ตอนที่ 5 ไม่รู้จัก

ป้าพรสังเกตสีหน้าเปียที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็คิดได้ว่าเธอคงจะแอบชอบคุณหมอแน่ๆ เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเป็นปีๆ ก็ไม่เคยเห็นเด็กสาวมีอาการแบบนี้มาก่อน เธอดูเสียอาการมากเมื่อมีคนพูดถึงคุณหมอที่ชื่อ 'คริส'

"เปีย" ป้าพรเรียกเธอ

"จ่ะป้า"

"เป็นอะไร"

"เปล่านี้จ๊ะ" เธอพยายามเก็บสีหน้าให้เป็นปกติ แต่ทว่าคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนมีเหรอจะดูไม่ออก

"อยากเดินตลาดนัดอยู่อีกไหม"

"เดินจ่ะเดิน"

เปียเดินดูของตามร้านต่างๆ กับป้าพรแล้วก็ต้องสะดุดกับของสิ่งหนึ่ง ของสิ่งนั้นที่เธอหยิบขึ้นมาก็คือกิ๊ฟติดผม ทั้งสีและลายของกิ๊ฟนั้นมันช่างน่ารักจริงๆ อย่างว่าเธอเป็นผู้หญิง ของน่ารักๆ แบบนี้ก็อยากจะได้เป็นธรรมดา

เด็กสาวหยิบกิ๊ฟที่ติดอยู่บนแผงสองชิ้นแล้วเอาขึ้นมาทาบกับเส้นผม

"ชอบเหรอเปีย"

"ก็...จ่ะ มันน่ารักดี"

"เอาไหมล่ะ"

"ไม่ดีกว่าจ่ะ มันน่ารักเกินไป ไม่เหมาะกับเปียหรอก" เธอวางกิ๊ฟลงไว้ที่เดิม แต่ทว่าป้าพรกลับหยิบกิ๊ฟที่เธอเพิ่งวางลงไปบนกระบะแล้วยื่นให้คนขายใส่ถุง

"ฉันเอาอันนี้ เท่าไหร่"

"ยี่สิบบาทค่ะ" ป้าพรยื่นเงินแบงก์ยี่สิบให้กับคนขาย

"ป้าซื้อทำไม" เธอถาม

"ซื้อให้เรานั่นแหละ โตเป็นสาวขนาดนี้แล้ว รักสวยรักงามบ้างเถอะเรา"

"เปียก็อยากรักสวยรักงามอยู่หรอกจ่ะ แต่ดูสารรูปเปียสิ" เธอก้มมองดูตัวเองก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ

"เห้อ คิดมากอีกแล้ว เอาไป" ป้าพรถอนหายใจยาวแล้วยื่นถุงที่มีกิ๊ฟให้กับเธอ

"ขอบคุณนะจ๊ะป้า ป้าใจดีกับเปียตลอดเลย ไม่เหมือน..." เธอนึกถึงคนที่ให้กำเนิดเธอมา ขนาดว่าเธอเป็นลูกในใส้แท้ๆ ยังไม่แยแสเธอเลยสักนิด แต่กับป้าพร ญาติก็ไม่ใช่แต่กลับเอ็นดูเธอเหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่ง

"ป้าล่ะสงสารเราจริงๆ เลย" มือของป้ายกขึ้นจับศีรษะเล็กของเด็กสาวอย่างนึกสงสารจับใจ

"ถ้าป้าเป็นแม่ของหนูก็คงจะดีกว่านี้" ดวงตาสวยน้ำตารื้นขอบตา ป้าพรจึงดึงเธอเข้ามากอดแล้วลูบหลังเพื่อปลอบเธอ

"ยังไงเปียก็มีป้านะลูก ป้าก็คงจะช่วยเราเท่าที่ได้"

"แค่นี้ก็เป็นพระคุณมากแล้วจ่ะ ฮึก~" เธอร้องไห้ออกมา นึกขอบคุณป้าพรมากๆ ที่ดีกับเธอเหลือเกิน

