สายธารา

ต้นรักหรือนางสาวกรรณิการ์นักศึกษาสาวสวยวัยยี่สิบสองย่างยี่สิบสามที่กำลังเรียนอยู่ชั้นปีสี่คณะบริหารของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง นั้นคือข้อมูลของฉันเอง ในรั้วมหาวิทยาลัยที่เคยสงบสุขมาถึงสี่ปีแต่อยู่ ๆ ก็มีเด็กปีสองหน้าตาพอใช้ได้มาทำลายบรรยากาศจนความสงบสุขของฉันจบเห่ไปหมด

สายธารหรือไอบ้าธารเด็กปีสองที่กำลังเรียนอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ที่ไม่รู้ผุดมาจากรูไหนอยู่ ๆ ก็โพล่งเข้ามาขอเบอร์ฉันกลางโรงอาหารทำเอาฉันอับอายขายขี้หน้าคนเกือบครึ่งคณะที่กำลังพากันหันมาสนใจยังเราสองคน แม้จะออกปากไล่ไม่รู้นักต่อนักแต่เขาก็ยังสู้ชีวิตแวะเวียนมาดักรอฉันอยู่ทุกวัน ไม่ว่าจะไปทานข้าวเลิกเรียนหรือแม้แต่กลับบ้านฉันก็ต้องเห็นหน้าเขาอยู่ทุกครั้ง เห็นมากกว่าเพื่อนสนิทของฉันเสียอีก

"สวัสดีครับต้นรัก" ทันทีที่ได้ยินเสียงอันน่าเบื่อหน่ายฉันก็กลอกตามองบนแล้วถอนหายใจพรืดเพื่อแสดงถึงความรำคาญเต็มทน

"งั้นฉันไปก่อนนะแก" ไม่วายเพื่อนสนิทสองคนที่เพิ่งจะเดินคู่กันมารีบโบกมือบอกลา ก่อนที่จะวิ่งหนีเอาตัวรอดคนเดียวโดยไม่คิดจะสนใจที่จะช่วยฉันเลย

"ฉันแก่กว่านายตั้งสองปี พี่ต้นรัก" ฉันย้ำใส่ไอเด็กธารที่กำลังยืนส่งยิ้มกวนตีนให้ตรงหน้า

"ก็ผมอยากให้มาเป็นแฟน ไม่ได้อยากให้มาเป็นพี่ ทำไมผมต้องเรียกว่าพี่ด้วย" สายธารลอยหน้าลอยตาพูดออกมาแบบไม่อายคน ถึงแม้ตรงนี้จะมีคนเดินพลุกพล่านไปมาเนื่องจากเป็นเวลาเรียนเสร็จแต่ก็ไม่มีผลที่จะทำให้คนอย่างเขาพูดประโยคที่ฟังดูเลี่ยนจนจะอ้วกแบบนั้นออกมาได้

"ลามปาม!" ฉันจ้องหน้าเขม็ง เด็กนี่ชักจะเอาใหญ่แล้ว คนในละแวกใกล้เคียงก็เริ่มหันมาสนใจ บ้างก็อมยิ้มกริ่มอย่างเคอะเขินแต่เมื่อฉันกวาดตามองคนพวกนั้นก็ทำเป็นหลบหน้าราวกับไม่ได้สนใจ

"ผมลามปามอะไร ก็พูดความจริง"

"หลบไป ฉันจะกลับบ้าน" ขี้เกียจจะยืนเถียงให้ประสาทหลอนไปกว่านี้แล้ว มือบางรีบผลักไสเขาที่ยืนเกะกะปิดทางจนสามารถเดินออกไปได้ จากนั้นก็รีบใส่เกียร์หมาเดินหนีอย่างรวดเร็ว

"ต้นรัก…รอผมด้วย!" ไม่วายที่ไอเด็กบ้าจะวิ่งตามฉันมาติด ๆ ขณะที่ฉันก็ยิ่งหนีไปลานจอดรถอย่างรวดเร็ว

แต่ทว่า…

"ให้ผมขับไปส่งไหมครับ?" สายธารที่วิ่งเร็วกว่ากลับยืนดักหน้าไว้ เขายื่นมือตรงหน้าหมายจะขอกุญแจรถและแน่นอนว่าคนอย่างฉันไม่มีทางให้อย่างเด็ดขาด

"ไม่ต้อง!"

