บทที่9 ฉันท้องแล้ว

บทที่9 ฉันท้องแล้ว

หร่วนซิงหว่านเงยหน้า มองไปที่ผนังกระจกของตึกใหญ่

แม้ว่าเธอจะมองข้างในไม่ชัดเจน แต่กลับยังคงสัมผัสได้ว่าสายตาที่เย็นเยือกกำลังเฝ้าดูเธออยู่

ทำให้เธอหนาวแผ่นหลัง เหมือนตกเข้าไปในห้องใต้ดินน้ำแข็ง

ความวุ่นวายนี้ โจวฉือเซินจะเกลียดเธอขนาดไหนนะ แม้แต่ใจที่อยากจะฆ่าเธอมีคงมีแล้ว

ภายใต้ความช่วยเหลือของรปภ.ที่หลินหนานพามา หร่วนซิงหว่านฝ่ากลุ่มคนเข้าไป มองไปที่หร่วนจุนที่ปากพูดด่าตัวกลิ้งไปมาอยู่บนพื้น สัมผัสได้ถึงความเหนื่อยล้าที่ไม่เคยมีมาก่อน “นายจะเอายังไงกันแน่?”

หร่วนจุนเห็นเธอ ลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นบนตัว “แกมาพอดีเลย เรียกโจวฉือเซินลงมา คุยเรื่องแบ่งทรัพย์สินหลังแต่งงาน”

“ฉันเคยพูดไปแล้ว เงินของเขาไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน”

ได้ยินดังนั้น หร่วนจุนก็ขึ้นเสียง “จะไม่เกี่ยวข้องได้ยังไง สามปีมานี้แกนอนกับเขาฟรีๆเหรอ! เรื่องตลก! เขาไปเล่นกับผู้หญิงข้างนอกไม่ให้เงิน คนอื่นจะปล่อยเขาไปไหม!”

หร่วนซิงหว่านอ้าปาก กลับพบว่าไม่มีอะไรจะพูดกับเขา หันไปพูดกับหลินหนาน “แจ้งตำรวจเถอะ”

หลินหนานพยักหน้าเล็กน้อย

เห็นหร่วนซิงหว่านจากไป หร่วนจุนรีบเข้าไปดึงเธอไว้ “แกจะไปแบบนี้ได้ยังไง นี่ฉันทำเพื่อใครกัน เงินที่ขอมาฉันก็เอาไปนิดหน่อย ส่วนที่เหลือก็เป็นของแก！แกน่าละอาย ยังชักสีหน้ากับฉัน เลี้ยงแกเสียข้าวสุกมาหลายปีขนาดนี้!”

หร่วนซิงหว่านปัดมือเขาออก “นายทำเพื่ออะไรก็รู้ตัวเองดี นายอยากจะโวยวายก็โวยวายต่อเถอะ นายถูกจับไปฉันก็ได้สงบเงียบสักสองวันพอดี ใช่แล้ว ฉันจะไม่ไปประกันตัวนาย หร่วนเฉินก็จะไม่ไป นายก็อยู่สถานีตำรวจอย่างสงบไปเถอะ มีกินมีดื่ม เจ้าหนี้ของนายก็ไม่มีทางหานายได้พอดี”

หร่วนจุนฝ่ามือข้างหนึ่งตบลงบนหน้าเธอ ถลึงตาพูด “ที่แกพูดนี่ใช่คำพูดของคนเหรอ ฉันเลี้ยงดูแกกับน้องชายแกมาอย่างยากลำบาก ตอนนี้แกปีกกล้าขาแข็งแล้ว แต่งงานกับคนรวยแล้ว ก็ไม่เห็นหัวฉันแล้วใช่ไหม?”

“แล้วแต่นายจะคิด”

สายตาของคนรอบด้านเยอะขึ้นเรื่อยๆ หร่วนซิงหว่านไม่อยากอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว ก้มหน้าจากไปอย่างรวดเร็ว

หร่วนจุนโวยวายมาครึ่งวันขนาดนี้แล้วยังเรียกโจวฉือเซินลงมาไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่หร่วนซิงหว่านจะมา แล้วก็ไปแล้ว พวกเขาก็แจ้งตำรวจอีก ถ้าโดนจับไปที่สถานีตำรวจจริงๆ ก็จะยุ่งยาก

เขาพูดกับรปภ.สามสี่คนอย่างดุร้าย “บอกประธานของพวกแก อีกไม่กี่วันฉันจะมาใหม่!”