ป้าผละกอดเด็กสาวออกแล้วเช็ดน้ำตา "มีอีกอย่างที่ป้าอยากจะช่วยเรา ไหนๆ วันนี้เรายังมีเวลาว่างอยู่อีกหลายชั่วโมง" ป้าพรยกยิ้มมองหน้าเด็กสาวที่มีใบหน้าสวย ถึงเนื้อตัวจะมอมแมม ผมเพ้าจะยุ่งเหยิง ถ้าขัดสีฉวีวรรณเธอเสียหน่อย หนุ่มๆ คงได้ตรอมเด็กคนนี้มากแน่ๆ

"ป้าจะไปไหนต่อเหรอจ๊ะ"

"ไปร้านสะดวกซื้อว่าจะซื้อของสักหน่อย" บอกจบป้าพรจูงมือเด็กสาวไปซื้อของเพื่อแปลงโฉมเธอ

ของที่จะใช้ขัดผิวเธอก็ไม่มีอะไรมาก เป็นเครื่องประทินผิวของคนรุ่นเก่าที่ใช้กันมารุ่นต่อรุ่น แต่ถ้าพูดถึงสมัยนี้คงไม่มีเด็กคนไหนใช้ของพวกนี้กันแล้ว คร้านจะพาเธอเข้าคลินิกป้าพรก็คงไม่มีเงินลงทุนให้เธอขนาดนั้น พวกสูตรโบราณแบบนี้แหละคือของดี เห็นผลลัพธ์ความสวยเหมือนกัน ไม่ต้องไปเสียเงินแพงๆ เข้าคลินิกอะไรพวกนั้นหรอก

"ซื้อมาทำไมเหรอจ๊ะ" เปียถามสิ่งที่วางตรงหน้าเธอ มีทั้งดินสอพอง ขมิ้น มะขาม น้ำผึ้ง ล้วนเป็นแบบซองทั้งหมด หลังจากซื้อของพวกนี้เสร็จป้าก็พาเธอกลับมาที่ร้านและบอกให้เธอไปเปลี่ยนชุดใส่ผ้าถุงแทน แล้วผ้าถุงที่เปียต้องใส่ก็เป็นของป้าพรนั่นแหละ ก็ตึกที่ขายอาหารตามสั่งป้าพรก็ใช้เป็นที่ซุกหัวนอน ดีที่ค่าเช่าไม่แพงมาก ก็พอมีพอกิน อีกอย่างป้าพรแกก็ตัวคนเดียว ไม่มีสามีหรือลูก

"ไม่รู้อีกเหรอไงว่าจะทำอะไร"

"ก็..." ของพวกนี้เธอก็พอจะรู้สรรพคุณอยู่หรอก

"อยากสวยให้คุณหมอสนใจหรือเปล่าล่ะ" ป้าพรแหย่ถาม ทำเอาเด็กสาวเบิกตากว้างอย่างตกใจ ดวงตาสวยล่อกแล่กไปมา ใบหน้ากลับขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะเธอกำลังเขิน

"อะ อะไรกันจ๊ะป้า" นี่ป้ารู้หรอกเหรอ แล้วรู้ได้ยังไง หรือว่าตอนที่เจอพยาบาลสาวคนนั้นแล้วเธอดันลืมตัว...

"ป้าไม่แซวแล้ว เสียเวลาสวย ไปขัดตัวที่ห้องน้ำดีกว่าไป"

ผ่านไปสามชั่วโมง หลังจากที่ป้าพรพอกตัวให้เธอแล้วเสร็จก็พอกทิ้งไว้ เมื่อครบเวลาก็ให้เธอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

เด็กสาวที่มีผิวคล้ำใบหน้าที่คล้ายดำแดดก็เริ่มดูนวลมาก แต่ทว่าเนื้อตัวเธอมันออกจะติดเหลืองไปนิดเพราะขมิ้นที่ใช้ทา ป้าพรบอกว่าเดี๋ยวมันจะจางไปเอง แล้วผิวเราก็จะกระจ่างใสมากขึ้น และย้ำว่าให้ทำเป็นประจำจะยิ่งเห็นผลเร็วด้วย

ของที่ป้าพรใช้สามารถหาซื้อได้ตามมินิมาร์ททั่วไป ยิ่งเป็นแบบซองใช้งานง่ายไม่เลอะเทอะ และราคาก็ไม่แพง

