ตอนที่ 3

ในท่าที่สาวน้อยกำลังก้มๆ เงยๆ

ทำให้คมสะดุดตากับภาพของสะโพกกลมกลึง รัดรึงอยู่ภายใต้ผ้าถุงลายดอกพิกุลถึงซึ่งเป็นชุดฟอร์มของสาวใช้

ผ้าบางแนบเน้นสะโพก เห็นกลีบก้นกลมกลึงเป็นรูปเป็นร่าง ทำเอาคมน์ขยับเข้ามาใกล้ เพ่งมองร่องนมขณะดาวเรืองก้มปัดฝุ่นที่โซฟา

‘โอ้ว… ’

ภาพที่เห็น เต้านมคัพอีอวบใหญ่เบียดอัดกันแน่นอยู่ในเสื้อคอจีนของยูนิฟอร์มสาวใช้ ทำเอาเลือดกำเดาของคมน์แทบสาด

หื่น…

คมน์ยอมรับอย่างไม่อาย หากจะใช้คำนี้นิยามถึงตัวตนอีกด้านของเขา

ใช่… เขาหื่น และไม่ใช่หื่นธรรมดา ผู้หญิงทุกคนที่เคยรองรับอารมณ์ของเขามาแล้ว จะรู้ดีถึงความจริงในเรื่องนี้

“ฉันอยากรู้เรื่องราวเกี่ยวกับเธอ… ช่วยเล่าให้ฉันฟังอีกที… ฉันต้องการความจริงจากปากของเธอ… ว่าเธอเป็นใครมาจากไหน”

ร่างสูงใหญ่ทรุดลงนั่งบนโซฟา ตวัดขาไขว่ห้างน่าหวาดเสียวว่าของลับจะโผล่ออกมาทั้งพวง

“นะ…หนู เอ่อ… ก็หนูเป็นหลานสาวป้านิ่มไงคะ… พ่อแม่หนูตายหมดแล้ว ป้านิ่มสงสาร จึงเอาหนูมาอยู่ด้วย”

คำว่า ‘ความจริง’ ที่คมน์อยากได้ยิน ทำให้ดาวเรืองตกใจ เอ่ยอย่างตะกุกตะกัก

ดาวเรืองเริ่มสงสัย

ราวกับว่าคมน์แอบรู้อะไรมา จึงต้องมาเค้นถามเอากับหล่อนแบบนี้ ทั้งที่ป้านิ่มก็ได้แนะนำไปแล้วเมื่อตอนเจอกันครั้งแรก

“ท่องบทมาเหมือนนกแก้วนกขุนทอง… ไม่ได้ยินหรือยังไงที่ฉันบอกว่าต้องการความจริง”

คมน์เอามือกอดอก เอนหลังพิงพนักโซฟา ตาคมดุจ้องใบหน้าของคนตัวเล็กอย่างคาดคั้น

“ความจริง… ก็อย่างที่หนูบอก”

ดาวเรืองไม่รู้ว่าเขาแอบฟังเรื่องราวในครัวเมื่อวันนั้น

‘โกหก… เธอมันแพศยาเหมือนแม่เธอไม่มีผิด ไม่งั้นแม่เธอคงไม่ร่านมาเป็นเมียน้อยพ่อฉัน’

คมน์กราดน้ำเสียงอยู่ในใจ

รอยแค้นเมื่อวันก่อน…

ถึงตอนนี้ยังไม่จาง เขาไม่เคยลืมวันที่นายพศุวัฒน์ผู้เป็นบิดาสารภาพกับผู้เป็นมารดาว่านอกใจ แอบเลี้ยงดูเมียน้อยอีกคนไว้ที่บ้านเช่า เมียน้อยซึ่งก็คือแม่ของดาวเรือง

“งานเสร็จแล้วนะคะ… หนูไปได้หรือยังคะ”

ดาวเรืองถาม ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้หญิงสาวอยากออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด… แต่ไม่ง่าย

