บทที่ 4

“ฉันไม่มีทางตกหลุมรักคนแปลกหน้าหรอกย่ะ อย่างน้อยพล็อตเรื่องของฉันก็ไม่เหมือนในละครที่แกเคยดูแน่ๆ” คนกำลังถูกจับแต่งงานเอ่ย

“เอาอะไรมามั่นใจขนาดนั้น แกยังไม่ทันจะได้ทำความรู้จักกับเขาเลยนะแหวน”

“ไม่ต้องทำฉันก็ดูออก คนที่เจ้าสาวหนีงานแต่งทั้งที่เหลือเวลาแค่เดือนเดียวแบบนั้น ไม่มีทางเป็นคนดีไปได้หรอก”

“ว่าไงนะ!?” พริมาตะโกนถามเสียงดัง

“ฉันบอกว่าเจ้าสาวหนีงานแต่ง” เจ้าของเรื่องย้ำ

“ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าแก...”

“ใช่ ฉันไม่ได้แต่งงานเพราะผู้ใหญ่อยากดองเป็นทองแผ่นเดียวกัน และก็ไม่ได้แต่งเพราะติดหนี้อย่างเดียวด้วย เป็นไงล่ะ เรื่องของฉันมันพิลึกพิลั่นกว่าที่แกคิดเอาไว้ไหม”

พริมาพยักหน้าหงึกหงักตอบคำถามของเพื่อนอย่างเห็นด้วย แล้วยื่นมือออกไปกุมมือของคู่สนทนาเอาไว้

“หรือว่าแกะหนีงานแต่งดี”

“ตลก”

“ตลกตรงไหน สมัยก่อนเวลาลูกบ้านไหนถูกพ่อแม่บังคับให้แต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ได้รัก เขาก็หอบผ้าหอบผ่อนหนีตามคนรักกันทั้งนั้น ได้ดิบได้ดีกันไปก็หลายคู่ แกจะยอมโดนจับไปเป็นตัวแทนเจ้าสาวง่ายๆ เหรอวะแหวน นี่มันไม่ใช่นิสัยของแกเลยนะเว้ย”

“ก็ถ้ามันไม่ได้มีหนี้ห้าสิบล้านค้ำคออยู่ แกคิดเหรอว่าคนอย่างฉันจะไม่หนี” เธอบอกอย่างตรงไปตรงมา เพราะสำหรับเพื่อนรักอย่างพริมาแล้ว ไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องปิดบัง

“ตาเถร! ตั้งห้าสิบล้านเลยเหรอ”

“อือ คุณย่าบอกว่าช่วงที่พ่อกับแม่ฉันเสียใหม่ๆ ธุรกิจมีปัญหาน่ะ”

คนฟังมองหน้าเพื่อนรักด้วยความเห็นใจ แต่เธอคงช่วยอะไรไม่ได้ เพราะทุกวันนี้ก็แทบจะโดนบิดาซึ่งเป็นคนไทยเชื้อสายจีนตัดออกจากกองมรดกอยู่รอมร่อ

“ผู้ชายคนนั้นมันต้องแย่ทั้งหน้าตาทั้งนิสัยแน่ๆ ไม่อย่างนั้นเจ้าสาวจะหนีไปได้ยังไง” แหวนเพชรบ่นขึ้นมาอย่างเซ็งจัด แล้วยื่นมือไปหยิบแก้ว้ำมาดื่มดับกระหาย

“เออ ทั้งที่งานแต่งจะจัดขึ้นเดือนหน้าแท้ๆ เอ๊ะ! หรือว่าเจ้าสาวจะแอบคบชู้เหมือนในละคร”

“พอๆ แกไม่ต้องเอาเรื่องของฉันไปอิงกับละครที่แกดูมากก็ได้ แค่นี้ชีวิตฉันก็รัดทดมากพอแล้ว อย่าให้ต้องมีประสบการณ์ดราม่าน้ำตาแตกแต่งงานขัดดอก ถูกสามีใจทรามทรมานทรกรรมให้ตายทั้งเป็นอยู่ในหอคอยงาช้างเลยนะ”

เมื่อได้ยินคำเปรียบเปรยถึงละครรักรันทดที่นางเอกเป็นผู้ถูกกระทำเกือบตลอดทั้งเรื่อง พริมาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว เพราะเธอเชื่อเสมอว่าคนอย่างเพื่อนรักไม่มีทางยอมโดนพ่อพระเอกสายโหดหื่นรังแกเอาง่ายๆ แน่

“เบาๆ หน่อยสิแก เดี๋ยวเขาก็ได้ยินกันหมดหรอก”

“แหม ก็แกเปรีบเทียบซะจนฉันเห็นภาพเลยนี่” คนอารมณ์ดีบอก

“มันน่าหัวเราะตรงไหน นี่ฉันกำลังจะโดนคุณย่าจับส่งโรงเชือดนะยะ”

“เออๆ ไม่หัวเราะแล้วก็ได้ เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำแปปนึงนะแก”

แหวนเพชรพยักหน้าให้แทนคำตอบ แล้วปล่อยให้เพื่อนรักไปทำธุระในห้องน้ำโดยที่เธอไม่ได้คิดจะตามไปด้วย เพราะกลัวจะคลาดกันกับผู้เป็นย่าที่กำลังจะตามมาที่ร้านนี้เช่นกัน

“คนอะไร... ขี้นินทาตั้งแต่เล็กจนโต”

คำพูดของผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ ส่งผลให้คนที่พึ่งนินทาว่าที่เจ้าบ่าวของตัวเองไปหมาดๆ รู้สึกร้อนตัวขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ แต่เมื่อหันไปมองก็เห็นว่าเขากำลังเอาโทรศัพท์แนบหูอยู่ เธอจึงได้พรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

เฮ้อ... คิดว่าหายนะจะมาเยือนแล้วซะอีก