บทที่ 2

"พูดอย่างกับว่าเมื่อก่อนแกเคยไปแก้ปัญหาอย่างนั้นนี่"

"โอ๊ยย คุณแม่ก็รู้นี่คะว่าหนูเรียน... เอ่อ ไม่เคยถนัดงานบริหารเท่าไหร่" นงสินีรีบแก้คำพูดของตน

"จะไปไหนก็ไป ฉันคุยกับแกทีไร ฉันเหนื่อยใจทุกที"

"แหม ก็หนูไม่ใช่พี่รุต ลูกชายสุดที่รักของคุณแม่นี่คะ" ว่าประชดเสร็จสรรพ เจ้าของร่างเพรียวบางก็เดินกระแทกเท้าจากไปด้วยอารมณ์คุกรุ่นเหมือนทุกที

ส่วนนฤนาถก็ได้มองตามร่างของบุตรสาวไปจนลับสายตาด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายปนหนักใจ และอยากจะวิ่งไปกระชากสามีให้ฟื้นคืนจากความตาย เพื่อให้อีกฝ่ายตื่นมาร่วมรับผลกรรมในการตามใจบุตรสาวจนเสียคนได้ขนาดนี้

"ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว หนูขอ..."

"เดี๋ยว" ประมุขใหญ่ของบ้านเรียกไว้

"คุณย่าอย่าพูดเรื่องแต่งงานขึ้นมาอีกเลยค่ะ หนูไม่มีทางเปลี่ยนใจแน่" แหวนเพชรยืนกรานหนักแน่น

"ย่ารับสินสอดเขามาแล้ว แกจะแต่งไม่ได้เหรอ"

"อะไรนะคะ ?!"

หญิงสาวตะโกนถามขึ้นมาอีกครั้ง จนบรรดาแม่บ้านที่หลบอยู่ในครัวต้องชะโงกหน้าออกมาดูด้วยความตกใจ

"แกก็รู้ว่าทรัพย์สมบัติเก่าแก่ที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษเราแทบไม่มีอะไรเหลือแล้ว เครื่องเพชรทั้งหลายที่ฉันเคยมีก็ขายไปตั้งเท่าไหร่ บริษัทที่ปู่แกเพียรรักษาไว้จนลมหายใจสุดท้าย ฉันก็ยังต้องขายหุ้นเพื่อเอาเงินมาจุนเจือครอบครัว" หม่อมหลวงนฤนาถพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ จนคนฟังใจแกว่ง "ถ้าแกแต่งงานกับหลานชายของเพื่อนสนิทฉัน อย่างน้อยฉันก็ยังเบาใจได้บ้าง ว่าถ้าวันหนึ่งฉันไม่อยู่แล้ว แกก็ยังมีคนให้พึ่ง"

"ถ้าเป็นเรื่องนั้น คุณย่าไม่ต้องห่วงเลยค่ะ หนู..."

"แกจะไม่ให้ฉันห่วงแกได้ยังไง แกเป็นหลานฉันนะ"

"แต่หนูโตแล้วนะคะ เรียนจบแล้วและก็กำลังหางานดีๆ ทำด้วย" แหวนเพชรยืนกรานด้วยสายตามุ่งมั่น

"แล้วเมื่อไหร่แกจะได้งาน ฉันเห็นตั้งแต่แกกลับมาก็วิ่งเต้นหางานอยู่ตลอด ถ้าเกิดฉันตายวันนี้วันพรุ่ง ลูกหลานบ้านนี้มันจะไม่ฆ่ากันตายแย่งสมบัติบรรพบุรุษเหรอ" ผู้เป็นย่าบอกเสียงเนือย

"คุณย่าไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอกค่ะ"

คนฟังแค่นหัวเราะออกมาหนึ่งคำ แล้วเอ่ยขึ้น

"ปู่แก พ่อแก แม่แกน่ะ ก่อนตายพวกเขาเคยบอกแกล่วงหน้าไหมล่ะ ว่าจะตายวันไหน เมื่อไหร่ อะไรๆ มันก็ไม่แน่ไม่นอนทั้งนั้น"

"แต่หนูจะไม่แต่งงานกับคนที่หนูไม่ได้รักเด็ดขาด นี่ไม่ได้รักกันไม่พอ หน้าเขาหนูก็ยังไม่เคยเห็นเลยด้วยซ้ำ" แหวนเพชรว่า

"ฉันก็บอกแกอยู่นี่ไง ว่าฉันรับสินสอดเขามาแล้ว"

คำยืนยันของย่าแท้ๆ ส่งผลให้คนฟังรู้สึกร้อนผ่าวบริเวณรอบดวงตา เพราะไม่ว่าอย่างไรท่านก็ยังยืนกรานจะให้เธอแต่งงานกับคนแปลกหน้าให้ได้

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเธอด้วย

"คุณย่าคะ คุณย่าก็รู้ว่าหนูมีแฟนอยู่แล้ว"

"แกเลิกกับนายธรรพ์อะไรนั่นแล้ว อย่ามาหลอกฉัน ถ้าพวกแกยังไม่เลิกกันป่านนี้แกคงร้องจะแต่งงานกับมันแล้วล่ะ" นฤนาถที่สั่งให้ญาติห่างๆ คอยเป็นหูเป็นตาระหว่างที่หลานสาวเรียนอยู่เมืองนอกบอกอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า แล้วกำชับ "พรุ่งนี้แกต้องไปกับฉัน"

"ไปไหนคะ หนูไม่ไป"

"ถ้าแกคิดว่าขัดคำสั่งฉันได้ ก็ลองดู"

คำประกาศกึ่งท้าทายของหม่อมหลวงนฤนาถ บุคคลที่ถ้าลองได้ 'เอาจริง' ขึ้นมาเมื่อไหร่ ก็สามารถปราบพยศลูกหลานจนราบคาบทุกครั้งไป ส่งผลให้น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ของคนฟังไหลพรากออกมาในที่สุด