บทที่ 02 เข้าใจแต่ไม่ทำตาม

"เด็กก็ตามตื้อมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ แกไม่คิดจะสนใจหน่อยเหรอ?" เสียงเพื่อนสนิทที่นั่งเรียนด้วยกันพูดขึ้น ก่อนที่จะเหลือบมองฉันที่พอได้ยินดังนั้นก็มุ่ยหน้าเสียอารมณ์ทันที

"แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบเด็ก" ฉันเอ่ยตอบ

"ไม่ชอบเด็กหรือว่า..."

"หยุดพูดเลยนะยัยพราว" ฉันวางทุกอย่างที่อยู่ในมือตอนนี้ ก่อนที่จะหันมองเพื่อนสีหน้าจริงจัง เพราะรู้ว่าเพื่อนกำลังจะพูดอะไรจึงฉายความไม่พอใจจนเพื่อนสนิทเม้มปากแน่นไม่ได้พูดต่อ

"ไม่ชอบเด็กก็คือไม่ชอบเด็ก ไม่มีเหตุผลอะไรนอกจากนั้น"

"รู้แล้วจ้า แล้ววันนี้แกจะหาทางหนีจากสายธารยังไง ถ้าฉันเดาไม่ผิดเขาคงกำลังดักรอแกหน้าตึกแน่นอน"

"แกลงไปก่อน"

"แล้วแก..."

"ลงไปแล้วบอกเด็กนั้นว่าวันนี้ฉันไม่มาเรียน"

"ฉันเหรอ..."

"เอาหนา ช่วยฉันหน่อยนะ ฉันรำคาญเต็มทนแล้ว ไล่ก็ไม่ยอมไปสักที" จากดวงตาแข็งกร้าวก็แปรเปลี่ยนเป็นอ้อนวอน นาทีนี้คงไม่มีใครช่วยฉันได้ดีเท่ายัยพราวเพื่อนสนิทคนเดียวของฉันอีกแล้ว

"ก็ได้ ๆ" ว่าแล้วยัยพราวก็เดินถือของลงจากห้องเรียน เหลือเพียงแต่ฉันที่ยังนั่งรอเพื่อให้เพื่อนส่งข้อความมาว่าเด็กสายธารนั้นกลับไปแล้ว จากนั้นจะได้ลงไปแล้วกลับบ้านอย่างสบายใจเสียที

ครืดดดดดดดดด!

PROUND : สายธารเดินหน้าหงอยกลับไปแล้ว

นายยังเด็กเกินไปที่จะตามคนอย่างฉันทันสายธาร หึ...ได้เห็นข้อความแล้วฉันก็รีบเก็บของเพื่อกลับบ้านด้วยคน คราวนี้ก็สามารถเดินเชิดหน้าชูคอได้อย่างมั่นใจว่าจะไม่มีใครมาคอยเดินตามกวนฉันอย่างเช่นทุกวันที่ผ่านมาแล้ว

"สวัสดีครับต้นรัก" ฉันหันขวับไปตามเสียงที่รู้สึกคุ้นเคย และเจ้าตัวที่ยืนข้างหลังก็เฉลยได้ทันทีว่าเขาคือคนที่ฉันกำลังตั้งใจจะหนี แต่กลับมายืนปรากฏตัวอยู่ข้างหลัง ทั้งที่ยัยพราวเพิ่งจะส่งข้อความมาบอกว่าเขากลับไปแล้ว

"ถ้าจะโกหกอะไรผมก็ต้องคิดให้รอบคอบกว่านี้นะครับ รถต้นรักจอดอยู่ที่เดิมนะ" ทำไมฉันถึงคิดไม่ถึงตรงนี้นะ ยัยเด็กบ้านี้กำลังมองฉันด้วยสีหน้าทะเล้นไม่หยุด ก่อนที่จะรีบสาวเท้าเดินมาหาใกล้ ๆ

"วันนี้ผมไปส่งเหมือนเดิมนะครับ"

"นายฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ?"

"รู้เรื่องครับ"

"แล้วทำไมฉันไล่นายถึงไม่ไปสักที"

"ผมฟังรู้เรื่องแต่ไม่อยากทำตาม เรากลับกันดีกว่าครับ" ว่าแล้วสายธารก็ถือวิสาสะเข้ามาจะจับมือแต่ฉันดันรู้ทันรีบเก็บมือหนีแล้วเอียงคอไปมองคนที่สูงกว่าด้วยใบหน้าไม่พอใจในการกระทำ

"ขอโทษครับ ลืมตัว"

"ลืมตัวหรือตั้งใจ?"

"ถ้าบอกตั้งใจต้นรักโกรธไหม?"

