ตอนที่ 6 เจอกันอีก

คุณหมอหนุ่มกับเพื่อนตำรวจที่ชื่อวายุสองหนุ่มเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมมาด้วยกันจนถึงมหาวิทยาลัย ความเป็นเพื่อนของทั้งสองคนซี้แน่นปึก ถึงแม้หนุ่มทั้งสองจะเรียนต่างคณะ แต่ก็ยังนัดเจอกันได้ตามสถานที่ต่างๆ ในมหาวิทยาลัย ทั้งสองสนิทสนมกันมากสามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง

วันนี้คริสขับรถมาหาเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม ทั้งที่สถานที่ทำงานอยู่ใกล้กันแท้ๆ แต่ก็ยังไม่มีเวลาที่จะเจอกัน เพราะต่างคนต่างมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ งานที่โรงพยาบาลของเขาก็ล้นมือมาก และทางฟากของวายุก็งานเยอะเช่นกัน ทั้งออกสายตรวจ จับผู้ร้าย

คริสคิดถึงเพื่อนเลยตัดสินใจขับรถมาหาถึงสถานีตำรวจ มาแบบวัดดวงไปเลยถ้าเจอก็เจอ ไม่เจอก็แค่กลับ

"ไอคริส แกมีแฟนหรือยังวะ" วายุถามเมื่อคนทั้งสองนั่งลงบนเก้าอี้ร้านอาหารแห่งหนึ่งใกล้ๆ กับสถานีตำรวจที่เป็นที่ทำงานของวายุ

"ไม่มี และไม่คิดจะมี" คริสตอบวายุตามความรู้สึกจริง

"สามสิบแล้วนะเว้ย"

"ก็แล้วยังไง"

"เพราะเธอคนนั้นใช่ไหม เลยทำให้แกยังฝังใจไม่คิดจะเปิดใจกับผู้หญิงคนไหนอีกเพียงเพราะโดนเธอหลอกให้รัก"

"จะพูดอีกทำไม ผ่านมาเป็นสิบสิบปีแล้ว"

"ขอโทษ ก็ตั้งแต่นั้นมาแกก็ไม่มี..."

"รีบๆ ทานเถอะ ฉันต้องรีบกลับไปทำงาน" คริสเอ่ยตัดบทเพราะไม่อยากให้วายุพูดเรื่องอดีตที่แสนจะเจ็บปวดของเขาอีก และวายุก็คิดถูกคริสยังฝังใจกับเธอคนนั้นจึงไม่คิดจะเปิดใจให้ผู้หญิงคนไหนเข้ามาหรือแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่คิดที่จะชอบผู้หญิงคนไหนอีกเลย

เขาเป็นประเภทเจ็บแล้วจำ

เรื่องที่เขาอกหักเมื่อตอนเรียนมหาวิทยาลัยมีแค่วายุเท่านั้นที่รู้ คนในครอบครัวของเขาไม่มีใครรู้แม้แต่คนเดียว ไม่ว่าจะพ่อแม่หรือพี่ชาย

"งานที่โรงพยาบาลเป็นยังไงช่วงนี้" วายุเปลี่ยนเรื่องคุย เมื่อรู้สึกว่าเพื่อนสนิทเริ่มอึดอัด

"งานยุ่งมากๆ ก็อย่างที่รู้ ฉันรับบทเป็นคุณหมอและรองประธาน คิดว่ามันจะยุ่งขนาดไหนล่ะ"

"เออ ยังไงก็หาเวลาพักผ่อนบ้าง"

"อืม"

"แล้วเด็กบนโรงพักคนนั้น..." จู่ๆ คริสก็เกิดคำถามขึ้นมาถึงเด็กสาวคนนั้น

"เด็ก?" วายุถาม "เด็กที่แกมองตามไปน่ะเหรอ"

"ใช่ ที่พ่อเธอติดคุก" เขาได้ยินแบบนั้นก็เลยถาม แต่ว่าเขาจะถามถึงเด็กสาวคนนั้นไปทำไมกัน

"ก็ติดทั้งพ่อทั้งแม่..."

"ฉันไม่อยากรู้ ทานต่อเถอะ"

"อ่าว อะไรวะเป็นคนถามเองแล้วก็มาพูดตัดบทไปดื้อๆ

ตกลงแกอยากรู้หรือไม่อยากรู้" วายุถามย้ำ และก็คิดสงสัยว่าทำไมเพื่อนของเขาถึงได้ดูเหมือนจะสนใจเด็กคนนั้น แต่วายุก็ถามไปแล้วก่อนหน้านี้ว่ารู้จักเด็กคนนั้นหรือเปล่า คริสก็ตอบเขามาว่าไม่รู้จัก และที่แปลกกว่านั้นเวลาเจอเพื่อนคนนี้คริสไม่เคยถามหรือพูดถึงผู้หญิงคนไหนเลย แต่กลับถามถึงเด็กสาวที่เขาเองก็เพิ่งจะเจอเธอวันนี้เหมือนกัน

นั่นแสดงว่าเพื่อนเขาต้องเคยเจอเด็กคนนั้นที่ไหนมาก่อน เรื่องนี้ชักจะน่าสนใจเสียแล้วสิ

"ป้าพร เปียขอโทษที่มาทำงานสายนะจ๊ะ พอดีเปียไปประกันตัวพ่อกับแม่มา" หลังจากที่เธอประกันตัวแม่มาแล้ว เหลือเพียงแค่พ่อที่เธอจะต้องนำเงินอีกห้าร้อยบาทไปประกันตัวพรุ่งนี้ และเงินที่เธอเหลือติดตัวตอนนี้ก็มีเพียงสองร้อยบาทรวมกับค่าแรงวันนี้อีกสามร้อยห้าสิบบาท เธอจะได้เอาเงินจำนวนนี้ไปประกันตัวพ่อเธอ

