ตอนที่ 4 ฉันยอมแล้ว

สองพี่น้องยืนกอดกันในความมืดมองไปทางไหนก็ดำสนิทแม้แต่ใบหน้าของน้องชายเพียงฟ้าก็ยังมองไม่เห็น บริเวณรอบๆเงียบสงัดมีเพียงลมหายใจและหัวใจที่กำลังเต้นจากความกลัวดังตุบๆไม่เป็นจังหวะ แต่หลังจากนั้นแสงไฟในโกดังก็สว่างจ้าขึ้นและสาดเข้าม่านตาของเพียงฟ้าและพอร์ชจนต้องหลี่ตาเพื่อปรับโฟกัสให้รับกับแสง แต่ก็ถึงกับตาเบิกโพลงอย่างมากเมื่อสิ่งที่มองเห็นอยู่ตรงหน้าที่ผู้ชายมีอายุนอนจมกองเลือดและกองฝุ่นไหลรวมกัน

“พ่อ!!” เพียงฟ้าวิ่งเข้าไปดูอย่างรวดเร็ว เมื่อสภาพใบหน้าพงษ์เพชรปูดบวมจากการโดนทำร้ายอย่างสาหัส ตามร่างกายมีบาดแผลฉกรรจ์หลายจุดจนไม่เหลือพื้นที่ว่าง

“พ่อ พ่อเป็นอะไรหรือเปล่า” ช้อนศีรษะพงษ์เพชรเข้าอ้อมกอดพร้อมปล่อยน้ำตาที่เห็นพ่อเป็นแบบนี้ มันกำลังเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวเรา

“ฟะฟ้า” เสียงผะแผ่วราวกับคนจะหมดลมหายใจทำเอาเพียงฟ้าใจแทบขาด เธอไม่เคยเห็นพ่อต้องเจ็บตัวเช่นนี้

“พวกแกเป็นใคร ทำแบบนี้ทำไม”

เงยหน้ามองบริเวณๆและตะโกนถามอย่างสุดเสียง ไม่รู้ถึงสาเหตุของมันด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงไม่คุยกันดีๆ ทำไมต้องทำร้ายพ่อของเธอขนาดนี้ หลังจากที่เธอเปล่งคำถามออกมา ประตูโกดังก็เปิดออกอีกครั้งพร้อมกับเงาตะคุ้มๆสองสามเงาเดินตรงมายังเธอ ชายแปลกหน้าสามคนที่เจอไม่เคยรู้จักหรือเห็นหน้าคร่าตามาก่อนยืนจ้องเธอจ้องน้องและพ่อราวกับอยากจะฆ่าให้ตายจริงๆ

“ทำแบบนี้ทำไม” ถามคนร่างโตหน้าดุที่ยืนเหนือผู้ชายอีกสองคน มือหนึ่งข้างล้วงกระเป๋ากางเกงมือหนึ่งข้างคีบบุหรี่และยกดูดเป็นระยะๆ

“ถามพ่อเธอสิ ว่าฉันทำทำไม” ยกคำตอบนี้ให้พงษ์เพชรเป็นคนตอบลูกสาวแทน คนที่นอนเจ็บก็ได้แต่เบ้หน้าเหมือนจะร้อง ปากก็พึมพำว่าพ่อขอโทษๆพร้อมกับเสียงสั่นเครือ เพียงเท่านี้เพียงฟ้าก็เดาออกว่ามันต้องเป็นสาเหตุของเงินที่พ่อโอนให้แน่ๆ เพียงฟ้าเม้มปากน้ำตาคลอ มือก็คอยเช็ดคาบเลือดที่ไหลจากหัวคิ้วและมุมปากให้พ่อเป็นระยะ

“อันที่จริงก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้” เดินเข้าใกล้เพียงฟ้าและยกเท้ายันหน้าอกพงษ์เพชรต่อหน้าลูกทั้งสองคน เมื่อพอร์ชเห็นพ่อกำลังถูกกดด้วยฝ่าเท้าขนาดใหญ่สัญชาตญาณของคนเป็นลูกก็เข้าตบตีหน้าแข้งแข็งๆ แรงคนตัวเล็กมันเหมือนมดไต่สร้างได้แค่ความลำคาญให้สุดเขตต์ก็เท่านั้น

“เฮ้ย!” สะบัดหน้าขาจนพอร์ชกลิ้งเกลือกลงพื้นที่มีแต่ฝุ่น เพียงฟ้าตกใจเมื่อเห็นน้องถูกสะบัดล้มไม่เป็นท่า

