ตอนที่ 2 พบเจอ

“ซีซวน” เสียงอันทรงพลังร้องเรียกขึ้นจากทางด้านนอกประตู เมื่อหันไปก็เจอกับชายร่างยักษ์ที่กำลังวิ่งเข้ามาด้านในห้องที่เธอนอนอยู่

ก่อนหน้านี้ ซีห่าว (พี่ชายคนโต) ได้วิ่งไปหาเขาด้วยด้วยท่าทีที่เหนื่อยหอบ พูดไม่เป็นศัพจับใจความไม่ได้ และพยายามดึงรั้งเขาให้วิ่งตามไป ซึ่งนั่นก็คือพี่ใหญ่นั่นเองเมื่อ ห่าวหราน (ท่านพ่อ) เห็นเช่นนั้นจึงมองค้อนไปยังบุตรชายคนโตและพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

“ซีห่าว เจ้าควรพูดให้ชัดเจนมิใช่มาดึงรั้งพ่อเช่นนี้”

หวังห่าวหราน ถอนหายใจเสียงดัง “เจ้าเป็นพี่คนโตทำอะไรควรใคร่คิดให้ดีเสียก่อน แล้วเจ้ามาหาพ่อมีเรื่องอันใดอีกงั้นหรือ” ห่าวหรานถามบุตรชาย

เมื่อซีห่าวหยุดพักสักครู่จึงตอบกลับห่าวหรานไป

“ท่านพ่อขอรับข้าขออภัยข้ามิทันได้ตรึงตรองให้ดีก่อน แต่เพราะว่าข้านั้นตื่นเต้นจนลนลานไป”

เมื่อกล่าวขอโทษขอโพยพ่อเสร็จจึงหันมาทักทายผู้อาวุโสที่ทำงานเป็นช่างตีดาบ

“ท่านลุง”

“ซีห่าวเกิดเรื่องอันใดขึ้น เหตุใดเจ้าถึงวิ่งมาเช่นนี้ เหนื่อยหรือไม่ มาๆ กินน้ำกินท่าเสียก่อนเถอะ” ลุงจ้าวเจ้าของร้านตีดาบพูดขึ้น

“ไม่ขอรับๆ ข้าต้องรีบกลับบ้านไปดูซีซวน ท่านพ่อซีซวน ซีซวน...”

“เกิดอะไรขึ้นกับนางซีห่าวน้องเป็นเช่นไรบ้าง” ห่าวหรานเข้าไปเขย่าตัวซีห่าวอย่างแรงจนลุงจ้าวเข้ามารั้งไว้ก่อนจะถามซีห่าวว่าเกิดอะไรขึ้น

“เจ้าหนูน้องสาวเจ้าอาการหนักกว่าเดิมงั้นหรือเดี๋ยวข้าจะพาไปหาท่านหมอจง”

หมอจงคือหมออาวุโสท่านนึงซึ่งมาปักหลักตั้งรากฐานในหุบเขา เฉิงเซ่อ แห่งนี้ซึ่งเป็นที่ๆ มียอดยุทธผู้ฝึกตนเหาะเหินเดินอากาศผ่านมาบ่อยครั้ง หมอจงเป็นหมอที่มีความสามารถระดับสูง (สำหรับคนทั่วไปล่ะนะ) ฝีมือเยี่ยมยอดทีเดียว

ส่วนเหตุผลที่ยอดยุทธนั้นแวะเวียนมาก็เพราะฝีมือการตีดาบเขาของหุบเขาเฉิงเซ่อ แม้คนทั่วไปจะไม่รู้จักแต่สำหรับผู้ฝึกตนนั้นที่นี่คือหุบเขาแห่งดาบซึ่งที่นี่จะตีดาบตามคำสั่งลูกค้าเท่านั้นและแน่นอนว่าเป็นกระบี่ชั้นยอด ถึงคนในหุบเขาเฉิงเซ่อจะไม่มีผู้ฝึกตนแต่ก็ได้รับการคุ้มครองจากผู้ฝึกตนที่แวะเวียนมามาอยู่บ่อยครั้ง แต่ในด้านความเป็นอยู่จะยากจน แต่พวกเขาก็อยู่อย่างพอเพียง (แทบจะอดอหารเป็นบางมื้อ) เนื่องจากคนในหุบเขามีรายได้จากการตีดาบเพียงทางเดียวเท่านั้น

“ซีซวน นางฟื้นแล้วขอรับ” เมื่อห่าวหรานได้ยินเช่นนั้นถึงกับดีดตัวยืนขึ้นด้วยความเร็วสูงและวิ่งออกไปทันที