5

เธอจะกลับมาเที่ยวเหรอริต้า” นรีพรทักขึ้นเป็นประโยคแรก

“เปล่า ฉันตั้งใจจะกลับมาช่วยงานพ่อ อ้อ...ริต้าคงต้องขอคำแนะนำด้วยนะคะคุณน้า คุณพ่อเล่าให้ฟังว่าน้านางช่วยทำงานด้านบัญชี เผื่อริต้าจะได้ช่วยดูด้วย”

อมริตาหันมาพูดกับอนงค์วัลย์หลังจากตอบคำถามนรีพรเรียบร้อยแล้ว อีกฝ่ายเม้มปากทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ของอมริตา มันเหมือนการประกาศสิทธิ์บางอย่าง

ยัยเด็กแสบคนนี้ ...ยิ่งโตก็ยิ่งร้ายกาจ อนงค์วัลย์คิดอย่างแค้นๆ แล้วปั้นหน้ายิ้มแย้มพลางเอ่ยเสียงหวาน

“ได้สิจ๊ะ เออ...มัวแต่มายืนคุยกัน พี่อุดมเป็นอะไรมากหรือเปล่า ไหนๆ อยู่ห้องไหน หนูริต้าพาน้าไปหน่อยสิลูก”

เสียงที่พูดถึงผู้เป็นบิดาอย่างดูเอาใจใส่ผิดปรกติทำให้อมริตารู้สึกไม่ค่อยชอบใจนัก

“พ่อไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะน้านาง”

อมริตาว่า แต่ก็เดินนำสองแม่ลูกตรงไปยังห้องที่อุดมนอนพักอยู่ทันที เธอหันมายิ้มเย็นๆ ให้พร้อม มองหน้าอนงค์วัลย์ด้วยสายตาราวกับแม่เสือหวงลูก

“ริต้าดูแลพ่อได้ค่ะ แต่ถ้าอยากจะเยี่ยมก็เชิญนะคะ หมอบอกให้พ่อพักมาก ๆ ริต้าต้องรบกวนทำตามคำสั่งหมอ เยี่ยมพ่อได้ไม่เกินสิบนาทีนะคะ น้านาง”

อนงค์วัลย์หัวเราะเบา ๆ ขณะทอดสายตามองคนตรงหน้าอย่างรู้เท่าทันกัน ส่วนนรีพร ไม่ได้สนใจทั้งสองคนนักฟังบ้างไม่ฟังบ้างเพราะกำลังคุยโทรศัพท์อยู่

“ได้จ้ะ ไปกันเถอะนีน่าลูก เราเยี่ยมคุณลุงแล้วจะได้ไปทำงานที่บริษัทของเราต่อ” คำว่าบริษัทของเราทำให้อมริตาถึงกับเลิกคิ้ว

“สิบนาทีนะคะน้านาง”

อมริตาย้ำหน้าตาย องค์วัลย์มองใบหน้างดงามนั้นแล้วกำมือเข้าหากันแน่น ถ้าเป็นไปได้ผู้เป็นน้าก็อยากจะทำอย่างอื่นที่มากกว่ายิ้มตอบหลานสาว

“จ้ะ รับรองไม่เกินแน่ ๆ”

เธอรับรอง อมริตาเดินตามสองแม่ลูกเข้าไปด้วย พลางเริ่มจับเวลา ขณะที่อนงค์วัลย์เริ่มผลักประตูเข้าไปในห้องคนไข้

“พี่อุดม เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ นางเห็นพี่ไม่มาทำงานเลยโทรไปตามกับนายบุญถึงรู้ว่าพี่อุดมมาที่โรงพยาบาล”

อนงค์วัลย์รีบเดินไปจับมือของพี่เขย มาบีบไว้ พลางมองกวาดไปทั่วร่างเขาอย่างเป็นห่วง อมริตามองตาขวาง ๆ แน่นอนว่าแม้แต่ลูกสาว นรีพรเองก็เมินหน้าหนีเหมือนกัน ในพฤติกรรมของผู้เป็นมารดา

“เอ่อ.... ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ”

อุดมรีบทรงตัวลุกขึ้นนั่ง และดึงมือหนีจากมือของอนงค์วัลย์ เขายิ้มกว้างให้เธอ

“ไม่เป็นไรได้ยังไงคะ พี่อุดมเคยเข้าโรงพยาบาลกับใครที่ไหนกัน”

อนงค์วัลย์ว่าเสียงแหลม ขณะที่ดึงเก้าอี้ไปนั่งใกล้ ๆ กับเขา สายตาดูเป็นห่วงเป็นใยอุดมเต็มที่

“ก็คงจะเหนื่อยนิดหน่อยน่ะครับ อ้อ...แล้วนี่ไปเจอริต้าที่ไหนครับ”

“เจอกันที่ลิฟต์นี่เองค่ะพ่อ พ่อคะ ได้เวลาพ่อนอนพักแล้วค่ะ อืม ...น้านางคงไม่ว่านะคะ น้านางก็เห็นว่าพ่อไม่สบายมาก เออ...ถ้าจะกรุณา”

