ตอนที่3 สหายใหม่(ผู้น่ากลัว)3

เสียงฉีกเสื้อผ้ายังคงดังอย่างต่อเนื่อง หนี่ม่านได้แต่กรีดร้องมือไม้ปัดป่ายตีชายฉกรรจ์พัลวันแต่ก็หาได้มีผลอันใดกับมันไม่

“ไม่นะ! ปล่อยข้านะ” หนี่ม่านดิ้นรนหนีฝ่ามือใหญ่หนาที่กำลังฉีกทึ้งเสื้อผ้าอาภรณ์ของตน

“ไม่นะ! ปล่อยนางนะ” หนิงเหมยทำได้เพียงตะโกนห้ามปรามโดยไม่กล้าขยับเรือนกายไปทางใดได้ ไม่ว่าจะวิ่งไปหาไม้มาเป็นอาวุธหรือหนีออกไปเพื่อเรียกคนมาช่วย เนื่องจากนางถูกชายชั่วสี่คนที่เหลือยืนห้อมล้อมเอาไว้ที่ข้างรถม้า พวกมันยืนกอดอกคุมเชิงให้คนที่มันเรียกว่าพี่ใหญ่พร้อมรส่งเสียงหัวเราะร่า แต่ในสายตาของนางมันช่างดูน่าเกลียดน่ากลัว

“กรี๊ด!” เสียงกรีดร้องของหนี่ม่านยังคงดังกึกก้องดิ้นรนสุดชีวิตยามเมื่อชายใจเหี้ยมตัวโตกำลังจับร่างเกือบเปลือยของนางเข้าหายามปลดอาภรณ์ส่วนล่าง

“ฮ่าๆ” พวกชายฉกรรจ์หัวเราะผสานเสียงกันดังระงม

ฉับพลันเสียงหนึ่งพลันบังเกิด “อ๊าก”

ตามด้วยเลือดสดๆ สีแดงฉานสาดกระเซ็น กลางแก่นกายที่กำลังชูคอผงาดขาดสะบั้นกระเด็นตกพื้นดิน โลหิตสดๆ ทะลักเปื้อนเปรอะ

ทุกชีวิตข้างรถม้าตาเบิกโพลง

อึดใจแขนข้างหนึ่งที่กำลังจับกดหนี่ม่านของชายที่ถูกเรียกว่าพี่ใหญ่พลันขาดกระเด็นตกลงบนพื้นดินตามท่อนเอ็นเมื่อครู่ เลือดสดๆ ไหลทะลักสาดกระจาย

สาวใช้ที่กำลังหลับตากรีดร้องถึงกับลืมตาเบิกกว้างร่างทั้งร่างพลันผงะ

ร่างใหญ่หนาของชายฉกรรจ์ตรงหน้าหนี่ม่านล้มตึงนัยน์ตาเถลือกถลนแทบออกมานอกเบ้า เสี้ยวเวลาหัวของมันพลันตกอยู่ใต้ฝ่าเท้าของใครบางคน

เจ้าของฝ่าเท้าที่กำลังเหยียบย่ำหัวของชายใจโฉดจนจมดินคือสตรีในอาภรณ์สีน้ำเงินเข้ม

ซูเจินคือสตรีผู้เป็นเจ้าของฝ่าเท้าและเป็นคนที่ตัดความเป็นชายของเจ้าพี่ใหญ่แห่งกลุ่มชายฉกรรจ์จนขาดกระเด็นตามด้วยท่อนแขนที่รัดรึงหนี่ม่านเมื่อครู่

พี่ใหญ่ของกลุ่มกระตุกร่างถี่ๆ ดวงตาเบิกโพลงด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวปานจะขาดใจแต่ไม่สามารถอ้าปากร้องออกมาได้แม้เพียงเสียงเดียวเนื่องจากมันถูกเหยียบหัวจนใบหน้าบิดเบี้ยวลิ้นจุกปาก

