2

“เป็นหนี้เท่าไหร่” พจน์เอ่ยถามตรงๆ แบบตรงประเด็น เขาไม่ชอบอ้อมค้อมให้มากความ

“เอ่อ...”

“เสี่ยรออยู่ แล้วไอ้หมอนี่เป็นใคร ถ้าเสี่ยรู้ว่าคุณยึกยัก ผมไม่รับรองความปลอดภัยนะ”

“ฮือๆๆ พี่เป็นหนี้เสี่ยภาสกรอยู่ เขาเลยจะมาพายายหนูดีไปขัดดอกจ้ะ คือพี่ไม่มีเงินใช้หนี้” จินตนาเห็นท่าไม่ดีเลยแกล้งร้องห่มร้องไห้กลบเกลื่อนเรื่องราวร้ายๆ ที่ตัวเองทำลงไป

“ผมถามว่าเท่าไหร่” พจน์ถามเสียงเย็นยะเยียบไปถึงไขสันหลัง จินตนาอึกอัก คนของเสี่ยภาสกรก็เริ่มที่จะไม่พอใจ

“คือกลับไปก่อนได้ไหมคะ บอกเสี่ยว่าเดี๋ยวจะเอาเงินไปใช้หนี้” จินตนารีบไกล่เกลี่ย คนของเสี่ยภาสกรทำเสียงขัดอกขัดใจ เหมือนจะไม่ยอมไปโดยง่าย

“เสี่ยของนายอยู่ไหน ฉันจะใช้หนี้ให้เอง เท่าไหร่ก็ตอบมาสิ” พจน์ถามย้ำ เขามีเงินนอนอยู่ในบัญชีทุกเดือน เงินจากการขายของในสวนที่น้องสาวโอนเข้ามาให้ และไม่ได้ใช้จ่ายอะไร

ดรุณีแทบจะร้องไห้เมื่อได้ยินแบบนั้น เธอรอดแล้ว และคิดว่าตัวเองต้องรอดหากพจน์มาทันเวลา

พวกมันปรึกษาหารือกันเพราะเสี่ยอยากได้ดรุณีไปเป็นเด็กในสังกัด แต่ถ้าอีกฝ่ายยอมใช้หนี้เสี่ยก็อาจจะยอมเลยโทรศัพท์ไปปรึกษา ซึ่งภาสกรก็ต้องยอมในที่สุดเพราะว่าเงินที่ได้มาเป็นดอกเบี้ยทบต้นทบดอกหลายล้านบาท

พจน์ดึงร่างของดรุณีเข้ามาหา เด็กสาวไปหลบอยู่ทางด้านหลังของพจน์ เธอรู้สึกอบอุ่นใจว่าเช่นไรก็ต้องปลอดภัยกว่าอยู่กับมารดาเลี้ยงแน่นอน

“ไปกับอา” พจน์จับบ่าเล็กๆ สั่นสะท้านของเด็กสาวเอาไว้ ไม่ได้เจอกันห้าปี ดรุณีโตเป็นสาวน้อยสะพรั่งและสวยเหมือนมารดาของเธอไม่มีผิด

“จะ... จะไปไหน” จินตนาเอ่ยถามอย่าตกใจ

“เคลียร์หนี้พนันของคุณไงครับ” พจน์ตอบเสียงเย็น กัดกรามเข้าหากัน จินตนาใบหน้าเหลอหลา มองลูกเลี้ยงเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ดรุณีคงเอาเรื่องไม่ดีของเธอไปบอกพจน์แน่ๆ

“รออยู่ที่นี่ก่อนก็ได้” จินตนาพูดอีก

“คุณก็ต้องไปด้วยครับ” พจน์พูดเสียงเย็น จินตนาหันไปมองสามีใหม่ของตนเอง แล้วก็ต้องเดินทางไปหาเสี่ย ภาสกรด้วยกัน

