับเบนสายตามองทางอื่น โตมาป่านนี้จะเอากับใครมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่มันแปลกตรงที่สินธุรู้นิสัยสุดเขตต์ดี รสนิยมบนเตียงลูกชายไม่ใช่ผู้หญิงจืดซืดอย่างเพียงฟ้าและยิ่งเห็นนอนร้องไห้บนเตียงยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่สุดเขตต์จะทำได้ลง

“ไปเอาลูกมันมาทำไม พ่อมันเป็นตัวสร้างปัญหาทำไมไม่ไปเอากับไอ้พงษ์” จ้องหน้าสุดเขตต์อยากฟังคำตอบ ไม่เคยสอนลูกให้รังแกคนอื่นและยิ่งเฉพาะกับคนที่ไม่รู้เรื่องด้วยยิ่งไม่สมควรกระทำ สุดเขตต์นั่งอมฟันไม่มีคำตอบให้พ่อบอกแต่เพียงว่าเป็นปัญหาของตัวเองและจะจัดการเอง ฉะนั้นสินธุไม่จำเป็นต้องยุ่งสุดเขตต์โตพอที่จะจัดการปัญหาด้วยวิธีของเขาเอง

“มึงจะบอกว่ากูเสือกเรื่องของมึง” แม้ไอ้ลูกชายตัวดีมันจะไม่พูดตรงๆ แต่เลี้ยงมันมาตั้งแต่แบเบาะทำไมจะไม่รู้ถึงความหมายที่มันพูด แต่ก็เอาเหอะอยากทำอะไรก็เรื่องของมันแต่อย่ามาเดือดร้อนคนเป็นพ่อก็พอ

“พ่อมีอะไรก็รีบๆ พูดมาเถอะ” ชักสีหน้าหงุดหงิดเป็นการไล่สินธุทางอ้อม

“เฮียมึงกลับมาแล้ว” พี่ชายต่างมารดากำลังกลับประเทศไทยหลังจากไปเรียนต่อปริญญาโทและใช้ชีวิตอยู่นั้นเกือบ 3 ปี แทนคุณมีนิสัยต่างจากสุดเขตต์ราวฟ้ากับเหว รายนั้นใจเย็นและมีเหตุผลขั้นสุดส่วนสุดเขตต์กับตรงข้ามทุกอย่าง ทั้งใจร้อนบทจะไร้เหตุผลก็ไม่มีเอาเสียดื้อๆ ทั้งยังปากหมาเป็นนิสัย

“แล้วยังไง” ธุระสำคัญแล้วเหรอแค่เฮียแทนกลับมาพ่อถึงกับต้องขับรถมาจากเพนต์เฮ้าท์ส่วนตัวมาหาถึงนี้ อันที่จริงลูกน้องพ่อก็มีเยอะแยะจะใช้ใครไปรับเฮียก็ได้ แถมยังมาขัดจังหวะคนกำลังจะมีความสุขพ่อแม่งใจร้ายว่ะ

“มึงต้องไปรับเฮียแล้วพาไปดูบ่อนคืนนี้” ไม่เข้าใจทำไมต้องไปคืนนี้เอาไว้ว่างๆ ค่อยไปก็คงไม่มีปัญหา แต่คงใช้กับสินธุไม่ได้หากเอ่ยปากสั่งต้องทำตอนนี้และเดี๋ยวนี้ สุดเขตต์ไม่กล้าหือเวลาพ่อโมโหก็อสูรร้ายดีๆ นี่เองและเขาก็ถอดแบบพ่อมาทุกระเบียดนิ้ว ฉะนั้นไม่ต้องแปลกใจเลยว่าสุดเขตต์ร้ายได้ใคร

เมื่อขัดไม่ได้ก็ต้องทำตามคำสั่ง สุดเขตต์ย้อนกลับมายังห้องเดิมห้องที่เกือบได้พาเพียงฟ้าไปขึ้นสวรรค์แต่อีกคนกลับมองว่าเป็นนรก บนเตียงที่มีเพียงผ้าปูที่ยับยู้ยี่ไร้ร่างบอบบางนอนอยู่ เธอย้ายตัวเองออกไปนอกระเบียงเหม่อมองออกไปด้านหน้าโดยไม่รู้ว่ามองอะไร เพียงฟ้าสะดุ้งเธอถูกสวมกอดจากผู้ชายคนเดิมทางด้านหลัง แม้จะดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากการโดนรัดของสุดเขตต์ก็ดิ้นไม่พ้นอยู่ดี

“วันนี้รอดตัวไป” หมายความว่าในวันข้างหน้าเพียงฟ้าอาจไม่รอดแต่แค่ไม่รู้ว่าเป็นวันไหน ความรู้สึกสิ้นเนื้อประดาตัวผุดพลันขึ้นและแอบหลั่งน้ำตาที่ชีวิตต้องมาจบแบบนี้ แต่จะทำอย่างไรได้เมื่อคนที่ก่อปัญหาคือพ่อบังเกิดเกล้าถ้าจะหนีเอาตัวรอดคนเดียวก็คงไม่พ้นเป็นลูกอกตัญญู

