บทที่ 3

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสีย”

นายโป้งว่าแล้วยื่นส่งถุงพลาสติกสีสดส่งให้กับชบา สาวน้อยลังเลนิดหน่อยก่อนจะก้มมองตัวเอง เธอมองคนตรงหน้าอย่างระแวงไม่ไว้ใจ ชบานั้นแม้จะดูเซื่องๆ ซื่อๆ แต่จริงๆ แล้วสาวน้อยก็ไม่ได้ซื่อใส การที่มีชีวิตที่ลำบากมาตั้งแต่วัยเยาว์ วัยเยาว์ที่ขาดแม่ และพ่อที่เป็นคนดีเกินไป แน่นอนว่าลีลาไม่ใช่แม่เลี้ยงของเธอคนแรก ที่มาทำให้เธอต้องรู้สึกย่ำแย่กับการมีชีวิต ลีลานั่นเป็นคนที่สองแล้ว...

ประสบการณ์ทำให้ชบาเอาตัวรอดเป็น และอยู่เป็น

การที่แม่เลี้ยงคนแรกกระเด็นไปจากชีวิตของบิดา ก็เพราะเธอนี่แหละ จับชู้ให้กับท่านได้ แต่หนนั้นบิดาก็เสียเงินเสียทองไปพอสมควร แต่พอมาตั้งหลักตั้งตัวได้อีก ก็มาเจอลีลาเข้าไปอีก ดูเหมือนว่าคนนี้จะหนักกว่าคนแรกมาก เพราะบิดาของเธอรักหลงหล่อนมาก ประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้ชบาเข็ดระวังตัว แต่กับบิดาของเธออย่างกล้าไม่ยักกะเป็นแบบนั้น

ลีลาฉลาดทั้งคำพูดคำจา และการวางตัว ระวังที่จะไม่แสดงออกต่อหน้าผัวว่าชังลูกเลี้ยง จะเป็นการแสดงออกลับหลังเสียส่วนมากในการกดขี่และพูดกดชบา

รู้ว่าพ่อหลงเมีย ชบาเลยคร้านเสียที่จะพูด การที่บิดาต้องไปทำงานไกลถึงกรุงเทพฯ เพราะเอาเงินไปช่วยน้าลีลาใช้หนี้นั่นล่ะ ลีลาทำร้านก๋วยเตี๋ยวขายดีพอสมควร แต่ด้วยความเป็นคนขี้เกียจ เปิดบ้าง ปิดไปแอบเล่นไพ่บ้าง แต่หลังๆ มาเธอไม่ได้ไปเล่นไพ่เพราะสาบานเลิกกับผัว และไม่ไปจริงๆ นั่นแหละกล้าถึงได้เชื่อใจ และวางใจว่าเมียน่ะรักเขาเพราะเธอถึงกับยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพราะเขา

หารู้ไม่ว่าไม่เข้าบ่อน ลีลาก็ปั่นบาคาร่าในแอพ เล่นได้เสียในนั้นวันล่ะเป็นหมื่น หนักไปกว่าเข้าบ่อนอีก ไหนจะเล่นสารพัดหวย ยี่กี เธอเล่นหนักมือแต่ผัวไม่รู้ ล่าสุดติดหนี้เป็นแสนแต่ก็ไปอ้อนผัวบีบน้ำตาว่าที่ดินจะโดนโกงโดนยึดที่ดินของพ่อแม่ท่านจะไม่มีกิน กล้าจึงให้เธอเงินไปใช้หนี้ และไปทำงานที่กรุงเทพฯเพราะเงินเก็บก้อนสุดท้ายของครอบครัวร่อยหรอ เมื่อมีคนเสนองานดีเงินดี เขาจึงยอมจากครอบครัวไปทำงานไกลบ้านเพื่อจะสะสมเงินมาใหม่ ไว้ใจว่าเมียรักจะดูแลลูกสาวของตนได้ดี

กล้านั้นฉลาดในการหาเงิน แต่เขาไม่ฉลาดเรื่องการเลือกผู้หญิงเอาเสียเลย

“ชุดนี้ก็ดีแล้วนี่จ๊ะ เอ่อ...น้าโป้ง หนูคิดว่าหนูแต่งตัวเรียบร้อยดีแล้ว”