หนี่ม่านรีบถอยหลังกรูด

หนิงเหมยยืนตัวเกร็งจ้องมองด้วยดวงตากลมโตเบิกกว้าง

ชายฉกรรจ์ทั้งสี่คนยืนอ้าปากค้างตัวแข็งทื่อ

ซูเจินมีเพียงมีดสั้นเล่มหนึ่งในมือ เลือดสดๆ ไหลท่วมมีดสั้นและฝ่ามือน้อยๆ ของนาง

หญิงสาวยืนนิ่งจ้องมองทุกคนด้วยสายตากลมโตที่เย็นชาใบหน้างดงามที่เรียบเฉยฝ่าเท้าน้อยๆ ข้างหนึ่งยังเหยียบอยู่บนหัวของชายฉกรรจ์ที่ถูกเรียกว่าพี่ใหญ่ นางขยี้ปลายเท้าไปมาให้ใบหน้าของชายใต้ฝ่าเท้าบิดเบี้ยวจนมีเลือดซึมออกจากเบ้าตากระทั่งโลหิตสายหนึ่งรินหลั่งออกมาจากจมูกและริมฝีปากก่อนจะยกเท้าขึ้นเพียงนิดแล้วกระทืบลงไปอย่างแรงนำพาให้ร่างใหญ่หนาของมันกระตุกดิ้นพล่าน

“อย่ารีบตายเชียว” เสียงเย็นเยียบเอ่ยออกมาจากริมฝีปากเล็กบางของซูเจิน “เจ็บแค่นี้เอง เจ้าควรจะทนเอาไว้ ลูกน้องของเจ้ากำลังยืนมองเจ้าอยู่ ลืมไปแล้วหรือไร หืม...” จบเสียงเย็นชานางจึงยกยิ้มแสยะตรงมุมปาก

“อา...อา...” ชายใต้ฝ่าเท้าร้องได้แค่นั้น

“จ...เจ้า...นางปีศาจ” เสียงของชายฉกรรจ์คนหนึ่งที่ยืนล้อมหนิงเหมยเอาไว้เอ่ยออกมาพลางชี้นิ้วมาทางซูเจิน “นางปีศาจจากที่ใด”

สตรีผู้ถูกเรียกว่านางปีศาจมิได้ตอบคำ นางเพียงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเอียงหน้ามองเจ้าของประโยคด้วยสายตาคู่งามกะพริบปริบๆ แลดูน่ารักผิดกับฝ่าเท้าน้อยๆ ที่กำลังเหยียบย่ำคนตัวใหญ่จนชักกระตุก

“พวกเรา!” อีกเสียงหนึ่งจากสี่บุรุษตัวใหญ่คำราม “จัดการมัน!”

จบคำพวกชายใจหยาบก็พากันกรูเข้าใส่ซูเจินที่กำลังยืนทำตาใสมองอยู่

การต่อสู้แบบชายสี่รุมหญิงหนึ่งจึงบังเกิด

หนิงเหมยได้ทีรีบมองหาสิ่งของเพื่อเป็นอาวุธหมายจะเข้าไปช่วยหนึ่งสตรีที่กำลังชุลมุน

หนี่ม่านรีบหอบเสื้อผ้ารุ่งริ่งลุกขึ้นวิ่งมาหาเจ้านายของตน

“คุณหนู” หญิงสาวร้องไห้ปานขาดใจ นึกหวาดกลัวจับใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ตนเกือบจะถูกย่ำยี โชคดีเหลือเกินที่ชายชั่วตนนั้นยังไม่ทันได้ล่วงเกินนาง “คุณหนู...ฮือ” หนี่ม่านทรุดตัวลงบนพื้นดินนั่งร้องไห้โฮนึกโล่งใจเหลือเกิน

“ไม่เป็นไรหนี่ม่าน รีบช่วยกันหาอาวุธช่วยแม่นางคนนั้นเถิด” หนิงเหมยปลอบใจสาวใช้พร้อมหยิบไม้ขึ้นมาท่อนหนึ่ง แต่ยังไม่ทันจะเอื้อมไม้ขึ้นเพื่อตีใคร สายตาคู่สวยของหนิงเหมยพลันชะงักก่อนจะตกตะลึงพรึงเพริด

ชายตัวใหญ่ทั้งห้าคนนอนตายเกลื่อนกลาด บางคนขาขาดบางคนหัวขาด สภาพอเนจอนาถดูไม่ได้

หนิงเหมยถึงกับยืนตัวเกร็งแข็งทื่อจ้องมองสตรีน่ากลัวที่ลำตัวเปื้อนเลือด นางเพ่งมองจนดวงตาคู่สวยของตนเบิกกว้าง

หนี่ม่านยิ่งร้องไห้โฮเมื่อเห็นไม่ต่างจากเจ้านาย