บทที่ 2

ฟ้าใสเปิดภาพของ ‘เสี่ยพงษ์’ ให้มารดาดู

“โห… นี่มันแก่คราวพ่อเอ็งเลยนะ… ”

ยุพินมองภาพของผู้ชายในมือถือด้วยสายตาเพ่งพิศ

“ไม่แก่หรอกจ้ะแม่… แบบนี้แหละที่เค้าหากันนัก เค้าเรียกว่าหุ๋นป๋าฐานะดี แก่แต่รวยนะ”

ฟ้าใสกล่าว

“อย่ามองคนแค่เปลือก จะคบใครเอ็งต้องระวังนะ… อย่าเชื่อใจคนง่ายๆ แม่เป็นห่วง… ใจจริงแม่ไม่อยากให้เอ็งไปทำงานไกลบ้านนะ แล้วไอ้นี่มันแปลกๆ ยังไม่เคยเจอหน้ากันแต่ขอเอ็งแต่งงาน”

“รักไม่ต้องการเวลา… ยุคนี้ถ้าเจอคนที่ใช่ก็ไม่ต้องรอ… แต่หนูยังไม่ได้ตอบตกลง อยากเจอตัวจริงกันก่อน”

ท่าทางของฟ้าใสดูตื่นเต้นจนออกนอกหน้า

“ไวไฟนะเอ็ง… อย่าไปเลยนะ”

“โถแม่… ถ้าอยากมีอนาคตก็ต้องกล้าที่จะเดินทางไกล… คำนี้แม่เป็นคนสอนเองไม่ใช่หรือจ๊ะ?”

ฟ้าใสย้อนถาม ได้ยินแล้วยุพินก็พูดอะไรไม่ออก เอื้อมมือมาลูบศีรษะลูกสาว ได้แต่อวยพรอยู่ในใจว่าขอให้ฟ้าใสโชคดี… ขอให้มีอนาคตที่สดใสสมกับชื่อ ‘ฟ้าใส’

ในเวลาต่อมา

ตอนค่ำของวันเดียวกันนั้น เวลาราวๆ ห้าทุ่ม เสียงรถแท็กซี่ของลุงชาญแล่นมาจอดที่หน้าประตูบ้าน ลุงชาญเป็นพ่อม่ายที่มาติดพันนางยุพิน

ฟ้าใสที่ยังไม่หลับ… เอามือแหวกม่านลูกไม้สีขาว ทอดสายตามองลงมาจากบานหน้าต่าง เห็นร่างสูงใหญ่ของชายวัยห้าสิบกว่าๆ กำลังเดินเข้ามาในบ้าน

ครู่ใหญ่ๆ ต่อมา

เพราะห้องนอนของนางยุพินและฟ้าใสอยู่ติดกัน ทุกครั้งที่ลุงชาญแวะมา… จะมีเสียงแปลกๆ ดังออกมาจากห้องนอนของยุพินเสมอ

ตอนแรกฟ้าใสไม่รู้…

ว่าเสียงครวญครางแปลกๆ ของมารดานั้นเกิดจากอะไรกันแน่ กระทั่งเวลาผ่านมาช่วงหนึ่ง ถึงวันหล่อนเติบโตเป็นสาวพอที่จะเข้าใจถึงความสัมพันธ์เร้นลับระหว่างหญิงกับชาย

ฟ้าใสจึงแอบดู… ได้รู้… ได้เห็นความลับของผู้ใหญ่ผ่านรูเล็กๆ ข้างฝาผนัง

ฟ้าใสเคยบอกตัวเองแล้วหลายครั้ง ว่าจะไม่แอบดูอีก แต่เสียงนั้นก็เร่งเร้า… กระตุ้นความอยากรู้จนหล่อนตบะแตกทุกครั้งที่ลุงชาญแวะมา

วันนี้ก็เช่นกัน…

ความอยากรู้อยากเห็น… เร่งเร้าให้ฟ้าใสลุกขึ้นจากเตียง ลงไปนั่งคุกเข่าแนบดวงตาเข้ากับรอยรั่วข้างฝาผนัง

