ตอนที่ 9 แฟนเก่า 2

“ลัลขอตัวไปห้องน้ำสักครู่นะคะ” หญิงสาวบอกกับเขาก่อนจะเดินออกไป

คล้อยหลังลลัลนาไปไม่ถึง 5 นาที นัทธีหยิบโทรศัพท์มาโทรสั่งงานเลขาระหว่างรอลลัลนา เพราะเขาไม่ได้เข้าบริษัท

“นัทคะ” เสียงเรียกชายหนุ่มดังขึ้นก่อนที่เจ้าของเสียงปริศนา จะถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามเขา ซึ่งเป็นที่ที่ลลัลนานั่งก่อนจะลุกออกไป

“ครับ” ชายหนุ่มมองหล่อน ก่อนจะคุยงานต่อโดยไม่ได้สนใจ

“มากับใครคะ แพรไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่ กลับมาจากอังกฤษตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” หล่อนค่อนข้างไร้มารยาท ทั้งที่เห็นเขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ กลับชวนเขาคุยโดยไม่สนใจว่าเขากำลังมีธุระหรือไม่

“มากับภรรยาครับ” นัทธีตอบหล่อนเสียงเรียบอย่างค่อนข้างไว้ตัว เพราะเขาไม่ต้องการให้ลลัลนากลับมาเห็นแล้วเข้าใจเขาผิด

“คะ คุณแต่งงานแล้วเหรอ ทำไมแพรไม่เห็นได้ข่าวเลย” หญิงสาวผู้มาใหม่หน้าเจื่อนไป

“ครับ ผมแต่งงานแล้ว” ชายหนุ่มพูดจบ ลลัลนาก็กลับมาพอดี

“พี่นัทคะ” ลลัลนามาถึงก็เดินมานั่งข้างๆชายหนุ่มก่อนจะเรียกชื่อเขาเสียงหวาน

“แพร ผมขอแนะนำนะ นี่ลัล ภรรยาของผม เธอเป็นคู่หมั้นผมตั้งแต่เด็ก” พูดพลางโอบเอวลลัลนา

“อ๋อ คลุมถุงชนเหรอคะ มิน่าล่ะ ไม่มีข่าวอะไรเลย”

“ไม่ทราบสิคะ แต่ถึงขนาดเอาแหวนเพชรประจำตระกูลมาเป็นแหวนแต่งงาน ก็คงจะต้องเต็มใจในระดับหนึ่งล่ะมั้งคะ ไม่งั้นคงจะใช้แหวนเพชรทั่วไปที่ไม่มีความหมายขนาดนี้” ลลัลนาทนให้แพรวากระแนะกระแหนไม่ไหวเลยตอบโต้กลับไป

“คงจำเป็นต้องเอาออกมาใช้มั้งคะ ไม่งั้นเขาคงไม่ปล่อยให้แต่งเงียบขนาดนี้”

“ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ พอดีจดทะเบียนสมรสด้วย แล้วบังเอิญวันนี้ว่าง พี่นัทเลยพาออกมาซื้อเครื่องเพชรไว้ใส่เล่น สวยไหมคะ” ลลัลนายิ้มหวานยั่วแพรวา ก่อนจะแตะสร้อยที่คอเบาๆให้แพรวาสังเกตุเห็น

“ก็สวยนะคะ แต่เล็กไปหน่อย คงจะไม่สำคัญอะไรถึงได้แค่นี้”

“อ๋อ พอดีไว้ใส่เล่นน่ะค่ะ เซ็ทของมันต้องเก็บไว้ที่บ้านเพราะมันใหญ่จนไม่สามารถนำมาใส่ในชีวิตประจำวันได้เลย อีกอย่างก็ไม่จำเป็นต้องใช้เงินของพี่นัทหรอกค่ะ พอดีว่าที่บ้านก็มีเงินไม่จำเป็นต้องรอเกาะใคร” ลลัลนาตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่แอบแฝงไว้ด้วยการตอบโต้อย่างเจ็บแสบ

ชายหนุ่มที่กำลังเป็นประเด็นถึงกับสำลักอากาศ เขาแกล้งกระแอมไอขึ้นมาเบาๆเพื่อกลบอาการ

“เนี่ยเหรอคะนัท ภรรยาคุณ ยังเด็กอยู่เลยนะคะ ไม่มีมารยาทเลย”

“ฉันจะมีมารยาทเฉพาะกับคนที่มีมารยาทเท่านั้นค่ะ” หญิงสาวพูดพลางยิ้มให้แพรวา

“ลัล พี่ว่าเรากลับกันเลยดีไหม” นัทธีแตะเอวหญิงสาวเบาๆเป็นการส่งสัญญาณ

“ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ ยินดีที่ได้พบนะคะ”

“ยินดีเช่นกันค่ะ งั้นแพรขอตัวก่อนนะคะนัท ไว้จัดงานฉลองสมรสเมื่อไหร่ อย่าลืมชวนแพรนะคะ หวังว่าจะได้จัดนะคะ” ท้ายประโยคแพรวาหันมาพูดกับลลัลนาด้วยน้ำเสียงจิกกัด

“คงไม่นานนี้หรอกค่ะ เดี๋ยวการ์ดพิมพ์เสร็จพี่นัทคงจะส่งไปให้นั่นแหละค่ะ พอดีไม่สะดวกไปเอง มีแขกสำคัญอีกหลายท่านเลย” ลลัลนาตอบกลับอย่างเจ็บแสบ แพรวาจิกตามองลลัลนาด้วยความเจ็บใจก่อนจะเดินออกไป

“แฟนเก่าเหรอคะ”

“ใช่ เคยคบอยู่พักหนึ่ง” นัทธีตอบลลัลนาอย่างไม่ใส่ใจคนที่ถูกพูดถึงเลยสักนิด

“ค่ะ กลับกันเถอะค่ะ ลัลอิ่มแล้ว อยากกลับบ้าน” ลลัลนาไม่ได้พูดอะไรถึงแพรวาอีก แต่ชวนชายหนุ่มกลับบ้านเลย

“ครับ”

หลังจากชำระเงินเสร็จและออกจากร้านมา บรรยากาศระหว่างนัทธีกับลลัลนาก็แปลกไปจนชายหนุ่มรู้สึกได้