"..." ฉันเงียบแต่แสดงออกทางสีหน้าว่าฉันโกรธ

"โอเค ผมหยอกเล่น"

"ตลกเหรอไอสายน้ำ" ฉันเลิกคิ้วถามคนตรงหน้า ในขณะที่นางขมวดคิ้วมองฉันด้วยความงุนงน

"ผมชื่อสายธาร สายธาราครับ"

"ทำไม ก็ฉันจะเรียกแบบนี้สายน้ำ"

"สายน้ำก็ได้ครับ แบบนี้ก็ได้ ต้นรักจะได้พิเศษกว่าคนอื่น"

"จิ๊!"

"อย่ามัวแต่คุยเลยครับ เดี๋ยวจะถึงบ้านค่ำนะ" ได้ยินดังนั้นฉันก็รีบหมุนตัวเดินหนีทันที อยู่ไปก็เสียเวลา นี่ก็ล่วงเลยจนใกล้ค่ำแล้ว ยืนเถียงกับเด็กก็ไม่จบไม่สิ้น

"รถฉัน..." ฉันชะงักมองแล้วจ้องมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า รถยางรั่วล้อหน้าที่แบนจนหมดลมทำให้อารมณ์ที่เดือดดาลอยู่แล้วยิ่งปะทุเข้าไปหนักกว่าเดิมเวลาก็ใกล้ค่ำจนตะวันคล้อยจะตกดินแล้วยังจะมีร้านไหนที่สะดวกมาซ่อมให้ฉันอีกเนี่ย!...

"มีอะไรหรือเปล่าครับ" คนที่เถียงอยู่ก่อนหน้าปรากฏตัวข้าง ๆ ฉันอีกครั้ง ในขณะที่ฉันถอนลมหายใจยาวเหยียดแล้วชี้ไปที่ล้อรถของตัวเอง

"ยางรั่วเหรอครับ?"

"อือ"

"ป่านนี้น่าจะไม่มีช่างแล้วนะครับ"

"ช่างเถอะ ฉันจะเรียกรถ" ปล่อยทิ้งไว้ตรงนี้แหละ ไว้พรุ่งนี้ค่อยโทรให้ช่างเข้ามาซ่อม ว่าจบแล้วฉันก็เดินหนีไปเพื่อเรียกรถทันที

แต่ทว่า...

"เดี๋ยวสิครับ จะเรียกรถทำไม เดี๋ยวผมไปส่ง" สายธารกลับเดินมาขวางหน้าแล้วเสนอข้อเสนอที่ฉันไม่คิดจะสนใจ

"ไม่เป็นไร" ฉันเลี่ยงเพื่อจะเดินต่อ แต่ร่างหนาก็ยังเดินมาขวางหน้าฉันเหมือนเดิม

"ต้นรักให้ผมไปส่งดีกว่า เรียกรถมันอันตรายนะ"

"ฉันไม่กลัว"

"ยังไงผมก็ตามต้นรักไปทุกที่อยู่แล้ว ให้ผมไปส่งเถอะ"

"บอกว่าไม่ต้องไง"

"ทำไมถึงดื้อแบบนี้นะ" มือบางถูกดึงด้วยความถือวิสาสะของเด็กบ้าอีกครั้ง ก่อนที่จะลากฉันเพื่อไปที่รถของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกลแล้วจับเรือนร่างฉันยัดเข้าไปโดยที่ฉันไม่ทันจะได้ตั้งตัว

"นี่นาย...ฉันไม่ได้บอกว่าจะกลับด้วยเลยนะ" ฉันหันไปมองคนข้าง ๆ ที่อยู่ในตำแหน่งคนขับรถตาขวาง และแน่นอนว่านายนั้นก็ยังคงสีหน้ากวนอยู่เช่นเดิม

"คาดเข็มขัดด้วยครับ ถ้าต้นรักไม่คาดผมจะคาดให้นะ"

"..." ฉันนิ่ง ไม่ยอมทำตาม

"ก็ได้" มือหนาเอื้อมจะทำตามอย่างที่ตัวเองบอก แต่ฉันกลับเร็วกว่ารีบเอื้อมมือไปคาดเข็มขัดทันที

"หึ" เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นเบาๆ จนฉันต้องหันไปมองเขาอย่างไม่พอใจ

"ขำอะไรเด็กบ้า"

"ต้นรักสนใจผมแล้วเหรอครับ"

"สนใจบ้าสนใจบออะไร นายจะทำอะไรก็เรื่องของนาย" ฉันผละใบหน้าออกทันที อยากไปส่งก็เชิญมาถึงขนาดนี้แล้วฉันคงจะปฏิเสธอะไรไม่ได้ อีกอย่างรถหน้ามหาวิทยาลัยก็เรียกยากมากด้วย กว่าจะผ่านมาแต่ละคันฉันไม่อยากเสี่ยงไปยืนรอให้ยุงห่ามไปในเวลาใกล้ค่ำแบบนี้ บางทีฉันจะพลอยไม่ได้กลับบ้านเสียด้วย