บทที่ 4

.

..

...

แม้ว่าจะคิดถึงทางบ้านจับใจ ทว่าหานเหม่ยหวาก็เข้มแข็งพอที่จะใช้ชีวิตอยู่ที่จวนท่านแม่ทัพต่อไปได้ โดยไม่รู้สึกเป็นกังวลมากนัก นั่นเพราะคนในจวนล้วนแต่นิสัยน่ารักและจิตใจดี แทบจะไม่มีใครดุด่าว่ากล่าวนางเลย เว้นแต่หยางจื่อถง นายท่านผู้แสนจะเย็นชาผู้นั้นคนเดียว

ความช่างพูดช่างเจรจา มีมนุษยสัมพันธ์ดี หัวไว ฉลาดเป็นกรด เข้าใจอะไรได้ง่ายนั่นทำให้เหม่ยหวาเป็นที่รักใคร่ของคนในจวน ไม่ว่าจะเป็นเจ้านายหรือบรรดาบ่าวรับใช้ด้วยกัน ยิ่งเมื่อได้ทำความรู้จักกับคุณหนูซินอวี่ น้องสาวคนเดียวของท่านแม่ทัพหยาง นางเป็นคนที่มีนิสัยน่ารักแก่นเซี้ยวไม่ต่างจากเหม่ยหวา นั่นทำให้ทั้งสองพูดคุยกันถูกคอเป็นอย่างยิ่ง นอกจากนิสัยที่คล้ายกันแล้วเรื่องอายุก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ทำให้ทั้งสองนางเข้ากันได้ดี

นอกจากนั้นยังมีสาวใช้คนสนิทของคุณหนูซินอวี่อีกคน นางชื่อว่าอาเฟย อายุครบเบญจเพสพอดี และเป็นพี่สาวที่น่ารักของเหม่ยหวา ทั้งสองนอนพักในห้องเดียวกัน ทำให้เหม่ยหวามีเพื่อนคุยและคนให้คำปรึกษาเป็นอย่างดีอีกด้วย

“คุณหนูเจ้าคะ บ่าวมีเรื่องจะถามสักหน่อย”

“ว่ามาสิเหม่ยเหมย”

“นายท่านเป็นคนใจร้ายอย่างนี้ตั้งแต่เด็กแล้วหรือเจ้าคะ ทำไมไม่เคยพูดจาดี ๆ กับบ่าวเลยสักครั้ง”

“ก็ไม่เชิงหรอกนะ ท่านพี่เป็นพี่ชายที่น่ารักมาก คอยดูแลข้ามาตั้งแต่เด็ก ไม่ให้ใครมารังแกได้ หวงข้ายิ่งกว่าอะไรดี แล้วก็พูดจาอ่อนหวานกับข้าด้วยล่ะ”

“หรือว่าเป็นเพราะบ่าวคือสาวใช้ นายท่านเลยปฏิบัติกับบ่าวเช่นนี้” เหม่ยหวาทำหน้าน้อยใจเมื่อได้ยินคุณหนูซินอวี่บอกอย่างนั้น นางคงเป็นสตรีผู้ต่ำต้อยสินะจึงได้เอาแต่ดุด่ากัน

“เจ้าอย่าคิดมากเลยนะ ท่านพี่เป็นคนที่หวงความเป็นส่วนตัวมาก ไม่ชอบให้ใครมายุ่มย่ามกับเรื่องส่วนตัว แม้แต่คนรักท่านพี่ก็ยังไม่เคยมีเลยสักคน แม้ว่าท่านแม่จะพยายามหามาให้ดูตัวเรื่อย ๆ แต่ก็ไม่เคยจะสนใจ”

“งั้นหรือเจ้าคะ แล้วอย่างนี้บ่าวจะโดนอะไรไหม”

“ไม่หรอก เห็นดุ ๆ อย่างนั้นไม่เคยลงไม้ลงมือกับสาวใช้ถึงขั้นเลือดตกยางออกเลยสักคน เจ้าวางใจได้”

“ได้ยินอย่างนี้บ่าวค่อยวางใจหน่อย เอาไว้หากมีเวลาว่าง ๆ บ่าวจะมาสนทนากับคุณหนูอีกนะเจ้าคะ อยู่กับคุณหนูและพี่อาเฟยทีไรสนุ๊กสนุก” นางยิ้มตาหยีให้กับน้องสาวของท่านแม่ทัพหยางและพี่อาเฟย

“ข้าก็สนุกเวลาได้สนทนากับเจ้าเช่นกัน”

“ข้าก็เช่นกันนะเหม่ยเหมย” สาวใช้รุ่นพี่กล่าวด้วยรอยยิ้มแห่งสมิตรภาพที่งดงาม

“ถ้าเช่นนั้นบ่าวขอตัวไปที่เรือนของนายท่านก่อนนะเจ้าคะ ถึงเวลาทานมื้อเที่ยงแล้ว”

“ไปเถอะ ระวังตัวด้วยล่ะ เดี๋ยวจะโดนท่านพี่แกล้งเข้าให้”

“บ่าวไม่เคยกลัว บ่าวสัญญากับตัวเองเอาไว้ว่าจะทำให้นายท่านยิ้มให้ได้”

“หากทำได้วันไหนข้าจะให้รางวัลเจ้า”

“รางวัลอะไรเจ้าคะ”

“ทำได้แล้วข้าจะบอก รีบไปเถอะเดี๋ยวท่านพี่จะรอนาน”

“เจ้าค่ะ”

เหม่ยหวาเดินออกมาจากศาลาริมน้ำด้วยท่าทีอิดออด นางก็เหมือนเด็กสาวคนหนึ่งเมื่อได้มีโอกาสพูดคุยกับเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน ก็เกิดความสนุกและอยากจะเล่นต่อไป แต่ตอนนี้ภารกิจของนางสำคัญยิ่งกว่า

วันนี้มีเมนูหมูสามชั้นผัดเต้าเจี้ยวและผัดผักที่เพิ่งจะปรุงเสร็จใหม่ ๆ เหม่ยหวาเดินถือปิ่นโตตรงเข้าไปยังเรือนพี่พักของนายท่าน วางเรียงไว้บนโต๊ะแล้วก็กวาดสายตามองหาท่านแม่ทัพ ปกติแล้วเขามักจะอยู่บริเวณนี้เป็นประจำ ทว่าตอนนี้กลับไม่เห็นเลย จึงตะโกนเรียกหา