บทที่ 03 ใช่ครับ…ผมหน้าด้าน

"พามาที่นี่ทำไม?" รถหรูของสายธารถูกดับเครื่องลงทั้งที่ยังไม่ถึงคอนโดของฉัน แต่เจ้าของรถกลับเดินลงจากรถเสียดื้อ ๆ จนฉันต้องรีบวิ่งลงมาตามกับก้าวยาว ๆ ของเขาอย่างรวดเร็ว

"มาร้านข้าวก็ต้องทานข้าวสิครับ" และคำตอบของเขาก็ยังคงกวนอยู่เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง

"ฉันรู้ว่าร้านข้าว แต่ฉันจะกลับห้อง"

"ผมอุตส่าห์เสียสละมาส่งนะ ไม่มีอะไรตอบแทนผมเลยเหรอ?"

"แล้วใครใช้ให้นายไปส่ง?" ฉันก็ไม่ได้พูดหรือร้องขอให้มาส่งตั้งแต่แรก มีแต่เขาที่ดึงมือฉันให้เดินมาขึ้นรถเองทั้งนั้น

"ผมนี่ทำดีไม่ขึ้นเลยจริง ๆ" สายธารทำหน้าตัดพ้อแล้วมองฉันด้วยสายตาโศกเศร้า กระพริบตาปริบ ๆ เพราะหวังว่าฉันจะใจอ่อนยอมไปนั่งทานข้าวด้วย

"..."

"หรือต้นรักกินข้าวร้านข้างทางแบบนี้ไม่ได้?"

"ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น" เพราะร้านที่สายธารจอดเป็นร้านข้างทางธรรมดา และฉันเองก็ไม่ใช่คนที่จะถือตัวแล้วทานอะไรแบบนี้ไม่ได้ ปกติฉันก็ทานแบบนี้ทุกวัน ไม่ได้เป็นคนรวยใช้ชีวิตเป็นคุณหนูเสียหน่อย ฉันแปลกใจกับเขาต่างหาก ทั้งที่ใช้รถหรูราคาสิบ ๆ ล้าน แต่กลับรู้จักร้านธรรมดาเช่นนี้ได้

"งั้นก็ทานด้วยกันสิครับ" ว่าแล้วสายธารก็ไม่ปล่อยให้ฉันได้ยืนคิดนาน มือบางถูกจับไว้แล้วดึงให้เดินตามอีกครั้ง ในขณะที่ฉันก็เริ่มถอดใจที่จะเถียงจึงยอมเดินตามไปเพราะยังไงฉันก็คิดว่าตัวเองคงทนลูกตื้อของเด็กบ้านี่ไม่ได้นาน

"ต้นรักทานอะไรดีครับ?" สายธารถามพร้อมกับส่งยิ้มแฉ่ง

"อะไรก็ได้"

"งั้นผัดกะเพราหมูสับไข่ดาวเหมือนผมนะครับ"

"อ้วน"

"งั้นก็สุกี้น้ำผักเยอะ ๆ ไหมครับ"

"ทานมาแล้ว เบื่อ"

"แล้วต้นรักจะทานอะไรล่ะครับ"

"อะไรก็ได้" สายธารเหลือบมองฉันนิ่ง ๆ ถ้าสังเกตดี ๆ ก็จะเห็นว่าเขากำลังถอนหายใจยาวเพราะความเรื่องมากของฉัน

ดีเสียอีก คราวหน้าจะได้เข็ดแล้วไม่กล้าชวนฉันมาทานข้าวอีก ฉันจะเรื่องมากเสียให้เข็ดเลย

ครืดดดดดดด!

เสียงเก้าอี้ถูกดันออกพร้อมกับเจ้าตัวที่ลุกไปส่งเมนู โดยที่ฉันมองตามแผ่นหลังกว้างที่ยังไม่ได้ให้คำตอบเลยว่าจะทานอะไร แต่อีกคนก็เดินไปส่งเมนูเสียแล้ว

สายธารกลับมานั่งตรงข้ามอีกครั้ง ก่อนที่จะยักคิ้วกวนจนฉันเบือนหน้าหนี สั่งไม่ถูกใจฉันก็ไม่ทานหรอก สงสัยคงทนความน่ารำคาญของฉันไม่ได้เสียแล้ว

"ต้นรัก" ชื่อของฉันดังขึ้นทำให้ฉันต้องหันกลับไปมอง จะเป็นใครไปได้ที่เรียกแค่ชื่อฉันแบบนี้ได้นอกจากไอเด็กหน้ามึนที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม

"ฉันบอกแล้วไงว่าแก่กว่าถึงสองปี คำว่าพี่ไปไหน?"

