ตอนที่ 2 “แปลกใหม่ แต่น่าสนใจดี”[1]

เดิมทีก็ใช่ว่าจะมีกะจิตกะใจทำงานอยู่แล้ว พอวันแรกดันได้รับมอบหมายงานมากมายจากยี่หวาจนต้องทำล่วงเวลาอีก ที่รักจึงรู้สึกเหนื่อยทั้งกายและใจจนใกล้จะหมดแรงเต็มที

“เฮ้อ... จบสักทีนะวันนี้”

เปรี้ยง! เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นตามท้ายมาติด ๆ หลังที่รักพูดจบคำ เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าออกไปมองที่ด้านนอก

“ฝนตกอีกแล้วเหรอ...” ที่รักบ่นพึมพำพร้อมคิดอย่างหน่ายใจอยู่ในหัว ที่ตัวเองอาจจะต้องไปนั่งรถเมล์ตอนฝนตกหนักอีก

เธอส่ายหน้าระอาน้อย ๆ ก่อนจะหมุนเก้าอี้และเตรียมจะลุกเพื่อกลับบ้าน แต่หลังจากหมุนเก้าอี้ไปเธอก็ตกใจจนต้องอุทานเสียงดัง เพราะเวลานี้มันดันมีผู้ชายยืนค้ำร่างเธออยู่

“อุ๊ยแม่ร่วง!” มีความเงียบก่อเกิดขึ้นมาอยู่ครู่หนึ่งเพราะยังคงตกใจ แต่

ที่รักก็ดึงสติเธอกลับมาได้ เธอจึงพูดถามเสียงสั่นออกไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“ทะ ท่านประธานยังไม่กลับอีกเหรอคะ?”

“ทำไมพนักงานใหม่ถึงอยู่ดึกขนาดนี้?” กันต์ธี หรือก็คือประธานบริษัทผู้มีใบหน้าหล่อคมรูปร่างดีถามเธอกลับเสียงนิ่งพร้อมใบหน้าเรียบเฉยแทนที่จะตอบ

“อะ เอ่อ... พอดีฉันพึ่งทำงานเสร็จน่ะค่ะ” ที่รักกระอักกระอ่วนมวลท้องจนอยากขอตัวไปห้องน้ำ แต่ด้วยมารยาทเธอรู้ว่าไม่สามารถทำได้ จึงฝืนใจคุยต่อ

“ฝนตั้งเค้าเหมือนกำลังจะตก รีบกลับได้แล้ว” น้ำเสียงมันก็ราบเรียบไม่ได้มีอะไร แต่ไม่รู้ทำไมที่รักถึงได้กลัวอีกฝ่ายชอบกล

“ค่ะ! ฉันกำลังจะกลับอยู่พอดีเลย! ขอตัวก่อนนะคะ!” ที่รักสาวมือคว้ากระเป๋ามาถือ เธอยืนขึ้นด้วยความดีใจและเตรียมหนีกลับทันที แต่ก็เหมือนความซวยวันนี้ของเธอจะยังไม่จบลง เพราะกันต์ธียังชวนเธอคุยต่อแม้เธอจะไม่ต้องการ

“คุณกลับยังไง?”

“อ๋อ เอ่อ... รถเมล์มั้งคะ หรือไม่ก็วินมอเตอร์ไซค์---”

“เดี๋ยวผมไปส่ง”

“คะ?” ปากมันพลั้งพูดไปก่อนจะได้คิด ที่รักจึงรีบยกมือขึ้นมาปิดไว้ก่อนเธอจะหลุดพ่นอะไรออกไปอีก

“ผมบอกว่าเดี๋ยวผมไปส่ง”

“ไม่ ๆ ๆ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันกลับเอง!” ที่รักโบกบ่ายมือปฏิเสธพัลวัน แต่มือนั้นก็หยุดชะงักหลังได้ยินคำพูดต่อมาของกันต์ธี

“เธออยากเปียกอีกรอบเหมือนเมื่อเช้าหรือไง? ถ้าไม่ก็ให้ฉันไปส่ง”

“ถือซะว่าแทนคำขอโทษเรื่องเมื่อเช้า” เบื้องหน้าคนอาจมองว่ากันต์ธีเป็นคนน่ากลัว เพราะเขามีมาดที่นิ่งขรึมและพูดน้อย แต่หากเป็นคนสนิทล่ะก็ จะรู้ว่าเนื้อแท้กันต์ธีก็เหมือน ๆ คนทั่วไป ออกไปทางใจดีด้วยซ้ำ

บทสนทนามันต่อไปไม่ได้เลยด้วยคำพูดที่กันต์ธีกล่าวมา สุดท้ายที่รักก็ทำได้เพียงว่าต้องเออออตามน้ำไป