ตอนที่ 4 อยากรับใช้คุณหมอ

น่าแปลกที่ตื่นเช้ามาแล้วพ่อกับแม่เธอไม่อยู่ที่บ้าน บ้านที่อยู่ในสลำมีสภาพแวดล้อมที่น่าอึดอัด ผู้คนตะโกนโหวกเหวกโวยวายจนน่ารำคาญ

ที่ที่เธออยู่มีทั้งบ่อน คนติดยา ผู้เสพ ผู้ขาย เรียกได้ว่าแหล่งมั่วสุมเลยก็ว่าได้ และการจะออกจากบ้านในแต่ละวันของเปีย เธอต้องคอยระแวงรอบตัวอยู่ตลอด ยิ่งเวลาตกกลางค่ำกลางคืนเธอจะมองสิ่งรอบตัวอย่างระมัดระวัง เจอคนเมาก็รีบเดินหลบหนีไปอีกทาง พวกวัยรุ่นแถวนี้เป็นพวกขี้ยาขี้เหล้ากันทั้งนั้น

เปียเธอไม่มีเพื่อนที่ไหนเลย ตั้งแต่จบมัธยมม.หก เพื่อนๆ ในห้องเรียนเธอก็ไม่ค่อยกล้าสุงสิงกับใครมาก จะมีก็เพียงแค่เรย์เพื่อนผู้ชายในห้องที่ชอบเดินเข้ามาคุยกับเธอ แต่ทว่าตั้งแต่เรียนจบเธอก็ไม่ได้เจอเพื่อนผู้ชายคนนั้นอีกเลย

การติดต่อสื่อสารกับเพื่อนสำหรับเธอมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เพราะเธอไม่มีเครื่องมือสื่อสารใดๆ ก็เธอมันยากจนนี่ จะเอาเงินจากไหนไปซื้อของแพงๆ พวกนี้ได้

เปียเดินทางมาถึงร้านอาหารก็เริ่มลงมือทำงานทันที เงินสามร้อยห้าสิบบาทที่ได้มาเมื่อวานเธอติดไว้ในกระเป๋าสตางค์ของเธอใส่ไว้ใบเล็กเป็นอย่างดี

"เปีย เสิร์ฟโต๊ะเจ็ด"

"จ่ะป้า"

...

"น้องคะ สั่งอาหารค่ะ"

"ค่ะ ค่ะ"

...

"เปีย ถามลูกค้าโต๊ะห้าหน่อย หมูกรอบหมด หมูชิ้นได้หรือเปล่า"

"จ่ะป้า"

...

วันนี้ลูกค้าเข้าร้านเยอะไม่ขาด ป้าเจ้าของร้านก็ทำอาหารจนมือเป็นระวิง ส่วนเธอก็วิ่งรับออเดอร์โต๊ะนั้น เสิร์ฟโต๊ะนี้ไม่ได้พัก จนกระทั่งเวลาบ่ายโมง ของทุกอย่างในร้านหมดเกลี้ยง ข้าวเที่ยงเธอก็ไม่ได้ทาน ดีที่ว่าเธอได้ทานข้าวเช้าก่อนแล้วจากร้านที่เธอทำงานนี่แหละ แต่ทว่าวันนี้อาหารทุกอย่างหมดเกลี้ยง มื้อเย็นวันนี้เธอก็คงอดไปตามระเบียบเพราะไม่มีกับข้าวเหลือให้เธอเอากลับไปทานที่บ้าน

"เปีย ค่าจ้างวันนี้ป้าให้เพิ่มนะ" ป้าเจ้าของร้านอาหารยื่นเงินจำนวนสี่ร้อยห้าสิบบาทให้กับเธอ

"ขอบคุณจ้ะป้าพร" เธอยิ้มแล้วรับเงินจากมือของป้าเจ้าของร้าน

"ร้านขายดีหมดเกลี้ยงเลย" ป้าพรยิ้มร่า

"จ่ะป้า วันนี้ขายดีมาก"

"กลับเลยก็ได้นะเปีย ไม่มีอะไรแล้ว ที่เหลือป้าจัดการเอง"