หลังหร่วนจุนไปแล้ว ฝูงคนก็กระจายไป

หลินหนานเดินเข้าไปในตึก พูดกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส “ประธานโจว แก้ไขเรียบร้อยแล้วครับ”

โจวฉือเซินมือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง อีกข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ ออร่าที่เยือกเย็นไหลเวียนอยู่ทั่วร่าง ริมฝีปากบางของเขาขยับเล็กน้อย “หร่วนซิงหว่านล่ะ”

“ไปแล้วครับ”

โจวฉือเซินยิ้มเยาะ “ไปแล้ว?”

“ใช่ครับ แล้วยัง......” ถูกตบไปหนึ่งที

คำพูดที่เหลือของหลินหนานยังไม่ทันพูดจบ โจวฉือเซินก็เอ่ยปากอีก “เลื่อนการประชุมตอนบ่ายไปเป็นวันพรุ่งนี้”

หลินหนานส่งเสียงตอบรับ “”ครับ”

โจวฉือเซินปลดล็อกหน้าจอมือถือ ส่งข้อความประโยคหนึ่งไปให้หร่วนซิงหว่านด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

[สามโมง ที่สำนักกิจการพลเรือน]

ผ่านไปสิบนาที เขาถึงได้รับคำตอบ[โอเค]

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวริมทาง ตอบข้อความเสร็จแล้ว ก็วางมือถือกลับเข้าไปในกระเป๋า มือทั้งสองกอดขา ฝังใบหน้าไว้ในหัวเข่า

ถ้าเป็นไปได้ เธออยากจะไปสถานที่ที่ไม่รู้จักใคร เริ่มต้นใหม่

ไม่มีหร่วนจุน ไม่มีโจวฉือเซิน และไม่มีความอัปยศพวกนั้นที่ดูไม่ได้จนถึงขีดสุด

ผ่านไปไม่รู้นานแค่ไหน หร่วนซิงหว่านปาดน้ำตา เตรียมจะไปรอที่ประตูสำนักกิจการพลเรือน ใครจะรู้ว่าตอนที่ยืนขึ้นมาตรงหน้าก็วิงเวียน โลกทั้งใบเริ่มหมุนติ้ว

ไม่กี่วินาทีก็เป็นลมไป

ในตอนที่เธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง รอบด้านก็เต็มไปด้วยกลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อ

คือที่โรงพยาบาล

เธอลูบศีรษะ หามือถือเจอก็มองดูเวลา

สี่โมงครึ่ง

หร่วนซิงหว่าน “......”

นี่มันจบแล้ว จบสิ้น

หร่วนซิงหว่านกำลังจะส่งข้อความไปอธิบายกับโจวฉือเซิน ม่านที่อยู่ข้างตัวก็ถูกดึงออก พยาบาลยิ้มให้แล้วพูดว่า “คุณฟื้นแล้ว คุณหมอได้ทำการตรวจให้คุณแล้ว คุณมีระดับน้ำตาลในเลือดต่ำนิดหน่อย บวกเข้ากับเมื่อเช้าไม่ได้ทานอาหาร ไม่มีอะไรร้ายแรง พักผ่อนสักครู่ก็กลับได้แล้วค่ะ”

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า “ขอบคุณค่ะ”

“จริงด้วย คุณตั้งท้อง พื้นฐานร่างกายของคุณไม่ค่อยดี จะต้องใส่ใจ โดยเฉพาะช่วงสามเดือนแรก ต้องระวังให้มาก ทางที่ดีอีกสองวันถ้ามีเวลาเรียกสามีคุณให้มากับคุณทำการตรวจครรภ์

พยายาลตักเตือนเสร็จก็จากไป

หลังจากหร่วนซิงหว่านฟังประโยคแรกของเธอจบ ก็นั่งช็อกไปทั้งตัวอยู่บนเตียงผู้ป่วย

ข่าวนี้เป็นเหมือนกับฟ้าผ่ากลางแดด ตกใจและทำอะไรไม่ถูกไม่น้อยไปกว่าในเย็นวันนั้นที่เธอได้รับรางวัลแล้วรู้ว่าหร่วนจุนเป็นหนี้เงินกู้หนึ่งล้าน

เหมือนกับว่าเห็นแสงประกายอยู่ตรงหน้าแล้ว เดินเข้าไปอีกก้าว เพียงแค่ก้าวเดียว ก็สามารถกำจัดความมืดมิดได้

