ตอนที่6 ไม่สำคัญ2

เสียงถอนหายใจของปลายตะวันดังออกมา นับว่ายังโชคดีที่อาการของเธอยังไม่ออกมาก เพราะอายุครรภ์เพิ่งไม่กี่สัปดาห์ แต่ต่อไปเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นยังไง ได้แต่ภาวนาให้อาการของเธอไม่ออกเร็วๆ นี้ หญิงสาวหวีผมเสร็จก็ไปหยิบหนังสือที่แอบชายหนุ่มเอาไว้ในกระเป๋าของตัวเองเพื่อที่จะหยิบออกมาอ่าน

เวลาธานินทร์ไม่อยู่เธอมักจะแอบอ่านหนังสือเกี่ยวกับแม่และเด็กอยู่เสมอ เธออยากดูแลและบำรุงลูกน้อยให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ สำหรับเธอเด็กคนนี้คือสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเธอก็ว่าได้ จากที่เคยคิดยอมแพ้คิดอยากหายไปจากโลกนี้ พอรับรู้ว่ากำลังท้องเธอก็เปลี่ยนความคิดไปทันที เธอจะไม่ยอมแพ้จะไม่อ่อนแอให้กับโชคชะตาอันโชคร้ายนี้

อีกด้านของธานินทร์

เขานั่งรับประทานอาหารกับพิมพ์มาก็ถึงรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของหญิงสาว พอรู้อย่างนั้นชายหนุ่มก็ไปซื้อเค้กก้อนน้อยๆ เอามาให้เพื่อนสาวทันที พิมพ์มาดาดูประทับใจไม่น้อยกับสิ่งที่ชายหนุ่มทำให้เธอ สิ่งเล็กๆ น้อยๆ นี้มันกลับทำให้ใบหน้าสวยเผยน้ำตาออกมา

“พิมพ์ร้องไห้ทำไม วันเกิดไม่ควรร้องไห้สิ”ชายหนุ่มตกใจไม่น้อยที่เห็นหญิงสาวร้องไห้ออกมาอย่างนี้ สำหรับเขาการที่ทำแบบนี้ให้กับเธอ เขาไม่ได้คิดอะไรเลยก็แค่เค้กในร้านสะดวกซื้อเท่านั้นเมื่อก่อนผู้หญิงคนนี้ก็เคยซื้อให้กับเขา

“พิมพ์แค่ดีใจที่วันเกิดพิมพ์ปีนี้ได้อยู่กับธิน ธินก็รู้ว่าครอบครัวพิมพ์ไม่เคยสนใจอะไรแบบนี้เลย ขอบคุณนะคะที่ทำให้พิมพ์รู้สึกมีความสุขแบบนี้”คำพูดเศร้าๆ ของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มนิ่งชะงักไปทันที เขาไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้จะสำคัญกับผู้หญิงมากขนาดนี้

“ผมขอให้พิมพ์มีความสุขมากๆ นะ”เขาบอกออกไป ก่อนจะยิ้มให้กับหญิงสาวตรงหน้า แต่ๆ จู่ๆ เขาก็นึกถึงใบหน้าของผู้หญิงอีกคนขึ้นมา เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องนึกถึงผู้หญิงเลวๆ อย่างปลายตะวันด้วย

ชายหนุ่มชักสีหน้าออกมาก่อนจะทำเหมือน ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พิมพ์มาดารู้สึกแปลกใจไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเค้กอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะขอชายหนุ่มถ่ายรูปด้วย ธานินทร์ที่ไม่ค่อยชอบถ่ายรูปก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาทันมี

“อย่าถ่ายเลยผมไม่ชอบ”พิมพ์มาดาอมยิ้มออกมาอีกครั้ง นิสัยชายหนุ่มไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ

“ธินนี่ ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ไม่ชอบถ่ายรูปเหมือนแต่ก่อนเลย”ทั้งสองนั่งพูดคุยเรื่องราวในอดีตด้วยกันก็พากันหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข เมื่อก่อนอะไรก็ดีกว่านี้ ไม่ต้องเครียดเรื่องงานเหมือนทุกวันนี้ แค่ตั้งใจเรียนใช้ชีวิตวัยรุ่นก็เท่านั้น

อีกด้านของปลายตะวัน

หญิงสาวยกมือขึ้นมาลูบหน้าท้องไปมาอย่างอ่อนโยนก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงพร้อมระบายยิ้มออกมา วันนี้เธออายุครบยี่สามปีเต็มแล้ว เธอไม่รู้วันเกิดที่แท้จริงของเธอคือวันที่เท่าไหร่ แต่ทว่าวันนี้เป็นวันที่เธอถูกทิ้งอยู่หน้าสถานสงเคราะห์แม่ใหญ่คนที่เลี้ยงดูเธอมาเป็นคนตั้งชื่อและบอกว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ

“สุขสันต์วันเกิดนะตะวัน ขอให้ทุกวันของเธอมีความสุขมากๆ”ถึงแม้จะไม่เค้กหรืองานจัดเลี้ยงแต่ทว่าหญิงสาวก็ไม่ได้รู้สึกน้อยใจอะไร ชีวิตเธอก็ไม่เคยได้จัดวันเกิดอยู่แล้ว

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงข้อความดังเข้ามาทำให้หญิงสาวหันหน้าไปสนใจโทรศัพท์ของตัวเองทันที ปลายตะวันไม่รอช้ารีบเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาดูทันที พอเห็นข้อความก็ระบายยิ้มออกมา

‘ สุขสันต์วันเกิดครับตะวัน พี่ขอให้ตะวันมีความสุขมากๆ ขอให้ตะวันสุขภาพร่างกายแข็งแรงและก็ขอให้ตะวันยิ้มเยอะๆ นะครับ’

หลายวันผ่านไป

ปลายตะวันลุกขึ้นแต่เช้าตรู่เพราะรู้สึกอยากอาเจียนออกมา เธอจึงลงมาเข้าห้องน้ำที่ชั้นล่างของบ้าน ก่อนจะฝืนใจทำอาหารเช้าให้กับชายหนุ่ม เธอเริ่มมีอาการเหม็นอาหารหรือเริ่มเวียนๆ หัวเหมือนว่าโลกนี้หมุนอยู่ตลอดเวลา

ตลอดหลายวันที่ผ่านเหมือนธานินทร์จะออกจากบ้านบ่อยขึ้น กลับบ้านช้ากว่าเมื่อก่อน เธออยากรู้แต่ก็ไม่ได้ถามออกไปเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ชอบให้เธอถามอะไรพวกนี้ แต่พอมาคิดอีกทีเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาจะได้ห่างเหินกันมากขึ้น ขอแค่ชายหนุ่มไม่มาชวนทะเลาะพูดจาหาเรื่องเหมือนทุกครั้งก็ดีแล้ว

“จะออกไปไหน?”