“อย่าทำน้องฉัน” ขอร้องให้คนตรงหน้าหยุดกระทำกับน้องชาย เลยทำให้สุดเขตต์เบนความสนใจมาที่เพียงฟ้าแต่เพียงผู้เดียว ร่างโตนั่งย่อข้างผู้หญิงที่มีใบหน้าสวย ก่อนจะจ้องด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร สุดเขตต์ยกมือบีบสันกรามเพียงฟ้าจนเธอรู้สึกเจ็บ

“โอ๊ย” ใบหน้าหวานส่ายไปส่ายมาเพื่อให้หลุดจากมือหยาบที่กำลังบีบสันกรามเธออย่างรุนแรง แต่มันก็ไม่สามารถหลุดจากฝ่ามือใหญ่ได้เลย

“เลือกมาระหว่างไอ้นี้ ไอ้นี้หรือเธอ” เป็นคำถามที่สุดเขตต์อยากได้คำตอบว่าเงิน 50 ล้านที่หายไปต้องคิดบัญชีกับใครดี พ่อลูกมันต้องรวมหัวกันยักยอกเงินจำนวนแน่ๆ คิดมาแล้วก็แค้นอยากจะบีบคอให้ตายให้ทั้งสามพ่อลูกให้มันสมกับที่ไว้คนผิดมาตั้งนาน

“อย่ายุ่งกับลูกผม” เสียงผะแผ่วแม้แต่แรงหายใจก็ยังไม่มี มือเปื้อนเลือดยกปัดป่ายดันสุดเขตต์ให้ออกห่างเพียงฟ้าแต่ร่างกำยำก็ไม่เขยื้อนสักนิด สุดเขตต์ดึงคนตัวบางออกจากพงษ์เพชรร่างเจ็บหลุดจากอ้อมอกของลูกสาวกระแทกลงพื้นดังปั๊ก!!

“พ่อ” ใบหน้าบิดเบี้ยวจากความเจ็บแสดงออกมา สุดเขตต์สะใจอย่างมากที่คนทรยศมันเจ็บปางตายแต่มันก็ยังไม่สาสมหรอก มันยังไม่สาสมกับความไว้ใจที่มีให้ตลอดแต่กลับถูกหักหลังอย่างกับไอ้โง่

“คุณจะเอาอะไรก็พูดมาสิ จะมาทำร้ายกันแบบนี้ทำไม” พยายามสะบัดข้อมือแต่ก็ไม่อาจหลุดจากมือพันธนาการนี้ได้ มืออีกข้างทุบตีสุดเขตต์แทนพ่อที่นอนเจ็บครางโอดโอย ส่วนน้องชายก็นั่งร้องไห้ตัวสั่นเทากอดเข่าด้วยความกลัว ร่างบอบบางถูกกระชากซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเซล้มไม่เป็นท่า

“ยังต้องพูดอะไรกับครอบครัวขี้โกง” โดนตราหน้าว่าเป็นขี้โกงทั้งที่ยังไม่รู้เรื่องอะไร

“หมายถึงเงินใช่ไหม” ยิ่งเพียงฟ้าเอ่ยถึงเงินก่อนที่สุดเขตต์จะพูดก็ทำให้เขามั่นใจว่าเธอก็รู้เรื่องหรือรู้เห็นเป็นใจกับการยักยอกเงินในครั้งนี้ พ่อลูกนิสัยขี้โกงขี้ขโมยไม่ต่างกัน สุดเขตต์โมโหอย่างหนักบีบข้อมือเล็กดึงเพียงฟ้าลุกขึ้นและลากไปหาพงษ์เพชรอีกครั้ง

“เงินกูหรือไหน” ยกเท้าถีบยอดอกและกระแทกลงจนแผงอกกระเพื่อมจมลงอีกครั้ง พงษ์เพชรรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิมแต่ก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อกลอนกับสุดเขตต์ เพียงฟ้าเห็นสีหน้าพ่อไม่สู้ดีก็สะบัดข้อมือจนหลุดและเข้ากอดขาสุดเขตต์และเอ่ยปากขอร้องให้หยุดการกระทำรุนแรงกับคนเป็นพ่อ

“พอได้แล้ว ขอร้องล่ะ พอได้แล้ว” เจ็บปวดไม่แพ้กันเมื่อเห็นพงษ์เพชรถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตา แต่กระนั้นสุดเขตต์ก็ยังกดฝ่าเท้าลงหนักขึ้น คนใต้ฝ่าเท้าเริ่มมีอาการตาเหลือกคล้ายคนหายใจไม่ออก อ้าปากพะงาบๆคล้ายปลาขาดน้ำ

