6

“ยัยเด็กบ้า ไม่รู้จะหวงพ่อไปถึงไหน”

เมื่อออกมาจากห้องผู้ป่วยแล้ว อนงค์วัลย์ก็เริ่มบ่นอย่างโมโห นรีพรได้ยินประโยคที่มารดาพูดก็เม้มปาก จึงพูดขัดขึ้นลอย ๆ

“ก็พ่อเขานี่คะแม่ แล้วแม่เองก็เถอะ ทำไมต้องไปวุ่นวายกับลุงอุดมนักก็ไม่รู้”

“แกอย่ามายุ่งเรื่องของแม่”

เธอตวาดลูกสาวแว้ด นรีพรได้แค่ถอนใจ ขณะที่เดินตามมารดามายังลานจอดรถ

“นีน่าก็ไม่อยากยุ่งหรอกค่ะ แต่นีน่าเองก็ไม่เห็นว่ามันจะเหมาะสม ถ้าแม่อยากจะ เอ่อ...อยากจะชอบพอกับลุงอุดม”

“ทำไม ?”

ผู้เป็นมารดาหันมาเลิกคิ้ว ขณะเปิดประตูรถคันหรูสีครีมขึ้นไปนั่ง อนงค์วัลย์จ้องลูกสาวเขม็ง นรีพรหันมามองมารดาด้วยหางตา ก่อนจะเริ่มสตาทรถ

“นีน่าไม่อยากได้พ่อใหม่ ยิ่งถ้าต้องดองกับยัยริต้ายิ่งไม่อยาก”

“แม่ก็ไม่เห็นมันจะเสียหาย ดีเสียอีกบริษัทจะได้กลายเป็นของเรา” อนงค์วัลย์พูดหน้าตาเฉย

“แม่คะ”

“อย่ามายุ่งเรื่องของแม่นะ นีน่า อ้อ...แล้ววันนี้ก็เข้าบริษัทด้วย แม่ว่าอีกไม่นานยัยริต้าต้องเริ่มเข้ามาวุ่นวาย แล้วก็ต้องมาก้าวก่ายงานของแม่ด้วยแน่ ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้น เราจะยุ่ง”

“คนที่ทำเรื่องยุ่งน่ะ แม่นะคะ ไม่ใช่นีน่า”

“เงียบไปเลยนะแก แล้วทำตามที่แม่สั่ง”

อนงค์วัลย์ถลึงตาใส่ลูกสาว นรีพรเม้มปากกล้ำกลืนความน้อยใจลงไป และนิ่งเงียบตั้งใจทำหน้าที่คนขับรถให้กับมารดา

อนงค์วัลย์ลอบถอนใจ ก้างขวางคอชิ้นใหญ่อย่างอมริตาเป็นอุปสรรคที่สำคัญ ในการที่จะสนิทสนมกับอุดม ยังไงเธอไม่ยอมแพ้หรอก อนงค์วัลย์คิดอย่างมุ่งมั่น เธอรอเขามานานมากแล้ว รอมานานนักหนา แล้วอีกอย่างหนึ่งคนที่เจออุดมก่อนก็คือเธอ ไม่ใช่อนงค์พรพี่สาว จะอย่างไรเธอก็ไม่ปล่อยให้เขาหลุดมือไปอีกครั้งเป็นอันขาด

......

“หมายความว่ายังไงครับพี่ ตกลงให้ผมมาเดินแบบชุดทำงานไม่ใช่เหรอ? นี่มันไม่ใช่นี่ครับ”

ชายหนุ่มร่างสูงเพรียว หากแต่ซ่อนไว้ด้วยความแข็งแกร่ง ตอนนี้กำลังอวดความแข็งแรงของแผงอกล่ำสัน และมัดกล้ามให้กับคนตรงหน้าดูเต็มที่ เพราะมีเพียงพันผ้าเช็ดตัวไว้ลวกๆ แค่ผืนเดียว มือใหญ่ถือกางเกงขาสั้น หรือจะเรียกว่ากางเกงในแนบเนื้อก็ไม่ผิดนัก ยื่นคืนให้กับคนที่กำลังมองอยู่ อีกฝ่ายไม่ทันได้ฟังอะไรมากนัก แถมทำตาเคลิ้มและแทบจะน้ำลายไหล เพราะมัวแต่มองหุ่น มองหน้าตาคมสัน คิ้วเรียงเข้มได้รูป ผมตัดสั้นสีน้ำตาลเข้ม นัยน์ตาสีมรกตเข้มจนเกือบดำ จมูกโด่ง ริมฝีปากได้รูป หน้าเรียวของชายหนุ่มตรงหน้าเพลิน จนเขาต้องพูดซ้ำอีกรอบ ตอนนี้อารมณ์กำลังเดือดปุดๆ เพราะการทำงานไม่เป็นไปตามสัญญาที่ตกลงกันเอาไว้