แต่กลับมีคนอยู่ตรงที่ประตู จู่ๆก็สร้างกำแพงสูงให้เธอ

ทำยังไงก็ข้ามไปไม่ได้

หร่วนซิงหว่านถกผ้าห่มออก ไม่สนใจที่จะอธิบายให้โจวฉือเซินฟังแล้ว ห้อยเลขสูตินรีเวชโดยตรง

หลังจากหมอทำการตรวจให้เธอเสร็จสิ้นก็พูดขึ้น “คุณตั้งครรภ์แล้วจริงๆ อายุครรภ์สี่สิบวัน ทารกในครรภ์ทุกอย่างเป็นปกติ แต่ว่าก่อนหน้านี้คุณเคยมีการตกเลือดตอนอายุครรภ์น้อยมาก่อน การดูแลติดตามผลก็ไม่ได้ทำให้ดี เป็นผลให้ร่างกายของคุณมีปัญหาไม่มากไม่น้อย ครั้งนี้ตั้งครรภ์ได้ค่อนข้างไม่ใช่เรื่องง่าย คุณก็อย่าวิตกกังวลมากเกินไป หลังจากกลับไปบำรุงร่างกายให้ดีก็โอเคแล้ว”

หร่วนซิงหว่านถามด้วยความอึ้ง “ถ้าเกิด......ฉันไม่ต้องการเด็กคนนี้ สามารถผ่าตัดได้ไหม?”

หมอเหมือนจะไม่คาดคิดว่าเธอจะพูดแบบนี้ หยุดชะงักไปเล็กน้อยถึงพูดขึ้น “ทำการผ่าตัดได้ แต่คุณต้องพิจารณาให้ดี ด้วยเหตุผลของร่างกายคุณ การจะตั้งครรภ์ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอยู่แล้ว ถ้าครั้งนี้ทำแท้งจะมีผลกระทบต่อคุณอย่างมาก ในอนาคตเกรงว่า......”

“ในอนาคตจะไม่สามารถตั้งท้องได้แล้วเหรอ?”

“จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ได้ เพียงแต่จะยากมาก ยังต้องดูสภาพร่างกายของคุณถึงจะตัดสินได้”

หร่วนซิงหว่านลดศีรษะลง ไม่ได้พูดต่อ

หมดพูด “คุณลองกลับไปพิจารณาให้ดีก่อนดีกว่า อีกอย่างร่างกายของคุณตอนนี้อ่อนแอเกินไป ไม่สมควรที่จะทำการผ่าตัด ถ้าหากว่าจะทำ รออีกครึ่งเดือนค่อยมา”

“ทราบแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ”

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าตัวเองออกมาจากโรงพยาบาลยังไง ทั้งตัวสับสนไปหมด

ในสมองของเธอเองก็มีความคิดที่จะบอกเรื่องนี้กับโจวฉือเซินแวบเข้ามา

แต่ความคิดนี้ปรากฏออกมาเพียงแค่ชั่วขณะ ก็ถูกเธอปฏิเสธไปโดยสิ้นเชิง

เส้นตายของโจวฉือเซินก็คือการตั้งท้อง ตอนนี้เขากำลังสงสัยว่าสาเหตุการหย่าของเธอคือวิธีการที่ทำให้ตายใจ ถ้าเธอพูดในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ว่าเธอตั้งท้องอีกแล้ว มีแต่จะทำให้เขาประณามความผิดของเธอ

อีกอย่าง เธอรู้ดีว่า โจวฉือเซินไม่มีทางต้อนรับเด็กคนนี้เด็ดขาด กระทั่งพูดได้ว่าจะรังเกียจขึ้นเป็นสองเท่า

ระหว่างทางกลับ เธอตรวจสอบดู พบว่าถุงยางอนามัยไม่ได้คุมกำเนิด100%

มันจะไปเรียกร้องความยุติจากใครวะ?

ตอนเย็น ตอนที่เพ้ยซานซานกลับมา ห้องมืดสนิท เปิดไฟแล้วถึงพบว่าหร่วนซิงหว่านนั่งอยู่บนโซฟาห่อตัวด้วยผ้าห่ม หลับตาสองข้าง ทั้งร่างเหมือนกับพระวัยชราที่เข้าฌาน ไม่ขยับเขยื้อน

เพ้ยซานซานนั่งลงข้างๆเธอ ยื่นมือไปเขย่าตรงหน้าเธอ “นี่นั่งสมาธิอยู่หรือไง?”

หร่วนซิงหว่านลืมตาขึ้นช้าๆ เอ่ยปากพูดด้วยความสงบอย่างมาก “ฉันท้องแล้ว”