ตอนที่ 5 ฉันไม่ใช่ตัวเชื้อโรคสะหน่อย

เพียงฟ้าถูกนำตัวมายังคฤหาสน์หลังโต และถูกกักบริเวณให้อยู่ในพื้นที่ที่สุดเขตต์สั่งไว้เท่านั้น การที่เอาตัวเธอมาที่นี่ก็คงหนีไม่พ้นการมาทำงานชดใช้เงินที่พ่อเอาไป ได้แต่นั่งถอนหายใจเวทนาชีวิตที่เหมือนมันกำลังจะดีขึ้นแต่กับแย่ลงยิ่งกว่าเดิม ไหนจะน้องชายที่ถูกจับแยกออกจากกันอย่างไม่รู้ชะตากรรมว่าจะเจอกับอะไรบ้าง

นั่งน้ำตาไหลกับชะตาชีวิตที่เกิดขึ้น ทำไมถึงไม่เคยมีความสุขอย่างครอบครัวคนอื่นๆเอาสะเลย ชีวิตเด็กก็ต้องเร่ร่อนย้ายที่อยู่ โตมาหน่อยก็ต้องเจอปัญหาที่ตัวเองไม่ได้ก่อ ได้แต่โทษฟ้าโทษโชคชะตาชาติที่แล้วคงจะทำคนอื่นเขามาเยอะชาตินี้ถึงต้องมาชดใช้

บ่อนกาสิโน่ในประเทศเพื่อนบ้านเพียงแต่ข้ามเขตชายแดนประเทศไทยมาไม่ถึงสิบกิโลก็ถึงแหล่งรวมของนักพนันที่มักแวะเวียนกันเข้ามา หลังจากที่จัดการพงษ์เพชรกับลูกชายมันให้อยู่ในที่ที่เขาต้องการให้อยู่ สุดเขตต์เข้ามาบ่อนเพื่อตรวจสอบบัญชีอีกครั้ง ตั้งแต่เกิดเรื่องยักยอกเงินก็ไม่ค่อยจะไว้ใจใครอีกเลยแต่ก็ไม่ถึงลงมือทำเองทั้งหมด เพียงแต่จะหาโอกาสเข้ามาตรวจสอบบ้างเป็นครั้งคราว

“นายครับ” สถาเอ่ยปากเรียกนาย สุดเขตต์เปรยตามองรอฟังคำถามจากลูกน้องคนสนิท

“จะพูดมึงก็รีบพูด กูมีงานต้องเคลียร์”

“นายเอาลูกมันมาทำไม”

“เอามาทำงานใช้หนี้” สุดเขตต์ให้เหตุผลเช่นนั้นแต่ลึกๆ ก็ไม่มีใครหยั่งรู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรอยู่ เป็นชั้นผู้น้อยไม่สามารถเตือนอะไรได้มาก กลัวอย่างเดียวว่าผู้เป็นนายจะเผลอทำอะไรผิดพลาดไปอย่างครั้งก่อนๆ

“นายมียัยเด็กเปียโนอยู่แล้วนะครับ”

สุดเขตต์วางปากกาลงด้วยน้ำหนักที่รุนแรง เป็นการแสดงว่าไม่พอใจไอ้สถาเป็นอย่างมาก เปียโนก็แค่ผู้หญิงที่เขาใช้เงินซื้อมานอนและบำเรอความสุขในกามไม่เคยเอามาเชิดหน้าชูตาให้ความสำคัญสักนิด

“กูจะมีกี่คนมันหนักกระบาลมึงตรงไหน” สถาก้มหน้าฟังสุดเขตต์และไม่ตอบโต้สักคำ ไม่มีใครขัดขวางความคิดของสุดเขตต์หากเขาคิดจะทำอะไรก็ได้แต่รับสั่งให้นายได้พึงพอใจเท่านั้น แต่ทั้งนี้ที่อยากเตือนก็เพราะเป็นห่วงกลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย

“อีกหนึ่งชั่วโมงกูเคลียร์บัญชีเสร็จ กลับกรุงเทพกันเลย”

ปกติจะค้างที่นี้ แต่ทว่าวันนี้กลับเลือกตีรถกลับทันทีเพราะมีคนตัวดีที่ต้องกลับไปสะสางและจะได้บอกหน้าที่ไปให้เสร็จสรรพว่าอยู่ที่บ้านสิงหบดีต้องทำอะไรบ้าง