"ยังไม่กลับหรอกจ่ะป้า ขออยู่นั่งเล่นที่ร้านก่อนได้ไหม" จะให้เธอกลับไปตอนนี้ เธอก็ไม่รู้จะไปไหน แต่จะให้เธอกลับไปที่บ้านเธอก็ไม่รู้จะทำอะไรอีก อยู่นั่งเล่นนั่งคุยเป็นเพื่อนป้าพรยังจะดีกว่า

"ได้สิ แล้วพ่อแม่เราตอนนี้เป็นยังไง"

"ก็เหมือนเดิมจ่ะป้า อย่างที่รู้ๆ" เปียถอนหายใจแล้วนั่งลงบนเก้าอี้พลาสติกเป็นที่นั่งสำหรับให้ลูกค้าทานข้าว

ทำไมชีวิตของเธอมันถึงได้แย่แบบนี้ จนบางครั้งเธอนึกคิดอยากจะฆ่าตัวตาย มีพ่อแม่ก็เหมือนไม่มี ทุกวันนี้ใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียว พึ่งใครไม่ได้นอกจากพึ่งพาตัวเองเท่านั้น

แต่บางครั้งก็นึกขอบคุณตัวเองเช่นกันที่เธอยังอดทนมาจนถึงอายุสิบเก้าปี แค่เธอมีชีวิตได้ถึงทุกวันนี้ถือว่ายังเป็นบุญกับเธอมากแล้ว

"ป้าล่ะสงสารจริงๆ ถ้าป้ามีเงินมากพอก็คงส่งเราเรียนมหาวิทยาลัยไปนานแล้ว" ป้าพรเจ้าของร้านอาหารตามสั่งเอ่ยปากบอกความในใจ เปียเธอเล่าให้ป้าเจ้าของร้านฟังทุกเรื่อง เธอสงสารเด็กคนนี้มาก แต่ก็นับถือใจเธอมากเหมือนกัน อายุเพียงเท่านี้แต่ต้องมาเจอเรื่องที่โคตรแย่ ใจเธอมันสู้จริงๆ

"เอาอย่างนี้ พรุ่งนี้ป้าพาเราไปสมัครเรียนดีไหม ลองคุยเรื่องขอทุนการศึกษากับทางมหาวิทยาลัยดูก่อน"

"จริงเหรอจ๊ะป้าพร" เปียดีดตัวลุกขึ้นฉับพลันทันทีที่ป้าเจ้าของร้านที่เธอทำงานเอ่ยปากจะเป็นคนพาเธอไปสมัครเรียน

"ว่าแต่นี่มันเดือนอะไร ช่วงนี้เด็กมหาวิทยาลัยเขาเปิดเทอมกันหรือยัง"

"เดือนมีนาจ่ะป้า ยังไม่เปิด เปียดีใจมากๆ เลย" เธอยิ้มหวานให้กับผู้ใหญ่ที่ใจดี และดีกับเธอมากกว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่เสียอีก

เด็กสาวโผเข้ากอดป้าเจ้าของร้านด้วยความดีใจสุดขีด เธอกำลังจะมีชีวิตใหม่

"เออ เออ พอแล้วป้าอึดอัด ตัวก็มีแต่เหงื่อกันทั้งคู่" ป้าจับเธอผละออกแล้วมองเด็กสาวที่น่าสงสาร

"เปีย รู้ตัวไหมว่าจริงๆ แล้วเราเป็นคนสวยมากนะ ถ้า..." ป้าถอนหายใจแล้วไล่สายตามองตั้งแต่เสื้อผ้าที่เธอใส่ไปจนถึงรองเท้าที่มันเยินมาก

เด็กคนนี้ถ้าเนื้อตัวสะอาดสะอ้าน แปลงโฉมเธอเสียใหม่ เธอเป็นคนที่สวยมากเลยล่ะ

"เปียน่ะเหรอสวย ไม่หรอกจ่ะ สภาพแบบนี้ป้ามองว่าสวยได้ยังไงกัน"

"เอาเป็นว่าสวยนั่นแหละ งั้นก็ช่วยป้าเก็บร้านหน่อยก็แล้วกัน อ้อเก็บเสร็จเราจะไปเดินเล่นตลาดนัดข้างๆ โรงพยาบาลไหม มีของมาขายด้วย"

