บทที่ 5 ความอดทน

บทที่ 5 ความอดทน

"ฮือๆ ท่านแม่ทำใจดีๆ ไว้นะขอรับ ท่านแม่อย่าพึ่งเป็นอะไรนะขอรับ ฮือๆ"

หมิงเซียนได้แต่ร่ำไห้กอดร่างกายมารดาที่บอบช้ำจากการถูกตี หลังจากร่างบางอุ้มมารดากลับมาที่เรือนอย่างทุลักทุเล เขาจึงพบว่ามารดาของเขาร่างกายบอบช้ำเป็นอย่างมาก รอยแผลทั่วหลังเนื้อปริแตก เลือดไหลซึมไม่หยุด

"ฮือๆ ท่านแม่ท่านแม่ ท่านทำใจดีๆ ไว้ ท่านต้องอดทน รอท่านพ่อก่อนนะขอรับ ข้าให้คนไปตามท่านหมอมาแล้ว ท่านแม่อย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะขอรับ ฮือๆ "

หมิงเซียนน้อยร่ำไห้เขาทำอะไรไม่ถูก ลืมเลือนสิ้นว่าตัวเองก็มีบาดแผลที่ถูกตีจนเลือดซึมเหมือนกัน

"หมิงเซียน เจ้ามาใกล้ๆ แม่หน่อยแม่มีอะไรจะบอกเจ้า"ผู้เป็นมารดาเริ่มรู้สึกตัว พยายามฝืนสะกดกลั้นความเจ็บปวดทรมานของตนเอง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงบางเบาสั่นเทานาง เหมือนรู้ว่าตนเหลือเวลาอีกไม่มากจึงตัดสินใจบอกเรื่องราวแห่งสายเลือดที่ปกปิดไว้มาตลอดกับลูกชายของตน หลังจากนั้นนางก็สลบไปเพราะพิษบาดแผล

หมิงเซียนแม้ตกตะลึงกับชาติกำเนิดของตนหากเป็นช่วงเวลาปกติเขาคงทำอะไรไม่ถูก แต่การที่เห็นมารดาหมดสติไปต่อหน้าต่อตาทำให้เขาตกใจมากยิ่งกว่า

"ท่านแม่! ท่านแม่อย่าพึ่งเป็นอะไรนะขอรับ! ท่านแม่ทำใจดีๆ ไว้! ใครๆ ไปตามหมอ หมอมาหรือยัง! "หมิงเซียนตะโกนเรียกบ่าวไพร่อย่างร้อนใจ น้ำตาไหลอาบแก้มเนียนทั้งสองข้าง

"เอ่อๆ คุณชายรองขอรับ พวกบ่าวๆ ออกไปตามท่านไป๋หู่มาแล้ว แต่หูหยินใหญ่บอกว่าต้องให้ท่านหมออยู่รักษาอาการของคุณหนูใหญ่จนกว่าจะหายก่อนขอรับ"

"แล้วทำไมไม่ไปตามหมอที่อื่นมาแทน! "

"เอ่อๆ ฮูหยินใหญ่สั่งว่าไม่ให้พวกบ่าวออกไปขอรับ หากใครกล้าขัดคำสั่ง หูหยินใหญ่จะขายออกให้หมดโทษฐานขัดคำสั่งขอรับ"

"ฮูหยินใหญ่ยังบอกอีกว่าหากคุณชายต้องการให้ท่านหมอไป๋มาดูอาการของฮูหยินรองก็ให้นายท่านมาบอกกับฮูหยินใหญ่ด้วยตนเองขอรับ"

"เจ้าว่ายังไงนะ! นี่! เป็นเรื่องจริงใช่มั้ย! "

"จริงขอรับ"

"ท่านแม่ใหญ่ก็รู้นี่ว่าท่านพ่อไม่อยู่ไปตรวจราชการที่ต่างเมืองกว่าท่านพ่อจะกลับก็อีกหลายวัน"

"บ่าว บ่าวผิดไปแล้วขอรับที่ไม่อาจขัดคำสั่งฮูหยินใหญ่ได้โปรดลงโทษบ่าวด้วย"

"นายน้อย โปรดลงโทษพวกเราด้วย"บ่าวในเรือนหมิงฮวาต่างก้มศีรษะลงแนบพื้น ด้วยความสำนึกเสียใจที่ไม่อาจช่วยเหลือนายของตนได้เลย พวกมันรู้สึกสงสารนายน้อยกับฮูหยินรองจับใจ

"ท่านแม่ใหญ่ ทำไมถึงต้องรังแกกันขนาดนี้! "หมิงเซียนได้แต่ถอดถอนใจไม่อาจโทษใครได้ มันคงเป็นชะตากรรมที่ตนกับมารดาต้องแบกรับใช่หรือไม่

"ได้! เช่นข้าจะเป็นคนออกไปตามท่านหมอจากข้างนอกมารักษาท่านแม่เอง ท่านแม่ท่านต้องอดทนท่านต้องรอหมิงเซียน รอท่านพ่อกลับมานะขอรับ"