“เอ่อ พี่ครับ ตกลงว่ายังไง”

“แหม...คุณน้องขา”

สาวประเภทสองรีบเกาะแขนชายหนุ่มทันที พลางควักธนบัตรใบละพันออกมาสองฉบับ แล้วยัดเยียดใส่มือเขา

“น่านะ สนใจอะไรมาก เดินแป๊ปๆ เดี๋ยวเดียวก็เสร็จนะจ๊ะพี่ให้ค่าจ้างเพิ่ม”

“ไม่ได้หรอกครับ”

ชายหนุ่มยังปฏิเสธหนักแน่น คนอย่างตระการ ถึงจนแค่ไหนก็ไม่ขายตัวหรือศักดิ์ศรีเพื่อเงินแน่ ๆ เขาคิดในใจ ก่อนจะย่นคิ้ว

“ผมไม่ทำดีกว่า พี่เอาเงินคืนไปเถอะครับ”

ชายหนุ่มยัดเงินคืนให้ ก่อนจะเดินลิ่วเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่มีหรือสาวประเภทสองจะปล่อยกันไปได้ง่าย ๆ

“ไม่ได้หรอกน้อง ที่นี่ตกลงแล้วก็ต้องทำสิ เข้ามาแล้วจะออกไปง่าย ๆ ได้ยังไง”

“ผมก็ว่าจะไม่ทำเหมือนกันครับ ผมไม่ชอบให้ผู้ชายด้วยกันลวนลามผมทางสายตา นะพี่ดอก...แก้ว” เสียงทุ้มสำเนียงแปร่ง ๆ ดังขึ้นด้านหลังดอกแก้ว

ตระการมองคนที่เข้ามาขัดขวาง ระหว่างเขากับดอกแก้วสาวประเภทสอง ชายหนุ่มก็อยู่ในสภาพไม่ต่างจากตระการมากนัก หากเจ้าตัวยังยิ้มอย่างอารมณ์ดี ดอกแก้วรีบโบกมือห้ามพลางเอามือทาบอก

“ไม่ได้ ไม่ได้ นี่มาร์คเธอจะเบี้ยวพี่หรือไงฮะ”

“พี่เล่นสกปรกกับผมก่อน กับนายด้วยหรือเปล่าเพื่อน พี่ดอกไม่ทำตามข้อตกลงนี่นา”

มาร์คหันมาหาตระการพลางยักคิ้วให้ ตระการพยักหน้า แม้จะพึ่งรู้จักกัน และในสถานการณ์แบบนี้อีกต่างหาก แต่ชายหนุ่มหน้าตาดีคนนี้ก็ดูจะถูกชะตากับเขามาก ตระการมองดูหน้าตาหล่อเหลาคมเข้มแบบลูกครึ่ง นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มฉายประกายแพรวพราวและขี้เล่นแม้ในเวลาแบบนี้ มองแล้วตระการนึกอดทึ่งในรูปร่างหน้าตาของคนตรงหน้าไม่ได้เหมือนกัน ชายหนุ่มเป็นคนมีเสน่ห์มากทีเดียว

“สกปรกอะไร” ดอกแก้วทำหน้าไก๋

“ก็หลอกเรามาที่บาร์เกย์ ตอนแรกบอกจะให้เดินแบบที่ห้างสรรพสินค้าไม่ใช่เหรอครับพี่ ผมไม่เอาด้วยหรอก ถ้าต้องใส่ผ้าเตี่ยวของพี่เดินแบบอย่างนี้ ผมคงโดนพวกหน้ามืดกระชากไปรุมข่มขืนแน่ ๆ”

“พูดกันดี ๆ ไม่ได้ ก็ต้องบังคับกันล่ะ”

ดอกแก้วว่าเสียงเข้ม แววตาเริ่มเอาเรื่อง มองสองหนุ่มตรงหน้าสลับกัน ใครจะปล่อยไปได้ง่ายๆ กันเล่า อ้อยจะเข้าปากช้างอยู่แล้ว หลังเดินแบบมีการประมูลเสียด้วย สองหนุ่มนี่ต้องมีราคาสูงสุดแน่ๆ

“พี่หมายความว่ายังไง?”

ตระการที่เงียบมานานถามขึ้น มาร์คเองเดินมาหาเขา พลางกอดคอตระการไว้แล้วกระซิบเบา ๆ

“พี่ดอกเขาก็หมายความว่า สงสัยเราจะออกไปดี ๆ ไม่ได้น่ะสิ”

“เอ๊ะ ?”