หลังจากปลดหนี้เรียบร้อยแล้ว พจน์ก็ยื่นเอกสารสำคัญฉบับหนึ่งให้แก่จินตนาเซ็น

“อะไรคะ” จินตนาเอ่ยถามเมื่อกลับมาถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว ดีใจที่ได้ปลดหนี้ แต่รู้สึกเสียวสันหลังวาบๆ ทุกครั้งที่ได้สบตากับพจน์

“เอกสารสำคัญให้ผมเป็นผู้ปกครองของดรุณีต่อจากนี้เป็นต้นไป”

“ได้ยังไงกัน ยายหนูดีเป็นลูกเลี้ยงของฉัน จะยกให้ใครง่ายๆ ได้ไง”

“หนี้สินของคุณผมก็จ่ายให้แล้ว จะเอายังไงอีก” พจน์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดัน

“คุณพจน์เป็นผู้ชาย จะยกเด็กผู้หญิงให้อยู่ในการดูแลได้ยังไง ไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย” จินตนาเริ่มหัวหมอ

“แล้วจะเอายังไงครับ ผมไม่ชอบอ้อมค้อมมากความคุณก็รู้ดี”

“ยายหนูดีอายุสิบแปด แต่งงานได้แล้ว คุณจะแต่งงานกับยายหนูดีไหมล่ะ ถ้ายอมแต่งถึงจะพาไปได้” คนหัวหมอยังพูดต่อ ดรุณีได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับตาโต หันไปมองหน้าพจน์

พจน์รักสันโดษและหวงความโสดเป็นอันมาก คงไม่ยอมแต่งงานกับเธอง่ายๆ ดรุณีคิดอย่างเศร้าใจ แต่ประโยคตอบกลับของพจน์ทำให้เธอต้องเงยหน้ามองเขาอย่างตกตะลึง

“ผมยินดีรับหนูดีเป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมายตอนนี้เลย ถ้าคุณต้องการแบบนั้น” ประโยคของพจน์ทำให้จินตนายิ้มกริ่ม อย่างน้อยก็คงจะได้ค่าสินสอดอีกก้อนหนึ่ง

สำหรับพจน์เงินทองคือของนอกกาย เขาจัดการทุกอย่างตามที่พูด จดทะเบียนสมรสกับดรุณีถูกต้องตามกฏหมายและให้เงินจินตนาไปอีกก้อน พร้อมด้วยสัญญาอีกฉบับที่ไม่ให้อีกฝ่ายมายุ่งวุ่นวายกับดรุณีอีก

ดรุณีเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าใบน้อยเดินไปขึ้นรถของพจน์ด้วยความรู้สึกใจหาย บ้านหลังน้อยของบิดาที่เธอต้องจากไป มันทำให้เธอรู้สึกเศร้าใจไม่น้อย

“ไปได้แล้ว” พจน์ดึงกระเป๋าเสื้อผ้าของเด็กสาวไปวางบนรถ ก่อนจะเปิดประตูรถให้ ดรุณีขึ้นไปนั่งบนรถที่ค่อยๆ เคลื่อนออกไปอย่างเชื่องช้า เธอหันกลับไปมองบ้านหลังน้อยที่ผูกพันมาตั้งแต่เด็ก จินตนาไม่ได้เดินมาส่ง ท่านคงดีอกดีใจกับเงินอีกก้อนที่ได้จากพจน์

“หิวหรือยัง” เสียงขรึมๆ ที่เอ่ยถามทำให้ดรุณีสะดุ้ง หันไปมองซีกหน้าคมเข้มของเขา

“ไม่คิดเลยนะว่าจินตนาจะทำกับหนูดีแบบนี้” เขาพูดเสียงขรึมดังเดิม พจน์เป็นคนพูดน้อยแต่จิตใจดี เธอรู้เพราะว่าเขาไปมาหาสู่กับบิดาโดยตลอด ก่อนที่บิดาจะเสียชีวิต