ตอนที่ 6 ตะครุบเหยื่อ

กลิ่นเทียนหอมคลุ้งกระจายไปทั่วห้องสร้างความผ่อนคลายให้เพียงฟ้าอย่างลืมตัว เปลือกตาสีหวานปิดลงเป็นการพักผ่อนสายตาหลังจากที่เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเพราะเป็นห่วงพ่อกับน้อง แต่เมื่อได้นอนแช่ตัวในน้ำอุ่นกลิ่นหอมจากฟองโฟมก็รู้สึกบรรเทาอาการเครียดลงไปได้บ้าง

เพียงฟ้าพักสายตาได้ไม่ถึงห้านาทีก็ต้องสะดุ้งตัวขึ้นเธอรู้สึกเหมือนมีคนเดินเข้ามาในห้องนี้หรือจะเป็นแม่บ้าน แต่มันสี่ทุ่มแล้วนี่น่าแม่บ้านก็เหมือนจะเข้านอนกันหมด นายสุดเขตต์ก็หายไปไหนตั้งแต่เมื่อวานคงจะหูแว่วไปเอง เพียงฟ้ายังคงลูบไล้เรือนกายกับฟองนุ่มๆ แต่ก็ต้องย่นจมูกสูดหากลิ่นแปลกที่ปะทะจมูกเข้ามา

“กลิ่นบุหรี่มาจากไหน” รีบลุกออกจากอ่างและเปิดฝักบัวล้างคราบฟองโฟมออกและห่อตัวด้วยผ้าขนหนูสีขาวอย่างหมิ่นเหม่ มือบางหมุนลูกบิดห้องน้ำเบาๆและเปิดแง้มเพื่อใช้ตาข้างขวาสอดส่องดูว่ามีใครเข้าในห้องนอนนี้หรือเปล่า ทุกอย่างมันก็ปกติหรือเธอคิดมากไปเอง ดังนั้น จึงต้องรีบแต่งตัวให้เสร็จและต้องออกไปจากห้องนี้เสียที แต่เมื่อยืนเช็ดตัวเช็ดผมหน้าโต๊ะเครื่องแป้งกลิ่นบุหรี่กับยิ่งชัดมากขึ้น เพียงฟ้ามองหาต้นทางของกลิ่นแต่ในห้องมันก็ไม่มีอะไรให้รู้สึกได้จนกระทั่งเห็นเป็นเงาลางๆอยู่นอกระเบียงลักษณะเหมือนคนกำลังดูดบุหรี่ ใจเต้นตุบๆไม่เป็นจังหวะอยากจะรู้ว่าเป็นคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นจริงๆหรือเป็นเงาสะท้อนของต้นไม้ เท้าเล็กก้าวอย่างเชื่องช้าเมื่อถึงผ้าม่านที่กั้นไว้เพียงฟ้าก็รูดครืดมันออกอย่างรวดเร็ว

ตาเบิกกว้างเต็มดวงเมื่อเงานั่นคือสุดเขตต์ยืนดูดบุหรี่พิงขอบระเบียงหันหน้ามายังเพียงฟ้า รอยยิ้มแสยะขึ้นมาอย่างน่ากลัว

“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ” เป็นคำถามธรรมดาที่กลับทำให้เพียงฟ้ารู้สึกหวาดหวั่น ดวงตาสีดำจ้องเขม็งมายังคนตรงหน้าอย่างจะกินเลือดกินเนื้อก่อนจะทิ้งมวลบุหรี่ที่เหลือเพียงก้นโยนลงนอกระเบียง จากนั้นสุดเขตต์ก็ยกมือแกะกระดุมเสื้อจนเปิดเห็นแผงอก คนตัวเปียกชื้นตั้งแต่หัวจรดเท้ายืนสั่นเทาขาเล็กอยากจะวิ่งแต่ก็ก้าวถอยหลังได้เพียงเล็กน้อย เมื่อเห็นสุดเขตต์ก็ตกใจกลัวราวกับเห็นผี พอตั้งสติได้เพียงฟ้าก็ยกฝ่าเท้าวิ่งหนีได้เพียงไม่กี่ก้าว คนขายาวกว่าคว้าเอวกิ่วดันเข้าหาตัว คนตัวบางขาลอยเหนือพื้นแกว่งแกว่งมา

“ปล่อย ช่วยด้วย” แหกปากขอความช่วยเหลือจากคนด้านนอกทันที แต่เธอน่าจะลืมไปว่าบ้านหลังคือ สิงหบดี สุดเขตต์เป็นเจ้าของและทุกคนที่อยู่ที่นี้เป็นลูกน้องของเขาทั้งหมด

เพียงฟ้าดีดดิ้นอยู่ในอ้อมกอดสุดเขตต์ไม่หยุด ผ้าขนหนูที่ห่อตัวอย่างหมิ่นเหม่เริ่มหลุดและหล่นกองกับพื้น ผู้ชายคนนี้กำลังคิดจะทำอะไรอยู่ได้แต่แหกปากร้องขอความช่วยเหลือ

ปัก!!!

