ตอนที่ 3 นี่มันช่าง...

“เจ้าห่าวหรานนนน อะไรของเจ้าคิดจะไปก็ไปเลยงั้นหรือ เจ้าบ้านี่ เมื่อครู่ยังติเตือนลูกชายอยู่เลย” ลุงจ้าวส่งเสียงร้องตะโกนตามหลังห่าวหรานไปพร้อมทั้งส่ายหน้า

“เอ่ออ แล้ว..ทำไมท่านพ่อไม่รอข้ากันเล่า” เสียงซีห่าวพรึงพรำเสียงเบาด้วยความเหนื่อย

ลุงจ้าวจึงบอกให้ซีห่าวตามห่าวหรานกลับบ้านไป

ขณะเดียวกัน ซีซวนที่อยู่ในห้องได้รับการช่วยเหลือจากน้องสามทำให้เธอลุกขึ้นนั่งได้อย่างทุละทุเล

“ท่านพี่ ท่านเจ็บมากใช่หรือไม่เพราะข้า ข้าผิดเองถ้าไม่ใช่เพราะข้า ฮือๆ”

ซีซวนมองไปยังเด็กน้อยที่นั่งร้องไห้โอดครวญอยู่ข้างๆ พร้อมกับถอนหายใจ ฉันเกลียดเด็กขี้แงที่สุดเสียงร้องไห้อันทรงพลังยิ่งทำให้อาการปวดศรีษะทวีคูณขึ้นเท่าตัว เธอพยายามบอกตัวเองให้อดทนกับอาการปวดในครั้งนี้เหงื่อเย็นเริ่มผุดขึ้นที่หน้าผากทีนะนิด เธอต้องทำให้เด็กนี่หยุดร้องไห้เสียก่อน เฮ้อ ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้หงุดหงิดซ่ะจริง เธอได้แต่พร่ำบ่นในใจ

“ข้า...ไม่เป็นไร เจ้า...หยุดร้องไห้เถอะ..นะ” เข้าเมืองตาหลิวต้องหลิวตาตามสินะ

เด็กน้อยนั่งมองซีซวนด้วยสายตาที่กระจ่างใส นั้นทำให้เธอแทบใจอ่อน เด็กนี่มันอะไรกันฉันไม่ชอบสายตานี่เลย (ในความจริงก็ชอบล่ะนะ) ช่างเถอะ

เด็กน้อยดีอกดีใจที่พี่สาวไม่โกรธเคืองจึงยิ้มออกมาอย่างจริงใจ (ทั้งสายตา ทั้งรอยยิ้ม มันไม่ไปเกินไปหน่อยหรอย่ะ เชอะฉันไม่ใจอ่อนง่ายๆ หรอกนะ)

“ต่อไปนี้ข้าจะไม่ขอให้ท่านเก็บลูกพลับหรือขึ้นที่สูงอีกแล้วขอรับท่านพี่” เด็กน้อยยิ้มตาหยี

ซีซวนสำรวจดูรอบๆ ห้อง นี่! มันสภาพห้องที่เต็มไปด้วยฝุ่น ใยแมงมุมจำนวนมากที่เรียงรายกันตามเพดาน เธอต้องมาอยู่ในที่แบบนี้จริงหรือ

“ซีซวน” ร่างยักษ์เดินเข้ามาพร้อมส่งเสียงเรียก เมื่อเห็นลูกสาวยอดดวงใจห่าวหรานยิ่งรีบเดินเข้าไปหาเธอ ร่างชายกำยำสูงราว185เซนติเมตร ที่เดินตรงเข้ามาหาเธอแต่เธอกลับเห็นหน้าเข้าไม่ชัดเพราะแสงสว่างส่องเข้ามาทางด้านหลังของเขา เมื่อร่างยักษ์เดินเข้ามาใกล้ทำให้เธอเห็นหน้าที่แสนจะคุ้นเคย

“นี่! ...พ่อคะ” เสียงแหบพร่าที่เธอเรียกออกมา น้ำตาที่เริ่มจะรินไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ พ่อที่จากเธอไปเป็น10ปี พ่อที่เธอเฝ้าคิด ผู้ชายที่เป็นแบบอย่างในการใช้ชีวิตและเป็นแรงผลักดันให้เธอเดินในเส้นทางนักสู้ เธออยากบอกเหลือเกินว่าเธอเป็นหนึ่งในหน่วยจู่โจมเป็นหญิงแกร่งที่เก่งกาจไม่แพ้พ่อของเธอ หรือนี่คือความฝันกัน ถึงจะอยู่ในฝันมันช่างเป็นฝันที่ดีการได้พบเจอคนที่ห่วงใยเธออีกครั้งมันช่างดีเหลือเกิน