"ขอบคุณนะจ๊ะป้า แล้ว...เปียต้องกลับบ้านเนื้อตัวสีแบบนี้เหรอ" ก็เธออายก็จากสีของขมิ้นนี่แหละทำให้เนื้อตัวเธอมันติดเหลืองเหมือนคนเป็นโรค

"เอาน่าก็แค่ไม่กี่วัน ว่าแต่พ่อกับแม่เราวันนี้จะมาไหม" ป้าพรถาม รู้สึกเป็นห่วงเด็กสาวขึ้นมา

"ไม่รู้เหมือนกันจ่ะ เมื่อวานเปียก็ไม่ได้เจอพ่อกับแม่เลย"

"สาธุ" ป้ายกมือไหว้ท่วมหัว "อย่ามาเลย ไปๆ กันเสียให้พ้นก็ดี"

"ป้าขอโทษนะลูกที่ป้าพูดแบบนี้ ถ้าเราไม่ไหวจริงๆ จะมาอยู่กับป้าชั่วคราวก็ได้นะ"

"ขอบคุณมากจ่ะ แต่อย่าดีกว่ารบกวนป้าเปล่าๆ"

"แล้วแต่เราก็แล้วกัน แล้วนี่จะกลับเลยไหม"

"กลับเลยจ่ะ"

เช้าในวันต่อมา

"ไอเปียเอ้ย ไอเปียอยู่ไหม" เสียงตะโกนลั่นจากหญิงสาวที่ยืนเรียกเธออยู่ที่ประตูหน้าบ้าน

"จ่ะ จ่ะ มีอะไร"

"พ่อแม่เอ็งติดคุก ไม่รู้เรื่องเลยเหรอไอเปีย" หญิงสาวที่อยู่ข้างบ้านเธอชื่อภาทาบข่าวมาบอก

เปียได้แต่ส่ายหัวไปมา

"ไปประกันตัวพ่อแม่หน่อยไป"

"ต้องใช้เงินเท่าไหร่เหรอ แล้วพ่อกับแม่อยู่สถานีตำรวจไหน"

"ก็แถวนี้แหละมีอยู่ที่เดียว เรื่องเงินประกันฉันไม่รู้หรอก ก็แค่มาบอกให้รู้" บอกจบภาก็เดินกลับเข้าไปในบ้านของเธอที่อยู่ติดกัน

เปียรีบเดินไปสถานีตำรวจแล้วขึ้นไปยังโรงพัก "สวัสดีค่ะคุณตำรวจ พอดีฉันมาประกันตัวพ่อกับแม่"

"พ่อแม่ชื่ออะไร"

"พ่อชื่อภพแม่ชื่อสายค่ะ แล้วเงินประกัน..."

"คนละห้าร้อยบาท" ตำรวจตอบกลับเธออย่างนึกรู้ว่าเธอจะถามอะไร

"สองคนก็พันนึง"

"ใช่" เปียหยิบกระเป๋าสตางค์ใบเล็กขึ้นมา ก่อนออกจากบ้านเธอหยิบเงินที่มีจำนวนเพียงแปดร้อยบาทใส่ลงในกระเป๋าสตังค์ใบเล็กของเธอ เงินจำนวนนี้ก็คือค่าแรงทั้งสองวันที่ได้มา

"เอ้ย ไอเปียมันมาประกันตัวแล้วโว้ย ฉันกับพ่อแกติดอยู่ในคุกมาสองวันแล้ว ไม่รู้หรือไงวะ" แม่ของเธอตะโกนลั่นเมื่อเห็นหน้าลูกสาว

"เพิ่งรู้แม่ เปียก็รีบมาเลย" เธอบอกกลับก่อนจะหันมาคุยกับคุณตำรวจ "ฉันมีอยู่แค่เท่านี้จ่ะ ขาดอีกสองร้อยฉันเอามาให้เย็นนี้ได้ไหม รอฉันทำงานได้เงินมาก่อน"

"คงจะไม่ได้ ไม่งั้นก็คงปล่อยได้แค่คนเดียว ส่วนอีกคนก็ค่อยมาประกันตอนเย็น เราจะเลือกใครออกมาก่อน"

"สองคนเลยไม่ได้เหรอ เย็นนี้ฉันจะเอาเงินที่เหลือมาให้ไง"