สุดเขตต์จับคนตัวบางโยนลงเตียงอย่างรุนแรงแต่โชคดีที่เตียงนิ่มไม่ได้ทำให้เพียงฟ้ารู้สึกเจ็บ ยังไม่ทันจะหนีลงจากเตียงได้ร่างกำยำก็ไถลทับแนบตัวเพียงฟ้าเป็นการกักบริเวณ

“อย่านะ” เพียงฟ้าสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว ฝ่ามือเล็กฟาดเข้าที่หัวไหล่พลางกระดกหัวอ้าปากกัดให้สุดเขตต์ลุกออกจากตัว แต่แรงเท่านุ่นไม่สามารถต่อกลอนกลับชายกำยำคนนี้ได้ เพียงฟ้าทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองให้หลุดจากพันธนาการชั่วร้ายนี้ เมื่อเห็นว่าคนใต้ร่างแผลงฤทธิ์ไม่เลิกสุดเขตต์รวบแขนสองข้างของเพียงฟ้าขึ้นเหนือศีรษะ ข้อมือเล็กถูกรวบตึงด้วยฝ่ามือเดียว

“จะดิ้นให้เปลืองแรงทำไม” สุดเขตต์ไม่สนใจหรอกว่าคนตรงหน้าจะสมยอมหรือไม่ในเมื่อเขาถือไผ่เหนือกว่าก็มีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้ให้สมกับเงิน 50 ล้านที่หายไป

“ขอร้องปล่อยฉัน ให้ทำอะไรก็ได้แต่ต้องไม่ใช่แบบนี้” เบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้ ดวงตาดำชำเลืองมองร่างเล็กที่กลัวจนตัวสั่นเทาด้วยสายตาเหยียดแต่ก็ไร้ความสงสารไร้ความปรานี ต่อให้เพียงฟ้าปล่อยน้ำตาออกมาตอนนี้ก็ไม่ได้ทำให้สุดเขตต์ใจอ่อนลง มีแต่อยากจะเอาคืนให้มันจบๆ

“เอาคืนเป็นเงินไม่ได้ ฉันก็จะเอาคืนด้วยตัวเธอ” มือว่างอีกข้างล็อคสันกรามใบหน้าเล็กที่ส่ายไปส่ายมา ริมฝีปากบดลงกับคนใต้ร่างแต่ทว่าเพียงฟ้าก็เม้มมันไว้ไม่ให้อีกคนได้สอดลิ้นเข้ามา เธอขยะแขยงสุดเขตต์เป็นที่สุด

"อือ"

“อ้าปาก” เพียงฟ้ากัดปากล่างแน่น ไม่ยอมเด็ดขาดไม่ยอมให้ผู้ชายคนนี้เอาน้ำลายอันสกปรกสอดแทรกเข้ามาเด็ดขาด

“ฉันบอกให้อ้า” บีบสันกรามแรงขึ้น เพียงฟ้าเพยอมันออกมาจากความเจ็บที่โดนมือหนาบีบอย่างรุนแรง เมื่อปากเล็กเบิกกว้างออกสุดเขตต์ก็สบโอกาสแทรกเกลียวลิ้นร้อนลงไปยังฝั่งตรงหน้า ความทุเรศยิ่งกว่านั้นเขาถุยน้ำลายลงอุ้งปากน้อยๆ จนสำลักหน้าดำหน้าแดง แต่อีกคนกลับสะใจเป็นอย่างมากแม้เพียงฟ้าจะไอแค่กๆก็ไม่ยอมถอนปากให้เธอได้หายใจ มือซ้ายยังล็อคข้อมือเล็กแน่นจนเกิดรอยแดง มือขวาที่ปล่อยสันกรามและใช้ปากจุ่มล็อคดูดปากบางเลื่อนต่ำบีบคลึงสะโพกอย่างมันมือ

