บทที่ 3

สิงขร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 3

ก๊อก! ก๊อก!

"เปิดประตูให้ฉันสิ!" เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นจังหวะเดียวกับที่คนอยู่ด้านนอกกำลังจะเปิด

สิงขรชะงักมือเล็กน้อยก่อนที่จะหันกลับไปมองลูกน้อง คนที่ขำอยู่เมื่อสักครู่รีบหยุดขำอย่างเร็ว ที่ขำเพราะเห็นว่าผู้เป็นนายสะดุ้ง

ก๊อก! ก๊อก!

"ฉันบอกก่อนนะถ้าพวกแกไม่เปิดฉันจะไม่รักษาเจ้านายของพวกแกนะ!"

"รักษา?"

"ผมก็สงสัยข้อนี้แหละครับ"

"ใคร! เสียงใครพูดอยู่หน้าประตูเปิดให้ฉันเลยนะ!" เธอได้ยินเสียงผู้ชายคุยกันอยู่หน้าห้อง

แกร็ก..แอดด.. ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก และมีร่างของผู้หญิงที่ตะโกนโหวกเหวกอยู่เมื่อสักครู่ก้าวออกมาพร้อมกับประตูที่เปิด

"ตกลงจะเอายังไง คนไหนที่บาดเจ็บ"

"บาดเจ็บ?"

"ใช่ ฉันจะได้ทำแผลให้"

"คนนี้เลย" ธามม์ลูกน้องคนสนิทของมาเฟียหนุ่มชี้ไปที่ผู้เป็นเจ้านาย

"ไอ้ธามม์!"

"ตามน้ำไปก่อนครับ"

"ก็ไปเอาที่ทำแผลมาสิ" แค่ทำแผลเธอทำเป็นอยู่แล้ว

"ไปเอาที่ทำแผลมาสิวะ" ธามม์หันไปสั่งสมุนอีกที

"บ้านเรามีที่ทำแผลด้วยเหรอพี่"

"แล้วทำไมไม่เตรียม รู้ไหมว่ามันเสียเวลาฉัน" ไม่รู้จะโมโหอันไหนก่อนดี ทั้งถูกยึดโทรศัพท์ทั้งถูกขังไว้ในห้อง แต่ครั้นจะไม่ดูแลก็ไม่ได้เห็นว่าบุคคลท่านนี้เป็นคนสำคัญมาก

"คนนี้แน่นะ" เสียงทุ้มของผู้เป็นนายกระซิบถามลูกน้อง

"คนนี้แหละครับที่ไอ้หมอคนนั้นไปรับที่สนามบิน" อีกคนก็กระซิบกระซาบตอบกลับ

"เธอทำแผลเป็นเหรอ" สิงขรหันกลับมาถามฝ่ายหญิงบ้าง

"ทำเป็น" ตอนที่บอกว่าทำแผลเป็นเธอไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายเลย "ฉันขอดูแผลที่ถูกยิงหน่อย" หญิงสาวมองต่ำลงไปดูช่วงเอวข้างซ้ายตรงที่พี่ชายบอกว่าเขาถูกยิง

ตอนที่ไอรินขอดูแผลผู้ชายพวกนั้นถึงกับหันมองหน้ากัน

ผ่านไปสักพักสิงขรสั่งให้เธอกลับเข้าไปอยู่ในห้องก่อน บอกว่าเดี๋ยวให้ลูกน้องเตรียมที่ทำแผลไว้ให้ แต่จริงๆ แล้วเขาอยากจะหาโอกาสคุยกับลูกน้องมากกว่า

"มึงพามาถูกคนแน่นะ" สิงขรยังคงสงสัยเรื่องนี้ หรือว่าไอ้พวกนั้นมันจะตลบหลังเขา

"ผู้หญิงคนนี้แหละครับ"

"มันไม่เคยเจอหน้าคู่หมั้นของมันเลยเหรอ"

"ใช่ครับเห็นว่าผู้ใหญ่หาให้"

ถึงว่าฝ่ายหญิงก็คงไม่เคยเจอหน้าไอ้นั่นเหมือนกันล่ะสิ

"แล้วเราจะเอาไงดีครับ" ขณะที่พูดสายตาของธามม์มองลงไปดูจุดที่เธอคนนั้นขอดู

"มึงอย่าแม้แต่จะคิด"

"นิดเดียวเองครับ แค่มดกัด"

"มดกัดพ่อมึงน่ะสิ"