ตอนที่ 9 ใครอยู่ในนี้

เป็นอีกคืนที่เพียงฟ้าอยู่ในคฤหาสน์สิงหบดีและมีคำสั่งให้ขึ้นมานอนห้องชั้นบนของบ้าน ถัดจากห้องเธอเพียงหนึ่งห้องก็คือห้องนอนสุดเขตต์ที่ปิดประตูล็อคไว้ตั้งแต่เมื่อวาน มันเป็นอะไรที่เบื่อกับการอยู่เฉยๆ ในห้องสี่เหลี่ยมโดยไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไรในแต่ละวัน ถ้าขืนอยู่แบบนี้คงคิดฟุ้งซ่านเป็นคนบ้า ดังนั้น!! เพียงฟ้าจำเป็นต้องทำอะไรเล็กน้อยๆเพื่อคั่นเวลาให้ผ่านไปในแต่ละวัน

“ป้าคะ มีอะไรให้ฟ้าช่วยไหม” เพียงฟ้าลงจากห้องชั้นบนมายังห้องครัว หลังจากที่สำรวจดูแล้วคงไม่มีอะไรจะเหมาะกับเธอไปมากกว่างานในครัว คนที่ขึ้นชื่อว่าลูกหนี้แล้วต้องทำงานใช้หนี้เดินมาหยุดอยู่ซิงล้างจาน แม่บ้านวัย 50 ปี ก้มๆเงยๆขัดถูคราบอาหารบนจานกระเบื้องใบสวย

“ไม่ต้องหรอกจ๊ะหนูฟ้า คุณเขตต์ไม่ได้ให้หนูมาทำงานเป็นแม่บ้าน” คนอายุมากกว่าปฏิเสธไม่ให้ทำ แต่ถึงอย่างไรจะให้นั่งนอนเฉยๆเธอก็ทำไม่ได้เช่นกัน

“ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้าช่วย” ร่างอ้อนแอ้นคว้าสก๊อตไบร์ทจากมือแม่บ้านและเข้าแทนที่ตำแหน่งการยืน เมื่อเห็นว่าไม่อาจขัดได้คนแก่กว่าก็ละมือจากหน้าที่ตรงนั้นหันไปทำอย่างอื่น ทั้งหมดทั้งมวลในบ้านหลังนี้เพียงฟ้ากลับสบายใจที่จะคุยกับคุณป้าท่านนี้กว่าใครๆ ด้วยหน้าตาที่ดูเป็นมิตรยิ้มไม่ขาดปากและแววตาดูละมุนคนเป็นเด็กเลยกล้าที่เอ่ยปากคุยในเรื่องที่พอจะคุยได้ ทั้งยังเป็นคนจังหวัดเดียวกันเลยทำให้คุยถูกคอกันโดยปริยาย

“ทำอะไรกัน” เสียงโทนต่ำดังมาทางด้านประตูห้องครัว กองทัพเห็นว่าเป็นเพียงฟ้าจึงเอ่ยถามถึงเหตุที่เธอลงมาข้างล่าง ทั้งที่กำชับว่าห้ามออกนอกบริเวณที่สั่งไว้

“ฉันเบื่อ ก็เลยมาช่วยคุณป้าในครัว” ตอบออกไปอย่างซื่อๆ กับความรู้สึกอึดอัดและเบื่อหน่ายกับการโดนจำกัดพื้นที่ อีกอย่างก็ไม่ได้มีความคิดจะหนีอยู่แล้วหรือแม้แต่จะคิดก็คงหนีไม่พ้น กล้องวงจรปิดที่มีทุกจุดยกเว้นห้องนอน ลูกน้องยืนอารักขาราวกับพระราชวังเป็นสิบๆ ตัวเท่าลูกแมวแบบเธอคงไม่เก่งถึงขั้นหนีออกไปได้

“แล้วเสร็จหรือยัง”

“….”

เพียงฟ้าหันมองไปยังคุณป้าแม่บ้าน มันยังมีงานอะไรเหลือให้เธอได้พอช่วยอีกหรือเปล่า คนแก่กว่าส่ายหน้าและยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยเป็นคำตอบว่าไม่มีอะไรให้ทำแล้ว เมื่องานในห้องครัวเสร็จสิ้นไปหมดทุกอย่างก็มีอีกงานที่กองทัพวานจะให้เธอช่วย นั้นก็คือการเอาเสื้อเชิ้ตตัวเก่งของเจ้านายมาเย็บกระดุม หากจะให้ป้าแม่บ้านจัดการสายตาก็ไม่ได้ดีถึงขั้นมองเห็นก้นเข็มอีกทั้งยังมีงานอย่างอื่นที่ต้องทำให้เสร็จก่อนการเย็บกระดุมเสื้อ แต่มันก็สำคัญไม่แพ้กันหากสุดเขตต์ไม่ได้ใส่ออกงานสังคมกับเพื่อนมีหวังกองทัพโดนเล่นงานยับแน่