“จะรีบไปไหน… ทำไม ท่าทางของฉันน่ากลัวนักหรือยังไง”

คมน์ถาม ดาวเรืองนึกตอบในใจว่า ‘ใช่’ เขาน่ากลัวมาก

คมน์เดินมาที่หัวเตียง

ทำท่ากวาดสายตามองหาของบางอย่างอึดใจสั้นๆ ก่อนจะตวัดสายตามาที่ดาวเรืองอย่างเอาเรื่อง

“ฝีมือเธอใช่ไหม… ยัยตัวดี”

เสียงของคมน์เข้มจนน่ากลัว

“อะไรคะ… ”

ดาวเรืองหน้าเสีย ไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไร

“แหวน… แหวนหมั้น จำได้ว่าก่อนเข้าไปอาบน้ำฉันวางเอาไว้ตรงนี้”

“ไม่มีนะคะ… ”

ดาวเรืองส่ายหน้า หล่อนมั่นใจว่าไม่เห็นจริงๆ

“เธอนี่มันสิบแปดมงกุฎ… ในห้องนี้มีแค่เธอกับฉันเท่านั้น ยังจะมีหน้ามาปฏิเสธ”

“ไม่มีค่ะ… ”

ดาวเรืองยืนกราน

“ปากแข็ง… ถ้ามั่นใจว่าไม่ได้ขโมย เธอจะต้องยอมให้ฉันค้นตัว”

คมน์หรี่ตามองเรือนร่างเอิบอิ่ม ผิวขาวสะอ้าน ทรวงอกอวบใหญ่สะดุดตาจนความคิดหื่นผุดวาบเข้ามาในหัวของเขา

“ค้น… ยังไงคะ… ”

คนโดนปรักปรำย้อนถามเสียงแผ่ว

“ก็ค้นตัว… และต้องค้นทุกซอกทุกหลืบ จนกว่าจะแน่ใจว่าแหวนไม่ได้อยู่กับเธอ”

คมน์สืบเท้าเข้าประชิดร่าง

“หนูไม่ได้ขโมยแหวนของคุณนะคะ”

ดาวเรืองส่ายหน้า

ถอยร่นจนแผ่นหลังติดผนัง ก่อนจะยืนนิ่งอย่างจำยอม เพราะมั่นใจว่าแหวนของเขาไม่ได้อยู่กับหล่อนอย่างแน่นอน

หรือจะต้องให้เขาค้น…

เพื่อความบริสุทธิ์ใจ ดาวเรืองคิดในใจ

“คุณคมน์… ”

ดาวเรืองเอามือปัดป้อง คมน์พยายามจะแกะกระดุมเสื้อของหล่อน

“อย่าเล่นตัวน่ะ… ถ้าเธอฉลาดก็ควรอยู่ให้เป็น ถ้ายังอยากอยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไป… เธอก็น่าจะรู้ ว่าควรจะตามใจเจ้าของบ้านอย่างฉัน”

คมน์หยุดแกะกระดุม รวมมือทั้งสองข้างของคนตัวเล็กขึ้นมาล็อกเอาไว้เหนือศีรษะ

“ไม่นะ… อย่าทำ”

ดาวเรืองส่ายหน้า

คมน์ไม่ฟัง

ซ้ำยังสอดมือเข้าใต้ชายเสื้อ ลูบไล้ขึ้นมาตามเอวคอด สัมผัสเนื้อหนุ่มของหล่อน สอดนิ้วล้วงเข้ามาใต้ขอบบราเซียแล้วกอบกุมสองเต้าอวบใหญ่ล้นมือ บีบขยำอย่างนึกมันเขี้ยว

“โอ้ว… ”

คมน์เผลออุทานออกมา คลี่นิ้วสัมผัสความนุ่มเนียนของปทุมคู่งาม บีบขยำจนเนื้อขาวปลิ้นออกมาตามซอกนิ้ว

“อ๊า… ”