EP 8

เขาเดินไประเบียงแล้วกวักมือเรียกเป็นสัญญาณให้คนในชุดนักศึกษาเดินขึ้นบ้านได้ แล้วกลับไปนั่งที่เดิมขณะจ้องมองร่างเล็กๆ กับดวงตาใสซื่อเดินมาช้าๆ เขาเองก็ไม่ถนัดนักกับการจะต้องเปิดบทสนทนากับคนไม่คุ้นเคย แต่สถานการณ์บังคับแบบนี้ก็คงจะต้องลุกขึ้นมาทำให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยความราบรื่น และไม่อึดอัดทั้งสองฝ่าย

“กลับจากเรียนแล้วเหรอ มานั่งคุยกันหน่อยสิเรา”

น้ำเสียงอันทรงพลังกับท่าทีทรงอำนาจเอ่ยบอก แล้วลุกจากที่เดิมเดินไปนั่งขาไขว้ห้างตรงโต๊ะกินข้าวนอกระเบียง ปาลิตาเองก็เดินตัวลีบตามเขาไปห่างๆ เพราะนอกจากความเกลียดในตัวเขาที่มีมากมายแล้ว ก็ยังมีความกลัวล้นเหลือตามติดมาด้วย

เพราะหน้าตาท่าทางอันเคร่งขรึมจริงจังจนน่าเกรงขาม และไม่อยากเข้าใกล้สักนิด เพิ่งเข้าใจว่าทำไมอริสาเพื่อนรักถึงไม่อยากมาเจอหน้าเขาเพราะอย่างนี้นี่เอง

“นั่งสิหรือจะยืนคุยค้ำหัวฉันอยู่แบบนี้”

อสมาเชิญชวนด้วยน้ำเสียงและท่าทีปกติ แต่ช่างไม่ปกติสำหรับอีกคนนัก กระนั้นก็ยังค่อยๆ ไปทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขาอยู่ดี

“เธอคงอ่านสัญญาเมื่อวันก่อนละเอียดแล้วนะ ฉันจะไม่ย้ำอีก ขอให้ยึดถือปฏิบัติอย่างเคร่งคัดด้วย เพราะฉันไม่ชอบให้ใครทำผิดแล้วมาอ้อนวอนขอโทษทีหลัง แต่ฉันก็เผลอยอมให้พ่อกับแม่เธอจนได้”

“ค่ะ”

ปาลิตารับคำสั้นๆ และเบาจนคนถามแทบไม่ได้ยิน แต่เขาก็ไม่คิดจะสนใจสองมือยกขึ้นกอดอกแล้วเริ่มบอกในสิ่งที่ตั้งใจไว้อย่างเป็นการเป็นงาน

“ปกติหน้าที่ทำอาหาร ทำความสะอาดบ้านหลังนี้เป็นของป้าสายหยุดทั้งหมด แต่ต่อไปฉันจะให้เธอทำแทน ส่วนรายละเอียดก็ไปถามเอากับป้าสายหยุดเองก็แล้วกัน ถ้าเป็นไปได้ก็เอาข้าวของขึ้นมาทำในครัวนี้ จะได้ไม่ต้องยกไปยกมาค่ำมืดอีกอย่างก็ไกลด้วย”

เพราะสายหยุดจะทำอาหารมาจากบ้านพักแล้วยกมาให้เขาที่นี่ทุกมื้อ ซึ่งอันที่จริงก็ดีอยู่แล้ววิธีนี้ แต่ด้วยความที่ไม่รู้จะยกหน้าที่ไหนให้ลูกหนี้สาวได้ทำ เขาจึงยอมทนรำคาญเสียงก๊อกๆ แก็กๆ ของเครื่องครัวซะเอง

“ค่ะ”

ปาลิตารับคำแค่นั้น แล้วก็เงียบเพื่อรอให้เขาพูดต่อ

“ปกติฉันชอบอยู่คนเดียวโดยไม่มีใครรบกวนหรือมาถามจุกจิก แต่เมื่อมีเธอมาอยู่ด้วย ก็พยายามอย่าลุกล้ำความเป็นส่วนตัวของฉันก็แล้วกัน เธอคงรู้ว่าจะต้องทำยังไง ค่าอาหารและค่าเดินทางระหว่างที่เธอเรียนจนจบฉันจะให้เดือนละหมื่นหนึ่งพอมั้ย ส่วนค่าเทอมก็แจ้งเลขาฉันได้ เกสรจะเป็นคนจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดที่นี่ โดยที่ฉันจะไม่ยุ่งเลย”