"เหรอจ๊ะ งั้นรีบเก็บให้เสร็จดีกว่า" แค่ได้ยินคำว่าโรงพยาบาลเปียออกอาการดีใจจนเก็บไว้ไม่อยู่ เธอแอบหวังว่าจะได้เจอคุณหมอที่เป็นถึงรองประธาน แค่ได้เห็นหน้าก็ยังดี

"ดีใจอะไรขนาดนั้น ทำอย่างกับไม่เคยเดินตลาดนัดไปได้"

"เคยอะเคยจ่ะ แต่เปียอยาก...ไปเจอหน้าใครบางคน" ปลายประโยคเธอพูดเสียงแผ่ว แล้วหันมาเก็บเก้าอี้ขึ้นวางไว้บนโต๊ะทีละตัว ทีละตัว

หลังจากที่เก็บร้านเสร็จเรียบร้อย ป้ากับเธอก็พากันเดินมาถึงหน้าโรงพยาบาล

"ต้องเดินทะลุเข้าไปทางด้านหลังนู่นน่ะ"

เมื่อทั้งสองคนเดินมาถึงโซนที่เป็นตลาดนัดใกล้ๆ กับตึกโรงพยาบาล "เขาเริ่มทยอยเก็บกันแล้ว แต่ทำไมเขาเก็บไวจังล่ะ" เธอถามป้าอย่างสงสัย

"เขาขายกันช่วงเช้าถึงเที่ยงเท่านั้นแหละเปีย ขายพวกพยาบาล คนไข้ที่มาใช้บริการที่นี่เป็นหลัก ตอนเย็นไม่มีใครเดินหรอก"

"เหรอจ๊ะ แล้วเมื่อวานตอนค่ำเปียเดินผ่านเห็นตลาดนัดมาเปิดใหม่ด้วย"

"นั่นมันตลาดตอนกลางคืน"

"แล้วมันต่างกันยังไงกับตอนเช้าล่ะป้า"

"เอาเป็นว่าเขาขายตามเวลาและสถานที่ อย่าถามมากนักเลย อยากเดินดูอะไรก็ดูไป"

"จ่ะ" เปียไม่ซักไซร้ถามต่อให้มากความ และก็น้อยครั้งที่เธอจะได้เดินตลาดนัด แต่ก็ได้แค่เดินไม่มีเงินซื้อของหรอก

"อ่าวป้า ทำไมมาเดินตลาดนัดได้ล่ะ ไม่ขายข้าวเหรอวันนี้" โซล พยาบาลผู้ช่วยถามเสียงใส เธอคือคนที่คอยรับใช้คุณหมอคริส

"ขายดี ของหมดเกลี้ยงเลย ก็เลยพาเจ้าเปียมาเดินเล่นเสียหน่อย"

"อ่อ งั้นตามสบายจ่ะ ฉันขอตัวไปซื้อกาแฟให้คุณหมอคริสก่อน"

"ใครนะคะ" ปากเล็กของเด็กสาวเอ่ยถามอย่างลืมตัวทันทีที่ได้ยินชื่อคนที่เธออยากจะเจอ

"คุณหมอคริสจ่ะ ทำไมเหรอ" โซลถามเด็กสาวกลับ

"เอ่อ... ปะ เปล่าจ่ะ"

"อืม งั้นฉันไปก่อน"

เปียเม้มปากแน่น อยากจะเป็นคนบอกเหลือเกินว่าเธอขออาสาไปซื้อกาแฟให้คุณหมอแล้วเป็นคนขึ้นเอาไปให้ด้วยตัวเองจะได้ไหม แต่ตอนนี้มันไม่ใช่หน้าที่ของเธอแล้ว เธอเป็นแค่เพียงเด็กสาวเสิรฟ์ข้าวในร้านอาหารตามสั่งเพียงเท่านั้น ส่วนคุณหมอก็มีพยาบาลที่คอยเรียกใช้อยู่แล้ว

'เปียจะมีวาสนาได้รับใช้คุณหมอบ้างไหมคะ'

°°°°°°°°°