ตอนที่1 ผู้หญิงน่ารังเกียจ2

“ไปรอในสวน”ปลายตะวันพยักหน้าก่อนจะยอมทำตามที่แม่บุญธรรมของเธอบอก พอเห็นว่าลูกเลี้ยงยอมทำตามอย่างว่าง่าย ใบหน้ายิ้มพอใจของเธอก็เผยออกมา ถ้าหากทุกอย่างเป็นไปตามแผนการณ์ที่วางเอาไว้ทุกอย่างก็จบ ยิ่งคนมางานเลี้ยงเยอะแบบนี้ทางแสนวิสุทธิ์ไม่ยอมให้ครอบครัวมัวหมองแน่นอน เธอก็แค่เล่นละครอีกนิดทุกอย่างก็เข้าทางแล้ว

ปลายตะวันมานั่งอยู่ที่สวนหลังบ้านของตระกูลแสนวิสุทธิ์ด้วยสีหน้าลำบากใจ เธอบีบมือกำเข้าหากันแน่นพอเห็นร่างสูงของธานินทร์เดินมา หญิงสาวก็ยิ่งรู้สึกประหม่า คนตัวสูงเองก็ขมวดคิ้วเข้าหากันไม่น้อยที่จู่ๆ แม่บ้านบอกมีคนต้องการพบเขา ด้วยความสงสัยเขาจึงเดินมาตามคำบอกของแม่บ้าน พอเห็นผู้หญิงที่ไม่ได้เจอกันมานานหลายปีชายหนุ่มก็ขมวดคิ้วเข้าหากันทันที

“ตะวันงั้นเหรอ?”เมื่อก่อนเคยพบเจอหน้าผู้หญิงคนนี้หลายรอบ เคยพูดคุยกันบ้างในสมัยยังเป็นเด็ก พอวันเวลาผ่านไปก็พูดคุยกันน้อยลงจนในตอนนี้แทบไม่เคยเจอหน้ากันเลย

“เอ่อ ค่ะ สวัสดีค่ะคุณธานินทร์”หญิงสาวเอ่ยสวัสดีอีกฝ่ายออกไป เธอรู้สึกประหม่าไม่น้อยเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่าย

“แม่บ้านบอกว่าเธออยากพบฉัน มีเรื่องอะไรรึเปล่า”จู่ๆ ผู้หญิงคนนี้บอกว่าอยากพบเขา แน่นอนธานินทร์รู้สึกสงสัยอยู่มาก พอเห็นสีหน้าซีดเผือกของเธอที่เอาแต่หลบตาเขาอยู่อย่างนั้นก็ยิ่งไม่เข้าใจ

“ค่ะ ตะวันไม่ได้เจอคุณนานเลยอยากเจอก็เท่านั้นเอ่อ ตะวันคิดถึงคุณ”ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปหญิงสาวจึงเอ่ยออกไปอย่างนั้น คำว่าคิดถึงทำให้คนตัวสูงยิ่งขมวดคิ้วมากกว่าเดิม แต่ทว่าไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดอะไรขึ้นมาอีกร่างกายของเขาก็รู้สึกเปลี่ยนไปอย่างบอกไม่ถูก ลมหายใจของธานินทร์เริ่มติดขัดบางสิ่งบางอย่างในร่างกายของเขามันกำลังมีความต้องการบางอย่าง อาการของเขามันไม่ต่างจากการถูกวางยาเลยสักนิด

“นี่เธอ!”ชายหนุ่มกัดฟันแน่น การที่เขามีอาการแบบนี้แถมถูกนัดให้มาเจอผู้หญิงคนนี้มันแทบไม่ต้องเดาอะไรเลย คนตัวสูงจะเดินหนีผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้ไปแต่ทว่าร่างเล็กของปลายตะวันก็เข้ามาสวมกอดร่างกำยำของชายหนุ่มจากทางด้านหลังทันที

“อยู่กับตะวันได้ไหมคะ ได้โปรด”

“คิดว่าทำแบบนี้แล้ว ฉันจะยุ่งกับเธองั้นเหรอ ผู้หญิงอย่างเธอมันน่ารังเกียจที่สุดปลายตะวัน ไม่คิดเลยนะว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้”คำต่อว่าต่างๆ นานา มันทำให้หญิงสาวเสียใจไม่ต่างกัน เธอก็ไม่อยากทำแบบนี้แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน

“ฮึกฮือ ตะวันขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ ตะวันเอ่อ รักคุณค่ะ”เธอพูดปดออกไปเพื่อให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าการที่เธอทำแบบนี้ก็เพราะรักอีกฝ่ายมาก แต่ดูเหมือนคำว่ารักของเธอไม่ได้ทำให้ธานินทร์รู้สึกเห็นใจเลยสักนิด เขาแกะแขนที่กอดร่างของเขาออกก่อนจะหันหน้ากลับมามองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเธอ

“รักแต่คิดสกปรกแบบนี้นี่เหรอคำว่ารักของเธอ อีกอย่างนะฉันไม่เคยอยากได้ความรักจากผู้หญิงอย่างเธอเข้าใจไว้ด้วย พรึ่บ!”ชายหนุ่มพูดจบยังไม่ได้จะหันหนีหญิงสาวตรงหน้าก็ต้องตกใจดีดดิ้นไปมาก่อนที่ร่างกายกำยำนิ่งไป

ปลายตะวันตกใจไม่ต่างกันที่เห็นพ่อบุญธรรมของตัวเองใช้ยาสลบกับชายหนุ่มจนเขาหมดสติไป เธอในตอนนี้ทำอะไรไม่ถูกเลยสักนิดไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไป

“แค่นี้ก็ทำไม่ได้ ยืนบื้ออยู่ทำไมช่วยพยุงผู้ชายคนนี้ไปที่ห้องเก็บของ และก็จัดการให้ทุกอย่างเรียบร้อยซะปลายตะวัน อย่าทำให้พ่อผิดหวัง!”หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะทำตามที่ชายชราสั่ง

เหตุการณ์ในครั้งนั้นมันทำให้เธอได้แต่งงานกับผู้ชายคนนี้ ส่วนธานินทร์ถึงแม้จะไม่เต็มใจแต่เรื่องราวฉาวโฉดที่ถูกพูดถึงจากทุกคนในงานมันทำให้ชายหนุ่มจำใจเล่นละครตามน้ำของผู้หญิงสารเลวคนนี้ ในตอนแรกปลายตะวันก็นึกแปลกใจว่าทำไมเขาถึงยอมง่ายๆ แต่มาวันนี้เธอเข้าใจแล้วว่าเพราะอะไร

ณ คืนวันแต่งงาน

หลังจากที่งานแต่งงานภายในแบบเร่งด่วนจบลง ปลายดาวก็ต้องย้ายมาอยู่ที่บ้านของธานินทร์ซึ่งอยู่อีกที่ของเมืองหลวงแห่งนี้ หญิงสาวไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่เพราะจากเหตุการณ์ในวันนั้นเขาก็ยังไม่ได้พูดอะไรกับเธอเลย มีเพียงสายตาไม่พอใจที่มองมาที่เธอทำนั้น

“เอาเถอะไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้วย่าก็ขอให้หลานมีความสุขมากๆ นะ ขอให้ชีวิตคู่ของหลานทั้งสองราบรื่นไปด้วยดี มีลูกมีหลานให้ย่าอุ้มเร็วๆ”คุณหญิงมณีทิพย์อวยพรหลานชาย เธอเองก็รู้จักปลายตะวันมานานพอสมควรแต่ก็ไม่เคยรู้ว่าระหว่างผู้หญิงคนนี้กับหลานชายจะมีความสัมพันธ์กันไปไกลขนาดนี้

“พ่อก็ขอให้ตะวันมีความสุขนะ อยู่ที่นี่ก็ดูแลสามีให้ดีๆ ส่วนหลานธินลุงฝากน้องด้วยนะ ถึงน้องจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของลุงแต่ลุงก็รักเหมือนลูกตัวเอง หวังว่าธินจะดูแลน้องแทนลุงได้”คำอวยพรของชายชราทำให้ธานินทร์ยกมุมปากขึ้นมาเล็กน้อยเขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป พยายามข่มความเดือดดาลเอาไว้ในใจ คิดว่าเขาโง่มากรึไงกันกับแผนการพวกนี้ แต่เอาเถอะที่เขายอมเพราะต้องการให้ผู้หญิงคนนี้รู้จักกับคำว่าอยู่อย่างตายทั้งเป็นยังไงกันล่ะ วันนี้แต่งได้วันหน้าก็หย่าได้เหมือนกันก่อนหน้าเขาขอสั่งสอนผู้หญิงของตอแหลคนนี้ก่อนก็แล้วกัน