“ทำงานที่นี่แต่งตัวแบบนี้ไม่ได้”

โป้งทำเสียงดุ แต่เห็นเด็กทำหน้าตื่นๆ ก็เกรงว่าเตลิดเผลอๆ ไม่ยอมทำงานให้ขึ้นมา เขาจะยุ่งเอาเพราะรับเงินไว้แล้วค่าตัวหล่อน

“ละ แล้วทำไมถึงแต่งไม่ได้ล่ะจ๊ะ หนูใส่เสื้อยืดกางเกงยีนก็เรียบร้อยดีนะน้าโป้ง น้าโป้งให้หนูมาเสิร์ฟกับทำแคชเชียร์ไม่ใช่หรือ หรือว่า...จะให้หนูทำอย่างอื่น หนูไม่ทำหรอกนะ”

รวบรวมความกล้าดักคอเสียงแข็ง นายโป้งหน้าตึงไปเล็กน้อยก่อนจะตะล่อมเสียงอ่อน

“ไม่ได้ให้แต่งตัวโป๊เปลือยอะไร โธ่...แค่ต้องใส่เครื่องแบบของร้านน่ะ หนูชบาก็...ฉันไม่ได้ให้หนูทำอะไรแบบนั้นเสียหน่อยล่ะ”

“จริงๆ หรือจ๊ะ”

ยังไม่วายถามย้ำ เธอล้วงหยิบเอาเสื้อผ้าออกมาจากถุงพลาสติกต่อหน้านายโป้ง พบว่าเป็นเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีเหลืองนวล กับกระโปรงแบบจีบรอบสีขาวมันสั้นแค่เหนือหัวเข่า แบบของมันและความยาวของเสื้อผ้า ก็ไม่ได้หวือหวาและโป๊มาก เธอจึงเม้มปาก ก่อนจะพนมมือไหว้ขอโทษเขาที่เข้าใจผิด และยอมเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง

โป้งเกาศีรษะแกรกๆ เห็นทีว่าจะเป็นงานไม่ง่ายหรอก นังเด็กนี่มันระวังตัวมาก...แต่ลูกไก่ตัวน้อยอย่างหล่อน ยังไงก็ต้องแพ้เสือมากเล่ห์อย่างเขาอยู่ดีนั่นแหละ

เขายืนรอจนชบาออกมาจากห้องที่เข้าไปเปลี่ยนเสื้อ แล้วยิ้มแหยส่งให้กับเขา โป้งบอกให้เธอไปที่เคาน์เตอร์ และให้รุ่นพี่สอนทำงาน ขณะเดียวกันก็กังวลไปด้วยว่าลูกค้าที่จ่ายค่าตัวของหล่อนมา จะมาไวไป เขาจะหาทางทำยังไงให้เด็กมันสมยอมดีนะ

อาจจะต้องใช้ตัวช่วย...

.........................................................................................................................................................

นรีพีอาร์คนสวยประจำคาราโอเกะ ที่มีสิทธิพิเศษเหนือกว่าคนอื่น ตรงที่เธอเป็นตัวฮอต วันนี้ก็มาทำงานสายกว่าคนอื่นเค้า ที่ตระเตรียมการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วและกำลังเตรียมจะเปิดร้าน

“เด็กใหม่เหรอนังต่าย”

เธอถามพนักงานประจำเคาน์เตอร์ที่กำลังสอนงานเด็กสาวหน้าแฉล้มคนหนึ่งอยู่ ขนาดไม่แต่งหน้าก็ยังดูสวยมาก ดาวเด่นประจำคาราโอเกะ มองจ้องเขม็ง...ความสวยความสาวของเด็กคนนี้จะเป็นภัยกับการเป็นดาวของเธอ

"อื้อ เด็กพี่โป้งฝากมา อูย...ปวดท้องอะ ชบาพี่ฝากตรงนี้แป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวพี่มา”

กระต่ายตอบแล้วก็รีบวิ่งแจ้นไป เพราะส้มตำที่รับประทานเป็นอาหารค่ำทำพิษ นรีจึงกรายเดินเข้าไปหาเด็กใหม่ ที่ได้ยินว่าชื่อชบา ดูแล้วก็หน้าตาคุ้นๆ เหมือนเคยเห็น ที่นี่เป็นอำเภอเล็กๆ ไม่ใหญ่มาก มีคนอยู่ไม่มากเท่าไหร่ บางคนก็อยู่หมู่บ้านเดียวกัน หรือหมู่บ้านตำบลใกล้เคียงเคยพบเคยเห็นกันบ้าง

“มาทำงานใหม่เหรอเราน่ะ”

“จ้ะ...”