“อือ” ร่างหนาแนบทับคนตัวบางและทิ้งน้ำหนักเกือบ 70 กิโลกรัมเทให้เพียงฟ้าจนไม่สามารถขยับตัวหนีได้ หน้าอกกลมแบนบี้กับแผงกล้ามเป็นลอนไม่มีช่องว่างของอากาศ ขยุกขยิกได้เพียงแต่ปลายเท้าเท่านั้น เหมือนจะรู้ชะตากรรมว่าไร้ซึ่งหนทางหลีกหนีน้ำตาใสก็เทออกห่างตาพร้อมกับอาการสั่นกลัว คนบนร่างไม่แคร์มารยาหญิงเลยสักนิดเขาถอนจูบปากบางที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำลาย

“ยอมๆไปสะก็จบ” กระซิบข้างใบหูแล้วโลมเลียอย่างหื่นกามและลากลิ้นร้อนตั้งแต่หลังใบหูเลื่อนต่ำลงมาเนินอก สุดเขตต์แสดงอาการออกมาอย่างหื่นกระหายราวกับเสือที่หิวโหยอดอยากปากแห้ง เสียงร้องสะอึกสะอื้นไม่ได้สะกิดต่อมความเป็นสุภาพบุรุษเขาออกมาหรือจริงๆสุดเขตต์ไม่มีเลยต่างหาก ไร้เรี่ยวแรงต้านทานเมื่อร่างกายเริ่มเจ็บปวดจากการถูกบีบรัดได้แต่นอนนิ่งหลับตาเม้มปากคิดสะว่ามันคือฝันร้าย แต่ก็คงคิดไม่ได้เมื่อมันมีความรู้สึกเจ็บปวดให้มาในใจ

"ปล่อย อึก"

"ปล่อยให้โง่นะสิ"

นอกจากจะไม่ยอมทำตามแล้ว เนินอกที่ประดับด้วยเม็ดมุกสีชมพูกำลังถูกละเลงด้วยฝ่ามือหยาบบีบเคล้นจนไหลออกตามง่าม สุดเขตต์ใช้ปลายจมูกสูดดมกลิ่นหอมจางๆ บริเวณฐานนมก่อนจะปลดพันธการข้อมือเล็กลงและกอบกุมเต้าอันอวบอิ่มโกยเข้าปาก ยิ่งทำให้เพียงฟ้าสะอื้นหนักเมื่อถูกสัมผัสสิ่งที่หวงแหนมาตั้งแต่ยังแรกสาวแต่กลับถูกผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักกำลังละเลงมันอย่างไร้ความปรานี

หมดฤทธิ์ขัดขืนจนได้

สุดเขตต์เหยียดตัวเต็มความสูงยืนมองร่างบอบบางนอนหลับตาร้องไห้ แก่นกายพองคับเป้ากางเกงจนไม่อาจจะทน ยิ่งมองร่างบอบบางไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นยิ่งทำให้อารมณ์สวาทตื่นตัวทำงานอย่างหนัก จะลองดูหน่อยสิลูกสาวไอ้คนทรยศคนที่ชอบหักหลังมันจะหอมหวานและอร่อยแค่ไหน เพียงแต่ควักความแข็งขืนออกมาสัมผัสอากาศและชักรูดเป็นการวอร์มให้พร้อมใช้งานก็ต้องหัวเสียเมื่อเสียงเคราะประตูดังขึ้นทั้งๆที่สั่งไว้ตั้งแต่หัวค่ำว่าห้ามใครขึ้นมารบกวน

ก๊อกๆๆ!!!

“ไอ้พวกเหี้ย กูบอกว่าอย่ากวนเวลานี้”

คว้าปืนคู่กายที่วางไว้ข้างหัวเตียงตั้งแต่แรกและจ่อออกไปด้านหน้าทันทีที่เปิดประตูออกไป

“มึงจะยิงกูเหรอ” ไม่ใช่สถา ไม่ใช่กองทัพหรือลูกน้องคนอื่น แต่คือสินธุพ่อของสุดเขตต์ที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยใบหน้าน่าเกรงขาม

“มึงกำลังทำอะไร” สภาพลูกชายถอดเสื้อ ซิปกางเกงรูดเหมือนคนจะแก้ผ้าอีกทั้งมีเสียงผู้หญิงสะอื้นลอดออกมาหน้าประตูก็เดาไม่อยากว่าลูกชายตัวดีพาผู้หญิงเข้าบ้านมาทำเรื่องอย่างว่าและมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่เคยมีใครมานอนร้องไห้บนเตียงเหมือนตอนนี้

“ไปแต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วตามกูไปห้องทำงาน” สุดเขตต์หัวเสียเมื่อสินธุเรียกลงไปในเวลาเข้าด้ายเข้าเข็ม ทำไมพ่อไม่มาช้าอีกสักนิดปานนี้ทุกอย่างคงเรียบร้อยไปแล้ว