ตอนที่ 4 “แฟนจำเป็น”[2]

“คือ ท่านประธานจะทำแบบนี้จริงเหรอคะ?”

คนที่เข้ามาในตอนนั้นคือที่รัก เธอเดินเข้ามาเสิร์ฟกาแฟตามปกติเมื่อถึงเวลา แต่อยู่ ๆ เธอก็โดนกันต์ธีเรียกให้นั่งลงคุย แล้วกันต์ธีก็เล่าทุกอย่างให้เธอเข้าใจ ว่าตอนนี้เขาต้องการให้เธอมาแกล้งเป็นแฟนปลอม ๆ

“ใช่ คุณอยากได้อะไรแลกเปลี่ยนบอกผมมาได้เลย ขอแค่คุณยินดีจะช่วยผมจะให้ทุกอย่าง”

ที่รักก็ยังคงได้แต่เงียบและหนักใจอยู่แบบนั้น เพราะเธอไม่รู้จะเอายังไงต่อดี ตามปกติการไหว้วานงานจากประธานแน่นอนว่ามันไม่มีทางหลีกเลี่ยง แต่ในเรื่องหนนี้เธอมีสิทธิ์เลือก แต่ก็ไม่รู้ทำไมพอได้สิทธิ์นี้มามันกลับยิ่งน่าหนักใจ

“ว่ายังไง? คุณจะตกลงไหม?”

“คือ... ฉันไม่กล้าโกหกคุณหญิงหรอกค่ะ”

นี่คือเรื่องที่ที่รักหนักใจที่สุด ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องข้อแลกเปลี่ยนอะไรเลย แค่พูดว่าตัวเองจะต้องโกหกคนใหญ่คนโตเธอก็กลัวจนเสียวสันหลังวาบแล้ว

“ถ้าคุณไม่พูด ผมไม่พูด ก็จะไม่มีใครรู้”

“แต่ถ้าเกิดโดนจับได้จริง ๆ ล่ะก็ ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง คุณไม่ต้องกังวลหรอก”

น้ำเสียงที่กันต์ธีใช้ได้เปลี่ยนไป มันดูนุ่มนวลกว่าทุกครั้งที่เคยเป็นมา ที่รักค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าหล่อคมนั้นช้า ๆ และเธอก็เห็นได้ถึงความหนักใจที่กันต์ธีมี ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าคนดีได้ไหม แต่พอเห็นแบบนี้ที่รักก็เกิดอยากช่วยขึ้นมา

และพอเกิดความคิดแบบนั้นที่รักก็เริ่มคิดถึงผลได้ผลเสีย เธอคิดว่าการที่ได้ช่วยในตอนที่ประธานมีความทุกข์ใจน่าจะเป็นผลดีต่อเธอในอนาคตไม่มากก็น้อย

“ก็ได้ค่ะ ฉันตกลงจะช่วยท่านประธาน”

หลังจากที่เจรจากันอยู่นานร่วมชั่วโมงแล้วทุกอย่างให้ผลลัพธ์ออกมาน่าประทับใจ กันต์ธีก็คลี่ยิ้มส่งมาให้คู่สนทนา แต่เขากลับไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มนั้นที่ไม่ได้แฝงอะไรนอกจากความดีใจ มันทำให้จิตใจของที่รักกระวนกระวายแค่ไหน

“ขอบคุณนะ”

“มะ ไม่เป็นไรเลยค่ะ!” ที่รักยกมือไม้ขึ้นมาปฏิเสธ เธอไม่ควรได้รับคำขอบคุณนี้ด้วยซ้ำ เพราะเธอเองก็จะได้ประโยชน์ในอนาคต

“ถือว่าเบื้องต้นคุณตกลงแล้ว ทีนี้ก็ถึงตาของคุณแล้ว คุณอยากได้อะไรตอบแทนล่ะ? บอกมาได้เลยไม่ต้องเกรงใจ จะเป็นเงินหรืออะไรก็ได้”

“ฉันไม่ต้องการอะไรค่ะ”