“มาทำอะไร”

เธอขมวดคิ้ว เปิดตู้แช่ หยิบเบียร์ขึ้นมาเปิดดื่ม นี่ก็คือสิทธิพิเศษของดาวเด่น ชบาทำตาปริบๆ ก่อนจะเอ่ยตอบ

“มาทำบัญชีแล้วก็เสิร์ฟจ้ะ”

“ไม่ได้มาทำอย่างอื่นนะ”

นรีเอ่ยดักคอ ชบารีบสั่นหน้าดิก เธอยักไหล่แล้วดื่มเบียร์หมดขวด แล้วก้มหน้าส่งข้อความหาโป้ง เมื่อเห็นว่าเขาไม่อยู่ที่นั่น

คืนนี้หนูว่างนะพี่ เฮียว่างปะ พี่นัดเฮียให้ทีสิ

เฮียไม่ว่าง

เมียเฮียไปนอก เฮียก็ต้องว่างสิ พี่โป้งงกคิวไว้ให้ใครเหรอ

เฮียล็อคคิวคนอื่นไว้แล้ว เด็กใหม่...

คิ้วของนรีขมวดทันที เมื่อทางนั้นตอบแบบนั้น เด็กใหม่ ก็มีคนเดียวนี่แหละในร้าน เธอจึงเชิดหน้า แล้วหรี่ตาลง หึ...ไอ้ความเป็นดาว โดยสปอยจนเคยตัว เธออยากจะได้เฮียคืนนี้เธอก็ต้องได้สิ เฮียจ่ายหนัก เอาถึง เธอยอมให้อีเด็กใหม่นี่ไม่ได้หรอก ตัวแค่นั้น นมก็แบน ก้นก็แบน ไม่ถึงใจเฮียหรอก

คิดแล้วนรีก็เงยหน้าขึ้น แล้วจับข้อมือของชบา พร้อมกับยิ้มแสยะอย่างเจ้าเล่ห์

“ใครบอกเธอว่าให้เธอมาทำเสิร์ฟ พี่โป้งเหรอ ฉันว่าเธอโดนหลอกแล้วล่ะเด็กน้อย”

ชบาถึงกับเบิกตาโต

นรีดึงสาวน้อยไปกระซิบกระซาบ แล้วก็ยัดธนบัตรสีม่วงใส่มือของชบา

สาวน้อยเตลิดออกมาจากที่ตรงนั้น

นั่นยังไงเล่า...

เธออยู่ที่บ้านไม่ได้อีกแล้ว ถ้าลีลาคิดทำกับเธอแบบนั้น สัญชาตญาณระวังภัยของเธอไม่เคยพลาด ชบากำลังหันซ้ายหันขวาอยู่ข้างถนนว่าจะไปทางไหนดี แล้วเธอก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นนายโป้งกำลังยืนอยู่หน้าร้านก๋วยจั๊บ และกำลังจะหันมาทางที่เธออยู่

เธอปีนขึ้นกระบะหลังของรถกระบะสี่ประตูคันหนึ่งที่เธอยืนใกล้ๆ และนอนหมอบที่ตรงนั้น ใจเต้นตุบๆ ภาวนาให้นายโป้งมองไม่เห็นเธอ

นอนตรงนั้นสักพัก สาวน้อยก็ต้องตกใจมากยิ่งขึ้นเมื่อพบว่ามีคนเดินมาทางรถน่าจะเป็นเจ้าของรถ เธอก็เลยยิ่งนอนนิ่ง

เสียงพูดคุย และปิดประตูรถก่อนที่รถจะค่อยเคลื่อนตัว

ชบานอนตัวแข็งอยู่ตรงนั้น

โอ...เธอจะทำอย่างไรต่อดีนะ