บทที่ 4 ชะตากรรม

บทที่ 4 ชะตากรรม

เพื่อไม่ให้องค์ฮ่องเต้หวาดระแวง เฟยหลงจึงใช้โอกาสนี้ ตีตัวออกห่างจากราชสำนัก ด้วยความเป็นคนเก็บตัวรักสันโดษอยู่แล้ว หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นเขาจึงจงใจปกปิดฐานะที่แท้จริงของตน

เขาหาความสงบอาศัยอยู่ในเมืองอันหยางและมีบ้านขนาดกลางที่เรียบง่าย แต่ภายในกลับวิจิตรงดงามราวกับพระตำหนักก็ไม่ปาน เบื้องหน้าผู้คนเขาแสดงตัวตนเพียงคหบดีผู้หนึ่งที่ฐานะปานกลาง เท่านั้น

.

.

ณ บ้านตระกูลหมิง

"ตุบ โอ้ย!

อึก ตุบ!

อ้า!

เสียงไม้หวดฟาดลงบนหลังหญิงสาวร่างบอบบางงดงามไม่ยั้ง

"ดี! ฟาดมันเข้าไปอีก ฟาดเข้าไป อย่าออมแรงหากข้ารู้ว่าเจ้าออมแรงข้าจะรายงานฮูหยินใญ่"

สาวใช้ร่างท้วมกล่าวยังไม่ทันขาดคำจากนั้นมีเด็กหนุ่มวิ่งเข้ามาโผกอดร่างหญิงตรงหน้าไว้

"ท่านแม่! หยุด! ข้าบอกให้หยุด! พวกเจ้าไม่ได้ยินหรืออย่างไร! อย่า ทำท่านแม่ของข้านะ ท่านแม่!"

น้ำเสียงกังวาลใส แต่กลับแฝงด้วยความโศกเศร้าสั่นเครือของเจ้านายตัวน้อยที่ร้องสั่ง กลับไม่สามารถทำให้บ่าวรับใช้ที่กำลังโบยตีหยุดมือลงแม้แต่น้อย เพราะเป็นคำสั่งของฮูหยินใหญ่ข้ารับใช้แม้จะสงสารพวกเขาสองแม่ลูกแต่กลับไม่กล้าหยุดมือ

"ตับ! อึก! ตุบ อึก!

ฮือๆ ท่านแม่"

"หมิงเซียน เจ้าอย่า อึกอย่าเข้ามา อั่ก"

เด็กน้อยอายุราวสิบปีใบหน้างดงามล้ำเขาโผเข้ามากอดใช้แผ่นหลังเล็กรองรับแรงหวดฝาดจากไม้พลองแทนมารดาตน เด็กน้อยหวังเพียงไม่ให้มารดาต้องเจ็บร่างเล็กบดบังร่างของมารดาไว้แม้ความเจ็บปวดจากไม้พลองที่หวดหวดฟาดลงมากลับไม่

ผู้มีหน้าที่ลงไม้ยังคงฟาดเด็กชายไม่คิดออมแรงแม้แต่น้อย ด้วยเกรงโทษทัณฑ์จากฮูหยินใหญ่ของจวนมากกว่า

"คุณชายรอง ท่านถอยออกไปเดี๊ยวนี้นะเจ้าคะ นี่เป็นคำสั่งของฮูหยินใหญ่ ให้ลงโทษมารดาของท่าน"เมื่อเห็นคุณชายรองของตระกูลหมิงเข้ามาบังร่างมารดาไว้ บ่าวร่างท้วมก็เกิดกลัวความผิดขึ้นมาเล็ก

น้อย จากนั้นได้ยินเสียงตวาดดังขึ้นมาจากด้านหลัง

"เสียงแอะอะเกิดอะไรขึ้น! "

เสียงของหมิงหวั่น ฮูหยินใหญ่ตระกูลหมิงดังขึ้น นางเหลือบหางตามองสองแม่ลูก เมื่อพบว่าเนื้อบริเวณหลังของคนที่นางชิงชังปริแตกจนยับเยินแล้วนางจึงสาแก่ใจนางแล้ว

"ฮูหยินเจ้าคะ บ่าวๆ ลงโทษฮูหยินรองตามที่ท่านสั่งแล้วนะเจ้าคะ แต่ว่าคุณชายรองเข้ามาขวางเจ้าค่ะ"

"เฮ้อช่างน่ารำคาญซะจริงๆ เอาละพอได้แล้ว แต่จำเอาไว้นี่เป็นโทษที่เจ้าไม่อบรมสั่งสอนลูกชายของเจ้าให้ดี ทำให้คุณหนูใหญ่ต้องพลัดตกน้ำ"

อันที่จริงกว่าหูหยินใหญ่จะมาถึงนางทิ้งช่วงรอให้การลงทัณฑ์ผ่านไประยะหนึ่งค่อยเดินมาบอกให้บ่าวไพร่เลิกการลงทัณฑ์เสมือนหูหยินใหญ่ผู้เปี่ยมด้วยเมตตา

"ไป! พาพวกมันแม่ลูกออกไปอย่าให้ขวางหูขวางตาข้าอีก"

"ฮือๆ ท่านแม่ท่านอย่าเป็นอะไรนะขอครับ ฮือๆ "

"หมิง เซียนฟังแม่นะ เจ้าต้องเข้มแข็งอย่าร้องไห้แม่จะอยู่ข้างเจ้าเสมอ"ผู้เป็นมารดาค่อยๆ ยกมือเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของบุตรชาย ด้วยมืออันสั่นเทา นางกัดฟันปลอบบุตรชายก่อนจะหมดสติไป

"ท่านแม่! "