ตอนที่8 ตัดสินใจปกป้อง

ด้านนอกรถม้าตรงตำแหน่งสารถีที่ได้คนบังคับม้าเป็นถึงคุณชายเฟยหลงเซียน

“ครั้งแรกในชีวิตเลยนะ ที่บังคับม้าให้สตรีนั่ง” เฟยหลงเซียนเอ่ยเสียงเบากับชายที่นั่งข้างกัน เขาเป็นถึงโอรสแห่งมังกร ภายภาคหน้าย่อมเป็นถึงโอรสสวรรค์อยู่เหนือทุกผู้คนนับหมื่นแสน ไหนเลยจะเคยมีสตรีนางใดได้รับเกียรตินี้ แต่เพื่อท่านอาผู้เคร่งขรึมและหยิ่งทระนงเสมอมา เขาในยามนี้ที่เป็นเพียงคุณชายธรรมดาปลอมตัวมา เพื่อพาท่านอากลับวังไปปรับความเข้าใจกับพระบิดา ย่อมไม่อาจขัดใจท่านอาได้

มิรู้ได้ว่าเพราะเหตุใด ท่านอาจึงปฏิเสธตำแหน่งชินอ๋องครองแคว้น แล้วเดินจากมาคล้ายแค้นเคืองใจในตัวพระบิดา

พระบิดาของเขาในสมัยที่ยังเป็นเพียงรัชทายาทยังรักใคร่กับท่านอาเป็นอย่างดี เขากับท่านอาถูกพระบิดาเลี้ยงดูจนเติบใหญ่มาคล้ายพี่น้องมากกว่าอาหลานเสียด้วยซ้ำ กระทั่งท่านอาถึงกับขันอาสานำทัพปกป้องแว่นแคว้นเพื่อเสริมอำนาจให้รัชทายาทอย่างพระบิดา

แต่เหตุใด?

หยางเหอจินยังคงเงียบงัน เขานั่งนิ่งเฉยอยู่ข้างเฟยหลงเซียน แต่หางตายังมองเห็นใครบางคนแอบมองมา ริมฝีปากพลันหยักโค้ง

เมื่อเขาได้พิศมองนางใกล้ๆ แม้เพียงชั่วครู หากแต่ยามที่สวนกันในรถม้าก่อนหน้า เขาก็เริ่มแน่ใจถึงห้าส่วน

ถึงแม้ว่านางจะพยายามซุกซบแผ่นหลังของคุณหนูนางนั้นอย่างรวดเร็วและถึงแม้ว่าใบหน้าของนางจะเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก แต่ทว่าดวงตากลมโตกระจ่างใสที่เป็นเอกลักษณ์ตั้งแต่กำเนิด เขาย่อมจำได้

เขาเฝ้าประคบประหงมนางตั้งแต่นางเกิดแล้วมารดาของนางตายไป แน่นอนว่าเขาไม่อาจลืมความโดดเด่นของดวงตาคู่นั้น

ตอนนั้นเขาอายุสิบเอ็ดปีเป็นองค์ชายน้อยที่แอบหลงใหลความสามารถของจอมยุทธที่เป็นถึงดาบแห่งมังกรนามว่า ซูหยาง ผู้ที่มากบารมีถืออำนาจอันยิ่งใหญ่ และยืนหยัดเคียงบ่าเคียงไหล่กับฮ่องเต้เฟยหย่งเอี๋ย พระบิดาของเขา

นั่นจึงเป็นเหตุให้เขาเอ็นดูธิดาของท่านซูหยางเป็นอย่างมาก เมื่อนางเกิดแล้วมารดาตายจาก เขาก็ยิ่งอยากทะนุถนอมนางคอยดูแลนางเป็นอย่างดี จนกระทั่งนางอายุได้ห้าขวบปี เขาจึงได้รับความดีความชอบ

ความดีความชอบที่ว่านั้นก็คือ ท่านซูหยางหันมาชื่นชมเขาเสียจนกระทั่งถึงกับยอมละเมิดกฎเหล็ก แอบรับเขาเป็นลูกศิษย์หนึ่งเดียวโดยมิให้ใครล่วงรู้

ท่านซูหยางผู้มีกฎเหล็กไม่ผูกมิตรกับเชื้อพระวงศ์หรือผู้หนึ่งผู้ใดในราชสำนัก อันอาจจะเกิดปัญหาของขั้วอำนาจสั่นคลอนราชบัลลังก์ แต่ท่านซูหยางกลับถ่ายทอดเคล็ดวิชาความรู้ให้เขาจนหมดสิ้น

