สายใยแห่งรัก

ใจกลางเมืองอันแสนวุ่นวาย ลลัลนา หญิงสาวใบหน้าหวานดวงตากลมโต ผมตรงยาวสลวย ผิวขาวเหลืองสุขภาพดี กำลังฝ่ารถติดเพื่อที่จะไปให้ทันเวลาเข้าเรียน เธอไม่เคยขาดเรียน หรือไปสายเลยถ้าไม่จำเป็นจริงๆ

หญิงสาวถอนหายใจเบื่อหน่ายกับรถติด ถึงแม้ว่าเธอจะออกจากที่พักเร็วขนาดไหน ก็ยังไม่พ้นต้องเผชิญกับปัญหานี้อยู่ดี ดวงตากลมโตมองไปข้างหน้าอย่างตั้งใจ ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปยังมหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางของเธอ

หลังจอดรถเรียบร้อย มือบางหยิบกระเป๋าสะพายข้างใบโปรดของเธอ พร้อมกับหอบเอกสารประกอบการเรียน เดินตรงไปยังโต๊ะที่เธอและเพื่อนสนิทนั่งกันเป็นประจำ และเหมือนดังเช่นทุกวัน ที่ฟางข้าวเพื่อนสนิทของเธอจะมาถึงก่อนและนั่งรอเธออยู่

“ตกลงแกรู้หรือยัง ว่าจะทำธีสิสเกี่ยวกับอะไร” เสียงหวานใสของฟางข้าวดังขึ้นถามเธอ หลังจากนั่งคุยไร้สาระกันมาพักใหญ่ๆ

“ยังไม่รู้เลยอะ” ลลัลนาตอบเสียงเบื่อหน่าย

“เดี๋ยวก็เสร็จไม่ทันหรอก”

“ทันแหละ”

“แกเนี่ยนะ ไม่เตรียมตัวตั้งแต่เนิ่นๆ”

“เอาน่า ไม่มีเวลาหานี่นา”

เสียงการสนทนาของหญิงสาวสองคนดังขึ้นที่โต๊ะหินใต้อาคารเรียน ระหว่างรอเวลาขึ้นชั้นเรียน ยิ่งใกล้ช่วงเวลาเรียนจบ นักศึกษาแต่ละคนก็ต้องรีบเร่งหาเรื่องที่จะเขียนวิทยานิพนธ์ บางคนที่หาแต่เนิ่นๆ ก็มีเวลาหาที่จะทำนานหน่อย เผื่อผิดพลาดตรงไหนจะได้แก้ไขได้ การสนทนาจบลงเมื่อทั้งสองสาวพากันรวบข้าวของไว้ในอ้อมแขนแล้วพากันขึ้นชั้นเรียนไป

หลังเลิกเรียน ทั้งลลัลนาและฟางข้าวพากันไปเดินห้างสรรพสินค้าดังใกล้ๆเพื่อพักผ่อน หากวันไหนไม่มีธุระอะไรหรือไม่รีบกลับ พวกเธอก็จะพากันไปหาอะไรกินแบบเป็นประจำ

“แก ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ” เสียงใสของลลัลนาบอกฟางข้าวก่อนรีบลุกเดินออกจากร้านไปโดยที่ฟางข้าวยังไม่ทันได้ตอบอะไร

ลลัลนารีบเดินเข้าห้องน้ำจนไม่ทันได้ระวัง เดินชนใครคนหนึ่ง เธอรีบขอโทษและเดินเข้าห้องน้ำไป โดยไม่รู้ตัวเลยว่าใครคนนั้นได้มองตามเธอจนลับตา

“แก กลับบ้านเหอะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลยอะ เหมือนจะเป็นรอบเดือนเลย” ลลัลนาบอกฟางข้าวทันทีที่มาถึงโต๊ะที่เพื่อนสนิทของเธอนั่งรออยู่

“อือ งั้นก็กลับ คืนนี้แกนอนไหน”

“คอนโดแหละ ไม่อยากกลับบ้าน” เธอตอบเพื่อนสนิทของเธอระหว่างเดินไปชำระเงิน

สองสาวแยกย้ายกันกลับบ้าน ฟางข้าวไปรออำนวย คนของที่บ้านที่คอยรับส่งเธอตั้งแต่เด็กมารับ ส่วนลลัลนาก็ไปที่รถเพื่อขับรถกลับคอนโดของเธอ

หลังจากมาถึงที่คอนโดและจอดรถเรียบร้อย เท้าเรียวสวยก้าวลงจากรถตรงไปที่ลิฟต์ มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คข้อความระหว่างรอลิฟต์ ทำให้ไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนมายืนอยู่ข้างๆ

จนประตูลิฟต์เปิดออก เธอจึงเงยหน้าขึ้นมอง ถึงได้เห็นว่าคนที่ยืนอยู่ คือคนที่เธอเดินชนโดยไม่ได้ตั้งใจที่ห้างสรรพสินค้า ร่างบางแอบแปลกใจ ที่เขาคนนี้ขึ้นลิฟต์ตัวเดียวกันกับเธอ เพราะลิฟต์ตัวนี้เป็นลิฟต์ที่ขึ้นไปชั้นบนสุดเท่านั้น แต่ที่ผ่านมาเธอไม่เคยเห็นเขาเลย ทั้งที่ตัวเธอเองก็อยู่ที่นี่มา 3 ปีกว่าแล้ว

เธอค้อมศีรษะลงให้เขาเล็กน้อย หลังจากที่ชายหนุ่มร่างสูงผายมือให้เธอเดินเข้าลิฟต์ก่อน ทั้งเธอและเขายืนคู่กันเงียบๆ จนกระทั่งประตูลิฟต์เปิดออก ทั้งคู่ต่างแยกย้ายเข้าห้องของตัวเองไป