หมิงเซียนไม่อาจทนเห็นมารดาของตนต้องเจ็บปวดทรมานได้ หากให้รอจนกว่าท่านพ่อมา เกรงว่าด้วยอาการของท่านแม่สาหัสเช่นนี้คงไม่อาจยื้อชีวิตไว้ได้เป็นแน่ ตัดสินใจออกไปตามหมอจากนอกจวนด้วยตนเอง

หากเป็นยามปกติที่ท่านพ่อของเขาอยู่ อย่าว่าแต่ออกนอกจวนเลย แม้ไม่ร่วมงานเลี้ยงใดหากไม่มีท่านพ่อไปด้วยหมิงเซียนล้วนไม่ได้รับอนุญาตทั้งสิ้น

.

.

"ฮึ! ดี ไอ้เด็กหมิงเซียนมันออกนอกจวนไปแล้วใช่มั้ย"

"ขอรับ หลังจากบ่าวบอกคุณชายรอง คุณชายรองก็รีบออกไปเมื่อสักครู่นี้เองขอรับ" (พวกข้าต้องขอโทษด้วยนะขอรับคุณชายท่านดีต่อพวกเราเหลือเกิน แต่พวกเราก็ต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง)

"ดีมาก เจ้าทำดีมาก! ส่งคนไป ไปซ้อมมัน หรือทำยังไงก็ได้ให้มันอับอายจนไม่กล้าสู้หน้าผู้คนได้อีก"ฮูหยินใหญ่สั่งการออกไปอย่างเลือดเย็น (ใครใช้ให้ท่านพี่รักมันกว่าข้า หากมีพวกมันแม่ลูกอยู่ ก็อย่าเรียกข้าว่าหมิงหวั่น)

"ขอรับฮูหยิน"

หมิงเซียนวิ่งออกจากจวนอย่างรีบร้อน ร้านหมออยู่ห่างไกลจากจวนตระกูลหมิงเป็นอย่างมากหลายร้อยลี้ ปกติที่จวนจะมีท่านหมอไป๋เป็นหมอประจำตระกูล ไม่เคยต้องเดือดร้อนตามหาหมอจากภายนอกเช่นนี้มากก่อน หมิงเซียนทั้งวิ่งล้มลุกคลุกคลาน แม้แต่ฟ้าฝนก็ไม่เป็นใจไม่ยอมเข้าข้างเขา ตกกระหน่ำลงมาอย่างแรงท้องฟ้าจากโพล้เพล้ใกล้ค่ำเปลี่ยนเป็นมืดสนิท ผู้คนร้านรวงหนีเก็บร้านหลบฝนกันหมด

"พลัก! "

หมิงเซียนล้มเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจทราบได้เสื้อผ้าผมเผ้าเปียกปอน หน้าตาเปรอะเปื้อนโคลนจนไม่อาจทราบได้ว่าเป็นผู้ใด ไม่เหลือเค้าโครงหน้างดงามแม้แต่น้อย ร่างบางรีบพยุงตัวขึ้นมาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นชายฉกรรจ์ห้าคนเดินเข้ามาขวางหน้าเขา

ชายคนหนึ่งเข้ามาจับคอเสื้อหมิงเซียนยกขึ้นจนตัวลอยจากนั้นก็ออกแรงเหวี่ยงร่างเขาจนชิดกำแพงจนเกิดเสียงดัง

"พลั่ก! อัก! "

ร่างเด็กน้อยถูกยกอัดกระแทกกับกำแพงจนเกิดเสียงดัง หมิงเซียนรู้สึกจุก จนไม่มีเสียงร้องเหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมากจนเขาไม่ทันตั้งตัว

"แค่กๆ พี่ พี่ชายทั้งหลาย พวกท่านต้องการอะไร ถ้าต้องการเงิน พวกท่านเอาไปได้เลย แต่ได้โปรดปล่อยตัวข้าไป ตอนนี้ข้ารีบจริงๆได้โปรดมีคนกำลังรอข้าอยู่! "

"ขวับ"หนึ่งในห้าเดินเข้ามาคว้าถุงเงิน แล้วแกว่งไปมาท่ามกลางสายฝน เขาแสยะยิ้ม

"เด็กน้อยเงินเท่านี้ยังไม่พอหรอก พวกข้าต้องการตัวเจ้าด้วย"

สิ้นเสียงชายอีกคนก็พุ่งเข้ามาหมายจะต่อยหน้าท้องของเขา หมิงเซียนหลบหลีกว่องไว เขาต่อยสวนออกไปและใช้พลังธาตุลมที่ยังไม่แข็งแกร่งพอเข้าสู้กับคนทั้งห้า เมื่อคนไม่คิดปล่อย เด็กน้อยมีแต่ต้องสู้ตายเท่านั้น

(ท่านแม่ ท่านแม่รอเซียนเอ๋อก่อนนะขอรับ ข้าจะรีบตามหมอกลับไปรักษาท่านให้ได้)