"จะให้ผมตอบตรงนี้เลยไหมครับ?" สายธารกวาดสายตาไปมองรอบ ๆ ก่อนที่จะยกยิ้มกวนเพราะคนแน่นเกือบเต็มร้าน ถ้าไอนี่มันตะโกนตอบขึ้นมาฉันต้องอายคนทั้งร้านแน่ ๆ

"ไม่ต้อง จะเรียกอะไรก็เรียก เรื่องของนาย"

"ร้านนี้อร่อยมากเลยนะครับ รับรองว่าถ้าต้นรักได้ทาน ต้องชอบแน่ ๆ"

"คงพาสาวมาหลายครั้งน่ะสิ" ฉันพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง เด็กนี่ก็หน้าตาดีไม่ใช่เล่นเลย รวยด้วย แถมคารมยังเป็นต่อแบบนี้ฉันว่าคงมีสาว ๆ ในสต๊อกไม่ต่ำกว่าสิบคนแน่นอน

"ผมหวงร้านโปรดตัวเองมากเลยนะ แต่ต้นรักเป็นคนแรกที่ผมพามาเลย"

"..." ฉันเหลือบมองคนพูดที่เหมือนจะพูดออกมาลอย ๆ ให้ฉันได้ยิน แต่เมื่อฉันได้สบกับใบหน้าหล่อรอยยิ้มกว้างก็ถูกฉายจนฉันต้องรีบหันหนี

"มาแล้วค่ะ" เสียงใสของเด็กเสิร์ฟในร้านเดินมาพร้อมกับถาดที่มีอาหารของโต๊ะเรา เมนูอาหารถูกวางให้ทีละจานจนหมดถาด อาหารก็ถูกวางไว้เต็มโต๊ะจนน่าตกใจว่าเราจะทานหมดนี่กันแค่สองคน

"นายสั่งมาเผื่อคนทั้งโลกหรือไง!?"

"ก็ผมไม่รู้ว่าต้นรักจะทานอะไร ก็สั่งมาให้หมด"

"พอเห็นว่าฉันเลี้ยงนายแกล้งฉันเหรอ?"

"หึ...ต้นรักเลี้ยงทั้งทีหนิครับ"

"ไอเด็กบ้า" มื้อข้างทางของวันนี้คงแตะหลักพันแน่ ๆ แพงกว่านั่งร้านในห้างอีก เพราะเด็กนี่คนเดียวเลย

"ต้นรักไม่ทานเหรอครับ?"

"ไม่ อ้วน"

"แต่ตอนนี้ต้นรักผอมมากแล้วนะครับ ทานหน่อย อ้วนกว่านี้ผมก็ชอบต้นรักอยู่ดี"

"พูดมาก!" ฉันหันมองตาแข็งแล้วรีบหยิบจานตัวเองมาไว้ตรงหน้า ก่อนที่จะหลบสายตาแล้วรีบทานอาหารตรงหน้าโดยไม่สนใจใคร

"หึ...เขินผมล่ะสิ"

"จะทานไม่ทาน?"

"ทานครับ" อาหารก็อร่อยจริงตามที่สายธารเคลมไว้ สงสัยร้านนี้คงต้องมาเป็นครั้งที่สองแล้ว และแน่นอนว่ารอบต่อไปจะไม่มีไอเด็กนี่มานั่งกวนอยู่ตรงข้ามแบบวันนี้แน่

"ต้นรักไม่ใช่คนกรุงเทพเหรอ?"

"จะอยากรู้ไปทำไม?"

"ผมก็อยากรู้ข้อมูลของคนที่ผมชอบ"

"นี่ถามจริงเถอะ นายตามจีบฉันเป็นสัปดาห์แล้ว ฉันก็ปฏิเสธนายทุกครั้ง ไม่คิดจะถอดใจบ้างเลยหรือไง ฉันยังเหนื่อยแทนนายเลย"

"ไม่ครับ ผมจะตามจีบต้นรักไปแบบนี้แหละ จนกว่าต้นรักจะใจอ่อนแล้วยอมมาเป็นแฟนผม"

"หน้าด้าน"

"ครับผมหน้าด้าน เพราะความหน้าด้านของผมนี่แหละที่ทำให้ต้นรักยอมมานั่งทานข้าวด้วย" ยิ้มอีกแล้ว คำพูดที่ฉันด่าไปไม่มีผลทำให้ความตั้งใจของเขาลดลงได้เลย ฉันหมดคำพูดที่จะว่าเขาแล้ว จะทำอะไรก็เชิญเลย...

"เลิกพูดมาก แล้วรีบทาน ฉันจะกลับห้อง"

"ค้าบ..." มื้อนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพราะความอร่อยของอาหารทำให้ฉันทานจนเผลอลืมไปว่าเคยบอกว่ากลัวอ้วน แต่กลับตักทานทุกจานจนหมดเกลี้ยงในไม่กี่นาที

"มองอะไร?" หลังจากที่เงยหน้าขึ้นก็ต้องเจอกับสายตาของเด็กบ้าที่นั่งมองแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม ไม่รู้จ้องตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ก็ดีแล้วจะได้เห็นความสวาปามของฉันแล้วคิดได้ว่าไม่ควรมาตามจีบฉันตั้งแต่แรก

"เปล่าครับ งั้นผมไปรอที่รถนะ" ว่าแล้วร่างสูงก็เดินเลี่ยงกลับไปที่รถหรู ส่วนฉันก็เดินถือกระเป๋าตังค์ไปจ่ายค่าอาหารที่ถูกไอเด็กนี่ล่อไปเกือบหมดตัว

"แฟนของน้องจ่ายให้แล้วค่ะ"

"อะ อ๋อ...ค่ะ" ฉันหันกลับไปมองที่รถหรูที่มีเจ้าเด็กนั้นยืนพิงอยู่ จนเห็นฉันมองกลับนางก็ยกยิ้มแล้วกลับไปขึ้นรถปล่อยให้ฉันเจอกับความขี้เล่นปั่นหัวกันไม่เลิก

ไอเด็กบ้านี่....