หนึ่งวันกับหนึ่งคืนที่เพียงฟ้าอยู่ในคฤหาสน์หลังโตของสิงหบดี ได้เพียงแต่เดินไปเดินมาในบริเวณที่สามารถเดินได้ นอกนั้นเธอก็ถูกจำกัดพื้นที่ด้วยสายตาของบรรดาลูกน้องของสุดเขตต์ที่ยืนเฝ้าสลับกัน 24 ชั่วโมงยิ่งกว่านักโทษ ไม่มีมือถือที่จะโทรถามไถ่น้องชายกับพ่อเพราะเผลอทำหล่นตอนไหนก็ไม่รู้ โทรศัพท์บ้านก็ถูกตัดสายการสื่อสารไม่สามารถแอบใช้ได้เลย ไม่รู้จะทำอะไรต่อได้แต่นั่งๆนอนๆ เดินไปเดินมาให้เวลาผ่านพ้นไป

ในช่วงพลบค่ำ รถยนต์คันหรูขับเข้าจอดโรงจอดรถ หลังจากที่นั่งรถกลับจากกาสิโน่ก็เพิ่งมาถึง สุดเขตต์ก้าวขาลงจากรถโดยมีลูกน้องที่คอยยืนอำนวยความสะดวกให้ กระเป๋าใบใหญ่พร้อมเสื้อสูทส่งให้ลูกน้องอีกคนนำไปเก็บ ส่วนเจ้าตัวก็เดินตรงเข้าห้องทำงานส่วนตัวทันที แต่แทนที่จะทำงานต่อ เปล่าเลย!! สุดเขตต์กลับเปิดตู้กระจกบานเล็กหยิบเหล้ายี่ห้อโปรดเทใส่แก้วนั่งดื่มไปพลางๆ เหมือนคั่นเวลารออะไรบางอย่าง ก่อนจะยกมือถือต่อสายหาใครบางคน

“เคลียร์ห้องให้กูด้วย หลัง 4 ทุ่มอย่าให้ใครขึ้นไป และอย่าลืมที่กูสั่งมึงไว้เมื่อตอนกลางวัน”

ออกคำสั่งให้กองทัพได้ปฏิบัติ สุดเขตต์แสยะยิ้มอย่างพอใจกับสิ่งที่กำลังประมวลอยู่ในหัว ด้านนอกที่กำลังวุ่นวายหาข้าวของขึ้นไปชั้นบนทำเอาสถาสงสัยไม่น้อย

“ทัพ มึงทำอะไร”

“นายสั่งให้เคลียร์ห้อง” สถาเปรยตาขึ้นมองห้องนอนที่มักใช้ต้อนรับแขก เดาไม่ยากว่าเจ้านายอย่างสุดเขตต์คิดจะทำอะไร แต่ก็ได้แค่คิดและปล่อยให้น้องชายได้จัดการตามคำสั่งของเจ้านาย หลังจากที่กองทัพเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อยก็เดินไปเรียกเพียงฟ้าที่กำลังสะลึมสะลือกึ่งหลับกึ่งตื่นจากห้องพักแม่บ้านทางด้านหลัง

ก๊อกๆ

“ออกมาได้แล้ว” เสียงโทนต่ำทำเอาเพียงฟ้าสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ ใจจริงไม่อยากเปิดด้วยซ้ำแต่ประตูก็ถูกกระหน่ำเคาะด้วยฝามือหยาบและดังขึ้นเรื่อยๆจนแทบหูหนวก

“บอกให้เปิดประตู ไม่เปิดจะพังเข้าไปแล้วนะ”

“มีอะไรหรือเปล่า” คนด้านในเปิดอออกมาอย่างเร่งรีบด้วยความกลัว

“ตามผมมา” กองทัพเรียกให้เธอเดินตาม แต่ก็ยังกล้าๆกลัวๆ มันก็ดึกมากแล้วหากจะใช้ทำงานบ้านทำไมไม่รอพรุ่งนี้ จะเอายังไงดีเพียงฟ้าถ้าเกิดเขาเรียกไปทำอย่างอื่นจะหนีไปได้ยังไง ในบ้านหลังนี้มีแต่ผู้ชายร่างโตหน้าโหดมันน่ากลัวไปหมด