"เอามาเถอะ ผมขับรถเก่งนะ รับรองว่าต้นรักนั่งหลับสบายแน่นอน"

"ดูปากฉันนะว่า ไม่ ต้อง ยุ่ง" ฉันเน้นทีละคำ เพื่อให้รู้ในวัตถุประสงค์ที่ฉันต้องการจะบอก

"ใจร้ายจังเลย" ใบหน้าคมคายหงอยลงในทันที ก่อนที่จะเก็บมือของตัวเองราวกับผิดหวัง

หึ โดนขนาดนี้ก็ต้องควรรู้แล้วว่ายังไงฉันก็คงจะไม่ชอบกลับ ซึ่งมันดีแล้ว…ฉันเป็นคนไม่ชอบให้ความหวังใคร เด็กนี่ก็เด็กเกินไปสำหรับฉัน ยอมแพ้ไปเสียตอนนี้เพราะยังไงฉันก็ไม่มีวันหันมาชอบเขาเด็ดขาด

"แต่ผมขับตามหลังไปส่งต้นรักดีกว่า รถผมจอดอยู่ตรงนู้น รอก่อนนะครับ" อยากจะบ้ากับความดื้อด้านของเด็กบ้านี่ เมื่อไหร่จะเข้าใจเสียทีว่าฉันไม่ชอบ ไม่ชอบและไม่มีวันชอบกลับแน่นอน

สิ้นเสียงหนาเอ่ยก็รีบวิ่งไปยังลานจอดรถอีกคณะที่อยู่ติดกัน ฉันก็ไม่เข้าใจวิศวะกับบริหารอยู่ไกลกันเป็นโลแต่ทำไมรถของเขาถึงได้มาจอดตรงนี้ได้!

"ไอเด็กบ้า!" ฉันได้แต่สบถอยู่กับตัวเองแล้วรีบเข้าไปนั่งตำแหน่งคนขับรถ จัดการรีบสตาร์ทเครื่องแล้วเหยียบคันเร่งหวังหนีให้พ้นอย่างรวดเร็ว

แต่มันก็ไม่ทันอยู่ดี รถคันหรูของไอเด็กนั้นกำลังขับตามหลังฉันมาติด ๆ ทั้งที่หน้าตาก็พอใช้ได้บ้านก็น่าจะรวยแต่ทำไมถึงได้ชอบตื้อตอแยจนน่ารำคาญแบบนี้กัน

น่าเบื่อสิ้นดีเลย

"จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม ได้!..." ฉันบิดคันเร่งเพื่อหนีให้พ้นไอเด็กบ้าที่กำลังขับตามมาเรื่อย ๆ แต่ยิ่งเร่งเด็กนั้นก็ยิ่งตีนผีขับตามมาติด ๆ ชาติที่แล้วคงเกิดมาเป็นนักแข่งรถถึงได้ขับรถได้เร็วแซงทางโค้งขนาดนี้

จนกระทั่ง...

"นี่!..." ทันทีที่รถเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าคอนโดของตัวเองได้ ฉันก็รีบดับรถแล้วลงไปเผชิญหน้าโดยการเคาะกระจกรถหรูของเขารัว ๆ จนไม่นานกระจกก็ถูกลดลงโดยคนขับที่อยู่ด้านใน

"ถ้าจะมาขอบคุณก็ไม่เป็นไรนะครับ ผมเต็มใจ" ยังมีหน้ามายักคิ้วกวนใส่ฉันอีก พูดมากไปก็เปลืองน้ำลายเสียเปล่า ฉันจดจ้องเด็กธารสีหน้าตาขวางก่อนที่จะสะบัดบ็อบเดินขึ้นคอนโดด้วยอารมณ์ที่ยังฉุนเฉียวไม่หาย