ตอนที่ 4 เจ็บแต่จริง

ผับของมิ้นท์

ตอนนี้ผมมาถึงผับของไอ้มิ้นท์ก่อนใครเลย หลังจากที่ผมนอนเอาแรงจนหายเมื่อยแล้วผมก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินทางมาที่นี่เพื่อเปิดโต๊ะให้กับเพื่อน เมื่อมาถึงไอ้มิ้นท์ก็เปิดไปให้รออยู่แล้วผมก็นั่งดื่มและคุยกับไอ้มิ้นท์ไปได้สักพักเพื่อนๆทุกคนก็พากันมาจนครบเว้นแต่เธอนิสาที่ยังไม่มา แต่หลังจากที่เธอตอบไลน์ว่าเธอจะมาผมรู้สึกดีใจมากก็ได้แต่เก็บอาการไว้และไม่ได้ตอบอะไรออกไปในไลน์กลุ่ม ทุกคนมาถึงก็กอดทักทายกับผมตามประสาเพื่อนที่สนิทกัน 

นัท : ไม่ได้เจอมึงตั้งนานหล่อขึ้นนะเนี่ย ดูกล้ามมึงดิกูดิอิจฉาเลยว่ะ 

บอย : หึ....

เบลล์ : มาเรามาดื่มฉลองให้กับไอ้บอยกันดีกว่า 

มินท์ : เบลล์แกกินเหล้าด้วยหรอวะเบาๆนะเว้ยเดี๋ยวก็เมาแล้วแกยิ่งคออ่อนอยู่ 

เบลล์ : นานๆทีน่าได้อยู่เพื่อน พวกแกก็ไปส่งฉันอยู่แล้วนี่ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลยไม่มีอันตรายหรอกน่าผับก็ผับแกเมาก็นอนที่นี่ก็ได้ป่ะ 

มินท์ : เออๆ 

จากนั้นทุกคนก็ชนแก้วดื่มฉลองกันไปสักพักจนตอนนี้ก็เป็นเวลาประมาณสี่ทุ่มนิสาก็เดินเข้ามาทันที 

ผมไม่ได้เจอเธอเลยในรอบสองปีเธอเดินเข้ามาสำหรับผมเธอรู้สึกมีออร่ามากเธอสวยขึ้นมากเธอเป็นสาวเต็มตัวแล้วผมได้ยินจากเพื่อนว่าตอนนี้เธอเป็นนางเอกละครและดารานางแบบดัง เธอสวยขนาดนี้บางทีผมก็แอบหึงนะผมไม่ชอบที่ผู้ชายคนอื่นมองเธอแต่ผมก็ห้ามไม่ได้เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันได้แต่แอบไม่พอใจอยู่ห่างๆ 

นัท : เฮ้ย!!! นิสาทางนี้เว้ย 

ฉันมองไปตามเสียงเรียกก็เห็นนัทและเพื่อนๆทุกคนรวมถึงเขานั่งอยู่ที่โต๊ะ VIP ชั้นสองเลยรีบเดินตรงไปทันทีและกำลังหาที่นั่งเพราะมีแต่ที่นั่งข้างๆเขาเท่านั้นที่ยังเว้นว่างอยู่นอกนั้นก็เต็มหมดแล้ว ไอ้นัทมันบอกให้ฉันไปนั่งข้างๆบอยฉันก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะว่าเหลืออยู่ที่เดียว พอฉันนั่งลงข้างๆก็รู้สึกเกร็งแปลกๆใจก็เต้นแรงมากไม่รู้ว่ารู้สึกเขินประหม่าหรือว่าไม่ชินหรือว่าอะไรดีเป็นเพื่อนกันมาก็ตั้งนาน 

นัท : ไม่เจอหน้าเพื่อนตั้งนานมึงไม่ทักทายไอ้บอยหน่อยเลยหรอวะ 

ฉันได้แต่หันหน้าไปแล้วยิ้มให้เขาไปหนึ่งทีก็ฉันไม่รู้ว่าฉันจะต้องทักทายยังไงนี่น่ามันเกร็งไปหมด 

นัท : เพื่อนๆเขากอดทักทายมันไปทุกคนแกไม่คิดถึงมันบ้างหรอวะเพื่อนหายไปตั้งสองปีเลยนะเว้ย