อสมาจ้องมองดวงหน้าอันหม่นหมองเพื่อรอคำตอบ ทั้งที่ความจริงก็รู้อยู่แล้วว่าคงไม่มีใครปฏิเสธได้ สองปีกับหนี้ห้าล้าน แถมได้รายเดือนอีกล่ะ ไม่เอาก็บ้าแล้ว ส่วนเขายังมองไม่เห็นสิ่งของสำคัญอะไรที่จะมาตอบแทนน้ำเงินที่เสียไปได้เลย แม้แต่เรือนร่างอันหาที่เย้ายวนก็ยังไม่มี

เรื่องออดอ้อนอ่อนหวาน หรือมารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนนั้นไม่ต้องพูดถึง เพราะแม่คุณคงจะพูดเป็นอยู่แค่คำเดียวกระมัง แต่ก็ช่างเถอะเบาหูดี อีกอย่างปีๆ หนึ่งมูลนิธิที่เขาก่อตั้งขึ้นก็ช่วยคนจนมาเยอะแยะ ให้ทุนนักเรียนหรือก็มากมายหลายหน้าช่วยอีกสักคนจะเป็นไรไป

“ขอบคุณค่ะ”

หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณตามมารยาท เมื่อเขายังอุตส่าห์มีน้ำใจเจือจุนมาให้บ้าง หลังจากที่หนักใจเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายของตัวเองอยู่พอดี

“สิ่งสำคัญอีกอย่างที่เธอจะต้องจำไว้ไม่ลืมคือ ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายเรื่องส่วนตัวโดยเด็ดขาด ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ยังไง จะกินจะนอนเวลาไหน กับใครก็ห้ามยุ่ง แต่สำหรับเธอไม่ว่าจะไปไหน ไปทำอะไรกับใคร ก็ต้องบอกและขอฉันก่อนทุกครั้ง เพราะฉันไม่ชอบให้คนในปกครองทำอะไรโดยพลการ โดยเฉพาะเรื่องเสียๆ หายๆ จนมีปัญหาไม่รู้จักจบสิ้นมาให้ มีคำถามอีกมั้ย ถ้าไม่มีก็ตามสบาย”

ยังไม่ทันที่คนถูกถามจะได้ตอบเขาก็ชิงลุกเดินหนีไปนั่งโต๊ะทำงานก่อนแล้ว หญิงสาวให้อึดอัดเหลือเกินกับกฏระเบียบอันเคร่งครัดของเขา แต่ก็จำต้องฝืนทนเดินเข้าห้องเพื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า

จากนั้นก็พยายามคิดทบทวนว่าเมื่อกี้เขาบอกอะไรบ้างแล้วรีบจดลงในสมุดบันทึกไว้ทันที และเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเย็นนี้จะต้องทำอาหารให้เขาเป็นมื้อแรก

ก็จำต้องออกจากห้องเพื่อไปหาสายหยุด แม้ร่างเล็กจะพยายามเดินเบาที่สุดและปิดประตูเบาสุดแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจหลุดพ้นโสตประสาทของคนที่นั่งอยู่หน้าจอไม่ได้ เขาจึงหยุดทำงานแล้วเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนบ้านที่เดินตรงมาหา

“ฉันขอไปหาป้าสายหยุดก่อนนะคะ...”

ยังไม่ทันจะพูดจบ เขาก็โบกมือไหวๆ เพื่อเป็นสัญญาณอนุญาตระคนรำคาญเหลือกำลังหรืออาจจะเป็นไล่ด้วยซ้ำ ปาลิตาเองก็เกลียดท่าทีอย่างนี้เหลือกำลังไม่แพ้กัน

ใจก็เฝ้าพร่ำถามว่าในเมื่อรักความเป็นส่วนตัวขนาดนี้จะให้มาอยู่ทำไมไม่ทราบ อ้อใช่สิ! เธอลืมไปสนิทใจ เพราะเธอยังมีเรือนร่างอันบริสุทธิ์ไว้เป็นเครื่องเซ่นสังเวยความใคร่ให้ตาแก่เงินหนาตัณหากลับอย่างเขาอยู่ไง

เพียงนึกถึงจุดนี้เท่านั้น หัวใจก็อดคิดถึงคนรักไม่ได้ แล้วน้ำตาก็พาลจะไหลออกมาจึงต้องรีบหักห้ามไว้ เพราะรังแต่จะทำให้ความรู้สึกผิดแล่นเข้ามาเล่นงานทุกนาที จนพลอยไม่เป็นอันทำอะไรไปเท่านั้น

หรืออาจจะกระทบกระเทือนไปถึงการเรียนเทอมสุดท้ายด้วย ร่างเล็กจึงรีบตรงไปหาบ้านหลังน้อยๆ ที่ปลูกอยู่ห่างออกไปมาก กว่าจะเดินถึงก็ได้เหงื่อไปหลายเม็ดทีเดียว