“นายจะพาฉันไหน” คำถามพลันให้กองทัพหันหลังกลับมาด้วยสายตาดุดัน ทำไมคนบ้านนี้หน้าตาน่ากลัวกันทั้งบ้าน เพียงฟ้าหวาดกลัวไม่เลิกเมื่อเห็นแววตาแข็งส่งมาก็ทำได้แต่หลบก้มหน้าอย่างเดียว

คิดฟุ้งซ่านในหัวสมองไปต่างๆนาๆ แต่ก็ต้องกลั้นใจเดินตามและภาวนาว่าจะไม่เรียกไปทำในสิ่งที่คิด คนตัวบางเดินตามกองทัพไปเรื่อยๆ และทิ้งระยะห่างเพื่อหาโอกาสหนีแต่ก็ไม่อาจทำได้ มองไปทางไหนก็เจอชายฉกรรจ์ยืนเป็นจุดๆราวกับค่ายทหาร จนมาถึงชั้นบนของบ้านหลังใหญ่ กองทัพเปิดประตูเข้าไปยิ่งทำให้เพียงฟ้ากลัวไปใหญ่ ห้องนอนที่มีบรรยากาศแปลกๆ

“เข้ามา” ตวาดจนเพียงฟ้าสะดุ้งและรีบถกเท้าก้าวเข้าไปอย่างว่าง่าย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกวาดมองรอบห้องที่เปิดเพียงไฟหรี่สีส้มนวลและกลิ่นน้ำหอมฟีโรโมนที่เหมือนที่มีการฉีดพรมห้องไว้

“นายมีอะไรให้ฉันทำ” พยายามใจดีสู้เสือ คงจะเรียกเธอมาทำความสะอาดนั่นแหละ เพียงฟ้าคิดเช่นนั้น

“มี แต่คุณต้องเข้าไปอาบน้ำก่อน” ยื่นผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนใหญ่ให้เพียงฟ้า อีกคนก็รับมันอย่างเก้ๆกังๆ

“ทำไมต้องอาบน้ำก่อน”

“ให้ทำอะไรก็ทำไปเถอะน่า อย่าถามให้มากความ”

“ก็ฉันอยากรู้นิ ทำไมต้อง…”

“รีบเข้าไป ขืนชักช้ากว่านี้อย่าหาว่าไม่เตือน” คนตรงหน้าเสียงแข็งขึ้นมาอีกระดับพร้อมใบหน้าบึ้งตึงเหมือนไม่พอใจ เพียงฟ้าหลุบตาต่ำและวิ่งเข้าห้องน้ำทันที หลังจากที่ปิดประตูและล็อคกลอนก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่เดินวนรอบห้องน้ำไปมาคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงต่อ สุดเขตต์เอาตัวเธอมาทำไมแล้วต้องใช้หนี้แบบไหน ทั้งยังห่วงน้องกับพ่อมันกังวลไปหมด

หลังจากนั้นก็คงต้องเอาตัวเองลงในอาบน้ำแล้ว เมื่อเริ่มรู้สึกร้อนและเหนียวตัวขึ้นมา เพียงฟ้าสำรวจกลอนประตูว่ามันล็อคหนาแน่นหรือยังและแน่ใจว่าคงปลอดภัยพอสมควร เธอก็เปลื้องผ้าตัวเองลงแช่ตัวในอ่างอาบน้ำที่มีเทียนหอมจุดสร้างบรรยากาศไว้

ร่างเปลือยนอนตีฟองในอ่างอย่างผ่อนคลาย เอาจริงๆ ก็ไม่เคยได้แช่ตัวในอ่างราคาแพงแบบนี้จะเคยหน่อยก็แค่เล่นน้ำในสระว่ายน้ำเป่าลมก็แค่นั้น

“แค่มาทำงานใช้หนี้ต้องล้างเนื้อล้างตัวให้สะอาดขนาดนี้เลยเหรอ ฉันไม่ใช่ตัวเชื้อโรคสะหน่อย”

ก็ยังเข้าใจว่าสุดเขตต์ให้เธอมาเป็นแม่บ้าน แต่เรื่องความสะอาดบ้านนี้คงจะเนี้ยบน่าดู แม้แต่ฝุ่นเธอยังไม่เห็นแม้แต่น้อย ข้าวของเป็นระเบียบจนไม่กล้าจับหากวางลงคืนแล้วตำแหน่งผิดเพี้ยนคงโดนคนใจยักษ์ตวาดเอาแน่