"ไม่ได้" ตำรวจขึ้นเสียงแข็งใส่

"เอ่อ...ฉันเอาแม่ออกมาก่อนก็ได้จ่ะ"

"เห้ย แล้วพ่อเอ็งล่ะไอเปีย ทำงานงกๆ ไม่มีเงินเลยหรือไงวะ"

"จะมีได้ยังไง พ่อกับแม่เอาเงินที่เปียทำงานไปเล่นการพนันหมด" เธอตะโกนกลับ ทำเอาคนเป็นพ่อเป็นแม่ที่ติดคุกถึงกับชี้หน้าลูกสาวผ่านกรงขัง

"แหนะไอลูกคนนี้ ปากดี เดี๋ยวกูออกไปได้ก่อน มึงโดนกูกระทืบแน่ไอเปีย" พ่อของเธอตะโกนขู่ เปียได้แต่ยืนหน้าซีดเผือดเธอกลัวว่าถ้าพ่อเธอออกจากคุกแล้วเธอจะโดนกระทืบอย่างที่พ่อว่าจริงๆ

เธอมาช่วยแล้วแท้ๆ ยังมาพูดจาแย่ๆ กับเธอต่อหน้าคนนับสิบ ก็เงินมันมีไม่พอจะให้ทำยังไง

"เห้ย ไอคริสว่าไงวะ มาทำอะไร"

"มาหาแกนั่นแหละ อยากชวนทานข้าว ว่างไหม"

"แล้วไม่บอกกันก่อนวะ ฉันกินข้าวมาแล้ว"

"งั้นก็ไปนั่งเป็นเพื่อนหน่อยสิ"

เสียงนี้เธอรู้สึกคุ้นมาก แถมชื่อก็เหมือนกันอีกต่างหาก เปียจึงหันไปมองตามเสียงว่าใช่คนที่เธอคิดไว้หรือเปล่า

"คุ คุณหมอ~" เปียยืนอ้าปากค้าง มองคุณหมอที่เธอแอบปลื้มด้วยความตกใจ ทำไมเธอจะต้องมาเจอคุณหมอในสถานการณ์ที่น่าอายแบบนี้ด้วย

"ไอเปีย ไหนเงิน" สายแม่ของเธอถามหลังจากโดนปล่อยตัวแล้วแบมือเพื่อขอเงินจากลูกสาว

"เงินอะไรแม่"

"อ่าว ไปทำงานมางกๆ ไม่มีเงินติดตัวเลยหรือไงวะ"

"เงินจำนวนที่เหลือนี้เปียต้องเก็บรวบรวมไว้ประกันตัวพ่อเย็นนี้"

"โอ๊ย หงุดหงิดเว้ย งั้นเอามาร้อยนึงจะไปซื้อเหล้ากินแก้เซ็ง" แม่เธอหยิบแบงก์สีแดงออกจากมือของลูกสาว แล้วเดินลงจากสถานีตำรวจไป

"แม่ นั่นมันเงินเอาไว้ประกันตัวพ่อนะ" เธอตะโกนไล่หลัง แล้วรีบเดินตามแม่ลงไป แต่ทว่าสองเท้าเล็กกลับหยุดชะงักเมื่อรู้สึกว่าคุณหมอกำลังมองมาที่เธอ

เปียหันไปมองนิ่งแล้วก้มหน้าเล็กน้อยเป็นการทักทาย ก่อนที่จะรีบเดินออกจากสถานีตำรวจ

ทำไมเธอถึงไม่เจอคุณหมอในสถานการณ์ที่มันดีกว่านี้ แย่ แย่ที่สุดเลย

คริสหันมองตามเด็กสาวที่เหมือนจะมีเนื้อตัวที่สะอาดสะอ้านมากขึ้น แล้วเมื่อกี้เขาได้ยินที่เธอพูดคุยกับแม่...พ่อเธอติดคุกงั้นเหรอ เขาคิดในใจก่อนจะโดนเพื่อนที่เป็นตำรวจทักถาม

"มองอะไรคริส รู้จักเด็กคนนั้นเหรอ"

"ไม่รู้จัก" เขาตอบเพื่อนเสียงเรียบ แล้วกอดคอเพื่อนตำรวจให้ไปทานข้าวเป็นเพื่อนเขา

°°°°°°°°°