ตอนที่ 1การจากลา

ท่านพี่! ท่านพี่!

น้องสอง! น้องสอง!

ในขณะกึ่งหลับกึ่งตื่นร่างกายของฉันปวดร้าวเหลือเกินใครกันมาส่งเสียงดังรบกวนฉันคนนี้ เวลาพักผ่อนของฉันอันแสนจะน้อยนิดยังมาก่อกวนฉันอีก นี่ยังไม่ถึงเวลาเริ่มภาระกิจเสียด้วยซ้ำ

"เฮ้อ!"

เสียงถอนหายใจเบาบางดังขึ้นขัดจังหวะเสียงเรียกที่ดังเป็นระยะๆ

เธอคือหนึ่งในหน่วยจู่โจมที่มีชื่อเสียงเป็นอันดับหนึ่งที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมและเธอยังเป็นถึงรองหัวหน้าหน่วยอีกาดำ ซึ่งไม่ว่าไปที่ไหนก็ได้รับความยำแกรงด้วยความอำมหิตผิดมนุษย์จากหน่วยงานลับซึ่งไม่ต่างจากหน่วยเก็บกวาดเลย หน่วยนี้ถูกตั้งขึ้นหลังจากการฝึกที่แสนจะโหดร้าย จะเดินแต่ล่ะก้าวต้องระแวดระวังเป็นอย่างมากหากพลาดเพียงนิดชีวิตก็ดับสิ้นเลยทีเดียว ทหาร1,000คน ถูกคัดออกเหลือเพียง20คนที่ผ่านการทดสอบในครั้งนั้น ใครจะไปคาดคิดว่าเธอคือหนึ่งในนั้นเธอผู้เกียจค้าน ขี้หงุดหงิด และแสนจะเย็นชา ในระหว่างการทดสอบกลับเธอกลับแสดงความสามารถได้อย่างยอดเยี่ยม ทั้งในด้านความอดทน ความคิดในการตัดสินใจ ความแข็งแกร่งที่เทีบยเท่าบุรษเธอก็ผ่านมันมาได้นี่ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีเลยทีเดียว

งานที่เธอและหน่วยอีกาดำได้รับมอบหมายนั้นแน่นอนว่าสำเร็จทุกครั้ง และได้รับการยอมรับจากหน่วยต่างๆ จนขนานนามว่าหน่วยอีกาทมิฬ

“ท่านพี่! ท่านเป็นอย่างไรบ้าง” เด็กน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ ถามขึ้นมาด้วยหน้าที่มีน้ำตาคลอจึงทำให้เธอตกใจ

นี่มันเรื่องอะไรกัน! ฉันจำได้ว่าฉันกับหน่วยกำลังทำภาระกิจลับอยู่ ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ แล้วเด็กพวกนี้เป็นใครกัน

“โอ้ย!”

ขณะที่เธอพยามจะลุกขึ้นนั้นก็เกิดอาการปวดหัวขึ้นอย่างแรง จนเธอต้องร้องออกมา

“น้องสองเป็นอย่างไรบ้าง เจ้ายังเจ็บตรงไหนอีกหรือไม่ ไม่ได้การล่ะข้าจะไปตามท่านพ่อมา เจ้าสามเจ้าอยู่กับเจ้าสองก่อน ประเดี๋ยวพี่มา”

พ่องั้นหรือเธอจำได้ว่าพ่อเธอเสียไป10ปีแล้ว และเธอเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่น้อง

ชายเมื่อครู่ได้รีบวิ่งออกไปโดยไม่รอให้เด็กอีกคนตอบ

“ได้เลยพี่ใหญ่” เด็กน้อยขานรับเสียงดัง

“ท่านพี่ขอรับท่านเป็นเยี่ยงไรบ้าง” ขณะที่เด็กน้อยถามพยายามเอามือมาเตะที่หัวของเธอ เธอตกตะลึงเพราะไม่มีใครกล้าเตะต้องเธอจนต้องเบิกตาค้างมองเด็กชายตรงหน้า เธอคิดจะปัดมือน้อยที่มอมแมมนั้นออกไปแต่มือที่สัมผัสเธอไม่มีไอสังหารมีเพียงแค่ความหวงใยเธอจึงไม่ปัดมือเด็กชายออกไป

“ฉันอยู่ที่ไหน” เธอถามออกไปด้วยเสียงที่แหบพร่า เกิดอะไรขึ้นกับฉันทำไมปวดร้าวทั้งตัวแถมยังปวดหัวอีก เธอพยายามจะลุกขึ้นแต่กลับต้องสะดุดตากับเสื้อผ้าและการแต่งตัว ถึงเสื้อผ้าจะดูเก่าและมีรอยปะชุนอยู่หลายแห่งก็ดูสะอาดตาอยู่บ้าง

“ที่บ้านขอรับ ท่านพี่พยายามปีนต้นไม้เพื่อเก็บลูกพลับแต่ฝนที่ตกก่อนหน้านี้ทำให้ท่านพี่ลื่นและตกลงมาจากต้นพลับหัวกระแทกก้อนหิน ข้านึกว่าท่านจะตายซ่ะแล้ว ฮือๆ”

ฉันไปปีนต้นไม้ตอนไหนกันฉันกำลังทำภาระกิจลับอยู่ชัดๆ แล้วสำนวนคำพูดที่ดูแตกต่างออกไปจากที่ฉันอยู่นี่มันอะไร หรือฉันจะข้ามมิติมากันนะ เกิดอะไรขึ้นกับหน่วยของฉัน ฉันจำได้ว่าฝ่ายตรงข้ามวางกับดักและทิ้งระเบิดมาทางฉันโชคดีที่หน่วยแยกทางกันออกไป นี่ฉันคงตายแล้วสินะ

คนเย็นชาเช่นเธอน้ำตาไหลพราก หลังจากลำลึกความหลังในห้วงความคิดนี่คงเป็นการจากลาที่ไม่ได้บอกกล่าวเลยสินะ

เธอหลับตาทั้งน้ำตาที่หลินไหล