ด้วยที่เขาเป็นเพียงองค์ชายพระองค์เล็กแห่งราชวงศ์ เป็นเพียงองค์ชายปลายแถวถือกำเนิดมายามที่พระบิดาอายุมากโขมีโอรสธิดาแล้วหลายพระองค์ จึงมิใคร่เป็นที่สนพระทัยเท่าใดนัก เขาจึงออกจากวังไปฝึกวิชาตามที่ท่านอาจารย์ซูหยางแอบสอนสั่งยังสถานที่อันไกลโพ้นโดยที่ความลับไม่รั่วไหล

กระทั่งเขาโตเป็นชายหนุ่มเต็มวัยจึงเก่งกาจเปี่ยมด้วยฝีมือเยี่ยมยุทธ์ แต่ทว่าเขามิใคร่ชอบเรื่องราวในราชสำนัก แต่ชมชอบการท่องเที่ยวทั่วหล้ามากกว่า เขาจึงท่องยุทธภพโดยไม่สนใจใคร

ต่อมาเมื่อเสด็จพ่อล้มป่วยก็เกิดเหตุไม่สงบทั่วแคว้น เขาจึงกลับเข้าวังหลวงแล้วขันอาสานำทัพออกหน้าทำศึกกำราบศัตรู ถึงแม้ว่าจะถูกสายตาดูแคลนจากคนของราชสำนัก แต่เขาก็หาได้ใส่ใจไม่ แน่นอนว่าทุกคนไม่ว่าใครย่อมไม่รู้ว่าเขามีความสามารถใด แต่เพื่อบ้านเมืองและเสด็จพี่ที่เอ็นดูเขาไม่ต่างจากบุตรชายแล้ว เขาจึงยื่นมือเข้าช่วยเหลือ

เขาอาศัยอยู่ตามชายแดนตลอดแนวสองปี ได้รับรู้เรื่องราวผ่านตัวอักษรที่ผูกติดกับข้อเท้าของนกพิราบขนงาม

ในปีที่เสด็จพ่อสิ้นพระชนม์ ท่านอาจารย์ซูหยางได้ปลีกตัวออกจากราชสำนักกลับไปเป็นจ้าวยุทธภพคนเดิม สร้างอาณาจักรเป็นของตนเอง เขาเพียงยินดีอยู่ไกลๆ ที่ชายแดนทางเหนือ เนื่องจากการรุกรานยังคงดุเดือด อันเป็นผลพวงมาจากการเปลี่ยนถ่ายราชบัลลังก์ ทั้งยังต้องคอยดูแลความสงบให้จักรพรรดิพระองใหม่ได้จัดการวังหลวงอย่างราบรื่น เขาจึงยืนหยัดที่จะขันอาสาปกป้องดินแดนร่วมกับแม่ทัพทั้งหลายอย่างไม่มีหวั่นเกรง

เขาที่รั้งอยู่ตามชายแดนถึงเจ็ดปี จึงได้รับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับการล่มสลายของสำนักพยัคฆ์เมฆาหงส์ฟ้าเหินเมื่อสายเกิน

เขารีบกลับมาแล้วแต่ก็ยังไม่ทันการ สำนักของอาจารย์ย่อยยับไปแล้วจนเหลือเพียงเศษเถ้าธุลี การประหัตถ์ประหารฆ่าล้างผลาญในครั้งนี้ เขาได้รับรู้ว่าเป็นฝีมือของเสด็จพี่คนสนิทแห่งเขา ผู้เป็นองค์จักรพรรดิพระองค์ใหม่ นามว่า เฟยหลงจวิ้น

หยางเหอจินคิดมาถึงตรงนี้จึงเอื้อมมือมาลูบหยกที่เอวพลางระลึกถึงอาจารย์คนสำคัญแห่งตน ด้วยความรู้สึกผิดหวังระคนเคียดแค้นต่อพี่ชายที่เคารพรัก

หยกชิ้นนี้เขาได้รับเป็นของขวัญวันเกิดอายุครบสิบแปดปี ซูหยางแอบมอบหยกประจำตัวให้เขาอย่างไม่นึกเสียดาย แต่ทว่านั่นกลับเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้พบหน้ากับอาจารย์ที่เคารพเทิดทูน

มิคาดว่าเรื่องเกินฝันพลันบังเกิด เมื่อเขาบังเอิญได้เจอกับสตรีนางหนึ่ง นางผู้ซึ่งนั่งแอบมองเขาด้วยดวงตากลมโตกระจ่างใสอยู่ในรถม้า

หยางเหอจินมีสีหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มอยู่ในหน้า ยากคาดเดาห้วงอารมณ์นึกคิด

หากน้องน้อยมิใคร่เปิดเผยตัวตนเขาย่อมไม่สืบสาว หากนางต้องการหลบเร้นซ่อนกายเขาย่อมส่งเสริม ทั้งยังเพิ่มเติมเป็นพี่ชายที่ดี