“เสื้อนายอยู่บนห้อง”

“นายก็ไปเอามาสิ” ถ้าเลี่ยงได้ก็จะเลี่ยงไม่อยากเดินเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้เด็ดขาด เวลาถูกสายตาของสุดเขตต์มองยิ่งกว่าเสือที่จะตะครุบกินเหยื่อ

“ผมต้องเอาของไปส่งนายใหญ่”

“ฉันไม่กล้า”

“นายไม่อยู่ ยังไม่กลับจากบ่อน” เพียงฟ้าชะโงกหัวออกไปทางหน้าต่างห้องครัวทะลุไปโรงจอดรถไม่มีรถสปอร์ตหรูสีดำคันโปรดของสุดเขตต์จอดอยู่ ก็แสดงว่าเจ้าตัวยังไม่กลับมาจริงๆ

ค่อยโล่งใจไปหน่อย

ร่างเล็กเดินขึ้นบันไดและตรงเข้าห้องนอนสุดเขตต์ มือเล็กหมุนลูกบิดอย่างง่ายดายเพราะมันไม่ได้ล็อค เพียงแต่ก้าวเท้ายืนกลางห้องก็ถึงกับต้องยกมือน้อยๆ ขึ้นมาเขกหัวตัวเอง แล้วเชิ้ตตัวไหนล่ะ? บ้าจริงลืมถามกองทัพจนได้อีกคนก็รีบออกไปจนลืมบอกเช่นกัน แต่ไม่เป็นไร ตัวไหนกระดุมหลุดก็คงตัวนั่นแหละ

เพียงฟ้าเปิดประตูตู้เสื้อผ้า ราวแขวนเสื้อเป็นทางยาวอัดแน่นไปด้วยสูทสีเข้มและเชิ้ตโทนสีเดียวกัน ลมหายใจบางเบาเปาออกปลายจมูกต้องหยิบออกมาทีละตัวเพื่อดูตัวไหนกระดุมขาดวิ่น ในตู้นี้มันมีน้อยตัวสะที่ไหน ประเมินด้วยสายตาก็เกือบ 50 ตัว แล้วจะหาเจอก่อนเจ้าของห้องจะมาไหม

“อ๊ะ”

หันใบหน้าไปตามเสียงที่ลอดเข้าหู เพียงฟ้ากวาดสายตามองรอบห้องเผื่อมีใครมาเปิดทีวีหรือวิทยุทิ้งไว้ แต่ในห้องมันก็ไม่ได้มีเครื่องอำนวยความสะดวกประเภทนี้ไว้เลย นอกจากแอร์ขนาดใหญ่ที่พอจะทำให้มีเสียงแรงลมได้บ้าง

“อื้อ เฮีย” เป็นเสียงผู้หญิงและมันก็ชัดขึ้นมากกว่าเดิม เพียงฟ้าเริ่มรู้ต้นทางมันดังมาจากฝั่งตรงข้ามคือห้องน้ำ เธอก้าวเท้าย่องเบาไปอย่างเงียบๆ ตามสัญชาตญาณความอยากรู้ก็เห็น ในเมื่อสุดเขตต์ยังไม่กลับแล้วใครมาอยู่ในนี้ หูเล็กเอียงแนบบานประตู เสียงหัวเราะคิกคักดังเป็นระลอกและมีบทสนทนาระหว่างคนสองคนแต่ก็ฟังไม่ได้ศัพท์

“เสียงใคร” กระซิบแผ่วเบาในลำคอ ใบหูก็โน้มเอียงแนบประตู แต่เจ้ากรรม!! บานประตูห้องน้ำไม่ได้ล็อค เพียงแต่เทน้ำหนักลงมันก็ดันเปิดออกจนคนตัวบางเซและล้มลงพื้นห้องน้ำ

เพียงฟ้าตาเบิกกว้างกับภาพเหตุการณ์ตรงหน้า สุดเขตต์กำลังเล้าโลมผู้หญิงร่างบางหุ่นพอประมาณกับตัวเธอแต่หน้าอกหน้าใจใหญ่กว่าอย่างมากพอเดาได้ว่าต้องเสริมซิลิโคน ส่วนอีกคนยืนหันหน้าเปลือยตัวเปล่าเข้าผนังเห็นด้านหลังเป็นรูปก้นงอน สันกล้ามเนื้อแน่นเป็นลอนเหมือนคนออกกำลังกายเป็นประจำ

ไหนว่ายังไม่กลับ

ได้แต่เม้มปากตาแข็งจ้องคนสองที่กำลังจะมีเพศสัมพันธ์แต่ยังไม่สอดใส่ สุดเขตต์หันขวับมองมายังคนบอบบางที่นั่งบนพื้นตาจ้องไม่กระพริบ และได้สติขึ้นมาเมื่อเปียโนกรีดร้องดังขึ้น