ชายหนุ่มย่นคิ้ว มาร์คยักคิ้วให้ นัยน์ตาขี้เล่นของเขาเริ่มเปลี่ยนไป เมื่อกวาดมองไปรอบ ๆ ดอกแก้วกำลังยืนขวางพวกเขาอยู่ที่ประตูทางออกด้านหลังของร้าน แถมทำท่าเอาเรื่องเสียด้วย

“เราคงต้องออกไปสภาพนี้แหละ นายจับผ้านายมั่น ๆ หน่อยนะตอนมีเรื่อง เราคงจะโดนกันคนละตุ๊บสองตุ๊บละงานนี้”

ยังไม่ทันขาดคำของมาร์ค ชายสองคนรูปร่างสูงใหญ่และหน้าตาไม่เป็นมิตรนักก็เดินมาสมทบกับดอกแก้ว ที่ยืนท้าวเอวอยู่ เขาเลิกคิ้วให้สองหนุ่ม พลางถามเป็นคำขาด

“ตกลงจะเดินแล้วรับเงินไปดี ๆ หรือว่าจะเจ็บตัวยะ!”

“เผยธาตุแท้ออกมาแล้วเหรอครับ พี่ดอก ผมบังเอิญได้ยินว่าหลังจากเดินแบบเสร็จแล้ว ผมกับสุดหล่อคนนี้อาจจะได้เสนอขายของ ผมไม่เอาด้วยหรอกนะ”

“ถ้าอย่างนั้น เปี๊ยก ! แจ๊ด ! จัดการให้ไอ้สองหล่อนี่ทำตามข้อตกลงของเราให้ได้ แกอย่าอัดมันตรงหน้านะ เดี๋ยวเสียราคา”

สิ้นเสียงสั่งจากดอกแก้ว ชายใจหญิง (หรืออดีตชื่อแก้วเฉย ๆ ) สองหนุ่มร่างบึกก็ปรี่เข้ามาหาพวกเขาทันที

“จับผ้าไว้มั่นๆ นะเพื่อน”

มาร์คยังตะโกนอย่างอารมณ์ดี ตระการไม่มีเวลาฟังอะไรเพราะชายร่างใหญ่เริ่มส่งกำปั้นมาใส่เขาบริเวณท้อง ชายหนุ่มหลบพลางยกเท้าถีบเต็มแรง จนเปี๊ยกเซไปเล็กน้อย และเมื่อเห็นอีกฝ่ายเสียหลักตระการก็เตะซ้ำทันที

“โอ๊ย !”

“อย่าอัดหน้ามันนะ เปี๊ยก”

ดอกแก้วตะโกนเชียร์ แล้วก็ต้องหันเมื่อโดนสะกิดเข้าที่บ่า เมื่อหันไปก็เจอกับหน้าทะเล้นๆ ของมาร์คที่ง้างกำปั้นรอ

“แต่ผมโดนเด็กพี่ดอกแก้ว อัดหน้าแล้ว ขอคืนนะ”

“ว้าย !”

สาวประเภทสองทันได้อุทานแค่นั้น มาร์คส่งกำปั้นเข้าให้เต็มเบ้าตาของดอกแก้วให้ล้มกลิ้งไปอีกคน คู่ต่อสู้ของเขานอนกุมหว่างขาอยู่กับพื้นอย่างเจ็บปวด เพราะโดนมาร์คจัดการเตะเข้าที่เป้าแบบทีเดียวจอด

“เสร็จกูล่ะมึง ยอมดีๆ ก็หมดเรื่อง”

เปี๊ยกคำราม ตอนนี้เขาตั้งหลักได้แล้วถีบสวนกลับตระการ เล่นเอาชายหนุ่มถึงกับตัวงอ

“อ๊าค!” เปี๊ยกล้มทั้งยืนทันทีเมื่อเจอมาร์คเอาเก้าอี้ไม้ฟาดเข้าเต็มแรง เขายิ้มให้กับตระการพลางยักคิ้ว

“ไง...นาย ไปกันดีกว่าเดี๋ยวดูท่าจะตามมาอีกเป็นฝูง”

“เอ่อ...”

ตระการทันพูดแค่นั้นเมื่อมาร์คฉุดแขนเขาวิ่งลิ่วออกทางหลังร้านอย่างรวดเร็ว ทันได้ยินเสียงโวยวายโหวกเหวกในร้านอยู่แว่ว ๆ มาร์คพาเขาหนีลัดเลาะเข้ามาในซอย เมื่อเห็นว่าปลอดคนชายหนุ่มก็หยุดวิ่งและหอบแฮ่ก

“ให้ตายสิ ! ไม่น่าทำกันเลยพี่ดอกแก้ว เฮ้อ...นายเป็นอะไรบ้างหรือเปล่า ?”

“ผมไม่เป็นอะไร แต่ว่าเราสองคนจะทำยังไงกันต่อดี”

ตระการก้มลงมองสภาพตัวเองแล้วก็ทำหน้าเหยๆ ขณะที่มาร์คหัวเราะก๊าก

“นั่นสิ”