ตอนที่ 4 แสงสีทอง

เมื่อออกมาด้านถึงด้านนอกต้องเจอเข้ากับพายุรุนแรง ท้องฟ้าแปรปรวน สายฟ้าผ่าฟาดฟันกระจัดกระจายฟ้าร้องดังกังวานไปทุกที่ และมีแสงสีทองห่อหุ้มตระกูลหลี่เอาไว้เหมือนบาเลียที่คอยป้องกันมิให้พายุลมแรงรอดพ้นเข้ามาได้

นี่มันอะไรกันใครบรรลุขั้นเทวาราชา แต่แสงสีทองนี่ส่องลงมาที่ตระกูลข้าผู้บรรลุขั้นงั้นรึ

มีเพียงคนเดียวที่ที่บรรลุขั้นตอนนี้รึว่า...

“คงไม่ใช่...”

“เจ้าจงไปตามหัวหน้าองค์รักษ์ บอกเขาห้ามมิให้ใครก็ตามเข้ามาในเขตกำแพงของเราเป็นอันขาด ใครฝ่าฝืนฆ่ามันซ่ะ”

“ขอรับ” ข้ารับใช้โค้งคำนับและขานรับเสียงดัง

พอสั่งงานเสร็จห่าวเทียนจึงรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปห้องบ่มเพาะของบุตรสาวทันที

ณ ห้องบ่มเพาะขนาดกลางหลังจากห่าวเทียนเข้ามาด้านใน และแจ้งท่านปู่ให้ทราบทุกคนเหงื่อแตกพราก มีเหงื่อเย็นซึมไปทั่วทั้งตัวทั้งที่อากาศและอุณภูมิปกติ

“นี่แรงกดดันอันใด เซียวเหอช่างร้ายกาจยิ่งนัก” หลงเทียนกล่าว

สายตาสี่คู่จ้องมองเซียวเหอและคอยระแวดระวังภัยให้นางด้วยท่าทีเคร่งขรึม

จากนั้นไม่นานนัก ออร่าสีฟ้าอัดแน่นจนเป็นสีฟ้าเข้มทั้งลูก (รากฐานก่อตัวเป็นลูกกลมๆ และสีต่างกันตามพลังของแต่ล่ะคน) และรากฐานของนางได้ย่อขนาดลง นางยังคงนั่งนิ่งในท่าสมาธิโดยมีเหงื่อเย็นผุดขึ้นหน้าผากเล็กน้อย การดูดซับออร่าครั้งนี้รุนแรงและบ้าคลั่งเป็นอย่างมาก

“นี่...ทำไมเป็นเช่นนี้ทั้งที่พลังเยอะขนาดนั้นเหตุใดถึงได้ดูเล็กลงกันเล่า” หลงเทียนกล่าว

“นี่น่าจะเป็นการบีบอัดมวนสารในตำนาน ยิ่งบีบอัดได้มากแก่นพลังยิ่งเล็กลง ข้าเคยได้ยินเรื่องนี้มามันเคยเกิดขึ้นกับผู้บรรลุขั้นสวรรค” อาจารย์ปู่กล่าว

“ขั้นสวรรค...?” ท่านปู่และท่านพ่อตะโกนด้วยความตกใจ

“แล้วน้องข้าจะเป็นอะไรรึไม่”

“ไม่หรอก ให้นางดูดซับออร่านี้เสร็จค่อยตรวจค่าพลังของนางอีกที”

“ขอรับอาจารย์ปู่” หลงเทียวกล่าว

ออร่าพลังที่เซียวเหอรวบรวมนั้นเริ่มมีวงรอบนอกขยายออกมาอีกชั้นจากสีฟ้าอ่อนกลายเป็นสีฟ้าเข้มทั้งลูกและบีบอัดจนเล็กลงอีกครั้ง เป็นเช่นนี้อยู่ห้าครั้งเมื่อรากฐานพลังถูกสร้างจนเสร็จ เซียวเหอจึงนั่งสมาธิเพื่อรวมรากฐานเข้ากับร่างให้สมบรูณ์และแข็งแกร่ง

เมื่อทุกนั้นเห็นนั้นจึงหายตรึงเครียด และคลายการป้องกันลง นางใช้เวลาเพียง 1 ชั่วยาม (2ชั่วโมง) เท่านั้นในการรวมออร่าครั้งนี้

หากเป็นคนทั่วไปคงใช้เวลา1-2วัน รวมกับการเลื่อนขั้นใช้เวลา 4-5 วัน เป็นอย่างต่ำ

“นี่นางบ่มเพาะมากี่วันแล้ว เมื่อออกสมาธิควรต้มน้ำแกงโสมให้นางด้วยล่ะ” ท่านอาจารย์ปู่สั่ง

“เรียนอาจารย์ปู่ 2 ชั่วยามแล้วขอรับ” หลงเทียนขานตอบ

“นี่เจ้า! คิดว่าข้าเป็นเพื่อนเล่นของเจ้ารึ ปกติก็ 4-5 วันแล้ว จะมา 2 ชั่วยามอะไรกัน” ท่านปู่ขึ้นเสียงสูง

“นี่น่าจะจริงนะขอรับเพราะข้าพึ่งว่ากล่าวนางไปเมื่อ 2 ชั่วยามที่แล้ว”

“นี่เจ้ากล้าดียังไงมาว่าหลานรักของข้ากัน” ท่านปู่ใช้ไม้เท้าหวดลงที่ขาของผู้นำตระกูลอย่างแรง

“ท่านพ่อ..ท่านพ่อหยุดก่อนเถิด โอ้ยยย”

หลังจากถูกหวดไปสามที เขาจึงเล่าเรื่องคู่หมั่นของเซียวเหอให้ท่านปู่ฟังอย่างละเอียด