อมริตาพูดเหมือนไล่ แม้จะไม่พอใจแต่อนงค์วัลย์ก็ข่มไว้อย่างสุดความสามารถ ยิ้มหวานให้หญิงสาวที่มีศักดิ์เป็นหลาน

“แหม...เอ่อ เร่งน้าจังนะริต้า ไว้นางจะมาเยี่ยมใหม่นะคะพี่อุดม ยัยนีน่า มาไหว้ลาคุณลุงก่อน”

ประโยคหลังหันมาบอกลูกสาว ที่ดูเหมือนจะไม่สนใจอะไรนอกจากการคุยโทรศัพท์อีกครั้ง นรีพรจึงหันมาไหว้อุดม

“กลับกันก็ดีนะคะแม่ รบกวนคุณลุง” อนงค์วัลย์ทำตาเขียวใส่ลูกสาวทันที โทษฐานที่ไม่รู้ใจกันเลยแม้แต่น้อย

“นอนโรงพยาบาลอีกกี่วันคะเนี่ย? นางจะได้มาเยี่ยม” อนงค์วัลย์ถามพี่เขย แต่อมริตาก็ชิงตอบเสียก่อน

“ยังไงก็ไม่ต้องมาเยี่ยมแล้วก็ได้ค่ะ พ่อไม่เป็นอะไรมาก เดี๋ยวก็กลับแล้ว รบกวนน้านางเปล่า ๆ”

“ถ้าอย่างนั้นน้าขอตัวก่อนนะจ๊ะ นางไปก่อนนะคะพี่อุดม”

อนงค์วัลย์ร่ำลาพี่เขยอีกรอบ อุดมยิ้มน้อย ๆ ให้ เมื่อคล้อยหลังสองแม่ลูกแล้ว เขาจึงหัวเราะหน้าตาบูดบึ้งของลูกสาว พลางเอ่ยกระเซ้า

“ตามไปส่งถึงหน้าโรงพยาบาลเลยไหมลูก? จะได้ไล่เขาไปได้เร็ว ๆ อีกหน่อย”

“พ่อล่ะก็...”

อมริตาครวญ ก่อนจะอมยิ้ม เธอทรุดลงนั่งข้างเตียงบิดา มือเรียวเอื้อมจับมือของอุดมมาแนบแก้ม

“ริต้าไม่ชอบน้านางนี่คะ เขาดูเหมือน เอ่อ ...เหมือน”

ประโยคหลังเจ้าตัวพูดไม่ออก เพราะอย่างน้อย ๆ อนงค์วัลย์มีศักดิ์เป็นน้องสาวของมารดา

“ยังไงพ่อก็จะมีแม่เราคนเดียวนะริต้า ไม่ต้องห่วง พ่อไม่คิดจะหาแม่ใหม่ให้เราหรอก รับรองได้เลย ดูสิ ! แค่พ่อทำงานหนักหน่อยยังเข้าโรงพยาบาลให้เราตกอกตกใจวุ่นวายเลย ถ้าแต่งงานใหม่ สงสัยพ่อจะไม่พ้นคืนเข้าหอ”

“พ่อล่ะก็” อมริตาหัวเราะกิ๊ก อุดมลูบผมลูกสาวเบา ๆ แล้วหัวเราะหึ หึ

“หนูอย่าห่วงพ่อนักเลยลูก พ่ออยู่ได้อีกนาน คงต้องรอริต้ามีครอบครัวก่อน พ่ออยากอุ้มหลาน”

ประโยคที่บิดาพูดทำให้ผู้เป็นลูกสาวรู้สึกสะท้อนในอกจนต้องเม้มปาก ข่มอารมณ์บางอย่างลงไป เธอซ่อนแววตาปวดร้าวล้ำลึกไว้…ถ้าอุดมจะรอให้เธอมีครอบครัว คงจะไม่มีทางแน่ ๆ ก็เธอน่ะไม่เหลือความรักให้ใครอีกแล้ว...

“ริต้าขออนุญาตพ่อเข้าไปดูงานพรุ่งนี้นะคะ ที่บริษัทของเรา ริต้ารู้สึกแปลก ๆ กับน้านางน่ะค่ะ”

“เอ้า ๆ ตามใจเรา รอให้พ่อออกจากโรงพยาบาลก่อนได้ไหมริต้า พ่อจะได้เทรนงานให้เราเอง พรุ่งนี้พ่อก็คงจะกลับบ้านได้นะ”

“ไม่ได้ค่ะ พ่อต้องนอนพัก ห้ามไปไหน ริต้าบังคับให้พ่อพักร้อนอาทิตย์หนึ่งค่ะ”

อมริตาว่า แล้วจัดแจงจัดเตียงและจัดท่าให้อุดมนอนลงบนเตียงใหม่ ชายวัยกลางคนส่ายหน้าในความเจ้ากี้เจ้าการของลูกสาวแต่ก็ยิ้มไม่ได้

“ตามใจเรา เฮ้อ...นี่ตกลงใครเป็นพ่อใครเป็นลูกกันนะริต้า”