“คุณบอกจะให้ฉันทำงานใช้หนี้”

“ก็จะให้ทำอยู่นี้ไง ใจเย็นๆสิ” น้ำเสียงเย้ยหยันดั่งเพียงฟ้าคือผู้แพ้ เบี้ยล่างไม่มีสิทธิ์ต่อกลอน เขาจะออกคำสั่งหรือใช้งานเธอตอนไหนเมื่อไหร่ก็ได้

“ให้ฉันทำอะไร งานในบ้านนอกบ้านหรืออะไรก็รีบๆ พูดมา จะได้ทำงานใช้หนี้คุณให้มันจบๆ” สุดเขตต์เหยียดริมฝีปากยิ้มร่าอย่างร้ายกาจ แม่บ้านที่นี่เยอะแยะไม่จำเป็นต้องให้เพียงฟ้ามาแย่งงานคนในบ้านหรอกและก็ไม่คิดจะเอาตัวผู้หญิงคนนี้มาทำงานบ้านตั้งแต่แรก

“งานบนเตียง” เปล่งคำพูดออกข้างใบหู คนฟังหัวใจกระตุกวูบเมื่อต้องชดใช้เงิน 50 ล้านด้วยเรือนร่างมันจะต้องใช้สักกี่ครั้งและนานเท่าไหร่จะพอกับเงินจำนวนมหาศาล แต่ถึงอย่างไรต้องต่อรองผู้ชายคนนี้ดูบ้างขืนปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจจะกลายเป็นตัวเองที่เสียเปรียบ เมื่อเพียงฟ้ายื่นขอเสนอค่าตัวเป็นครั้งละ 10 ล้านสุดเขตต์กลับระเบิดหัวเราะอย่างดูถูกก่อนจะผลักเพียงฟ้าออกจากอ้อมกอดจนเซล้มกระทบเข้ารั่วระเบียงและจุดมวลบุหรี่เข้าปากอย่างไม่แยแสว่าคนตัวบ้างจะเจ็บหรือเปล่า

“ประเมินราคาตัวเองสูงไปไหมเพียงฟ้า เธอไม่ได้มีค่าพอให้ฉันต้องจ่ายขนาดนั้น”

เสียงเย็นชาแข็งกระด้างราวกับปลายแส้ที่หวดใส่เธออย่างหนักหน่วง สุดเขตต์กำลังดูถูกร่างกายอันบริสุทธิ์ของเธอต่อให้มันประเมินเป็นจำนวนเงินไม่ได้ แต่ถ้ามีผู้ชายดีๆ สักคนที่ต้องการมันจะเป็นของขวัญที่มีค่าสุดสำหรับคนๆนั้น

“ไอ้พวกผู้หญิงชอบสำคัญตัวเองกันทุกคน ทำไมว่ะทำไมถึงคิดกันแบบนั้น” ไม่เพียงแต่ดูถูกคนตรงหน้า สุดเขตต์ดูถูกผู้หญิงทุกคนบนโลกใบนี้ เพียงฟ้าระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ข่มกลั้นความรู้สึกอยากร้องไห้เอาไว้ สุดท้ายก็ไม่อาจต้านทานความอ่อนไหวในใจ เธอยืนตัวสั่นและสะอื้นออกเป็นระลอก คนร่างสูงเปรยหางตามองเพียงฟ้าที่กำลังยกหลังมือปาดน้ำตาอย่างลวกๆ

“ตอแหล” เจ็บจี้ดถึงก้นบึ้งหัวใจไม่เคยมีใครพูดแบบนี้ ในดวงตาปริ่มน้ำฉายแววความเจ็บปวดแต่อีกคนกลับมองเป็นแค่เพียงการแสดงเรียกร้องความน่าสงสาร ไม่นึกเลยจริงๆ สุดเขตต์จะเป็นผู้ชายที่หัวใจแข็งกระด้างได้ขนาดนี้ แม้แต่ความอ่อนโยนให้กับผู้หญิงที่เป็นเพศแม่ก็ไม่เคยได้รับ

“จำไว้ว่าผู้หญิงอย่างเธอ มีค่าหน่อยก็ตอนครางอยู่บนเตียง อย่ามาเรียกร้องอะไรให้มันมาก” ควันบุหรี่ในปากพ้นเข้าปลายจมูกโด่ง เพียงฟ้าสูดเข้าปอดอย่างไม่ตั้งใจจนสำลัก มือเล็กปัดควันขาวคลุ้งที่ลอยตรงหน้าและบีบจมูกบี้เข้ากันเพื่อไม่ให้ควันลอยเข้าปอด แต่ก็จะไม่ยอมทำตัวให้เป็นที่น่าสงสารเด็ดขาด นับจากนี้จะเข้มแข็งให้มากที่สุด