EP 4

นึกโกรธตัวเองอยู่ไม่หายที่ดันเรียกอ่วมกับสายหยุดมาถามไถ่ความเป็นมาของครอบครัวนี้ โดยเฉพาะเรื่องราวของเด็กสาว ทำให้อดสงสารไม่ได้ หากไม่ยื่นมือเข้าช่วยก็คงจะต้องตกเป็นเมียพ่อเลี้ยงขี้เหล้าขี้พนันไปอีกคนแน่ คนรักที่วาดฝันจะไปสร้างครอบครัวด้วยกันก็คงจะต้องมีอันเลิกราไป

หรือไม่เรื่องที่เขาหวาดกลัวมันก็อาจจะเกิดขึ้นแล้ว และหลายต่อหลายครั้งด้วย คิดได้เท่านั้นจึงรีบตัดบททันทีเพราะไม่อยากให้เรื่องยืดเยื้อ และเบื่อลมปากคนขี้เมาอย่างด้วงที่เขาเคยหลงผิดเชื่อมาหลายต่อหลายครั้งจนใกล้จะสูญเงินห้าล้านแล้ว

“ตกลงเธอจะมาอยู่รับใช้ฉันสองปีเพื่อแลกกับหนี้สินของพ่อแม่เธอใช่มั้ย” ปาลิตาตกใจสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินน้ำเสียงอันหนักแน่นและหน้าตาดุดันบึ้งตึงของเขาจนพูดอะไรไม่ถูก

“คิดให้ดีๆ ก่อนตอบ และฉันต้องการคำว่า ไม่ หรือ ใช่เท่านั้น เวลาฉันไม่ค่อยมีมาก ถ้าเธอตกลงก็กลับไปเก็บข้าวของมาอยู่นี่ได้เลย หรือถ้าไม่ก็เตรียมตัวโอนทุกอย่างมาให้ฉันเลย เวลาสองนาทีสำหรับคิดและตอบมา”

ปาลิตางวยงงกับประโยคนั้นจนตั้งตัวไม่ติด และไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าชีวิตคนทั้งชีวิตจะถูกบีบบังคับให้ต้องตัดสินใจภายในสองนาทีแค่นั้น ความโกรธเกลียดคนตรงหน้ายิ่งมีมากเป็นทวีคูน เอื้อมมือไปเกาะแขนแม่อย่างคนไร้ที่พึ่งพิงอีกต่อไปแล้ว

ส่วนนิรมลก็หันมามองหน้าลูกทั้งน้ำตา เพราะเสียใจที่เหตุการณ์ล่วงเลยมาถึงขั้นนี้ ถึงขั้นเรียกได้ว่าขายลูกกินก็ว่าได้ ปาลิตากระซิบแม่เบาๆ ให้ได้ยินแค่สองคน

“แม่จะทำยังไงดี แอ้ไม่มานะแม่ บอกลุงอ่วมขอผ่อนเขาไม่ได้เหรอแม่” แต่คนหูติดเรด้าอย่างอสมามีหรือจะไม่ได้ยิน จึงเกิดอาการรำคาญหนักจนยกข้อมือดูนาฬิกาก่อนจะเอ่ยเมื่อเวลาที่ให้หมดไปแล้ว

“ว่าไง คำตอบของเธอคืออะไร”

นิรมลก็อึ้งจนพูดไม่ออกทำอะไรไม่ถูก อยากต่อรองก็ไม่กล้าเอ่ย มองไปหาอ่วมก็เอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตาหนีการจับจ้องของนายจ้าง ส่วนปาลิตาไม่รู้จะทำยังไงดี เพราะในหัวตื้อไปหมดจึงหันไปมองแม่อย่างคนสิ้นหนทาง ก็เห็นแต่น้ำตาแม่ไหลอาบสองแก้มลงมาปานจะเป็นสายเลือด

ขณะยกสองแขนมากอดลูกไว้ด้วยความสงสารและคิดถึงผู้เป็นสามีคนแรกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าไม่มาด่วนตายไปก่อน ป่านนี้ลูกกับเมียก็คงจะไม่ลำบากอย่างนี้เป็นแน่

“ว่าไงล่ะ ฉันไม่มีเวลาทั้งวันนะ ถ้าเงียบฉันจะถือว่าไม่ตกลงนะ ฉันจะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ”

อสมาทำท่าจะลุกขึ้นทันที ด้วงจึงรีบค้านไว้อย่างคนจนแต้ม ทั้งที่ก็คาดไม่ถึงว่าจะต้องเจอการบีบคั้นแบบนี้เช่นกัน เพราะใจคิดว่าอสมาคงจะให้เวลาลูกเลี้ยงกลับไปนอนคิดก่อนวันสองวันด้วยซ้ำ แต่พอเจอไม้หนักเข้าเขาจึงต้องรีบคิดหาทางแก้ไขสถานการณ์

