บทที่ 3

เจ้าของร่างแบบบางเดินเข้าไปภายในร้านอาหารอิตาเลียนใจกลางย่านเศรษฐกิจของกรุงเทพมหานครด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ เนื่องจากผู้เป็นย่าสั่งให้เธอมารออยู่ที่นี่จนกว่าท่านจะมา โดยยื่นคำขาดว่าห้ามไปไหนเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นก็ตัดย่าตัดหลานกันไปเลย

บอกตามตรงว่าในคราแรกหญิงสาวไม่ได้กลัวคำขู่นั้นเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งย่าของเธอยกเอาเรื่องของบิดามารดาผู้ล่วงลับมาอ้างพร้อมกับหลักฐานการกู้ยืมเงินจำนวนห้าสิบล้านบาท จาก ‘คุณหญิงเจิดจรัส พิริยพาณิชย์’ แบบลายลักษณ์อักษรมาให้ดูเมื่อช่วงเช้าที่ผ่านมา

โดยบอกว่าเงินจำนวนห้าสิบล้านคือหนี้สินก้อนใหญ่ของครอบครัวที่ท่านไม่มีปัญญาใช้หมดในเร็วๆ นี้แน่ แต่ทางนั้นกลับยื่นข้อเสนอที่ดีกว่ามาให้ นั่นก็คือการแต่งงานกับหลานชายคนโตของบ้านพิริยพาณิชย์แทนเจ้าสาวตัวจริงที่หนีหายไปแบบไม่บอกไม่กล่าว ทั้งที่งานแต่งนั่นจะจัดขึ้นในเดือนหน้านี้อยู่แล้วแท้ๆ

เวรกรรมอะไรหนอ... เรื่องโอ้ละพ่อแบบนี้ถึงได้เกิดขึ้นกับชีวิตเธอได้

คิดแล้วแหวนเพชรก็ถึงขั้นยกมือขึ้นมากุมขมับอย่างกลัดกลุ้ม จนคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันอดถามไม่ได้

“เป็นอะไรไปแก ยังเครียดเรื่องแฟนเก่าแกกับเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดอยู่อีกเหรอ ผู้ชายเฮงซวยแบบนั้นน่ะปล่อยมันไปเถอะ ผีเน่ามันก็เหมาะกับโลงผุนั่นล่ะวะ”

คนกำลังกลุ้มเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเพื่อนรักที่ตัวติดกันเป็นตังเมตั้งแต่อนุบาลจนถึงชั้นมัธยมปลายด้วยสีหน้าเซ็งจัด แล้วพรูลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะเรื่องนี้น่าเครียดยิ่งกว่าเรื่องที่เธอถูกเพื่อนสนิทแย่งแฟน ก่อนจะกลับมาจากฝรั่งเศสเสียอีก

“ทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไง ไม่ดีใจเหรอที่ได้เจอฉันในรอบปี”

“ดีใจสิ”

“ดีใจ แต่ทำหน้าเป็นหมาหงอยเนี่ยนะ” พริมาเหน็บ

“ก็มันมีเรื่องให้กลุ้มนี่ ใครจะไปชีวิตดี๊ดีแบบแกกันเล่า”

คนฟังบิดเบ้ริมฝีใส่เจ้าของประโยคเมื่อสักครู่ด้วยความหมั่นไส้แบบทีเล่นทีจริง แล้วยื่นมือข้ามโต๊ะมาเพื่อตบบ่าเพื่อนรักอย่างให้กำลังใจ

“เอาน่า ไหนๆ ก็กลับมาอยู่ไทยทั้งที แกก็ถือโอกาสนี้หาแฟนใหม่ไปด้วยเลย ดีไหม?”

แหวนเพชรสั่นศีรษะตอบ แล้วเอ่ยถึงเรื่องสะเทือนใจที่เธอพึ่งได้รับมาเมื่อวานให้เพื่อนฟังแบบหมดเปลือก

“หาแฟนหาเฟินอะไรกันล่ะ ฉันพึ่งกลับมาอยู่บ้านได้ไม่ถึงเดือนก็ถูกย่าบังคับให้แต่งงานกับใครก็ไม่รู้ ฉันจะเป็นบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย”

“ห๊ะ? แกว่าไงนะ”

“ฉันถูกย่าจับแต่งงาน” แหวนเพชรย้ำคำพูดของตนแบบช้าๆ ชัดๆ ให้เพื่อนฟัง

“แต่งกับใคร”

“หลานเพื่อนที่พ่วงสถานะเจ้าหนี้”

ดวงตากระจ่างใสของคนฟังกะพริบรัวๆ คล้ายเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่เมื่อพิจารณาร่วมกันกับสีหน้าเบื่อโลกของเพื่อน พริมาก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือเรื่องจริง

“ชีวิตแกนี่อย่างกับละครหลังข่าวเลยเนอะ หลานชายเพื่อนย่าแถมยังพ่วงสถานะเจ้าหนี้ไปอีก แบบนี้บทสรุปมันจะหวานแหววเหมือนคู่พระนางในทีวีหรือเปล่าวะ ไม่แน่นะ พอเจอตัวเขาแล้วแกอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ นางเอกในละครแนวนี้ก็เข้าอีหรอบแพ้ความดีของพระเอกกันทุกคนนั่นล่ะ” คนที่ชอบดูละครเป็นชีวิตจิตใจบอกด้วยสีหน้าเพ้อฝัน

“ไม่มีทาง”

“แหมๆ แกอย่ามั่นใจเกินไปนักเลย เดี๋ยวกลับลำไม่ทัน แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน” พริมาบอกกลั้วหัวเราะ