“ใครคะเฮีย” เสียงแหลมด่ากับความไม่มีมารยาทแทนที่จะอายสายตาเพียงฟ้า แต่กลับทำให้เธอรู้สึกอายคนสองคนมากกว่าที่เข้ามาเห็นภาพอุบาทว์แบบนี้

แขนล่ำที่กำลังคล้องขาเรียวคนที่หันหลังชนพนังเตรียมสอดแก่นกายแข็งทิ้งลงกับพื้นและคว้าผ้าขนหนูห่อช่วงล่างอย่างหมิ่นเหม่ จากนั้นเดินเข้ากระชากแขนเพียงฟ้าลุกขึ้นออกไปนอกห้องและทิ้งอีกคนไว้กับอารมณ์คั่งค้างอย่างงุนงง

“เฮีย ไปไหน” เรียกตามเท่าไหร่ก็ไม่หัน สุดเขตต์ลากอีกคนมายังห้องนอนของเธอที่อยู่ด้านข้าง เพียงแต่ดึงเข้าในพื้นที่สี่เหลี่ยมบานประตูก็ปิดด้วยน้ำหนักมืออย่างรุนแรงและล็อคมันอย่างหนาแน่น

“เจ็บ”

เพียงฟ้าเริ่มลนลานตัวสั่นเทา ไม่สามารถทำใจดีสู้เสือให้เป็นปกติได้เลย แววตาสุดเขตต์มันมีอานุภาพต่อตัวเธออย่างมาก

“เข้าไปทำไม” โทนเสียงเข้มกว่าปกติ ชายหนุ่มกำลังหัวเสียเมื่อถูกขัดจังหวะรวมครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง

“ปะไปเอาเสื้อ” ตะกุกตะกักตอบไม่เป็นประโยค เธอกำลังกลัวกับสายตาพิโรธที่จ้องราวจะกินเลือดกินเนื้อ

“เสื้ออะไร” ตวาดถามจนเพียงฟ้าสะดุ้ง

“สะเสื้อเชิ้ต” ถอยหลังแทบไม่ทันเมื่อสุดเขตต์เดินเข้าใกล้ ลมหายใจกระเพื่อมถี่ขึ้นเธอถูกเบียดจนชิดพนังห้องนอนและไร้หนทางที่จะขยับตัวหนีเมื่อสุดเขตต์ใช้แขนยันพนังเป็นการกักบริเวณคนตัวเล็กกว่า

“รู้ตัวไหมว่าเข้าไปก่อกวน”

“ไม่ได้กวน ไปเอาเสื้อ” สุดเขตต์แสยะยิ้มอย่างร้ายกาจและหัวเราะในลำคอเป็นการตอกหน้ากับความไร้เดียงสา(หรือเปล่า)

“โดนไอ้ทัพมันหลอกขึ้นมาสินะ” เป็นแผนของจอมทัพต้อนเหยื่อไปให้เจ้านาย แต่เผอิญมันดันไม่รู้ว่าสุดเขตต์เรียกตัวเปียโนมาหาอย่างเคยๆ ทำให้อีกคนขึ้นมาเจอกับฉากอิโรติกอย่างไม่ตั้งใจ

“ฉันขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจไปเจอ” ยกมือดันแผงอกที่เคลื่อนตัวประชิดกับเรือนร่าง คนตัวบางกำลังจมอยู่ระหว่างพนังห้องกับร่างกำยำที่เบียดอัดจนแทบไม่มีที่ว่าง

“ขอโทษแล้ว ต้องทำอะไรไถ่โทษ” ดีดเปลือกตามองสุดเขตต์ ไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมต้องไถ่โทษ คนตรงหน้าแสยะยิ้มเลียปากอย่างหื่นกาม จากนั้นก็กระชากเพียงฟ้าลอยลิ่วลงเตียง ยังไม่ได้ตั้งตัวอะไรทั้งนั้น คนตัวโตกระตุกผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวลงตรงหน้าเพียงฟ้า ดวงตาสีน้ำอ่อนเบิกกว้างเมื่อความแข็งขืนผงวดต่อหน้า พอตั้งสติต้องรีบคลานลงจากเตียงแต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวข้อเท้าเล็กถูกลากจนตัวไถลมาอยู่กึ่งกลางของเตียงนุ่มนิ่ม

“ปล่อย” สะบัดข้อเท้าให้หลุด ฝ่ามือใหญ่กับบีบแน่นและรู้สึกเจ็บ ใบหน้ามนบิดเหยเกมือหนาบีบรัดจนกระตุกไม่ไหวและถูกลากลงมายังปลายเตียง

“อึก เจ็บ” เบะหน้าร้องไห้เมื่อต้องอยู่ใต้พันธการโหดร้ายอีกครั้ง สมองมึนเบลอภายใต้ร่างชายชาตรีที่เทน้ำหนักทับตัวเธอจนไม่อาจดิ้นพล่าน