ภายในใจลึกๆ เธอไม่ได้อยากประกันตัวพ่อกับแม่เธอเลย สิ่งที่เธอเจอมาตลอดตั้งแต่เล็กจนโต เปียไม่เคยมีความสุขเลยแม้แต่วันเดียว ผู้ให้กำเนิดเธอทั้งสองคนไม่เคยมองเธอเป็นลูกแต่มองเธอเป็นเครื่องมือในการหาเงินเท่านั้น เธออยากมีความสุขเหมือนเด็กคนอื่นๆ บ้าง แต่มันก็คงเป็นฝันลมๆ แล้งๆ

"ไม่ต้องขอโทษป้า นี่ป้าก็เป็นห่วงเรากลัวจะเกิดอุบัติเหตุอะไรหรือเปล่า จะติดต่อก็ไม่ได้ด้วย ป้าก็เลยยังไม่เปิดร้านเสียที ก็ว่าจะรอเราอีกสักพัก แต่พอป้าเห็นเปียเดินมาป้าก็โล่งใจ"

"ขอโทษที่ทำให้ป้าเป็นห่วงนะจ๊ะ" เธอซาบซึ้ง อย่างน้อยก็มีป้าพรที่ยังรักและเอ็นดูเธอและก็เป็นผู้มีพระคุณกับเธอมากจริงๆ

"เอาล่ะ มาช่วยป้าเปิดร้านดีกว่า"

"จ่ะ ป้า"

ตั้งแต่กลับจากทานข้าวมื้อเช้ากับเพื่อนคนสนิทจนกระทั่งกลับมาถึงโรงพยาบาล คริสยังคงตรวจคนไข้ไม่หยุด วันนี้มีคนไข้มาใช้บริการที่โรงพยาบาลเป็นจำนวนมาก ทำให้เขาต้องลงมาจากชั้นผู้บริหารพร้อมกับพี่ชายเพื่อลงมาช่วยคุณหมอท่านอื่นๆ ดีที่วันนี้ไม่มีเคสผ่าตัดที่น่ากังวลอะไร

"คุณหมอคะ คนไข้หมดแล้วค่ะ" โซลพยาบาลผู้ช่วยเดินเข้ามาบอกในห้องตรวจคนไข้

"อืม"

"วันนี้คุณหมออยากทานอะไรคะ โซลจะไปซื้อมาให้"

"ว่าแต่ตอนนี้กี่โมงแล้ว"

"จะบ่ายแล้วค่ะคุณหมอ"

"คุณกินข้าวหรือยังถ้ายังงั้นคุณไปกินกับผมก็แล้วกัน พาไปกินร้าน..." คริสหยุดพูด จะให้บอกว่าร้านที่เด็กคนนั้นมันก็ดูจะแปลกๆ วันนี้เขาเป็นอะไรไป

"ร้านไหนคะ" โซลพยาบาลผู้ช่วยรู้สึกประหลาดใจ ปกติช่วงพักเที่ยงคุณหมอไม่เคยออกไปทานร้านข้างนอกเลย

"คุณพาผมสำรวจหน่อยสิว่าแถวนี้มีร้านอาหารร้านไหนน่าอร่อยบ้าง"

"ได้ค่ะ" โซลรับปาก แต่ก็ไม่อยากถามคุณหมอคงอยากจะเปลี่ยนบรรยากาศเลยเก็บความสงสัยเอาไว้ และเธอเองก็ยังไม่ได้ทานข้าวเหมือนกัน

คุณหมอคริสกับพยาบาลผู้ช่วยเดินสำรวจไปตามร้านอาหารที่อยู่ในละแวกใกล้กับโรงพยาบาล แต่ทว่าคุณหมอก็เลือกไม่ได้สักทีจนโซลต้องทักท้วง เพราะนี่เดินผ่านร้านอาหารมาเป็นสิบร้านเธอแนะนำว่าร้านไหนอร่อยไม่อร่อยก็ยังไม่เข้าตาคุณหมอหนุ่มหล่อคนนี้เลย

"คุณหมอเลือกร้านได้หรือยังคะ"

"ยัง" ปากตอบแต่สายตาคมกลับเพ่งมองคนที่อยู่ภายในร้านราวกับว่ากำลังมองหาใครบางคนจนกระทั่งเขามาหยุดยืนอยู่หน้าร้านอาหารตามสั่ง

ป้าพรตามสั่ง

"ผมจะทานร้านนี้" คริสชี้

"อ้อ ร้านนี้เหรอคะเป็นร้านที่วันก่อนโซลสั่งให้คุณหมอทานค่ะ บังเอิญจังเลยนะคะที่คุณหมอเลือกร้านนี้"

"เข้าไปกันเถอะ"

"สวัสดีค่ะเชิญ..." เสียงใสของเด็กสาวเชิญชวนลูกค้าที่เดินเข้ามาใหม่ แต่เสียงของเธอกลับหายลงคอไปเมื่อได้เห็นใบหน้าหล่อๆ ของคุณหมอที่เธอปลื้ม

คริสยืนมองเธอนิ่งเพียงครู่ก่อนจะเดินผ่านตัวเธอไปพร้อมกับพยาบาลผู้ช่วยที่มาด้วยกัน

เปียทำสีหน้าไม่ถูก ไม่คิดเลยว่าคุณหมอจะมาทานร้านอาหารที่เธอทำงานอยู่ เมื่อเช้าก็ได้เจอกันไปแล้วแต่เป็นการเจอที่เธออับอายมาก แล้วช่วงบ่ายก็ยังมาเจอกันอีก

°°°°°°°°°°