ใจแทบขาดแล้วตอนนี้ที่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรพ่อได้เลย แรงเท่ามดไม่อาจทัดทานคนตัวโตใจโหดเหี้ยมได้สักนิด ได้แต่ขอร้องเว้าวรอยู่นานสองนานก็ไม่เป็นให้สุดเขตต์ยอมอ่อนลง

“ปล่อยพ่อขอร้องล่ะ คุณจะให้ทำอะไรก็ได้ ฉันยอมแล้ว” เป็นทางเดียวที่จะทำทุกอย่างคลี่คลายขึ้นคือการยอมเป็นเบี้ยล่างให้ชายคนนี้ เพียงฟ้าไม่รู้หรอกว่าการยอมทุกอย่างนั้นหมายถึงอะไร แต่จะทำทุกอย่างเพื่อรักษาชีวิตพ่อไม่ให้มาตายคาตีนผู้ชายคนนี้เด็ดขาด จากนั้นสุดเขตต์ก็ยกฝ่าเท้าหันหลังกลับไปรับบุหรี่อีกมวลจากสถาสมุนมือขวาคู่ใจ

เพียงฟ้าร้องไห้อย่างหนักเข้าช้อนตัวพ่อกอดแน่นด้วยความเป็นห่วง พอร์ชเองก็เช่นกันลุกมากอดพี่สาวทางด้านหลังด้วยความกลัวจะถูกทำร้าย สุดเขตต์รมควันบุหรี่เข้าปอดจนหมดมวลและทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นพลางใช้เท้าขยี้เพื่อดับไฟ

“ตั้ง 50 ล้าน ทำอะไรมันถึงจะชดใช้หมด” เพียงฟ้าหนักอึ้งในสมองไปชั่วขณะ พ่อเอาเงินผู้ชายคนนี้มาตั้งห้าสิบล้าน จะเอาปัญหาที่ไหนชดใช้เขาคืน แม้ยี่สิบล้านที่พ่อเคยโอนมันจะยังเหลืออยู่แต่มันก็ขาดไปหลายหมื่นบาท อีกสามสิบล้านล่ะมันไปอยู่ไหน เพียงฟ้าก้มต่ำมองหน้าพ่อ อยากจะถามเหลือเกินว่าพ่อทำทำไม แต่ในสถานการณ์แบบนี้ก็คงมาโทษกันไม่ได้ ต้องทำอย่างไรถึงเอาตัวเองเอาพ่อและน้องออกจากจุดนี้ให้ได้

“ฉันขอเวลา แล้วจะทำงานหาเงินมาคืนคุณให้เร็วที่สุด”

คนฟังถึงกับหัวเราะอย่างเย้ยหยัน เงินห้าสิบล้านอีกกี่ชาติถึงจะชดใช้หมด และเธอก็คิดไม่ออกจริงๆว่าต้องทำยังไงถึงจะมีปัญหาชดใช้ในส่วนที่หายคืนเจ้าของให้เร็วที่สุด

“มีเวลาสามเดือน” เป็นคำขาดในการยื่นโอกาสให้เธอได้หาเงินจำนวนมหาศาลมาคืน ในความเป็นจริงมันเป็นไปไม่ได้ที่จะหาได้รวดเร็วขนาดนี้ ใบหน้าส่อหมดหนทางเพียงฟ้าไม่มีทางเลือกอะไรเลย แล้วแบบนี้ต้องทำยังไง

“สามเดือนฉันหาไม่ทัน”

“มันก็ไม่ยาก” สุดเขตต์สั่งงานสถาและน้องชายของมันคือจอมทัพด้วยสายตา ทั้งสองรู้ทันทีว่าหมายถึงอะไรและเข้าไปจับพ่อลูกคนสามคนออกจากกัน พงษ์เพชรและพอร์ชถูกจับแยกขึ้นรถตู้อีกคันที่จอดทางด้านหลัง ส่วนเพียงฟ้าถูกจับแยกขึ้นรถยุโรปสีดำคันหนูที่จอดอยู่ด้านหน้า

“ปล่อยฉัน เอาพ่อกับน้องฉันไปไหน”

“ไม่ต้องห่วงฉันยังไม่ฆ่าพวกมันหรอก” จอมทัพสมุนมือซ้ายที่มีศักดิ์เป็นน้องชายแท้ๆ ของสถาลากเพียงฟ้าขึ้นรถ ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าชะตากรรมต่อไปนี้ต้องเจอกับอะไร รู้แต่เพียงว่าเธอกำลังจะเดือดร้อนเพราะความโลภมากของพ่อ แต่กระนั้นหากถูกลากไปเป็นแรงงานทาสก็คงต้องจำยอม