“เอ่อ! คุณท่านครับ แอ้ตกลงตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะครับ เสื้อผ้าก็เก็บมาแล้วด้วยกองอยู่บ้านพี่อ่วมโน่นแน่ะครับ ที่เหลือก็แล้วแต่คุณท่านจะกรุณาก็แล้วกันครับ”

อสมาไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองนักที่ได้ยินเรื่องนี้ แต่เขาก็เป็นนักธุรกิจเต็มตัวจึงไม่อาจจะฟังแต่น้ำคำคนขี้เมาได้

“ฉันอยากให้ลูกนายตอบฉันเอง” จบคำเขาก็หันไปหาปาลิตาที่นั่งหน้าเศร้าอย่างไม่รู้จะตัดสินใจยังไง มือก็กำแขนแม่ไว้แน่นด้วยความหวาดกลัวในหลายต่อหลายสิ่งที่รบเร้าในขณะนี้

“แอ้ตอบคุณท่านไปสิจ๊ะลูกแม่ ตอบท่านไปว่าเราจะไม่ยอมเสียที่สวนของเราไป เพราะมันเป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายของเรา ของคุณพ่อที่อุตส่าห์ฟูมฟักมาหลายปี นะแอ้นะ”

นิรมลเน้นน้ำเสียงอ้อนวอนลูกในสามคำสุดท้าย และส่งสายตาวิงวอนให้ช่วยแม่ที ปาลิตามองแล้วให้สะเทือนใจเกินกำลัง จากนั้นใบหน้าพ่ออันเป็นที่รักก็ลอยละลิ่วมา ภาพชายร่างผอมสูงที่กำลังอาบเหงื่อต่างน้ำถางหญ้าพรวนดินให้ต้นไม้ต้นแล้วต้นเล่า

น้ำคำที่เอ่ยในความปลาบปลื้มใจที่ได้สวนนี้มาครอบครองอีกก็ลอยมาสู่ความทรงจำได้ไม่ยาก จนเรียกน้ำตาให้ไหลรินออกมาอย่างยากจะห้ามใจได้

‘พ่อภูมิใจที่สุดเลยนะแอ้ที่ได้สวนนี้มาเป็นของเราสักที ตอนแรกคิดว่าเจ้าของเขาจะไม่ขายให้ซะแล้ว เพราะนายทุนต่างรอกว้านซื้อไปเยอะแยะ ดีหน่อยที่เขาคงจะสงสารพวกเราเลยตัดใจขายให้ พ่อชอบที่นี่มากพ่อจะทำให้สวนนี้กลายเป็นสวนในฝันของเราสามคนพ่อแม่ลูกนะ พอแอ้โตขึ้นก็จะได้เป็นปัญญาชนชาวสวนกับเขาไปด้วย’

“จ้ะแม่ แอ้จะทำเพื่อพ่อเพื่อแม่และเพื่อน้องๆ”

คำตอบรับนี้เจ้าหนี้หนุ่มใหญ่ได้ยินเต็มสองรูหู และไม่อยากเชื่อด้วยว่าเด็กสาวจะพูดออกมาจริงๆ แต่มันก็เป็นไปแล้ว เขาจึงจำใจต้องทำตามคำพูดที่ให้ไว้ด้วยมีหลากหลายความรู้สึกปะปนอยู่ในใจ แต่หนึ่งในนั้นมีความอึดอัดรวมอยู่ด้วย

เขาไม่รู้ว่าจะอยู่ร่วมชายคากับเด็กตรงหน้าได้ยังไงตั้งสองปี และเขาก็คงจะเดาไม่ผิดว่าอีกคนก็คงจะมีความรู้สึกไม่แตกต่างจากเขามากมายนัก หรือเขาจะเดาผิด!

แสงสุรีย์กำลังจะลาลับยอดหมู่ไม้ริมบึงแล้ว แต่เจ้าของประโยคที่ยุติปัญหาทุกอย่างในวันนี้ได้ กลับยังคงนั่งกอดเข่าอยู่ข้างเตียงนอนในห้องที่ความมืดเริ่มโรยตัวลงทุกทีๆ หญิงสาวจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเดินเข้ามาอยู่ในนี้ได้ยังไง และเมื่อไหร่ รู้แต่ว่าตอนนี้เสียใจเหลือเกินกับการตัดสินใจโดยไม่ได้ยั้งคิด

ด้วยเพราะทุกอย่าง ทุกคนรอบตัวต่างรุมรบเร้าเพื่อได้คำตอบ แต่ตอนนี้ผู้คนเหล่านั้นกลับหายหน้าไปไหนกันแล้ว แม้แต่ผู้เป็นเจ้าของบ้าน เจ้าของชีวิตของเธอ ถึงแม้จะเพียงแค่สองปีก็ตามที แต่มันก็คงเป็นเวลานานชั่วกัปชั่วกัลป์สำหรับเจ้าของหัวใจดวงน้อยๆ ที่กำลังบอบช้ำอยู่ในขณะนี้