บทที่ 4

สิงขร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 4

"คุณเข้ามาในห้องนี้ทำไม" ก่อนหน้าเธอได้รับคำตอบจากคนของเขาแล้ว ว่าเขาล้างแผลมาจากโรงพยาบาลเลยไม่ต้องลำบากเธอ แต่ตอนที่ไอรินกำลังจะนอน ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างผู้ชายคนที่เธอต้องมาดูแล

"บ้านหลังนี้มีแค่ห้องเดียว ไม่ให้นอนห้องนี้จะให้นอนห้องไหน"

"ไหนคนของคุณบอกว่าให้ฉันนอนในห้องนี้ไง"

"ก็นอนไปสิเตียงกว้างขนาดนี้นอนสี่...คนยังได้เลย"

"ไม่มีทางหรอกนะที่ฉันจะนอนเตียงเดียวกับคุณ"

"ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ถ้างั้นคุณก็นอนข้างล่างผมจะเสียสละนอนข้างบนเอง"

"แบบนี้เขาเรียกเสียสละเหรอ สุภาพบุรุษจังเลยนะพ่อคุณ" ไอรินไม่พูดเปล่ายังเดินมาหวังจะเปิดประตูห้อง แต่ก็เปิดออกไม่ได้ "บอกคนของคุณเปิดประตู"

"เธอก็บอกเองสิ ดึกแล้วฉันจะนอน"

ก๊อก! ก๊อก!!

"เปิดประตูนะ" หญิงสาวใช้แรงเคาะประตูพร้อมกับตะโกนออกไปให้คนด้านนอกเปิดแต่ก็เงียบ "ฉันจะกลับบ้าน ปล่อยฉันไปนะ"

"หนวกหู" มาเฟียหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงเอาหมอนอีกใบมาปิดหูไว้ เหมือนว่ารำคาญเสียงที่เธอพูดมาก

จังหวะนั้นไอรินก็นึกได้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บ เธอไม่รอช้าตรงเข้าไปแล้วก็เอื้อมมือไปหวังจะบีบตรงนั้น

หมับ!

"กรี๊ดดดปล่อยนะ!" มือของเธอยังไม่ได้สัมผัสโดนตรงที่เป็นแผลของเขาเลยด้วยซ้ำ ก็ถูกอีกฝ่ายกระชากร่างให้นอนหงายลงบนเตียงก่อนที่เขาจะก้าวขาขึ้นคร่อม

"วันนี้ฉันยังไม่มีอารมณ์ แต่ถ้าเธอต้องการฉันก็จัดให้ได้นะ"

"หยี๋.... ไอ้โรคจิตใครจะต้องการอะไรแบบนั้น หูแตกไม่ได้ยินหรือไงว่าฉันไล่แกออกไป" หญิงสาวพยายามดิ้นให้หลุด เพราะตอนนี้มือทั้งสองข้างของเธอถูกเขาพันธนาการไว้กับเตียง

"ได้ยินมาว่าผู้หญิงไล่หมายถึงผู้หญิงต้องการ" ใบหน้าของคนที่พูดค่อยๆ โน้มลงไปใกล้

"กรี๊ดดด"

ตุ๊บ!

"พี่ว่าตอนนี้ใครเป็นต่อ" ส่วนตอนนี้คนที่อยู่ด้านนอกก็กำลังลุ้น

"โอ๊ย" และเสียงดังโอ๊ยก็ตัดสินได้ว่าตอนนี้ใครเป็นต่อ

"เราต้องเข้าไปช่วยนายไหมพี่" เพราะเสียงร้องนั้นมันคือเสียงของเจ้านาย

"จะเข้าไปทำไมวะผู้หญิงตัวเท่าลูกหมา"

"แต่พรุ่งนี้นายมีงานต่อนะพี่"

"กรี๊ดดดไอ้เลว! ปล่อยนะอืมม"

"ผมคิดว่าสถานการณ์กลับมาปกติแล้วล่ะ"

"เตรียมไข่ลวกไว้บำรุงหน่อยแล้วกัน"

"ต้องขนาดนั้นเลยเหรอพี่"

"มึงก็รู้อยู่ยังจะถาม"