ตอนที่ 8 แฟนเก่า 1

ช่วงเช้าวันหยุดที่แสนสงบเงียบ บนเตียงหลังใหญ่มีร่างบอบบางกำลังนอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ เนื่องจากอุณหภูมิของห้องค่อนข้างเย็นจากการเปิดแอร์มาทั้งคืน ร่างบางพลิกตัวเปลี่ยนอิรินาบถการนอนเมื่อรู้สึกว่าตัวเองนอนไม่สบาย

แกร๊ก

เสียงเปิดประตูห้องนอนดังขึ้นเบาๆ คล้ายกลัวจะรบกวนการพักผ่อนของเจ้าของห้อง

“อืม”

เป็นธรรมชาติของคนอยู่คนเดียวในห้อง พอมีคนอื่นก็จะรู้สึกตัวโดยอัตโนมัติ ลลัลนาลุกขึ้นนั่ง เธอยังคงสะลึมสะลืออยู่

“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นทำให้หญิงสาวสะดุ้ง อาการสะลึมสะลือหายแทบจะทันที

“พี่เข้ามาได้ยังไงคะ” เธอตกใจรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงคอ นัทธีมองอาการของหญิงสาว ลลัลนามั่นใจว่าเธอเห็นรอยยิ้มขำจากใบหน้าหล่อเหลาของเขา ถึงแม้จะเพียงไม่กี่วินาทีก็ตาม

“คุณแม่เธอให้รหัสมา” นัทธีปรับอารมณ์ตัวเองตอบหญิงสาวเสียงเรียบพลางนั่งลงตรงขอบเตียง

“ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว วันนี้เราจะไปซื้อของกัน”

“เอ่อ ค่ะ พี่นัทออกไปก่อนได้มั้ยคะ” นัทธีไม่พูดอะไร เขายอมลุกออกจากของเตียงและเดินออกไปจากห้องนอนของหญิงสาวแต่โดยดี ลลัลนาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจก่อนจะเดินกึ่งวิ่งเข้าห้องน้ำไป

“เรามาซื้ออะไรกันคะ”

“ของจำเป็น” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบก่อนจะดึงข้อมือพาเจ้าของร่างบางไปร้านที่เขาได้จัดการนัดไว้เรียบร้อยแล้ว

“พี่นัทคะ…”

ทันทีที่มาถึงหน้าร้านลลัลนาได้ฝืนตัวเอาไว้ แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่ยอมให้หญิงสาวปฏิเสธ เขาดึงข้อมือเล็กให้เดินตามเข้าไปที่เก้าอี้ที่ทางร้านจัดไว้ต้อนรับลูกค้า หลังจากพนักงานเห็นนัทธีเข้ามาภายในร้าน ก็ได้นำ ‘สิ่งของ’ ที่เขาสั่งจองเอาไว้มาวางให้

“คุณนัทธีสนใจรับแหวนด้วยมั้ยคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมต้องการแค่ชุดเครื่องเพชรที่เข้ากันกับแหวนวงนี้ครับ”

“งั้นเดี๋ยวดิฉันลองดูเพิ่มเติมให้นะคะ” พนักงานพูดจบก็เดินเข้าไปด้านในเพื่อไปหาชุดเครื่องเพชรมาเพิ่ม เพื่อให้ชายหนุ่มเลือก

“อะไรคะพี่นัท ลัลไม่เข้าใจ”

“แหวน เป็นแหวนที่ตกทอดกันมา เป็นแหวนแต่งงานของคุณปู่กับคุณย่า คุณพ่อกับคุณแม่ ตอนนี้มันตกมาถึงเรา ฉันแค่อยากหาเครื่องเพชรให้มันเข้าชุดกัน จริงๆมันมีชุดของมันอยู่แล้ว แต่ฉันอยากให้มีชุดเล็กไว้สำหรับใส่ในชีวิตประจำวัน”

นัทธีอธิบายให้หญิงสาวเข้าใจถึงความเป็นมาของแหวนวงที่เขานำมาใช้เป็นแหวนแต่งงาน ลลัลนาทำสีหน้าแปลกใจที่ได้ยินเขาพูดยาวๆเป็นครั้งแรก หลังจากเธอไม่ได้พูดคุยกับเขามาเป็น 10 ปี

“แล้วทำไมไม่บอกลัลก่อนล่ะคะ”

“ถ้าบอก เธอก็ไม่ยอมมา” ลลัลนาชะงักไปที่นัทธีรู้ทันเธอ เพราะถ้าเธอรู้ว่าเขาพามาซื้อเครื่องเพชร เธอก็คงไม่มาอย่างที่เขาว่าจริงๆ

“งั้นพี่นัทเลือกเองนะคะ ลัลขอรออย่างเดียวค่ะ” หลังจากหญิงสาวพูดจบพนักงานก็เดินถือกล่องกำมะหยี่เข้ามาวางตรงหน้า

“ขอลองชุดนี้ครับ”

ฝ่ามือใหญ่แตะปลายนิ้วลงที่กล่องใบหนึ่ง เขาสะดุดตาทันทีที่กวาดสายตามอง สร้อยทองคำขาวที่มีจี้เพชรน้ำงามที่เจียระไนเป็นรูปหัวใจ ล้อมรอบด้วยเพชรสีชมพูรูปหยดน้ำเม็ดเล็กๆเรียงกันกับข้อมือเป็นชุดเดียวกัน ไม่ใหญ่มากแต่ก็ไม่เรียบจนเกินไป

“น่ารักจัง” ลลัลนามองตามมือที่เขาเลือก เธอรำพึงออกมาเบาๆ

นัทธีลองสวมชุดเครื่องเพชรให้หญิงสาว เขามองด้วยความพึงพอใจก่อนจะมองเธอ ซึ่งลลัลนาคิดว่าเธอเองก็คงไม่ต้องพูดอะไร เขาน่าจะรู้ใจเธอในระดับหนึ่งเลยทีเดียว

แล้วก็เป็นไปตามคาด เขาตกลงรับชุดนี้และให้เธอใส่ติดตัวไปเลย ก่อนจะพาเธอไปร้านอาหารเพื่อรับประทานอาหารมื้อเช้าที่นับรวมกับมื้อเที่ยง เพราะกว่าจะออกมากันก็สายเต็มที