ตอนที่ 2 ความบังเอิญ 2

เช้าวันต่อมา หลังจากที่ลลัลนากับฟางข้าวมาถึงมหาวิทยาลัย ก็ได้รีบขึ้นไปบนห้องทันที เนื่องจากวันนี้มีอาจารย์พิเศษมาบรรยายวิชาสาขารวม ที่สาขาการบัญชีของพวกเธอต้องเข้าคลาสรวมกับสาขาอื่น พวกเธอจึงต้องรีบขึ้นห้อง เพราะกลัวไม่มีที่นั่ง

วันนี้นักศึกษาสาวแต่ละคนค่อนข้างจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ เนื่องจากอาจารย์พิเศษที่มาบรรยายนั้น เป็นถึงนักธุรกิจหนุ่มเนื้อหอมหน้าใหม่ไฟแรง ที่สาวๆทั้งหลายหมายปอง

“แก นี่มันคนที่ฉันเดินชนเมื่อวานนี่” ทันทีที่อาจารย์พิเศษเดินเข้ามาในคลาส ลลัลนาถึงกับตาโตรีบสะกิดบอกเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆทันที

นัทธี ชายหนุ่มเนื้อหอม สูง 185 เซนติเมตร ตาคมดุ ผิวขาวซีดเนื่องจากการไปอาศัยอยู่เมืองหนาวเป็นเวลานาน หน้าตานิ่งขรึม บุคลิกเย็นชาพูดน้อย แต่ค่อนข้างใส่ใจคนรอบตัว

ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาในคลาส ดวงตาคมกวาดมองไปทั่ว ก่อนจะไปสบเข้ากับหญิงสาวที่เขาจำได้ติดตา มือหนาวางของที่ถือมาลงบนโต๊ะหน้าห้อง จากนั้นการบรรยายก็เริ่มขึ้น ทั้งคลาสตกอยู่ในความสงบ จนใกล้เวลาจบคลาส

“มีใครมีคำถามอะไรมั้ยครับ”

“อาจารย์มีแฟนหรือยังคะ” สิ้นเสียงคำถาม ได้มีนิสิตใจกล้าคนหนึ่งยกมือขึ้นถาม ทำให้สาวๆแทบทั้งห้องตกอยู่ในความสงบพร้อมรอฟังคำตอบ ในขณะที่ลลัลนากับฟางข้าวกำลังเก็บของบนโต๊ะ เพราะไม่ได้สนใจคำตอบ

“คำถามนี้ไม่เกี่ยวกับที่ผมบรรยายไปนะ” พูดขึ้นพลางมองไปทางหญิงสาวคนที่เดินชนเขาเมื่อวาน และบังเอิญอยู่คอนโดที่เดียวกัน ชั้นเดียวกัน ก่อนที่เขาจะสบตากับเธอ

“ผมมีคู่หมั้นแล้ว” เขาพูดพลางมองสบตากับลัลนา เพราะเธอบังเอิญเงยหน้าขึ้นมามองพอดี

ลลัลนารู้สึกแปลกๆ ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า แต่ดูเหมือนว่าเขาจะจ้องมองมาที่เธอ เพราะเขาคนนั้นกำลังมองสบตาเธออยู่ โดยที่ไม่มีใครได้ทันสังเกต

หลังจบคลาส ลลัลนากับฟางข้าวได้มานั่งที่โต๊ะม้าหินใต้อาคารเรียน โต๊ะประจำของพวกเธอ

ครืด ครืด

“ค่ะแม่”

“ยัยลัล เลิกเรียนหรือยังลูก”

“เลิกแล้วค่ะ แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ” หญิงสาวตอบมารดาด้วยความแปลกใจ เพราะปกติแล้วมารดาของเธอไม่เคยโทรมาระหว่างวัน ถ้าไม่มีเหตุอะไร

“วันนี้มาทานข้าวที่บ้านหน่อยนะ แล้วค่อยกลับคอนโด วันนี้คุณลุงชลิตจะมาทานข้าวที่บ้านเรา”

“ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวลัลขอจัดการงานก่อนนะคะ เสร็จแล้วลัลจะรีบไปค่ะ”

หญิงสาวกดวางสายจากมารดาของเธอก่อนจะรีบจัดการงานกลุ่มกับฟางข้าวให้เสร็จ แล้วรีบแยกย้ายกันกลับบ้าน

ขณะที่หญิงสาวกำลังจะปลดล็อกรถ ได้มีใครบางคนเดินผ่านด้านหลังของเธอในระยะประชิด ร่างบางสะดุ้งเฮือกหันกลับไปมอง แต่เขาคนนั้นได้เดินพ้นหลังเธอไปแล้ว พร้อมกับมีประโยคเบาๆลอยขึ้นมา ‘แล้วพบกัน’

ตากลมโตมองตามหลังใครคนนั้นไปอย่างคลับคล้ายคลับคลาว่าเขาคือใคร แต่เธอก็ไม่มีเวลาสนใจมากนัก หญิงสาวรีบขับรถกลับบ้าน เพราะเธอต้องฝ่าด่านรถติดของใจกลางเมือง เพื่อกลับบ้านของเธอที่อยู่ชานเมือง บ้านที่เธออาศัยอยู่ตั้งแต่เกิด