“คุณพระ… ”

ฟ้าใสอุทาน มองดูเหตุการณ์ที่ห่างออกไปเพียงแค่ฝาผนังกั้นด้วยความรู้สึกตื่นเต้น

เห็นร่างเปลือยเปล่าของลุงชาญ กำลังโยกเอวดันลำเอ็นกระแทกอยู่ระหว่างง่ามขาของยุพินที่อ้ากว้าง หล่อนเปล่งเสียงร้องครวญคราง ใบหน้าเหยเกราวจะขาดใจ สองมือของยุพินโอบรอบลำคอลุงชาญ รั้งเข้ามาบดเคล้าริมฝีปาก จูบปากแลกลิ้นกันอย่างดื่มด่ำ ขณะลำเอ็นสีดำยาวใหญ่กำลังกระเด้าใส่กลีบสวาทอย่างดุดัน ก้นของลุงชาญเกร็งสอบเห็นริ้วกล้าม โก่งเอวตอกตำลำเอ็นเข้าใส่จนยุพินบิดตัวไปมา

“โห… ”

ฟ้าใสเอามือปิดปาก ภาพที่เห็นทำให้เลือดในกายสาวฉีดแรง น้ำเงี่ยนกะปริบเยิ้มออกมาอาบชุ่มกลีบสาว อารมณ์ทางเพศพลุ่งพล่าน จู่ๆ ก็เกิดอาการครั่นเนื้อครั่นตัวและร้อนวูบวาบปั่นป่วนในช่องท้อง

อีกสัปดาห์ต่อมา

ฟ้าใสเดินทางมาถึงภูเก็ตก็เกือบค่ำ ขณะกำลังนั่งรออยู่ที่จุดนัดหมาย ไม่นานเสียงโทรศัพท์มือก็ดังขึ้น

ฟ้าใสรีบกดรับ ได้ยินเสียงทุ้มกังวานคุ้นหูของคนที่อยู่ต้นสาย ดังเข้ามาในโทรศัพท์ที่ยกขึ้นแนบหู

“หนูจ๋า… มาถึงแล้วหรือจ๊ะ”

เสี่ยพงษ์ถาม

“ค่ะ… ถึงแล้วค่ะเสี่ย”

ฟ้าใสตอบ

“งั้นเข้ามาในร้านเลยนะ… เสี่ยรออยู่ในร้าน”

“ค่ะ… ”

ฟ้าใสตอบกลับด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ก้าวเดินเข้ามาในผับเล็กๆ แห่งหนึ่ง ตั้งอยู่บริเวณชั้นใต้ดินของโรงแรมแห่งหนึ่งในจังหวัดภูเก็ต

ครู่สั่นๆ ต่อมา

ฟ้าใสเดินลึกเข้าไปด้านในสุดของห้องสี่เหลี่ยมซึ่งไม่กว้างนัก ภายใต้บรรยากาศของราตรีกาลอันหม่นมัว ถูกย้อมเอาไว้ด้วยแสงสีสลัวๆ จากแสงไฟหลากสีสัน สาดมาจากเวทีที่มีนักร้องกำลังร้องเพลง

“สวัสดีค่ะเสี่ย… ”

ฟ้าใสรีบยกมือไหว้ ตัวจริงของเสี่ยพงษ์ดูหนุ่มและหล่อกว่าภาพที่เห็นทางเฟสบุ๊ค

เสี่ยพงษ์ตะลึงมองใบหน้าสวยและทรวดทรงสุดเซ็กซี่อย่างให้ความสนใจ

ผิวพรรณของฟ้าใสขาวผ่องราวกับหยวก ทรวงอกคัพอีอวบใหญ่สะดุดตา ใหญ่มากจนแทบล้นออกมาจากเสื้อผ้าฝ้ายตัวบาง เอวคอด สะโพกผาย ทั้งสะโพก อก เอวของฟ้าใสช่างดูเซ็กซี่เย้ายวนยิ่งกว่านางเอกหนังเอวีญี่ปุ่นที่เสี่ยชอบเปิดดูบ่อยๆ